Τό πνευματικό ἔργο μας - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Θ´ Κυριακή

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Τό πνευματικό ἔργο μας

«Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»

(Α´Κορ. γ´10)

Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου

της Εκκλησίας της Κύπρου

          Ἀριστοτέχνης παιδαγωγός ὁ θεῖος Παῦλος, πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως θεοφώτιστος Ἀπόστολος, ποιμένας καί δι­δάσκαλος τῶν ἀληθειῶν τοῦ Εὐαγ­γελίου, ἔχει τά­ξει σκοπό τῆς ζωῆς καί τῆς δράσης του τήν θεμε­λίωση τῆς πίστης τῶν ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἀπευθύνεται μέ τό κήρυγμά του, πάνω στό ἀρραγές καί ἀσάλευτο θεμέλιο τῆς θεότητας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Χριστό νά ἀγαπήσουν καί μέ τόν Χριστό νά ἑνωθοῦν. Αὐτή τήν ἀλήθεια τονίζει καί στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὅταν λέγει ὅτι ὁ ἴδιος ἀλλά καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι καί ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνεργάτες τοῦ Θεοῦ, ὑπηρέτες καί διάκονοι τοῦ Χριστοῦ στό ἔργο τῆς σωτηρίας ὅλων μας. Θά πάρει δέ ὁ καθένας τους τό μισθό πού τοῦ ἀνήκει ἀνάλογα μέ τόν κόπο του. Γι᾽ αὐτό καί προτρέπει τούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου νά προσέχουν πῶς χτίζουν καί ἀνοικοδομοῦν.

          Ὅμως αὐτή ἡ προτροπή τοῦ ἁγίου Ἀποστό­λου ἔχει νά πεῖ καί σέ μᾶς πολλά, διότι ὁ καθένας μας εἶναι ἕνας πνευματικός οἰκοδόμος, πού καλεῖ­ται νά ἀνοικοδομήσει στά χρόνια τῆς ζωῆς του κάποιο οἰκοδόμημα. Ποιό εἶναι αὐτό τό οἰκο­δόμημα καί πῶς θά τό ἀνεγείρουμε  σωστά;

*****

« Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ »

          Ἡ πρώτη  μεγάλη ἀλήθεια τήν ὁποία μᾶς παρουσιάζει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ὅτι τό οἰ­κο­δό­μη­μα τό ὁ­ποῖ­ο κτί­ζου­με οἱ πι­στοί, δέν τόν κτί­ζου­με μό­νοι μας. Συνεργάζονται οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Χριστό γιά τήν προσαγωγή μας στό δρόμο τῆς Ἀληθείας καί τήν ἑδραίωση τῆς πίστης καί τῆς πνευματικῆς μας  ζωῆς, συ­νερ­γα­ζό­μα­στε ὅμως καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὁ καθένας πιστός ξεχωριστά  καί προσωπικά μέ τόν Κύριο καί Θε­ό μας. Ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός εἶ­ναι ὁ σχεδιαστής ἀλλά καί ὁ θε­μέ­λιος λί­θος τοῦ οἰ­κο­δο­μή­μα­τος αὐ­τοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος τί­θε­ται στά θε­μέ­λια τῆς ψυ­χῆς μας μέ τό Ἅ­γιο Βά­πτι­σμά μας. Ἀλ­λά κα­τό­πιν κα­λού­μα­στε ἐ­μεῖς νά ὁ­λο­κλη­ρώ­σου­με τό κτί­σι­μο αὐ­τό τοῦ οἰ­κο­δο­μή­μα­τος, νά γί­νου­με ὄρ­γα­να τοῦ Θε­οῦ, ὑ­πό τήν ἄ­με­ση κα­θο­δή­γη­σή του.   Τό οἰκοδόμημα λοιπόν αὐτό δέν εἶναι ὑλικό, ἀλ­λά πνευ­μα­τι­κό, γι᾽ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερη φροντίδα καί σπουδή ἀπό μέρους μας, ὥστε τά ὑλικά πού θά χρησιμοποιήσουμε νά εἶναι ἄριστα, ἀντάξια τῆς μοναδικότητος τοῦ θεμελίου λίθου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ.

Ἀ­πό τούς τε­λευ­ταί­ους μάλιστα στί­χους τοῦ ἀ­πο­στο­λι­κοῦ ἀ­να­γνώ­σμα­τος φαί­νε­ται σα­φῶς ἡ ἱερότητα τοῦ οἰκοδομήματος αὐτοῦ. Τό οἰκο­δό­μημα τῆς ψυχῆς μας  εἶναι ἐκκλησία, Να­ός τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Θά πεῖτε: πῶς  συμ­βαί­νει αὐ­τό, πῶς ὁ ἄνθρωπος ὁ «τρίπηχυς», ὅπως τόν ὀνομάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἀποτελεῖ ναό, ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ;

Ἐδῶ εἶναι τό ἐκπληκτικό, ἀδελφοί μου, ὁ ἄν­θρω­πος μέ­σα στόν Πα­ρά­δει­σο ζοῦ­σε μέ­σα στήν χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ ψυ­χή τοῦ Ἀ­δάμ καί τῆς Εὔ­ας, ἦ­ταν ἕ­νας ἔμ­ψυ­χος Να­ός τοῦ Θε­οῦ, κα­τοι­κη­τή­ριο τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Μέ­σα στό θυ­σι­α­στή­ριο τῆς καρ­διᾶς τους οἱ πρω­τό­πλα­στοι πρόσφε­ραν τούς ἑ­αυ­τούς τους ὡς θυ­σί­α λα­τρεί­ας στόν οὐ­ρά­νιο Πα­τέ­ρα. Ὅ­ταν ὅ­μως οἱ πρω­τό­πλα­στοι πα­ρέ­βη­σαν τήν ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ, τό ἱ­ε­ρό θυ­σι­α­στή­ριο πού εἶ­χαν στήν καρ­διά τους ἀ­να­τρά­πη­κε. Ἡ φω­τιά πού ὑ­πῆρ­χε πά­νω σ’ αὐ­τό δι­α­σκορ­πί­σθη­κε καί ἔ­σβη­σε. Κά­θε θυ­μί­α­μα στα­μά­τη­σε νά καί­γε­ται, καί ἀν­τί γιά τήν εὐ­ω­δί­α του, ἀ­να­θυ­μιά­σεις βδε­λυ­κτές γέ­μι­σαν τό ἐ­σω­τε­ρι­κό τῶν ἀν­θρώ­πων. Γι’ αὐ­τό ὁ Θε­ός ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, γιά νά δώ­σει καί πά­λι τήν δυ­να­τό­τη­τα σέ ὅ­λους ἐ­μᾶς νά ξα­να­κτί­σουμε ἀ­πό τά ἐ­ρεί­πιά του τόν ἱ­ε­ρό αὐ­τό να­ό τῆς ψυ­χῆς μας. Γιά νά μπο­ροῦ­με πλέ­ον οἱ πι­στοί μέ­σα στό θυ­σι­α­στή­ριο τῆς ψυ­χῆς μας νά προ­σφέ­ρου­με λα­τρεί­α στόν Θε­ό, εὐάρε­στη καί ἱ­ε­ρή.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν ἀνέγερση τοῦ οἰκοδο­μήματος τῆς ψυχῆς μας, τῆς δημιουργίας δηλαδή ὁλοκληρωμένης προσωπικότητας, χαρα­κτήρα ὁ­μαλοῦ, συνεργάσιμου, τήν ἀπόκτηση καί τό στό­λισμα τῆς ψυχῆς μας μέ τίς ἀρετές πού εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ καθένας μας ἔχει εὐθύνη καί μάλιστα μεγάλη καί καθοριστική γιά τήν ἀνέγερση τοῦ οἰκοδομήματος καί ἄλλων ψυχῶν.

Οἱ γονεῖς ἔχουν ἐπωμισθεῖ ἐκ τῆς ἰδιότητός τους τήν εὐθύνη νά μορφώσουν καί νά διαπαι­δαγωγήσουν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νου­θεσίᾳ Κυρίου». Νά τά ὁδηγήσουν στήν Ἐκκλησία ἀπό μικρά, νά τά βαπτίσουν, νά τά ἐκκλησιάζουν τακτικά καί νά τά κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυ­στηρίων, ὥστε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νά τά θωρακίζει καί νά ἀπομακρύνει ἀπό τίς ἀθῶες ψυχές των κάθε ὁρατό καί ἀόρατο ἐχθρό, πού θά ζητήσει νά ξερριζώσει ἀπό μέσα τους τόν ἀρραγῆ θεμέλιο πού τοποθετήσαμε σ᾽ αὐτές μέ τό Ἅγιο Βάπτι­σμα.

          Οἱ ἐκπαιδευτικοί ἔπειτα ἀναλαμβάνουν ἔργο ἱερό, νά μεταδώσουν πνεῦμα Θεοῦ καί ἦθος ἀνώ­τερο στούς μαθητές τους. Πόσο αὐξάνει καί παίρνει διαστάσεις ἀπέραντες ἡ εὐθύνη τόσο τῶν γονέων ὅσο καί τῶν ἐκπαιδευτικῶν στίς ἡμνέρες μας! Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί! Δέν εἶναι ὅμως μόνο οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί οἰκοδόμοι πνευματικοί. Εἶναι καί οἱ Κατηχητές πού ἔχουν χρέος νά καλλιεργήσουν τήν εὐσέβεια στίς ἁγνές παιδικές ψυχές, καθώς καί στίς προβληματισμένες καί ὄχι σπάνια καψαλισμένες ἀπό τή λάβα τοῦ κόσμου ἐφηβικές ψυχές. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ χριστιανοί, ὡς «ὑπεύθυνοι τῆς τοῦ πλησίον σωτηρίας» ὅπως πάλιν λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστο­μος, καλούμαστε νά έργαστοῦμε ζῆλο «στό ἔργο τοῦ Κυρίου πάντοτε» (Α´Κορ. ιε´58).

*****

Πῶς θά πετύχουμε ὅμως τήν πραγμάτωση τοῦ ἔργου μας; Πῶς θά κτίσουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς μας καί πῶς θά ἐργασθοῦμε γιά τήν ἀνέγερση τοῦ οἰκοδομήματος τῶν ψυχῶν γιά τίς ὁποῖες ἐκ τῆς θέσεως καί τῆς ἀποστολῆς μας ἔχουμε εὐθύνη καί λόγο;

          Γιά νά τό πετύχουμε αὐτό, καλούμα­στε  νά ἐργασθοῦμε συστηματικά πρῶτα γιά  τόν προσω­πικό μας πνευ­ματικό καταρτισμό. Νά καταπολε­μήσουμε συστηματικά τά πάθη καί τά ἐλαττώ­ματά μας καί νά καλλιεργήσουμε τίς ἀρετές καί μάλιστα τήν ἀρετή τῆς προσευχῆς καί τῆς ἔμ­πρακτης χριστια­νικῆς ἀγάπης. Καί γενικά νά σφυριλατήσουμε ἕνα θεάρεστο χαρακτήρα, ὥστε μέ ὅλα αὐτά νά ὁλοκληρώνεται τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας, ἕνα ἔργο πού καλούμαστε νά τό ἐργαζόμαστε κατά τόν ἴδιο Ἀπόστολο «μετά φόβου καί τρόμου» (Φιλιπ. β´12).

          «Καταρτίζεσθε» φωνάζει ὁ Ἀπόστολος πρός ὅλους τούς πιστούς (Α´Κορ. ιγ´11). Διορθώνετε ἀδιάκοπα καί τελειοποιεῖτε συνεχῶς τόν ἐσωτε­ρικό σας κόσμο, γιατί αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

          Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι προϋπόθεση γιά τή στερεότητα μιᾶς οἰκοδομῆς εἶναι τό θεμέλιο καί τά ὑλικά ἀπό τά ὁποῖα ἀνεγείρεται ἡ οἰκοδομή αὐτή. Βέβαια, εἴπαμε, πώς στήν πνευματική οἰ­κοδομή στήν ὁποία ἐργαζόμαστε θεμέλιος εἶναι ὁ Χριστός καί τόν θέσαμε στήν ψυχή μας μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα. Ὑπάρχει ὅμως ὁ κίνδυνος ὁ θεμέλιος αὐτός νά παραμερισθεῖ, νά ἀλλοιωθεῖ ἡ εἰκόνα του μέσα μας. Σήμερα μάλιστα μέ τίς τό­σες αἱρέσεις καί ἀποκρυφιστικές διδασκαλίες καί τή χαλάρωση τῶν ἠθῶν, δέν εἶναι καθόλου δύ­σκολο ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ νά ξεθωριάσει μέσα μας. Ἡ πίστη στήν θεότητα τοῦ Κυρίου μας νά ἀλλοιωθεῖ, καί χωρίς καλά-καλά νά τό καταλά­βουμε νά βρεθοῦμε ἐκτός Ἐκκλησίας καί νά θέσουμε σέ κίνδυνο τήν σωτηρία τῆς «μονο­γενοῦς» ψυχῆς μας, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἱερός Ψαλμωδός.

          Ἐκεῖνο πού ἀπομένει σ᾽ἐμᾶς λοιπόν εἶναι νά μείνουμε προσηλωμένοι στό θεμέλιο αὐτό. «Ἐρ­ριζωμένοι καί τεθεμελιωμένοι» (Ἐφεσ. γ´1&0. Χωρίς μεταπτώσεις, κλονισμούς καί κλυδω­νισμούς. Χωρίς μάταιες ἀναζητήσεις καί ἐπικίν­δυνες δοκιμές. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί μόνον αὐτή ἀσφαλίζει καί καθοδηγεῖ ἀλάν­θαστα. Ἡ ἰδική Του παρουσία καί μόνο ἐμ­πνέει, χαρι­τώνει, ἐμψυχώνει, ἐνδυναμώνει. Καί ἐμεῖς ἑνω­μένοι μαζί Του καί ἰδίως μέ τήν Θεία Κοινω­νία, θά μπορέσουμε νά στηριχθοῦμε, νά οἰκοδο­μήσουμε κάποιο ἀξιόλογο πνευματικό ἔργο. Νά καταστή­σουμε τήν ψυχή μας κάτοπτρο στιλπνό τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ μας.

*****

« Ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ »

Ἀ­δελ­φοί, ἄς ἀ­να­κρί­νου­με τόν ἑ­αυ­τό μας: Γκρε­μί­ζου­με ἤ κτί­ζου­με; Τί ὑλικά χρησιμοποιοῦμε στό κτίσιμο αὐτό; Κτίζουμε μέ τίς πολύτιμες ἀρετές, ἤ μέ τά πρόχειρα ξύλα, χόρτα καί καλάμια,  μέ κακίες δηλαδή καί πονηρές πράξεις;

Μή ξεχνᾶμε πώς τό πνευματικό μας οἰκοδό­μημα θά ἀποκαλυφθεῖ ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.Καί τότε θά φανεῖ ἡ πραγματική του ἀξία. Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί!