Νύχτα μυστική
Νίκος Παλουμπιώτης
Μήτε βλέμμα ανθρώπου να μη δει
Μήτε ναού περίβολος
Σκυφτός μπαίνω στο Άδυτο
Άρωμα από μελισσοκέρι που λιώνει
η καρδιά μου από Αγάπη Λαθραία
Ευωδιά θυμιατού πέρασμα Αιώνων Αγίων
εν τω μέσω ημών
Το ανερμήνευτο που μένει
Και το αβάσταχτο που βαραίνει
Σαΐτεμα ματιάς του Έρωτα
Με ανθρώπους ξεγραμμένους πασχίζει
Αλλοτριωμένη η γενιά μου από καυχησιές ανίερων
Υιοί ανθρώπων βαρυκάρδιοι – ματαιότητα αγαπάτε
και ψεύδος ζητάτε
Αχόρταγη η μαύρη τρύπα του θρήνου
Χαρές και λύπες ανάκατες
Βλέπω τ’ ανείπωτα και δεν μιλάς
Όμως είσαι ταμένη τροφή μου
Ζωντανός θα με χορτάσεις
Έμαθα τον Ουρανό όπως την απαλάμη μου
Μεγάλος ο τεχνίτης που σκάλισε πάνω του
Με περονιάζει τ’ αγιάζι – μάτι δεν κλείνω
ούτε για όνειρο
Αχ, να ‘χα τύχει να φεγγοβολήσει ο Ουρανός
Τούτη τη νύχτα που γέννησε το Φως
Οι λάμψεις μαρτυρούν τη χαρά από βουνό σε βουνό
ή ήταν φως ονείρου και ξεγέλασμα.
Κυπαρισσώνες μορφές μελωδούντων
παλαιών αγίων γερόντων
Στην κόψη των επάλξεων αστραπή αδιόρατου Αγγέλου
σαν να μου γνέφει
Ασάλευτη σκέψη μεσ’ στη νύχτα
Μεγάλες Ώρες γνέφουν ποκάρια νεφέλες τα θεοΰφαντα
Η σελήνη καβαλάρισσα ξεχυμένη
Καιρός να ξημερώσει
Το λένε τα πρωινά πτηνά τ’ ουρανού.
Στο χάσιμο της πούλιας
Νύφη κάτω απ’ τα πέπλα
Κρυφοφαίνεται αλλοπαρμένη
Θρόισμα αβρό ευπρέπειας η προσδοκία
Σκιές ονείρου οι θνητοί
ανάσες φλόγες τρεμάμενες
Ιλαρός ο βυθός τ’ Ουρανού
Τα κοιτάσματά Του απείραχτα
Κρατά τον κανόνα και τα Σεβάσματα
Είδε την οδύνη και την κάκωση
Εθελουσίως ορατός γενόμενος σπαργανώνεται
Κάπου στο βάθος η Θεία Μυροθήκη
Κλαίγοντας γοερά εξουθενωμένος να βγώ σε ξάγναντο
Καλώς ήρθες Θεέ μου στους φόβους μας
Και εμείς στο Αδιανόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου