Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ 

(Ματθ. 25, 31-46)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στη Στρογγυλή, στις 15/2/2004)

Ήρθε να μας φέρει σε περίσκεψη

Σήμερα διαβάσαμε το Ευαγγέλιο που μιλάει για τη δευτέρα Παρουσία. Λέει πώς θα κρίνει ο Χριστός τον κόσμο, τότε που θα έλθει «εν τη δόξη αυτού». Ο Χριστός την πρώτη φορά που ήλθε ανάμεσά μας, γεννήθηκε από την Παναγία στο σπήλαιο και συναναστρεφόταν τους προγόνους μας. Εκείνους που ζούσαν τότε. Και από αυτούς υπέφερε τα πάνδεινα. Άλλοι τον πίστευαν, άλλοι τον έβριζαν, άλλοι τον συκοφαντούσαν και στο τέλος τον σταύρωσαν. Ήταν τότε μία επίσκεψη του Χριστού σε μας, όχι «εν τη δόξη αυτού», αλλά με την ταπείνωσή Του. Υπάρχει χειρότερη ταπείνωση από το να γεννηθεί κανείς σε στάβλο; Εκεί που γεννάνε τα πρόβατα; Εκεί που κοιμούνται τα πρόβατα; Υπάρχει χειρότερη ταπείνωση από το να τον κυνηγάνε και να τον βρίζουν; Υπάρχει χειρότερη ταπείνωση από το να τον αποκηρύξουν και να τον καταδικάσουν σαν εχθρό του λαού; Τι είπε ο αρχιερέας; «Συμφέρει να χαθεί ένας για να σωθεί το έθνος μας. Έστω και αθώος να είναι, είναι εχθρός του λαού μας». Και στο τέλος τον βασάνισαν, τον σταύρωσαν και πέθανε πάνω στο Σταυρό. Όταν πεθάνει ένας άνθρωπος, τι λέμε; Έφυγε, έσβησε. Υπάρχει χειρότερη ταπείνωση για έναν άνθρωπο από το να τον βλέπεις λείψανο μέσα σε ένα φέρετρο;

Και ο Χριστός ήρθε σε μας την πρώτη φορά, τότε που γεννήθηκε από την αγία Παρθένο, ταπεινός. Γιατί ήρθε; Για να μας διδάξει από κοντά. Να μας φέρει σε περίσκεψη. Να μας υπενθυμίσει ότι η πρώτη προτεραιότητα στον κόσμο είναι η Βασιλεία του Θεού. «Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει τον κόσμο όλο, αν χάσει την αιώνια ζωή;»

Πέστε ότι ένας άνθρωπος γλεντούσε καλά σε όλη του τη ζωή. Έτρωγε έπινε, διασκέδαζε. Όμως ήλθε η ώρα, έκλεισε τα μάτια του και έφυγε. Τι έχει τώρα; Απολύτως τίποτε. Τι ωφέλεια του προκαλούν τώρα όλα εκείνα που είχε και έκανε; Απολύτως τίποτε. Θυμάσαι εσύ την γλύκα της περσινής χρονιάς; Θυμάσαι την γλύκα της χθεσινής ημέρας; Ψεύτικη η χαρά και η ηδονή επάνω στον κόσμο. Δεν μπορούμε ούτε καν να συνεχίσουμε να την έχουμε την χαρά που είχαμε χθες και προχθές. Ζούμε με το τώρα.

Υπάρχει όμως κάτι αδελφοί που και τώρα και εις τους αιώνες δεν ξεχνιέται. Ποιό είναι αυτό; Η πίστη στο Χριστό. Η καλωσύνη, η υπακοή στο θέλημά Του. Αιώνες ολόκληροι να περάσουν, δεν σβήνει από την καρδιά μας, δεν ξεχνιέται από την μνήμη μας, δεν παύει να γλυκαίνει τη ζωή μας. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός: Η ψυχή, η αιώνια ζωή, η Βασιλεία του Θεού έχουν προτεραιότητα. Ζητείτε πρώτον τη Βασιλεία του Θεού. Βάλτε πρώτο στόχο τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός ο κόσμος, χόρταση δεν έχει. Είτε τρως, είτε πίνεις, πεινασμένος μένεις. Και τι είναι τότε η λαχτάρα για την ηδονή και για την διασκέδαση; Παρανόηση είναι. Διαστροφή είναι. Και ξέρετε τι είναι το χειρότερο αδελφοί μου;

Μεγάλη η θυσία του Χριστού, μικρές οι δικές μας

Κακό είναι βέβαια να έχει διαστροφή το σώμα, αλλά αν έχει διαστροφή το μυαλό, δηλαδή λάθος σκέψη, λάθος τοποθέτηση είναι πολύ μεγαλύτερο το κακό. Λένε κάποιοι άνθρωποι: Και τι να κάνουμε; Να τα θυσιάσω όλα για την ψυχή μου; Να τα ξεχάσω όλα για την ψυχή μου; «Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει».

Ποιά όλα αδελφέ να θυσιάσεις; Είδες τον άνθρωπο που δεν πορνεύει να μην έχει χαρά στη ζωή του; Είδες τον άνθρωπο που δεν μεθάει να μην έχει χαρά στη ζωή του; Είδες τον άνθρωπο που νηστεύει, σαρακοστή έρχεται μετά από λίγες μέρες, να μην έχει χαρά στη ζωή του; Μήπως έχουν περισσότερη χαρά οι άνθρωποι αυτοί που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Γιατί λοιπόν λες ότι χρειάζεται να θυσιάσεις;

Αλλά έστω ότι χρειάζεται κάτι να θυσιάσεις. Τι είναι αυτό που πρέπει να θυσιάσεις; Μια παροδική χαρά που κρατά κάποια ώρα, κάποια στιγμή. Και τι θα γίνει; Θα πάθεις τόσο μεγάλη ζημιά από μια μικρή στέρηση; Ο Χριστός για να μας φωτίσει, να μείνουμε στο θέλημά Του το άγιο και να μη χαθούμε σταυρώθηκε για μας. Άμα μετά από αυτό δεν προσέχεις τον λόγο Του, τι θα προσέξεις στη ζωή σου; Άμα δεν πιστεύεις στο Χριστό και δεν τον εμπιστεύεσαι, ποιόν θα εμπιστευθείς;

Λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Ολόκληρη η πίστη μας είναι δύο πράγματα. Η Θεία Κοινωνία και ο διπλανός μας. Άμα αυτά τα προσέξεις, θα βαδίσεις καλά. Θεία Κοινωνία σημαίνει: ο Χριστός ήρθε και σταυρώθηκε για μας και έδωσε, το σώμα Του και το αίμα Του τροφή μας, για να ενωνόμαστε μαζί του. Όποιος πάει να κοινωνήσει, δείχνει με την Θεία Κοινωνία που παίρνει, ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για μας. Ευλογημένε μου άνθρωπε, το ξέρεις ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για να μας δώσει την αιώνια ζωή και δεν πας να κοινωνήσεις;

Λέγει ακόμα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Και ο διπλανός μας τι σημασία έχει; Και απαντά: Πίνουμε το ίδιο αίμα του Χριστού και τρώμε το σώμα Του. Βαπτιστήκαμε στην ίδια κολυμβήθρα. Αδέρφια είμαστε. Ένα σώμα είμαστε. Μέλη του Χριστού είμαστε. Πώς τον βλέπεις τον αδελφό σου; Γεμάτος αγάπη και καλωσύνη πρέπει να βλέπεις τον αδελφό σου.

Δεν τον βλέπεις έτσι; Διόρθωσε τον εσωτερικό σου κόσμο. Λίγη καλή διάθεση χρειάζεται. Και συμπληρώνει ο άγιος: Πρόσεξε αδελφέ. Άμα δεν έχεις καλή διάθεση για τον Χριστό, για την αιώνια ζωή, για τον αδελφό σου, θα σου φταίει ο Χριστός όταν εκείνη την ημέρα αντί να βρεθείς στα δεξιά Του, πας στ’ αριστερά;

Καλή διάθεση χρειάζεται

Πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βάζουμε μέσα μας καλή διάθεση. Τον Χριστό πρέπει να τον αγαπάμε. Την αιώνια ζωή να την πιστεύουμε και να την αναζητούμε. Και τον αδελφό μου να τον φροντίζω με αγάπη, να τον συγχωρώ, να τον βοηθώ, να τον εξυπηρετώ. Αυτή είναι η σωστή τοποθέτηση σύμφωνα με τα διδάγματα του Χριστού.

Θα μας κρίνει με επιείκεια ο Χριστός. Τι θα μας πει; Τοποθετήθηκες σωστά απέναντί μου; Δίψασα, μου έδωσες να φάω; Πείνασα, μου έδωσες να πιώ; Ήμουν ξένος, με χαιρέτησες; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τιποτένια πράγματα, αλλά δείχνουν καλή καρδιά. Όταν δεν υπάρχει η καλή καρδιά, γιατί να σε αμείψει;

Υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την καλή διάθεση; Το πρώτο βήμα είναι. Ούτε κείνο δεν το κάνεις; Τότε πώς έχεις την αξίωση να είσαι «κάτι» ενώπιον του Θεού; Να γιατί άμα κοιτάξουμε τη ζωή μας προσεκτικά βρίσκουμε τον εαυτό μας τσόφλι, μηδενικό.

Διαβάζουμε στους βίους των αγίων. Ήταν ένας άνθρωπος που λεγόταν Πέτρος. Ήταν κακός και σκληρός. Δεν ήθελε να δώσει ούτε του αγγέλου του νερό. Μια ημέρα λοιπόν πήγε ένας φτωχός και του ζητούσε επίμονα ελεημοσύνη. Εκείνος τον κυνήγησε και του πέταξε μια φρατζόλα στο κεφάλι. Αργότερα ο Πέτρος είδε σε όραμα τη Δευτέρα Παρουσία και την κρίση. Και να έρχεται η σειρά του να τον δικάσουν. Και γεμίζουν τη ζυγαριά αμαρτίες και σαν αντίβαρο βρήκαν μόνο την φρατζόλα που σχεδόν ισοφάρισε και λίγο ακόμη και έμπαινε στον Παράδεισο.

Συγκλονισμένος ο Πέτρος από το όραμα άρχισε από την άλλη μέρα να ελεεί χωρίς σταματημό και πήρε την προσωνυμία «ψωμοδότης». Δεν κράτησε δικό του τίποτε. Και δόξαζε τον Θεό που τον φώτισε να καταλάβει τι αξία έχει η καλωσύνη. Σήμερα δεν πεινάει ο κόσμος για ψωμάκι, δόξα τω Θεώ, λίγο πολύ όλοι κάτι θα βρουν να φάνε, αλλά όλοι έχουν ανάγκη από καλωσύνη. Σκορπάς καλωσύνη;

Ένας άλλος άγιος λεγόταν Μαρτίνος. Ήταν Ρωμαίος στρατιώτης. Ένα βράδυ βρήκε ένα φτωχό άνθρωπο που έτρεμε ολόκληρος. Έβγαλε την χλαίνη του, τον έντυσε και έφυγε. Αλλά αφού πήγε στο στρατόπεδο, δεν είχε χλαίνη να τυλιχτεί και έτρεμε ολόκληρος από το κρύο. Καθώς έτρεμε βλέπει τον Χριστό να κάθεται στο θρόνο Του και να φοράει την χλαίνη Του. Και του λέει ένας άγγελος: «Χριστέ μου που την βρήκες αυτή την βρώμικη χλαίνη και την έβαλες επάνω σου;». Απάντησε ο Χριστός: «Έχεις λάθος παιδί μου, δεν είναι βρώμικη αυτή η χλαίνη. Είναι γεμάτη από αγάπη και από καλωσύνη και την φορώ ως στολισμό δόξης. Και εκείνον που μου την έδωσε χθες το βράδυ γιατί με βρήκε να τρέμω από το κρύο, θα τον στολίσω εγώ με ουράνια δόξα και με ουράνιο μεγαλείο».

Μετά ο άγιος Μαρτίνος έγινε κληρικός και ένας από τους μεγαλύτερους θαυματουργούς αγίους στον κόσμο. Γιατί ο Θεός τον στόλισε με ουράνια δόξα εξ αιτίας της καλωσύνης του.

«Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν. Εδίψασα, εποτίσατέ με».

- Πότε σε είδαμε Κύριε; Πού σε είδαμε; Πού σε ξέραμε;

- Ό,τι κάνατε για ένα αδελφό μου, για μένα το κάνατε. Και ό,τι δεν κάνατε για τον αδελφό μου, ούτε σε μένα το κάνατε.

Να αδελφοί τι αξία έχει η καλωσύνη την οποία μας εδίδαξε ο Χριστός τότε που ήρθε ταπεινός πάνω στη γη. Για να την επιμεληθούμε και να μας γίνει στολισμός δόξας στην αιώνια ζωή. Αμήν.-

Πηγή: Ι. Μ. Προφ. Ηλιού