Ο Κύριος μάς καλεῖ στὴ ζωὴ τοῦ Πνεύματος

  Ο Κύριος ἐπλησίασε τὰ δυὸ ἀδέλφια, τὸν Σίμωνα καὶ τὸν Ἀνδρέα, καὶ τοὺς ἀπηύθυνε τὴν πρόσκληση: «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», αὐτοὶ «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

 Τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Καὶ Τὸν ἀκολούθησαν -κι αὐτὸ εἶναι τὸ ἀξιοθαύμαστο- μολονότι δὲν εἶχαν δεῖ ἀκόμα, παρὰ ἐλάχιστα, σημεῖα καὶ θαύματα. Οὔτε εἶχαν ἀκούσει τὶς διδασκαλίες Του. Καὶ ὅμως πίστεψαν τόσο βαθιὰ στὴν ὑπόσχεσή Του ὅτι θὰ τοὺς κάνει «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ὥστε ὅλα τὰ ἄλλα τὰ θεώρησαν ἀσήμαντα μπροστὰ στὸ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν.

  Ὅμως ὁ Κύριος ἀπευθύνεται σὲ ὅλους καὶ τοὺς καλεῖ στὴ ζωὴ τοῦ Πνεύματος. Στὴ ζωὴ τὴ μυστηριακή, στὴ ζωὴ τῆς πίστεως, στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς τιμιότητας. Σὲ μιὰ ζωὴ φωτεινή, καθαρή, στὸ σπίτι, στὴ δουλειά, στὴν κοινωνία.

  Σ’ αὐτὴ ὅμως τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, τὴν οὐράνια κλήση πρὸς τὸν καθένα μας, βρίσκουμε ἕνα πλῆθος ἀπὸ δικαιολογίες. Δικαιολογίες ποὺ στηρίζονται στὶς ἀδυναμίες μας, στοὺς γύρω μας, στὴν ἐποχή μας.  

 Μεγάλος λογίζεται ἐκεῖνος ποὺ παραμερίζοντας κάθε δικαιολογία κάνει κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ μαθητές. Σπάζοντας κάθε δίκτυ ποὺ τὸν δένει μὲ τὸν κατώτερο ἑαυτό του, μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς συμβιβασμούς, ἀκολουθεῖ τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο ποὺ πρῶτος ὁ Κύριος βάδισε.

  Οἱ πρῶτοι μαθητὲς «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἂς ἀφήσουμε καὶ μεῖς τὰ δικά μας δίκτυα ποὺ μᾶς δένουν μὲ τὴν ὕλη, τὸ χρῆμα, τὶς ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις καὶ ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε.

  Στὸ δρόμο Του θὰ συναντήσουμε τὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία, τὴν εὐτυχία ποὺ χαρίζει ὁ ἀγώνας τῆς ἀρετῆς.