Αγαπητέ μου π. Αναστάσιε. - Αθανάσιος Κοτταδάκης

 
        Αγαπητέ μου π. Αναστάσιε.  

1.    Η φράση του σχολίου μου : «Με τελικό στόχο να συνεχίσει να αυτοδικαιώνεται στις γνωστές “παραδρομές”» του, από κοντά και, οι όχι λίγες πρότερες αναρτήσεις μου δείχνουν ότι κινούμαι στην αντίπερα όχθη όσων περιλαμβάνονται στην υποσημείωση οκτώ (8), η οποία επιμένω, αποκαλύπτει το σκοπό και στόχο του γραπτού σας.  Και ιδού γιατί. «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασέσθω»-Ρωμ.13,1. Αυτό εντέλλεται ο Απόστολος Παύλος, και μάλιστα, για τότε, που η πολιτική εξουσία ήταν και εχθρική απέναντι στην Εκκλησία, και ολοκληρωτική! Άρα, η εντολή του ισχύει πολύ περισσότερο για σήμερα που η πολιτική εξουσία -Κυβέρνηση- προέρχεται από αντιπροσωπευτική λαϊκή εντολή, και είναι δημοκρατική. Και, υπεύθυνη -στα ανθρώπινα όρια και δεδομένα-μέσω των Αρμόδιων Υγειονομικών Θεσμών- για την προστασία της υγείας και της ζωής όλων των πολιτών της χώρας.

     Στο μέτρο, λοιπόν, που η Συνοδική Ηγεσία της Εκκλησίας συμφώνησε ή έστω «κατ’ οικονομίαν» αποφάσισε να σεβαστεί και ν’ ακολουθήσει τις σχετικές υγειονομικές υποδείξεις του Κράτους, η ανωτέρω εντολή του Απόστολου των Εθνών περνάει κάθε χριστιανό -και πρώτα κάθε κληρικό- κατ΄ευθείαν στην έτερη εντολή του. «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε αυτοίς» -Εβρ.13,17- κι από κει στο χρέος προστασίας της προσωπικής του υγείας, έτι δε και αυτής των συνανθρώπων του  Κατά ταύτα για ποιο «εκκλησιαστικό φρόνημα» μιλάτε; 

Αυτό-μυστικές Λειτουργίες με επιλεγμένους μετέχοντες και άλλα «θου Κύριε φυλακήν»- που δημιούργησε αναστολές σε πολλούς χριστιανούς, και, εξέθεσε την Εκκλησία απέναντι στην υπεύθυνη Κυβέρνηση ως μη αξιόπιστη;  Το χειρότερο, έκανε πολλούς να μην εφαρμόζουν τα υγειονομικά μέτρα με ό,τι συνεπάγεται αυτό; Μήπως είναι ώρα οι της ίδιας γραμμής να αναρωτηθείτε μέσα σας -με συγχωρείτε για το θράσος- μπας και γίνατε έτσι υπαίτιοι και για το απευκτέο κάποιων «αδελφών του Χριστού»;

2.    Δηλαδή, όταν γράφετε και ζητάτε ή προτείνετε να αρθεί Συνοδικά, το Συνοδικά επιβληθέν «επιτίμιο» στο μακαριστό π. Γερβάσιο -αφήνω ότι, αυτό 90 χρόνια μετά, τόσο νωρίς!- δεν αναλαμβάνετε κατά κάποιο τρόπο την υπεράσπιση αυτού; Το «μικρή εκκλησιαστική ατυχία» -ως μη όφειλε δε συμπληρώθηκε με, «υπονοείται, αδικία, δοκιμασία»- συσχετίζεται, δεν διαχωρίζεται, από τη συγκριτικά πολύ πιο μεγάλη, και άδικη στο μακαριστό π. Ευσέβιο Ματθόπουλο, τριετή εξορία στην Παλαιοκαστρίτσα που εξέτισε μέγα μέρος της.   

3.  Αφού όπως λέτε, η "μία μικρή εκκλησιαστική ατυχία" του -τα ενδιάμεσα παραλείπονται γιατί εμπίπτουν στην υποκειμενική κρίση, που είναι ανοιχτή στο ενδεχόμενο λάθους, ως του Μητροπολίτη Αντώνιου -«είναι μία ΕΝΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ, η δε καταδίκη και ποινή είναι στεφάνι δόξας λαμπρό» για το μακαριστό, και επί του προκειμένου είναι, Συνάμα όμως όπως ξέρουμε και λέμε είναι, «μια παρρησία» του ενώπιον του Θεού, γιατί ζητάτε να ανακληθεί η Συνοδική Απόφαση επιβολής της;  Για να σβηστεί, να μηδενιστεί, να είναι ως μη γενόμενη, άρα, ως μη «παρρησία» του ενώπιον του Θεού;

      Ξαναγράφω. «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η Αλήθεια». Το πράγμα είναι απλό, πολύ απλό. Εσείς επιλέγετε, όπως τόσες άλλες φορές, θέση πάνω κι απέναντι από τη Συνοδική Απόφαση της Εκκλησίας, και την αυτοανακηρύσσετε «εκκλησιαστικό φρόνημα» ορθό. Αντίθετα ο υπογράφων, κατά την ανωτέρω δεύτερη εντολή του Παύλου, υπακοή και σύμπλευση με αυτήν. Αμφοτέρων η απόφαση είναι προσωπική, και για την ώρα: «Προς το τελευταίον εκβάν κρίνεται». Και δυστυχώς, οι πάντες γνωρίζουν πια, και όχι λίγοι επώδυνα, στο πετσί τους, ποιο είναι αυτή τη στιγμή «το τελευταίον εκβάν»! Αφήστε ότι, η σιωπή των απελθόντων από Κόβιτ19 -οι αριθμοί είναι φοβεροί- βοά ίσως και «ως «φωνή υδάτων πολλών»-Απ.1,15-ποιο είναι «το τελευταίον εκβάν»! Μένει όμως αμφοτέρων πάντα ανοιχτή στην κύρια και καίρια κρίση του Θεού. Πάντα με τον οφειλόμενο σεβασμό στο ιερό Λειτούργημα σας. 

Αθανάσιος Κοτταδάκης

ΥΓ.  Μόλις τέλειωσα το ανωτέρω και πήγα να το στείλω, διάβασα το «συμπληρωματικό» σας, και απαντώ αρχίζοντας με ένα πηγαίο «Αμήν» για την επίκαιρη στο τέλος ευχή. Στα της πρώτης γραμμής, γράφω : «Δεν αφήνομαι ποτέ στον πειρασμό να περάσω σε χώρο που αφορά αποκλειστικά εσάς και το Θεό»! Ευρύτερα. Σε κάθε χειροτονία που θα συμβεί να παρακολουθήσω, και δακρύζω, και ζηλεύω, που όχι τέτοιας τιμής κι εγώ. Για τα άλλα, πέρα από όσα γράφω προσθέτω και τούτο που πολύ-πολύ αγαπώ. «Η Ορθοδοξία ευνοεί και προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της  μιας παραδόσεως. Η Εκκλησία ξεπερνά κάθε σχολή, ενώ ταυτόχρονα τις περιέχει όλες.» -Π. Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία», σ.241. Αθ. Κοττ.