Ἡ δύναμις τῆς «Ἀδυναμίας» - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

 

Ἡ δύναμις τῆς «Ἀδυναμίας»

Λόγος εἰς τό:

«ἐπιεικές ἡμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις

Του μακαριστού

Αρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

(†11/01/2021)

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

          Ἡ  κοινωνία μας στην αύγήν της τρί­της μετά Χριστόν χιλιετίας είναι παραδομένη σέ ένα άνεξέλεγκτον κϋμα ποικίλης βίας και τρόμου.

Σ' αυτήν τήν κοινωνίαν ζοϋμε. Και άπ' αυτήν έπηρεαζόμεθα. Και δυσ­τυχώς πολύ. Και συχνά αρκετοί καί άπό μας ακόμη απαντάμε στην 6ίαν μέ βίαν καί στην άδικίαν μέ έκδίκησιν καί στην θρασύτητα μέ έπίθεσιν και όργήν. Δούλοι καί έμεΐς της νοοτρο­πίας τοϋ κόσμου τούτου. Καί τό κά­νουμε αυτό καθημερινά, ακόμη καί σέ περιόδους άγιες καί ιερές.

Καί είναι Πάσχα πλέον. Μεγάλη 'Εβδομάς. "Ωρα εσχάτη!

Αυτήν τήν έσχάτην ώραν ό Από­στολος τοϋ Κυρίου μας δείχνει καί πάλιν τήν όδόν τοϋ Γολγοθά. Τήν άνοχήν, τήν μακροθυμίαν, τήν συγχωρητικότητα, τήν έπιείκειαν. «Τό ε­πιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν άνθρώποις», μας λέγει. Ή επιείκεια σας ας φανερωθή σέ όλους τους ανθρώ­πους.

Τί είναι όμως ή επιείκεια; Καί ποια τά αποτελέσματα της οτή ζωή μας;

1. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ

Ή επιείκεια είναι ασφαλώς μία αρε­τή. Έτσι τήν νομίζουμε όλοι καί αναμ­φιβόλως δέν κάνουμε λάθος. Ή επιεί­κεια είναι ή πραότης, ή μετριοπάθεια, ή γλυκύτης, ή αύτοπαραίτησις, ή θυ­σία των δικαιωμάτων μας, μία μεγάλη καί θαυμαστή αρετή! "Ενα άπό τά πλέ­ον εύωδιαστά — αλλά καί σπάνια δυσ­τυχώς στή ζωή μας — άνθη τοϋ Ευαγ­γελίου. Μία ωραία αρετή, πού έχει τήν δύναμιν νά ρυθμίζη αρμονικά τις σχέ­σεις τών ανθρώπων καί νά διορθωνη τήν πορείαν της ζωής μας.

Όμως ή επιείκεια, ή πραότης, ή όπως αλλιώς θά τήν ώνομάζαμε, δέν είναι μόνον αυτό" μία ωραία καί θαυ­μαστή αρετή, όπως συνήθως τήν θεωροϋμε.

Ή επιείκεια είναι κάτι πολύ περισσότερον. Είναι ό τρόπος τοϋ Θεοϋ! «Μάθετε άπ' έμοϋ ότι πραός είμι καί ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια' 29)!

Πράος και ταπεινός! Ό Κύριος. Ό Θεός. Ό Δημιουργός και Κυβερνήτης τοϋ σύμπαντος κόσμου. «Χρηστός καί επιεικής» ό Κύριος (Ψαλμ. πε' [85] 5).

«Πολύσπλαγχνός έστιν ό Κύριος καί οίκτίρμων» (Ίακ. ε' 11).

Χρηστός καί επιεικής. Πράος καί ει­ρηνικός. Πολυεύσπλαγχνος καί οίκτίρμων. Δεν είναι αυστηρός, δεν είναι σκληρός καί άτεγκτος, δεν είναι εκδι­κητικός και άκαμπτος. Είναι επιεικής.

Επιεικής. "Ετσι Τόν βλέπουμε και σήμερα, Κυριακήν των Βαΐων. Νά έρ­χεται ταπεινά επάνω σέ ένα γαϊδουράκι, όπως αιώνες πριν Τόν είχαν άντικρύσει τά βλέμματα τών Προ­φητών και έγραψαν απευθυνόμενοι προς τήν Ιερουσαλήμ: «ιδού ό βασι­λεύς σου έρχεται σοι ηραΰς καί έπιβεβηκώς έπι όνον καί πώλον υίόν υποζυγίου» (Ματθ. κα' 5)" ιδού ό βασι­λεύς σου, ό Μεσσίας, έρχεται σέ σένα πράος και καθισμένος επάνω σέ όνον καί σέ πουλάρι, γέννημα υποζυγίου.

"Ερχεται πράος. Επιεικής. "Οχι μό­νον τότε στην "Ιερουσαλήμ, αλλά καί τώρα σέ μας. Δεν μάς κατακεραυνώνει μέ όργήν διό τήν σκληρότητα καί τήν άμαρτωλότητά μας. 'Αλλά μάς εναγκα­λίζεται μέ άγάπην και στοργήν καί έπι-είκειαν. Διότι ή επιείκεια Του είναι ή μεγάλη Του δύναμις. Φαίνεται ώς αδυ­ναμία. Στήν πραγματικότητα όμως είναι δύναμις, πού νικφ τά πάντα.

2. ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

Ή επιείκεια είναι δύναμις" δεν είναι αδυναμία. Είναι ή μεγαλύτερα δύναμις στον κόσμον. «Ουδέν επιεικείας και πραότητος ΐσχυρότερον» (Χρυσόστο­μος, Ρ.<3. 48, 708), «επιείκεια γάρ πά­σης βίας δυνατωτέρα» (Ρ.Ο. 57, 361).

Τά λόγια τοϋ ίεροΰ Χρυσοστόμου αποτυπώνουν απλώς τήν πραγματικό­τητα. Ή επιείκεια είναι δύναμις ασύλ­ληπτος. Καμμία βία, καμμία έπανάστα-σις, καμμία άγριότης, καμμία δυνα­στική εξουσία δέν θά ή μπόρεση ποτέ νά τήν νικήοη. «Όπερ εστί τφ πυρϊ ϋδωρ, τούτο τφ θυμφ επιείκεια πραότης» (Ρ.θ. 54, 513)· ό,τι είναι τήν φωτιά τό νερόν, αυτό είναι διό τόν θυμόν ή επιείκεια. Τόν σβήνει, τόν εξαφανίζει.

Ή επιείκεια είναι δύναμις χωρίς όρια καί τέλος! Ημπορεί νά άλ-λάξη τά πάντα. 'Αλλά διατί δέν τά αλ­λάζει; Διότι δυστυχώς δέν τήν χρησι­μοποιούμε, δέν τήν έχουμε δεχθή ως τρόπον ζωής καί συμπεριφοράς μας. Προσπαθούμε καί μεΐς νά επιβληθού­με μέ φωνές, μέ αυστηρότητα, μέ έπι-βολήν της εξουσίας πού έχουμε ή πού νομίζουμε ότι έχουμε. Ένφ θά έπρεπε νά αγαπάμε τόν τρόπον τόν ταπεινόν, τόν τρόπον τοΰ Θεού, τήν έπιείκειαν. Διά νά μή αποτυγχάνουμε. Καί οι ψυχές νά μαλακώνουν. Νά ανοί­γουν. Νά μάς έμπιστεύωνται. Μέ τό φύσημα τοϋ βορριά ό άνθρωπος δέν βγάζει τήν κάπαν του· τυλίγεται πιό σφικτά σ' αυτήν. Τήν βγάζει στήν γλυ­κύτητα και τήν ζεστασιά τού ηλίου. Στήν έπιείκειαν. Τόν τρόπον τού Θεού μας.

* * *

Μεγάλη Έβδομάς τοΰ έτους 2000. Ό Κύριος πράος καί ταπεινός άπό τήν πνευματικώς ύψηλοτέραν κορυφήν τού κόσμου, τόν Γολγοθά, μάς θεωρεί και πάλιν μέ άπειρον άγάπην, μέ έπιεί­κειαν καί συμπάθειαν καί εύσπλαγχνίαν. Καί μάς καλεί νά μιμηθούμε τόν τρόπον Του, τήν έπιείκειαν. Νά άνεχώμεθα τις αδυναμίες τών αδελφών μας, νά υπομένουμε τις αδικίες, νά θυσιάζουμε τά δικαιώματα μας, νά μή υψώνουμε αυστηρές φωνές στους άδυνατωτέρους μας. Διά νά γίνουμε έτσι ομοιοί Του. Καί νά αξιωθούμε νά εισέλθουμε στον ούράνιον Νυμφώνα της αιωνίου Βασιλείας Του.