ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΤΡΙΗΜΕΡΟ  ΜΕΓΑΛΩΝ  ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ  ΚΑΙ  ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, κατά το Εκκλησιαστικό τυπικό. Και κατά την επιθυμία του να φάνε μαζί το τελευταίο πριν το Πάθος Πάσχα, ο Χριστός κι οι Μαθητές κάθονται στο τραπέζι. Αυτό που ετοίμασαν οι απεσταλμένοι του, στο υπερώο της οικίας του ανθρώπου με το σταμνί στην είσοδο της πόλης. Στα καθ’ ημάς, «Δείπνος Μυστικός». Ουσιαστικά όμως «με την ψυχή Του περίλυπη μέχρι θανάτου», από την ανθρώπινη πλευρά. Πράγμα που φαίνεται στις πρώτες λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη του. «Ένας από σας θα Με παραδώσει». Παγερή βουβαμάρα αρχικά, και παρευθύς ο ένας μετά τον άλλο, «μήπως εγώ Κύριε;», ρωτά. Ο Πέτρος σπεύδει. «Κι αν όλοι σε απαρνηθούν, εγώ θα δώσω για Σε κι αυτή μου τη ζωή». Η απάντηση του έρχεται κατά πρόσωπο κεραυνός. «Απόψε τα μεσάνυχτα πριν λαλήσει ο πετεινός, εσύ, τρεις φορές θα Με έχεις αρνηθεί» !

       Άψογος οικοδεσπότης ο Χριστός, αρχίζει να πλένει κατά το έθος τα πόδια των Μαθητών, κι αυτά του προδότη του φυσικά. Άριστος διδάχος ο Κύριος δίνει όχι με λόγια, παράδειγμα ταπείνωσης και αντίστοιχα μακροθυμίας, έμπρακτα. Αρχίζουν το πασχαλινό δείπνο … τελειώνουν. «Μετά το δειπνήσαι», ο Κύριος σηκώνεται όρθιος.

Τους παραδίδει το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, Ψωμί και κρασί, Σώμα και Αίμα Χριστού, κοινωνούν όλοι, ο ένας από τον άλλο μετά. «Αυτό να κάνετε για να με θυμόσαστε», ολοκληρώνει. Ψάλλουν τους πασχαλινούς τους ύμνους, βγαίνουν και τραβούν ίσια για τον κήπο της Γεθσημανή. «Ό,τι είναι να κάνεις, καν’ το γρήγορα», λέει στον Ιούδα, σήμα για μετάνοια έστω και την τελευταία στιγμή. Έφυγε τρεχάτος αυτός, και ήταν νύχτα, σημειώνει με νόημα ο Ευαγγελιστής. Οι υπόλοιποι, καταλαβαίνουν άλλα αντί άλλων ο καθείς. Τους κόβει απότομα, κάνει το κλίμα ακόμα πιο βαρύ. «Αυτή τη νύχτα όλοι θα χάσετε την εμπιστοσύνη σας σε μένα». Αυτό λέει καθαρά η Γραφή. «Θα σκοτώσω τον ποιμένα, και θα σκορπιστούν τα πρόβατα του κοπαδιού».

*****   ***   *****

      Όλα έγιναν όπως τα είπε και είναι γνωστά. Μ. Παρασκευή, ώρα έκτη-δώδεκα το μεσημέρι τυπικά-και είναι πάνω στο Σταυρό ο Χριστός. Μόνος, εντελώς μόνος, κι από τον ουρανό-«Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες»; Κι από τη γη, οι φανεροί, «οι επώνυμοι» δικοί του, πρόδωσαν, αρνήθηκαν, σκόρπισαν, έχουν χαθεί. Την ενάτη ώρα, τρεις μετά το μεσημέρι, κατά το τυπικό. «Τετέλεσται», ακούγεται να λέει, όλα έγιναν όπως έπρεπε. «Και κλείνας την κεφαλήν παρέδωκεν το πνεύμα του». είναι νεκρός!  Ο Μεγάλος του κόσμου νεκρός ! Και το πράγμα τώρα γυρίζει αλλιώς. Σκοτεινιάζει ο  ουρανός, σείεται η γη, σκίζεται από πάνω μέχρι κάτω το καταπέτασμα του Ναού. Αλλά κι αρχίζει η ώρα των κρυφών, των αφανών μαθητών. Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, μέλους του Μεγάλου Συνεδρίου, κρυφού μαθητή του Χριστού, και  Νικόδημου, επίσης μέλους του Μεγάλου Συνεδρίου, και επίσης κρυφού μαθητή του Χριστού. Είχε πάει νύχτα, και είχε ιδεί το Χριστό, και είχε ακούσει να του εξηγεί, τι θα πει να γεννηθεί κανείς «άνωθεν», από τον ουρανό, δηλαδή, να αναγεννηθεί !

    «Ήταν μέρα Παρασκευή, παραμονή του Σαββάτου δειλινό, γράφει  ο Ευαγγελιστής, Ο  Ιωσήφ, ένα αξιοσέβαστο μέλος του Συνεδρίου που καταγόταν από την Αριμαθαία, και περίμενε κι αυτός τη Βασιλεία του Θεού, τόλμησε να πάει στον Πιλάτο και να του ζητήσει το νεκρό του Ιησού … Κι όταν ο Πιλάτος πήρε απάντηση από τον εκατόνταρχο ότι όντως ήταν νεκρός, χάρισε το σώμα Του στον Ιωσήφ. Εκείνος αγόρασε ένα σεντόνι, κατέβασε τον Ιησού, τον τύλιξε μ’ αυτό και τον τοποθέτησε σ’ ένα μνήμα, που ήταν λαξεμένο σε βράχο. Μετά κύλισε ένα λίθο κι έκλεισε την είσοδο του μνήματος»-Μαρκ.15,42-46.

    Κρατάμε εκείνο το «τολμήσας», χωρίς πολλά λόγια και ευσεβείς σκέψεις. Από κάθε άποψη εκείνη την ώρα γενναίο, το τόλμημα Ιωσήφ, όσο και άγιο, και ιερό. Όλοι εναντίον του Χριστού, Συνέδριο, παρατρεχάμενος «λαός», ρωμαϊκή εξουσία ασφαλώς. Κι οι Δώδεκα επώνυμοι δικοί του, είδαμε τι. Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας όμως μέλος του Συνεδρίου και Νικόδημος το αυτό, αφανείς, κρυφοί μαθητές Του, στη θύελλα και στη μανία αυτής της γενικής εναντίωσης στέκουν όρθιοι, Ήμαστε δικοί Του, ήμαστε στο πλευρό Του, ήμαστε εδώ ! Καθένας μπορεί να κάνει τις προσωπικές του προεκτάσεις σε συσχετισμό με τα αρνητικά πράγματα και δεδομένα της τότε εποχής, και τα  όχι πιο λίγο αρνητικά απέναντι στο Χριστό, και στην Εκκλησία Του, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, και τι τραγικό σήμερα από βαφτισμένους χριστιανούς, υποτίθεται μαθητές Του φανερούς.

     Κάτι επ’ αυτού έρχεται να μας επισημάνει έντονα το ψαλλόμενο στην Ακολουθία της Αποκαθήλωσης θαυμάσιο, υπέροχο Δοξαστικό. Ο τρυφερός θρήνος, όμως με αναστάσιμη μέσα του βάση, πίστη, και προοπτική, που βάζει ο ιερός Υμνογράφος στα χείλη του τρις μάκαρος από Αριμαθαίας Ιωσηφ. «Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον … Όταν Εσέ το λαμπροφορεμένο το φως, τον Κύριο της δόξης αλλιώς, κατέβασε ο Ιωσήφ με το Νικόδημο από το Σταυρό, και Σε αντίκρισαν  τα μάτια του νεκρό, γυμνό, άταφο, ξέσπασε σε τρυφερό θρήνο κι οδυρμό και έλεγε. «Αλί μου και τρις αλί μου, γλυκύτατε Ιησού. Εσέ που πριν λίγο θωρώντας ο ήλιος κρεμάμενο στο Σταυρό, και σκοτείνιασε, φοβήθηκε η γη κι έκανε σεισμό, και σκίστηκε το καταπέτασμα του Ναού στα δυο. Ευτυχώς όμως, αυτή τη φοβερή ώρα, αυτή τη φοβερή στιγμή, Σε ξέρω, Σε βλέπω, Σε νιώθω αλλιώς. Ως για χάρη μου, για χάρη όλου του κόσμου θεληματικά υπέμεινες αυτό το φρικτό σταυρικό θάνατο ! Κι αναρωτιέμαι, Θεέ μου, αλήθεια, πώς να κηδέψω Εσένα τον αθάνατο και απαθή, πώς εγώ ο κρυφός μαθητής και δούλος Σου πιστός; Πώς να τυλίξω στο σεντόνι Εσέ που το σύμπαν δε χωρεί; Και με τι χέρια να αγγίξω αυτό το πεντακάθαρο, το Πανάγιο Σου κορμί; Και ποια πένθιμα άσματα Σου πρέπουν να ψάλλω, Πολυεύσπλαχνε στην εκφορά του νεκρού Σου αυτή; Το λέω, το φωνάζω, το ομολογώ. Μεγάλα τα παθήματα Σου, περίλαμπρα ! Και ύμνοι εγκωμιαστικοί για την Ταφή Σου, μόνο αυτοί ! Η ερχόμενη Ανάσταση Σου, πίστη εντός μου δυναμική ! Ο πιο δυνατός, ο που Σου πρέπει ύμνος απ’ τα κατάβαθα της ψυχής μου είναι αυτός, κι ακούγεται σε όλη την κτίση ηχηρός. «Κύριε δόξα Σοι»,  «δοξασμένος είσαι Κύριε» !

*****  ***  *****

     «Και με την αύριο Σάββατο, χαράματα βαθιά … «γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, έκπληκτες είναι μπρος στον Τάφο που είναι ανοιχτός. Και ακούν δυο άνδρες με στολές αστραφτερές να τους λένε. «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον; Ηγέρθη, ουκ έστιν όδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» ! «Τι ζητάτε ανάμεσα στους νεκρούς το ζωντανό; Αναστήθηκε δεν είναι εδώ … Τρέξτε να πείτε τη μεγάλη χαρά στους Μαθητές και τον Πέτρο ! Τους περιμένει, λέει, στη Γαλιλαία, εκεί είναι ο τόπος όπου θα συναντηθούν» ! Εκεί, μακριά από την Αγία Πόλη. Εκεί όπου ζουν το πιο πολύ «έθνη», ειδωλολάτρες, Έλληνες, και βλέπουν τα πράγματα αλλιώς ! Εκεί είναι ν’ ακουστούν τα του νέου δικού Του της Αγάπης κόσμου ! Ολοκλήρωσε ως έδει την εντολή του Πατέρα, και ήδη :  «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». Εκεί είναι να λάβουν την εντολή : «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη …». Δηλαδή, το προνόμιο να περάσουν το νέο μήνυμα της Κοινωνίας Αγάπης, της ειρηνικής ζωής όλων των ανθρώπων σε όλη τη γη !

    «Αναστάσεως ημέρα, λοιπόν, και ήμαστε όλοι λαμπρά στα λαμπρά. Κι ο ένας τον άλλο αγκαλιάζουμε, και λέμε κι ομολογούμε, τώρα ήμαστε όλοι αδελφοί ! Όλα με την Ανάσταση ξεχνιούνται, σβήνονται, μπαίνουν σε γραμμή συγχώρεσης. Γιατί :  «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» ! Αυτή είναι η πίστη μας, η Αγάπη ολοζώντανη ! Με το δικό Του θάνατο, το δικό μας θάνατο νίκησε ! Ο Χριστός είναι για όποιον Τον εμπιστεύεται ο Θριαμβευτής ! Αυτή είναι η μόνη, η μεγάλη από όλους και από όλα δική μας διαφορά ! «Χριστός ανέστη», και, «Θανάτω, θάνατον πατήσας» ! Κρατείστε το μέσα σας καλά, είναι η μεγάλη ελπίδα της ανάστασης σε μια άλλης τάξεως ζωή, ζωή χωρίς τέλος κάθε αληθινού χριστιανού στην αιώνια κοινωνία της Αγάπης του Χριστού στο Όνομα του Τριαδικού Θεού ! 

 «Καλή Ανάσταση»

«Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης