Εμείς και ο Εσταυρωμένος - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ  ΒΑΐΩΝ
          Ιωάν. 12,1-18

Εμείς και  ο Εσταυρωμένος

          Η σημερινή ημέρα, Κυριακή των Βαΐων, έχει ένα πανηγυρικό χαρακτήρα. Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης Θυσίας και οδεύουμε προς το Πάθος και την Ανάσταση. Ο Ιησούς Χριστός φέρνει τα βήματά Του για τελευταία φορά στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Και αυτή τη φορά δεν έρχεται για να κηρύξει, ούτε για να προσευχηθεί στο Ναό. Έρχεται για να δεχθεί μαρτυρικό θάνατο. Η υποδοχή που του επεφύλασσε το συγκεντρωμένο πλήθος για τον εορτασμό του πάσχα  είναι  εντυπωσιακή. Βρισκόμαστε μπροστά σε εικόνες ενός πλήθους που τον επευφημεί. Ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε παραλήρημα. Φωνάζει,  κινά   στα χέρια του τα βαϊα των φοινίκων, στρώνει τα ρούχα του στο πέρασμά του. Το “Ωσαννά”  δονεί την ατμόσφαιρα. Στο πρόσωπό του εκπληρώθηκαν οι παλιές προφητείες.

          Αλλά στη σημερινή διήγηση βλέπουμε το προανάκρουσμα της ιστορίας του Πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού. Και η Εκκλησία μας προσκαλεί να λάβουμε θέση έναντι του ζωηφόρου Σταυρού Του. Διότι αν τοποθετηθεί κανείς όπως ο Ιούδας ή όπως η Μαρία, όπως οι Φαρισαίοι ή όπως οι μαθητές, θα εξαρτηθεί η θάνατος ή η ζωή του.

          Ο σύγχρονος άνθρωπος συνήθως αιχμαλωτίζεται από τον νόμο της αμαρτίας και νομίζει, ότι η χριστιανική ηθική προσδιορίζεται από “έτερον νόμον”. Στην πραγματικότητα όμως αυτός ο έτερος νόμος είναι ο “νόμος” της αγάπης. Ένας μεγάλος φιλόσοφος υποστηρίζει, ότι “η αγάπη είναι κάτι το σύμφυτο στον άνθρωπο, που ακτινοβολεί από μέσα του”. Όταν όμως αποσυνδέσουμε την αγάπη από την αυταπάρνηση και την ταπείνωση και τη συνδέσουμε την ατομική ευημερία και τον εγωκεντρισμό, τότε καταστρέφεται η ίδια η φύση της αγάπης.

          Η πραγματική αγάπη φανερώνεται με την ταπείνωση και σαρκώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η δε ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή και ανατροφή του Χριστού που σφραγίζεται με το Πάθος και τον Σταυρικό Του θάνατο.

          Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι απλά ένα σημαντικό γεγονός του παρελθόντος που τέμνει σαν ορόσημο την ιστορία. Είναι ένα γεγονός συνεχώς παρόν μέσα στον κόσμο που φανερώνει την αγάπη του Θεού. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποκάλυψη της θείας αγάπης και το αποκορύφωμα των ενεργειών του Θεού για τη λύτρωση του κόσμου.

          Μπροστά στο Σταυρό του Χριστού προκαλείται ο κάθε άνθρωπος να πάρει θέση. Αδιάφορος δεν μπορεί να μένει κανείς. Η άρνηση της λυτρωτικής προσφοράς του Χριστού, η απόρριψη του “λύτρου” που προφέρει για την εξαγορά τις αιχμάλωτης ανθρωπότητας, θα σήμαινε ασυγχώρητη άγνοια για την τραγική κατάσταση της φθοράς και του θανάτου στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Θα σήμαινε φαρισαϊκή έπαρση  για την αξία των  έργων και της ζωής μας. Τέλος θα σήμαινε αχάριστη διάθεση έναντι της θυσιαζόμενης αγάπης.

          Η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού συνδέεται με τη υπακοή στον Πατέρα. Ο Χριστός έχοντας δύο φυσικά θελήματα, θείο και ανθρώπινο, και υποτάσσοντας τελείως το ανθρώπινο στο θείο θέλημα, έδωσε το πρότυπο της υπακοής. Αυτή δεν περιορίζεται απλώς στη διόρθωση  του ανθρώπινου θελήματος,αλλά επεκτείνεται στην πλήρη υπακοή στο θείο θέλημα.

          Η κατά μίμηση Χριστού υπακοή νοείται  ως πλήρης εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού. Στην περίπτωση αυτή το θέλημα του Θεού ταυτίζεται με το θέλημα του ανθρώπου ή το θέλημα του ανθρώπου  ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.

          Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία αλλά και το μεγαλείο της χριστιανικής ζωής. Ο άνθρωπος ελευθερώνεται όχι μόνο από τα πάθη και τις αμαρτίες του, αλλά και από τυπικότητες όπως οι αρετές και οι καλοσύνες του. Αυτές συχνά εγκλωβίζουν το εγώ του ανθρώπου και τον κρατούν μακριά από τον Θεό.

          Στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας ολόκληρη η ζωή του Χριστού προβάλλεται ως πρότυπο αρετής, ταπείνωσης και υπακοής, ως κανόνας ευσεβούς ζωής και “τύπος” για την αναστροφή των πιστών μέσα στον κόσμο.

          Η εν Χριστώ ζωή καταρτίζει τον πιστό προς την αναστάσιμη ζωή. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να προσφέρει ο άνθρωπος ολόκληρο τον εαυτό του στον Χριστό και να ζήσει το μυστήριο του Σταυρού του. Χρειάζεται να  σταυρωθεί ο κόσμος γι’ αυτόν, αλλά και αυτός  για τον κόσμο.

          Η συμβατική πίστη προκαλεί πνευματική αδιαφορία, ενώ αντίθετα η θερμή πίστη ενθαρρύνει τον άνθρωπο και τον φιλοτιμεί να αρέσει διαρκώς στον Χριστό νικώντας το φόβο της φθοράς και του θανάτου.

          Πιστεύουμε στην Ανάσταση και προσδοκούμε την Ανάσταση. Γνωρίζουμε ότι ο θάνατος του Χριστού εκμηδενίζει τη δύναμη του θανάτου και  περιμένουμε με χαρά και ελπίδα . Βαπτιζόμαστε στο θάνατο του Χριστού και από εκείνη τη στιγμή συμμετέχουμε στη ζωή Του. Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, που είναι τροφή αθανασίας.

          Ο Χριστός έρχεται  στην καρδιά μας για να μας αναγεννήσει και να μας αναστήσει. Η αγάπη του δημιουργεί “εκ του μηδενός” ανθρώπινες υπάρξεις “καθ’ ομοίωσή ”Του.

          Αυτή η οδυνόμενη αγάπη του Θεανθρώπου πέρα από το Σταυρό και τον Θάνατό  του μεταμορφώνεται σε Ζωή και Ανάσταση.

 

          Καλή Ανάσταση

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας