Εν φυλακή ήμην (εις μνήμην π. Σεραφείμ Ζαφείρη) - Υπ.

 Φυλακές Δομοκού, Γενάρης του 2020. Μια ασυνήθιστη κίνηση παρατηρείται από το πρωί στις πτέρυγες, στο γραφείο του διευθυντή, στο εκκλησάκι, στην είσοδο των φυλακών. Όχι, δεν  πρόκειται για κάποια ανταρσία, για κάποιο προμελετημένο σχέδιο απόδρασης ή για κάτι από αυτά που κινητοποιούν πάνοπλους αστυνομικούς και κλούβες των ΜΑΤ στα σωφρονιστικά καταστήματα. Κάτι παράξενο και συνάμα χαρούμενο κάνει το διευθυντή των φυλακών να ανοίγει τη βαριά αυλόπορτα και να προϋπαντεί ο ίδιος μαζί με τον αρχιφύλακα και το προσωπικό τους καλεσμένους του: απλούς κατοίκους της περιοχής, κυρίες της Κοινωνικής Υπηρεσίας, το Διευθυντή και τους καθηγητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας, τους ψάλτες της Αγίας Κυριακής Δομοκού, τον διάκο της Μητρόπολης, πολλούς ιερείς, τον γενικό αρχιερατικό επίτροπο και φυσικά τον ίδιο το Μητροπολίτη Φθιώτιδος.

Πάει καιρός που ούτε ένας ούτε δύο, αλλά δώδεκα έγκλειστοι έχουν δηλώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως η παρανομία αποτελεί γι’ αυτούς παρελθόν και πως θέλουν συνειδητά να μπουν στην Εκκλησία του Χριστού.

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα σε μια φυλακή; Μήπως υποκρίνονται κι έχουν άλλα σχέδια; Μήπως μπλοφάρουν; Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει! Είναι απολύτως σίγουρος τόσο ο Διευθυντής των φυλακών όσο και ο ίδιος ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών.

Γιατί πριν οι δώδεκα δηλώσουν πως είναι καιρός να μπουν στο μαντρί της Εκκλησίας, έχει επί μήνες εργαστεί γι’ αυτό ο πνευματικός υπεύθυνος των φυλακών π. Σεραφείμ Ζαφείρης. Εκείνος ανέλαβε προσωπικά να κατηχήσει τους δώδεκα κρατουμένους, οι οποίοι με ζήλο παρακολούθησαν τόσο τα μαθήματα κατήχησης στη μητρική τους γλώσσα (!), όσο και τις ακολουθίες στο παρεκκλήσιο των φυλακών.

Το μυστήριο αρχίζει. Η συγκίνηση είναι διάχυτη παντού. «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού …» ακούγεται ξανά και ξανά, δώδεκα φορές.

Ο κάθε νεοφώτιστος ακούει το όνομα του αγίου, του μάρτυρα ή του οσίου που ο ίδιος διάλεξε (!) και στο τέλος παίρνει δώρο από το δεσπότη μια λαμπάδα, την εικόνα του αγίου του, ένα βιβλίο με το βίο του αγίου και φυσικά το σταυρό του.

Τώρα όλοι συγκινημένοι κινούνται προς την τραπεζαρία για τα κεράσματα. Μέσα στο εκκλησάκι έχουν μείνει ο Δεσπότης, ο αρχιερατικός επίτροπος, ο Διευθυντής και μερικοί ...ετερόδοξοι κρατούμενοι που παρακολούθησαν με έκδηλο ενδιαφέρον το μυστήριο.

«Παιδιά θέλετε κάτι;» ρωτά ο Διευθυντής. Ένας ψηλός του κάνει νεύμα. «Να φιλήσουμε κι εμείς το χέρι του Δεσπότη;» ρωτά ένας άλλος κι όλοι μαζί χωρίς να πάρουν απάντηση, πλησιάζουν το Δεσπότη και παίρνουν την ευχή του.

«Την άλλη φορά που θα ’ρθεις, θα βαφτίσεις εμένα» λέει κάποιος. «Κι εμένα» πετάγεται ένας άλλος. «Κι εμένα» ακούγεται από το στόμα πέντε-έξι ακόμα.

Ο Δεσπότης τους κοιτά πονετικά και χαμογελά. Με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια αγάπη που ενάμιση χρόνο μετά, στις 16 Ιουλίου 2021 το πρωί κατέβασε το τζάμι του παραθύρου του αυτοκινήτου για να χαιρετήσει και να ευλογήσει τον ακούραστο π. Σεραφείμ που έτρεχε -ως συνήθως- για να προλάβει όλες τις δουλειές του αμπελώνα του Κυρίου Του. Εκείνου που συνάντησε λίγη ώρα μετά σε μια ακρογιαλιά της Φθιώτιδας. Εκείνου που υποδέχθηκε τον εργάτη του Ευαγγελίου Του στην ακρογιαλιά της Αιωνιότητας.

Υπ.