Οἱ διωγμοί τῶν εὐσεβῶν - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Οἱ διωγμοί τῶν εὐσεβῶν

«Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»

(Β´Τιμ. γ´12)

          Ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια, νά ζήσουν ζωή ἀρετῆς καί ἁγιότητας, ὅπως ἁρμό­ζει στούς πιστούς πού εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Ἰη­σοῦ Χριστό, θά καταδιωχθοῦν. Πρόκειται, ἀδελ­φοί μου, γιά κάτι τό ὑπερβολικά παράδοξο. Θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι πρόκειται περί μυστηρίου ἀνερμηνεύτου. Οἱ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως τό βλέπουμε καί τό ζοῦμε στήν καθημερινή πραγματικότητα, εἶναι ἀνεκτικοί σχε­δόν στά πάντα. Ἀνέχονται καί τίς πιό παράξενες ἰδιορρυθμίες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Μόλις ὅμως ἀντιληφθοῦν κάποιον ἀληθινά εὐσεβῆ καί πιστό  ἄνθρωπο σάν κάτι παθαίνουν. Ἐρεθίζονται, ἀγρι­εύουν, ὀρύονται. Κι ἔτσι ξεκινᾶ ὁ διωγμός. Παλαι­ότερα διωγμός μαρτυρίου. Τώρα, σέ εἰρηνικές περιόδους ἀλλάζουν μόνο τά ὅπλα καί ἡ μέθοδος τοῦ διωγμοῦ. Ὅταν δέν μποροῦν νά βλάψουν τό σῶμα, ὑποβάλλουν σέ ἀργό βασανι­στικό μαρτύ­ριο τήν ψυχή τοῦ πιστοῦ. Γιατί λοιπόν αὐτή ἡ συνεχής καταφορά; Γιατί νά καταδι­ώκονται οἱ ευσεβεῖς; Καί πῶς θά πρέπει νά ἀντιμε­τωπί­ζουν οἱ πιστοί αὐτούς τούς διωγμούς;

****

« Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται »

          Ἀναμφίβολα πίσω ἀπό αὐτή τή στάση κρύβεται ὁ διάβολος, ὁ ἐχθρός τῆς πίστης καί τῆς εὐσέβειας. Ὁ ἐχθρός τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Θε­οῦ. Αὐτός εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς κακίας. Τοῦ ἀρέσει  καί τόν εὐχαριστεῖ νά κάμνει τό κακό, τήν ἁμαρτία. Δέν ἀνέχεται λοιπόν νά βλέπει εὐσέβεια καί πίστη σέ Χριστό καί ἀρετή. Καί ὅπου τή βλέπει, τρέχει νά τήν πολεμήσει, νά τήν ἐξαφα­νίσει. Δέν ἀνέχεται νά βλέπει ἀνθρώ­πους πού νά δέχονται τόν Χριστό ὡς Κύριο καί Θεό τους καί νά ἀκολουθοῦν πιστά τό ἅγιο θέλημά Του. Μανιάζει ἐναντίον τους. Γίνεται σάν λιοντάρι πού  τρέχει καί βρυχᾶται ζητώντας νά τούς καταπιεῖ (Α´Πέτρ. ε´8). Αὐτός λοιπον εἶναι ἡ πρώτη αἰτία τῶν διωγμῶν, πού συναντοῦμε οἱ πιστοί.

          Μαζί μέ τόν διάβολο ὅμως ἀντιδροῦν ἐναν­τίον τῶν  εὐσεβῶν καί οἱ ἀσεβεῖς ἄνθρωποι. Αὐ­τοί βλέπουν καί παρακολουθοῦν τήν ζωή τῶν πιστῶν. Διαπιστώνουν τήν ἀρετή τους, τή ζωή τους τήν σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Συναισθάνονται ὅμως  ὅτι ἡ δική τους ζωή δέν εἶναι ἐκείνη πού πρέπει. Ἡ συνείδησή τους τούς ἐλέγχει. Τούς λέγει ὅτι καί αὐτοί μποροῦν νά ζήσουν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ οἱ πιστοί, τούς ὁποίους γνωρίζουν, ζοῦν σύμ­φωνα  μέ αὐτό. Γιά νά πνίξουν λοιπόν αὐτούς τούς ἐλέγχους, παίρνουν στάση ἀρνητική ἀπέ­ναντι τῶν πιστῶν. Τούς μισοῦν γιατί  μέ τήν ἐνάρετη ζωή τους ἀναστατώνουν τή συνείδησή τους. Γι᾽αὐτό καί λένε σύμφωνα μέ τό θεόπνευ­στο λόγο τοῦ Σολο­μῶντος: Ὁ πιστός, ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος «βαρύς ἐστιν ἡμῖν καί βλεπόμενος» (Σοφ.Σολ.­β´14). Μᾶς εἶναι ἐνοχλητικός καί ἀνυπόφορος. Δέν μποροῦμε νά τόν βλέπουμε. Ἐμπρός λοιπόν, ἄς τοῦ στήσουμε παγίδες, γιά νά τόν βγάλουμε ἀπό τή μέση ἤ νά τόν κάνουμε ὅμοιό μας. Καί γιά νά πετύχουν τό σκοπό τους χρησιμοποιοῦν ὅλα τά μέσα.  Ὁ ἀνέντιμος ἔμπο­ρος δέν διστάζει νά συκοφαντήσει τόν τίμιο ἔμπορο, πού φέρεται μέ εἰλικρίνεια. Ὁ ἀσυνεί­δητος ὑπάλλληλος βρίσκει τρόπους, γιά νά προσβάλει τόν πιστό συνάδελφό του, πού ἐργά­ζεται μέ εὐσυνειδησία. Ὁ ἄσωτος νέος εἰρωνεύ­εται τόν νέο πού ἀγωνίζεται νά φυλάσσει καθαρή τήν ψυχή του. Δέν ὑπολογίζουν τίποτε οἱ ἀσε­βεῖς. Οὔτε συγγένεια αἵματος, οὔτε φιλία, οὔτε τίποτε τούς συγκρατεῖ.

          Ὑπάρχει ὅμως καί τρίτος λόγος, γιά τόν ὁποῖο οἱ χριστιανοί διώκονται, ἄλλοτε, μέ διω­γμούς αἵματος καί ἄλλοτε μέ τό λευκό μαρτύριο, τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ὅπως συμβαίνει στίς μέρες μας. Τό λόγο αὐτό μᾶς τόν εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. "Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, μᾶς εἶπε, καί ὑμᾶς διώξουσιν" (Ἰω. ιε΄20). Δέν διώχθηκεν ὀ Χριστός μας κατά τήν ἐπίγεια ζωή του; Δέν τόν κατηγόρησαν οἱ Φαρι­σαῖοι τῆς ἐποχῆς του, δέν τόν ἐσυκοφάν­τησαν, δέν τόν ἐβλασφήμησαν, δέν τόν ἀνέβασαν στό Σταυρό; Ἡ ζωή ὅμως τῶν χριστιανῶν ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτό, ἄν πράγματι εἴμαστε δικοί Του, εἶναι φυσικό νά δοκιμάσουμε καί ἐμεῖς διωγμό, ὅπως τό εἶπεν. Κι αὐτό τό βλέπουμε νά πραγματο­ποι­εῖται σέ κάθε ἐποχή. Οἱ ἀληθινοί χριστιανοί διώκονται λιγότερο ἤ περισσότερο. Καί μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὅσο πιό κοντά στό Χριστό βρίσκεται ὁ χριστιανός, τόσο περισσότε­ρους διωγμούς θά ἔχει. Ὅπως ἔγινε μέ τόν  Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἐδοκίμασε πλῆθος δι­ωγμῶν, διότι ἀκριβῶς ἦταν τόσο βαθειά ἑνω­μένος μέ τό Χριστό, ὥστε νά λέγει: "ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός" (Γαλ. β΄20). Πῶς ὅμως θά ἀντιμετω­πίζουμε τούς ὁποιασδήποτε μορφῆς διωγμούς;

****

          Τό πρῶτο πού ἔχουμε νά κάνουμε οἱ πιστοί εἶναι νά μή μᾶς κυριεύει φόβος καί ταραχή ὅταν συναντοῦμε ἀντιδράσεις. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, εἴπαμε, διώχθηκε τόσο σκληρά κατά τήν ἐπίγεια ζωή Του. Ἀλλά καί ποιός ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τόν Πρωτομάρτυρα Στέφανο μέχρι τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί τόν Ἅγιο Λουκᾶ Ἀρ­χιεπίσκοπο Κρι­μαίας, πέρασε τή ζωή του χωρίς ἀντιδράσεις καί διωγμούς; Ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἄνδρες καί γυναῖκες καί αὐτά τά παιδιά ἀκόμη ἐβάδιζαν μέ σταθερότητα καί ἐνθουσιασμό τόν ἀνηφορικό καί δύσβατο δρόμο πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Εἶχαν πάντα μπροστά τους τό λόγο τοῦ Κυρίου "μή φοβηθεῖτε αὐτούς, μποροῦν μέν νά φονεύσουν τό σῶμα σας, ἀλλά δέν ἔχουν ἐξουσία νά φονεύσουν τήν ψυχή σας" (Ματθ. ι΄28). Ὁ λόγος αὐτός ἄς μᾶς ἐμψυχώνει, ὅταν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως στρέφον­ται ἐναντίον μας καί θέλουν νά μᾶς βλάψουν γιά τήν πίστη μας ἤ νά μᾶς παρασύρουν μέ διάφορες παγίδες στό κακό καί νά μᾶς κάμουν ὅμοιούς τους.

Ἄν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπειτρέψει νά πά­θουμε κάτι διότι εἴμαστε ἄνθρωποι δικοί Του, νά τό θεωροῦμε τιμή καί χαρά μας. Οἱ Ἅγιοι Ἀπό­στολοι ἐχαίροντο ὅταν τούς ἐμαστίγωναν οἱ ἄρ­χοντες τῶν Ἰουδαίων, διότι μιλοῦσαν γιά τό Χριστό (Πράξ. ε΄41). Ὁ διωγμός εἶναι χάρισμα τοῦ Θεοῦ σ' ἐκείνους τούς πιστούς πού τόν ἀγα­ποῦν πολύ. Ὁ Κύριος μακαρίζει ὄχι ὅσους κά­μνουν θαύματα καί φαίνονται σπουδαῖοι, ἀλλά ὅσους διώκονται ἐξ αἰτίας τῆς πίστεώς τους. Εἶστε, λέγει εὐτυχεῖς, ὅταν σᾶς διώκουν ἐπειδή πιστεύετε καί ζεῖτε θεάρεστα.

          Τέλος τόν σωστό τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν διωγμῶν μᾶς τόν  δείχνει ὁ τελώνης τοῦ σημερι­νοῦ εὐαγγελίου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέχτηκε ξαφνικά τό ὑβρεολόγιο τοῦ Φαρισαίου ἐπάνω του, ἀλλά δέν μίλησε. Ἐσιώπησε. Συνέχισε μόνο νά κτυπᾶ τό στῆθος του καί νά φωνάζει:"Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ".

          Ἡ ταπείνωση λοιπόν εἶναι ἡ λύση στό πρόβλημα διωγμός. Τότε ὁ πιστός εἶναι ἀνίκητος. Θά διεκδικήσει ἴσως τό δίκηο του, θά ἀπολο­γηθεῖ, θά δώσει ἐξηγήσεις, θά ἀντισταθεῖ στό χεί­μαρρο τῶν ὕβρεων, ἀλλά ἤρεμα, ταπεινά, εὐγε­νικά, μέ ἀγάπη, μέ ὑπομονή, γιά νά μή γίνει ὅμοι­ος μέ τούς τυφλούς διῶκτες του.

          Ἄν μείνει ταπεινός, ἄν δείξει ὑπομονή καί καλωσύνη καί συγχωρητικότητα ἀπό τά βάθη τῆς πονεμένης του ψυχῆς, τότε θά κερδίσει τόν πόλεμο ὁλοκληρωτικά.

          Προφανῶς ὅλα αὐτά εἶναι δύσκολα, ἄν θέλετε καί ὀδυνηρά ἀκόμη. Πρόκειται γιά μαρ­τύριο. Καί μερικές φορές ἀβάσταχτο. Ἡ ψυχή ξανασταυρώνεται. Ὁ καθένας μας ἄς ἐξετάσει τόν ἑαυτό του καί τά κριτήριά του. Πῶς ἀντιδρᾶ, ὅταν ἀντιμετωπίζειτέτοιες καταστάσεις.  Πῶς φέ­ρεται ὅταν τόν ἀδικοῦν, τόν εἰρωνεύονται, τόν περιφρο­νοῦν, τόν συκοφαντοῦν ἤ τόν ὑβρίζουν.

****

« Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται »

          Τό Τριώδιο, πού ἄρχισε ἀπό σήμερα, ἀσφα­λῶς μᾶς συγκινεῖ ὅλους, ἀδελφοί. Ἀλλά ἄς μή μείνουμε μόνο στή συγκίνηση. Τό Τριώδιο εἶναι πρωτίστως στάδιο ἀγῶνος. Ἀγῶνος ἐκτός τῶν ἄλλων νά ἀποδεχθοῦμε τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διωγμοῦ στή ζωή μας. Ἄν ὅμως οὔτε μιά εἰρωνία δέν δεχόμαστε, πῶς θά χύσουμε ἀργότερα τό αἷμα μας γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ;

Λοιπόν στίς ὧρες τίς πικρές τῶν ὅποιων ἀδικιῶν καί διωγμῶν, ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ἡ λύση, ἡ μεγαλύτερη δύναμη ἀντίστασης εἶναι ἡ ταπείνωση.  

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης