ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΜΑ ΣΕ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΜΑ  ΣΕ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΕΣ  

ΚΑΙ  ΑΛΛΕΣ  ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ 

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

Α.   Ασφαλώς και προσυπογράφω το γραπτό του Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκτάριου. Έφερα στο νου το αυταπόδεικτο. Τόσο πολλά θύματα Covit19 στην Ελλάδα και τον κόσμο, παρά την και θυσιαστική μαχητική εναντίον του, του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού παντού. Κατά πρόταση σχολιαστή βρήκα και διάβασα και το γραπτό του π. Ιωάννη Φωτόπουλου-υπάρχουν και άλλων παραπλήσια. Και καταθέτω τα εξής σχόλια. «Ένιωσα αηδία» -Τύχων προς Σταβρόγκιν- «Τίμιοι με την Ορθοδοξία»,σελ.168. «Ου με πείσεις, καν με πείσης»-παράθεση από Αλβανίας Αναστάσιο- «Η Καθημερινή».20.12.20. «Μεγαλειότατε εμείς οι κληρικοί τα τελευταία 1800 χρόνια έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε προκειμένου να καταστρέψουμε την Εκκλησία. Δεν τα καταφέραμε, αλλά ούτε κι εσείς θα τα καταφέρετε»- Απάντηση στο Μ. Ναπολέοντα καυχηθέντα ότι έχει τη δύναμη να καταστρέψει την Εκκλησία-παράθεση από Α. Δρυμιώτη, «Η Καθημερινή», 20.12.20. Και κλείνω από το παρακάτω του ίδιου λίαν διδακτικό. «Αργότερα ο Ναπολέων εξόριστος φαίνεται έγινε μέγας θαυμαστής Χριστιανισμού και Ιησού Χριστού επιβεβαιώνοντας τα λόγια του συμπατριώτη του Βίκτωρος Ουγκώ. «Ο άνθρωπος βλέπει καθαρότερα το Θεό μέσα από τα δάκρυα» !  
 

Β.  Ευλαβέστατη αναφορά στο μακαριστό Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως … Σεβαστιανό, από Μητροπολίτη Ναυπάκτου-Αγίου Βλασίου Ιερόθεο. Δεν ευλογήθηκα με τις μαθητικές, νεανικές και περεταίρω χαρές και χάρες σας από τον μακαριστό λίαν αγαπητέ, Άγιε Ναυπάκτου, και βέβαια πολύ πολύσέβαστε. Είχα όμως κι εγώ ως μαθητής -με σημερινά δεδομένα β΄ ή γ΄ Λυκείου, 1951-1953, 2^ο Πειραιώς- μια ευλογία μικρή με τον τότε λαϊκό Θεολόγο της «Ζωής» Σωτήριο Οικονομίδη, ερχόμενο να αναπληρώσει στο Ανώτερο Κατηχητικό Αγίου Βασιλείου τον απουσιάσαντα για κάποιο λόγο Κατηχητή Νικόλαο Αρκά, επίσης Θεολόγο της «Ζωής». Ψηλός, ευθυτενής, με μια γλυκύτητα και όλα τα ωραία που περιγράφετε. Απλώς τον συνόδεψε ως το Ναό και τον κατατόπισα.
      Διαβάζοντας όμως ότι ως φοιτητής Θεολογίας-περίπου 1940-41 και εξής, Γερμανική Κατοχή-εργάστηκε ως νεωκόρος στον Άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας -κατά Ναυπάκτου- ή στην Καπνικαρέα -κατά Μεσογαίας-Λαυρεωτικής- ο νους με πήγε στο εξής. Δεκατρία χρόνια μετά, 1953-54, πρωτοετής Θεολογίας, είμαι μπρος στον αείμνηστο Δημήτριο Παναγιωτόπουλο, Θεολόγο, από τους συνιδρυτές της «Ζωής», και παρακαλώ να εργαστώ στο Τυπογραφείο της για να μπορέσω να συνεχίσω τη σπουδή. Εκείνη την ώρα έρχεται ένας ιερέας, στον οποίο γυρίζει -ο Δ.Π- και λέει. «Έχω αυτό το φοιτητή Θεολογίας, να σου τον στείλω για νεωκόρο»; Χτεσινός αριστούχος Γυμνασίου-Λυκείου, το θυμάμαι σαν χτες, με έπιασε σύγκρυο, άκου «νεωκόρος», «καντηλανάφτης» κοινώς! Ευτυχώς ο ιερέας είχε νεωκόρο, και βρέθηκα να εργάζομαι στο τμήμα της «Διεκπεραίωσης» του Τυπογραφείου της «Ζωής». 

         Δεν ξέρω αν συνέβη το αντίστοιχο στο φοιτητή Θεολογίας Σ. Οι. 13 χρόνια πριν, και επειδή ήταν Κατοχή, εργάστηκε νεωκόρος στον ένα από τους δυο ναούς. Το θέμα εδώ δεν είναι αυτό, αλλά ότι διαβάζω κάποια περί αυτού γραφόμενα από τον Άγιο Ναυπάκτου αλλιώς. Ότι, ο φοιτητής Θεολογίας και Θεολόγος μετά Σ.Οι. εντάχτηκε κι έμεινε στη «Ζωή» στα χρόνια «των μεγάλων ωρών» Σεραφείμ Παπακώστα. Καλλιεργήθηκε πνευματικά με το δυναμικό τι και πως που ο μεγάλος εκείνος ηγέτης εμφυσούσε στα στελέχη που έστελνε εργάτες -κατά π. Ηλία, «στρατιώτες, όχι αξιωματικούς»- «στον αγρό του θερισμού», όπως επί του προκειμένου το Διάκονο, μετά Αρχιμανδρίτη, λαμπρό Ιεροκήρυκα, Κατηχητή κλπ. Σεβαστιανό Οικονομίδη στα Γιάννενα, για να εμπνεύσει μεταξύ άλλων τόσο νωρίς και σ’ εκείνον τις αναφερόμενες ιερότητες.

       Το έτος 1960, με τον τραγικό, και ως μη όφειλε, ασήκωτου βάρους ευθύνης σπασμό, πέρασε ως είχε δικαίωμα απόλυτα σεβαστό και συνέχισε στη νέα Αδελφότητα Θεολόγων «Ο Σωτήρ». Εδώ τον βρήκε σε ευρεία πνευματική δράση ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης το 1967 και τον επιστράτευσε ως Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως … Όπως αντίστοιχα επιστράτευσε ως Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης το θρύλο της Αρχιμανδρίτη-Ιεροκήρυκα Λεωνίδα Παρασκευόπουλο, της «Ζωής», και ως Μητροπολίτη Φλωρίνης της «Σταυρός», τον Πανελλήνια γνωστό για το δυναμισμό του Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο Καντώτη. Έτσι πέρασε στον Επισκοπικό βαθμό αξιόλογους κληρικούς αποκλειόμενους συστηματικά μέχρι τότε ως … «οργανωσιακούς» ! Και συνάμα τίμησε και καταξίωσε εκκλησιαστικά το δημιουργικό πνευματικό έργο που επιτελούσαν οι «Χριστιανικές Αδελφότητες» ταπεινά.  

      Δεν προχωρώ άλλο μέρες δοκιμασίας που είναι, και μέρες γιορτινές που έφτασαν, όπως έφτασαν. Ολοκληρώνω με παράθεση ατόφιου μακαριστού

Σεβαστιανού δια χειρός Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαου:  «Μὲ τὰ ὑλικὰ εἶχε ἰδιάζουσα σχέση. Ἀνοιχτοχέρης, φιλόξενος, δοτικὸς στοὺς ἄλλους, ὁλοκληρωτικὰ αὐτοπροσφερόμενος. Καθόλου νοσηρὰ προστατευόμενος καὶ ἀσφαλιζόμενος. Ὁ ἴδιος ὀλιγαρκής, καὶ ὄχι μόνον. Φτωχὸς κατ’ ἐπιλογήν. Τὰ ροῦχα του πάντα στὸ ὅριο τῆς φθορᾶς. Ἀπὸ ἀρχιερατικά τὰ ἀναγκαῖα. Εἶχα τὴν εὐλογία, τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του νὰ διανυκτερεύσω στὸ κελλί του. Κελλὶ ἀσκητῆ, οὔτε κἂν συνήθους μοναχοῦ. Μιὰ κουρελοῦ στὸ πάτωμα. Ἕνα κρεβάτι σιδερένιο νοσοκομειακό, παλαιοῦ τύπου μὲ σοῦστες, στρῶμα βαμβακερό, πατημένο, σκεπασμένο μὲ μιὰ ὑφαντὴ παλιὰ κουβέρτα. Μιὰ ξυλόσομπα κυλινδρικὴ μαντεμένια. Λίγα ράφια μὲ τὰ ἀπαραίτητα βιβλία, Καινὴ Διαθήκη, Προσευχητάρι, Ὡρολόγιο κ.λπ. Κανὰ δυὸ εἰκόνες ἁπλές. Ἕνας μικρὸς σταυρός. Ἀπέναντι στὸν τοῖχο κρεμασμένα δύο ζωστικά παλιά, τὸ ἕνα ἐμφανῶς ξεθωριασμένο, καὶ ἕνα παντελόνι, τὸ ὁποῖο ὅταν ἀργότερα τὸ κληρονόμησα διαπίστωσα ὅτι ἦταν λειωμένο καὶ μπαλωμένο. Εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ σχίζεται. Ἕνα δωμάτιο γεμᾶτο ἀλήθεια, χωρὶς κανένα βάρος ματαιότητος. Αὐτὸς ποὺ τοῦ ἐμπιστεύονταν ὁ κόσμος τὰ χρήματα καὶ τὶς οἰκονομίες του, αὐτὸς ποὺ διαχειριζόταν ἑκατομμύρια δραχμές, αὐτὸς ποὺ τάιζε καὶ ἔντυνε χιλιάδες πεινασμένους, δὲν εἶχε οὔτε σκέψη νὰ κρατήσει κάτι γιὰ τὶς ὑποτιθέμενες ἀνάγκες του». 
 
Γ.  Τέλος κλείνω αυτό το παράδοξο περιδιάβασμα με αγαπητό Ιστολόγο διαμηνύοντα:

Φοράω τη μάσκα για να προστατεύσω εσένα.

Φοράς τη μάσκα για να προστατεύσεις εμένα.

Φοράμε τη μάσκα για να προστατευτούμε και οι δύο.

 
    Και, προτείνω-παρακαλώ. Στρέψτε και δείτε για ένα λεπτό την εν κεφαλίδι φωτογραφία του και το ωραίο γραφόμενο. Και στείλτε στο Χριστό το Θεό μας ένα εκ βαθέων σχετικό προσευχής σας τηλεγράφημα. 

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»

Αθανάσιος Κοτταδάκης