Ὁ Χριστός προσωπικός Σωτήρας καί Λυτρωτής - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

ΚΑ´Κυριακή

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Ὁ Χριστός 

προσωπικός Σωτήρας καί Λυτρωτής

 « Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός 

με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ» 

(Γαλ.β´20)

****

Τά λόγια αὐτά ἀποτελοῦν, κατάθεση ψυχῆς τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου. Μᾶς ἀποκαλύπτουν τήν ἐσωτερική του μυ­στική καί ἅγια ζωή. Ζωή πού σηματοδο­τεῖται ἀπό μιά σχέση καί κοινωνία ἑνότητας καί ἀγάπης πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο. Μᾶς βεβαι­ώνει ὅτι καθημερινά ζεῖ μέσα στό μυστήριο τῆς πίστης του στόν Κύριο Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος τόν ἀγάπησε προσωπικά καί μοναδικά, καί παρέδωσε τόν ἑαυ­τό του γιά χάρη του.

Μέ τήν ἴδια ὅμως προσωπική καί μοναδική ἀγάπη ὁ Χριστός ἀγαπᾶ καί κάθε ἄνθρωπο, θέλοντας νά τόν ὁδηγήσει στή σωτηρία, νά τοῦ χαρίσει μόνιμη καί ἀναφαί­ρετη χαρά, νά τόν δοξάσει αἰώνια. Μέ βάση λοιπόν  τόν προσωπικό τόνο πού δίνει στό θέμα τῆς διά Χριστοῦ σωτηρίας ὁ Ἀπόστολος,  ἄς δοῦμε πῶς ἀπε­κάλυψε τήν ἀγάπη του ὁ Θεός σ᾽ἐμᾶς καί πῶς πρέπει νά ἀνταποκριθοῦμε κι ἐμεῖς σ᾽ αὐτήν.

*****

« Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγα­πήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ »

          Φανταζόμαστε γιά λίγο τόν Παῦλο νά κλεί­νει τά μάτια καί νά περισυλλέγεται στόν ἑαυτό του. Δέν σκέπτεται ἄν ὑπάρχουν, ἄν ἔζησαν, ἄν θά ζήσουν χιλιάδες καί μυριάδες, ἑκατομμύρια  καί τρισεκατομμύρια ἀνθρώπων. Δέν ἐξετάζει ἄν αὐτοί εἶναι πιστοί ἤ ἄπιστοι, δίκαιοι ἤ ἄδικοι, εὐσεβεῖς ἤ ἁμαρτωλοί. Δέν ὑπολογίζει ἀκόμη ἄν οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν θά εἶναι σάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανῶν καί τούς ἀμέ­τρητους κόκκους τῆς ἄμμου στήν ἀκρογιαλιά. (Γεν. κβ´17). Ἐκεῖνο πού τόν ἀπασχολεῖ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Σκέπτεται τό παρελθόν του. Ποιό παρελθόν ὅμως; Ὄχι τήν εὐγενῆ καταγωγή του, τήν ἐπιφανή θέση πού κατεῖχε μεταξύ τῶν ὁμοεθνῶν του, τόν ὑπέρμετρο ζῆλο του στήν τήρηση τῶν πατρικῶν του παραδόσεων. Ἐκεῖνο πού τόν ἀπασχολεῖ καί τό ὁποῖο ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν, θά ἐξακολουθεῖ νά εἶναι νωπό στήν σκέψη του καί στή συνείδησή του, εἶναι ὅτι στά χρόνια τῆς ἄγνοιάς του ὑπῆρξε «ὑβριστής καί διώκτης» (Α´Τιμ. α´13).

          Σκέπτεται ὅτι ἄν ὁ Χριστός δέ θυσιαζόταν γιά χάρη του, ἄν δέν τόν καλοῦσε στήν πίστη, θά ἦταν ἀποξενωμένος ἀπό τή σωτηρία πού χαρίζει ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Σκέπτεται καί μάλιστα ἀποτελεῖ φρόνημά του ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός αὐ­τόν προσωπικά παρεκίνησε τόν Κύριο νά σαρ­κωθεῖ καί νά ἀντιμετωπίσει ὡς ἄνθρωπος θλίψεις καί διωγμούς. Ἀναλογίζεται ὅτι ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη πρός τό πρόσωπό του, ὁ Χριστός ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί πρόσφερε τή λυτρωτική του θυσία.

*****

          Ὁ τονισμός τῆς προσωπικῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, ἀκόμη καί πρός αὐτό τόν ἁμαρτωλό, δέν ἀποτελεῖ μιά πρωτότυπη σκέψη τοῦ Παύλου. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ λόγια καί μέ ἔργα ἐφανέρωσε  τήν ἀγάπη καί τό προσωπικό του ἐνδιαφέρον γιά κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Μέ τρόπο ἀποστομω­τικό, ἀπευθυνόμενος πρός τούς γραμματεῖς καί τούς φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι τόν κατηγοροῦσαν ὅτι δέχεται μέ πολλή συμπάθεια καί οἰκειότητα τούς ἁμαρτωλούς καί τρώει μαζί τους (Λουκ.ιε´2-3), διατύπωσε τήν παραβολή τοῦ ἀπωλότος προβάτου. Ποιός τσοπάνος, τούς εἶπε, πού ἔχει ἑκατό πρόβατα, καί χάσει τό ἕνα ἀπ᾽ αὐτά δέν ἀφήνει τά ἐνενῆντα ἐννέα καί τρέχει νά βρεῖ τό ἕνα; Κι ὅταν τό βρεῖ τό παίρνει στοργικά στόν ὦμο του καί τό ἐπαναφέρει στό κοπάδι γεμάτος χαρά. (Λουκ. ιε´4-5). Γιά τόν Χριστό, ἀγαπητοί μου, δέν εἴμαστε ἁπλοί ἀριθμοί, ἀντικείμενα χωρίς ἀ­ξία, μονάδες ἁπλές καί περιφρονημένες ἑνός μεγάλου συνόλου. Εἴμαστε προσωπικότητες ὑπολο­γίσημες, πλασμένες «κατ᾽εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοί­ω­σιν» τοῦ Δημιουργοῦ μας. Γιά κάθε μιά ἀπό τίς προσωπικότητες αὐτές Ἐκεῖνος ἐκδηλώνει στοργικό καί πατρικό ἐνδιαφέρον καί παρέχει ἄφθονες τίς πνευματικές καί ὑλικές δωρεές του. Γι᾽ αὐτό τό λόγο  ὁ φιλάνθρωπος Σωτήρας καί Κύριός μας περιέτρεχε πόλεις καί χωριά  γιά νά βρεῖ καί νά σώσει τό κάθε χαμένο του πρόβατο. Διέθετε κόπο, ἔμενε νηστικός καί ἄγρυπνος καί γιά μιά μόνο ψυχή, πού παράδερνε στά ζοφερά μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας. Ἔτρεχε νά βρεῖ καί ὁδηγήσει στή σωτηρία ἕνα Ζακχαῖο ἀρχιτελώνη, νά κατηχήσει μιά Σαμαρείτιδα γυναίκα, νά ἀποκαλύψει μυστηριώδεις πνευματικές ἔννοιες σ᾽ἕνα Νικόδημο Φαρι­σαῖο. Γι᾽αὐτό καί ὁ Παῦλος λέγει πώς ὁ Χριστός τόν ἀγάπησε προσωπικά, ἐπειδή καταλάβαινε τήν προσωπική αὐτή ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε μιά ψυχή ξεχωριστά.

          Αὐτή τήν ἀγάπη ἐξακολουθεῖ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος νά δείχνει σέ κάθε ψυχή. Καί τοῦτο διότι ἡ ψυχή κάθε ἀνθρώπου, ὁποιασδήποτε φυλῆς καί ἔθνους, ἔχει τόση ἀξία, ὥστε ὁ κόσμος ὅλος δέν μπορεῖ νά τήν ἰσοφαρίσει (Μάρκ η´36-37).

*****

          Πῶς λοιπόν θά μπορέσουμε νά ἀνταπο­κρι­θοῦμε ἔστω καί ἐλάχιστα στήν ἀγάπη τοῦ Χρ­στοῦ; 

Τό δρόμο μᾶς τόν ἔδειξε καί πάλι ὁ θεῖος Παῦλος. Αὐτός ἐπειδή κατάλαβε πόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός, ἀπό τί μᾶς ἀπάλ­λα­ξε, ἀλλά καί τί μᾶς χά­ρι­σε, πυρώθηκε τόσο πολύ ἀπό τήν ἀ­γά­­πη αὐτή τοῦ Χρι­στοῦ, ὥστε ἔζησε μιά νέα ζωή ἁγία. Μιά ζωή πού τήν προσδιόριζε ἡ πίστη του στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Καί τό ἔκανε αὐτό ἐπειδή ἤ­ξε­ρε καλά ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Χρι­στός «ὑπὲρ πάντων ἀπέ­θανεν» (Β´Κορ. ε´14), ὥστε «νά μήν εἴμαστε πλέον δοῦλοι καί σκλάβοι στήν ἁμαρτία» (Ρωμ. στ´6). Ἀπέθανε γιά νά μᾶς κάμει παιδιά του, νά μᾶς κάνει «νε­κροὺς ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ζωντανούς ὅμως γιά τό Θεό» (Ρωμ. στ´11). Ἡ ἐλάχιστη λοι­πόν ἀνταπόκρισή μας στήν ἀ­γά­πη τοῦ Χριστοῦ μας εἶ­ναι τό νά νεκρώσουμε τόν ἑαυτό μας ὡς πρός τήν ἁ­μαρ­τία, καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι  ἡ ζωή μας πλέ­ον ἀνήκει στό Θεό. Ἔτσι ὥστε ὅλοι μας νά μή ζοῦμε γιά τόν ἑαυτό μας, ἀλ­λά νά ζοῦμε μόνο γιά τό Χριστό μας πού σταυ­ρώ­θηκε, θυσιάστηκε, ἀπέθανε καί ἀναστήθηκε γιά χάρη μας (Β´ Κορ. ε´ 15). Ἔχουμε χρέος νά ἀποστρα­φοῦμε τήν ἁ­μαρ­τί­α καί κάθε τι πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί νά ζοῦ­με μιά νέα ζωή ἀ­γά­πης πρός τόν Θεό καί πρός τούς ἀδελφούς μας (Ἐφεσ. ε 2).

*****

« Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγα­πήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ »

           Ἀδελφέ μου τί εἶσαι; Εἶσαι σοφός, ὀλιγο­γράμματος, πλούσιος, πτωχός, ὑγιής, ἀσθενής, περιφανής, ἄσημος; Ὅ,τι κι ἄν εἶσαι σκέψου, τί θά ἤσουν, ἄν δέν  σέ ἀγαποῦσε ὁ Χριστός καί δέν σταυρωνόταν γιά σένα, ὅπως βέβαια καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Ἀν ὅμως ὅλος ὁ ἄλλος κόσμος σωθεῖ, καί σύ δέν ἀπολαύσεις τήν σωτηρία, τί τό ὄφελος γιά σένα;  Καί ὅμως ὁ Χριστός σοῦ προσφέρει τή σωτηρία σάν νά μήν ὑπῆρχε ἄλλος κανείς καί σάν νά ἤσουν σύ ὁ μόνος ἄνθρωπος πάνω στή γῆ. Χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς σου καί περιμένει νά τοῦ  ἀνοίξεις. Γιατί ἀναβάλλεις; Γιατί προβάλλεις δικαιολογίες καί προφάσεις;  Δέξου τήν προσφορά ὡς ἄλλος Σαῦλος καί πές: «τί ποιήσω Κύριε;» (Πράξ. κβ´10). Καί ἀφοῦ τήν ἀπολαύσεις θά συνθέτεις καί σύ πλέον ὕμνους εὐγνωμοσύνης στή θεία μεγαλωσύνη Του ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τοῦ θείου Παύλου: «Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγα­πήσαντός με καί παραδόντος ἑαυτόν ὑπέρ ἐμοῦ».

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης