Νὰ κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιο - Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

 

Νὰ κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιο

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Ὅποιος, ἀγαπητοί μου, παρακολουθεῖ τὴ θρησκευτικὴ κίνησι στὴν πατρίδα μας, διαπιστώνει μὲ λύπη, ὅτι τὰ ἐνδιαφέροντα καὶ οἱ διαθέσεις νέων ἀνθρώπων γιὰ ὀρθόδοξη ἱεραποστολή, γιὰ τὴ διάδοσι δηλαδὴ στὸν κόσμο τοῦ μηνύματος τῆς σωτηρίας, ὅλο καὶ λιγοστεύουν. Ἄλλα ἰδανικά, λιγώτερο ὑψηλά, τοὺς ἠλεκτρίζουν. Πολλοὶ π.χ. γνωρίζουμε ὅτι ξενιτεύονται ὄχι γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν ἁπλῶς ἀλλὰ γιὰ νὰ εὐημερήσουν ἂν ὄχι καὶ νὰ πλουτήσουν. Ἄλλοι, γιὰ νὰ συντηρηθῇ καὶ ἀναδειχθῇ ἡ πατρική τους οἰκογένεια, ὄχι μόνο ξενιτεύονται ἀλλὰ καὶ μένουν ἄγαμοι, ὥστε μὲ τὴ δική τους θυσία νὰ σπουδάσουν καὶ ν᾽ ἀποκατασταθοῦν μικρότερα ἀδέρφια. Ποιός μπορεῖ νὰ τοὺς κατηγορήσῃ; ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ πατρικὸ σπίτι εἶνε ἀξιέπαινη, καὶ οἱ νέοι αὐτοὶ εἶνε ἀξιοθαύμαστοι, σὲ σύγκρισι μάλιστα μὲ ἄλλους ποὺ ζοῦν μὲ ὀκνηρία καὶ σπατάλη.

Ἀλλὰ ἐρωτῶ· ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη αὐτὴ δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλη ἀνώτερη; ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατὰ σάρκα μικρὴ οἰκογένεια δὲν ὑπάρχει ἄλλη οἰκογένεια εὐρύτερη καὶ ἀνώτερη; δὲν ὑπάρχει ἡ μεγάλη πνευματικὴ οἰκογένεια, ἡ χριστιανικὴ κοινωνία, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Δὲν ἀξίζει γι᾽ αὐτὴν νὰ συγκινοῦνται καρδιὲς ἀνθρώπων καὶ μάλιστα νέων; Γι᾽ αὐτὴ τὴ μεγάλη οἰκογένεια, ποὺ ἔχει ἄπειρες ἀνάγκες καὶ ἀντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, δὲν πρέπει οἱ νέοι νὰ προσφέρουν τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὶς δυνάμεις τους; στὴν περίπτωσι μάλιστα αὐτὴ καὶ οἱ μικρές τους οἰκογένειες ὄχι μόνο δὲν θὰ σβήσουν καὶ δὲν θὰ ἀδικηθοῦν, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως θὰ εὐλογηθοῦν καὶ θὰ εὐεργετηθοῦν καὶ αὐτές.

Κάποτε, μέσα ἀπὸ τὶς χιλιάδες νέους, παρουσιάζεται ἐπὶ τέλους καὶ κάποιος ποὺ ὑπερπηδᾷ τὰ ἐμπόδια, ἀποσπᾶται ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ συνηθισμένα μέτρα καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸ Θεὸ τὸν ἀνυψώνει σὲ ἕνα ἀνώτερο ὅραμα, τὸν κάνει νὰ ἐπιθυμῇ ν᾽ ἀκολουθήσῃ ὁλοκληρωτικὰ τὸ Χριστό. Ὅταν λοιπὸν συμβῇ αὐτό, περιμένει κανεὶς ἡ χριστιανικὴ κοινότητα νὰ νιώσῃ χαρὰ καὶ νὰ ἐπικροτήσῃ τὴν καλὴ ἀπόφασι. Δὲν συμβαίνει ὅμως αὐτό. Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο παρατηρεῖται· ἡ ἐπιλογὴ τοῦ νέου αὐτοῦ θεωρεῖται, καὶ ἀπὸ χριστιανούς, μᾶλλον ὡς …δυστύχημα· τὴν θρηνοῦν ὡς συμφορά, καὶ καταβάλλουν προσπάθεια νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Ἀκούγοντας αὐτὰ θὰ μοῦ πῇ κάποιος·

–Γιατί ἐσὺ ἐκφράζεσαι τόσο ἀπαισιόδοξα; δὲν βλέπεις πόσα παιδιὰ φοιτοῦν καὶ σήμερα σὲ ἱερατικὲς καὶ θεολογικὲς σχολές; αὐτοὶ δὲν εἶνε νέοι μὲ ἱεραποστολικὰ ἰδανικά;…

Ἡ ἐρώτησι αὐτὴ μὲ ἀναγκάζει νὰ δώσω τώρα ἀπάντησι, ἡ ὁποία θὰ εἶνε πικρή· ὅ,τι θὰ πῶ νὰ μὴ θεωρηθῇ παρακαλῶ ἐγωιστικό.

Στοὺς νέους αὐτοὺς συμπαραστάθηκα ὅσο μποροῦσα. Κατέβηκα καὶ στὰ πεζοδρόμια ὑποστηρίζοντας τὰ δίκαια αἰτήματα τῶν φοιτητῶν τῆς θεολογίας· ἀκόμη καὶ αἷμα δικῶν μου παιδιῶν ἔβαψε δρόμους τῆς πρωτευούσης ὅταν τὸ 1962 γινόταν τὸ γνωστὸ κίνημα τῶν σπουδαστῶν τῆς θεολογίας ποὺ τοὺς ἀδικοῦσε ἡ πολιτεία. Ἔφτασε ὅμως πλέον ἡ ὥρα νὰ τὸ πῶ· ἀπὸ τοὺς χιλιάδες αὐτοὺς νέους, ποὺ πῆραν ἀπολυτήρια ἱερατικῶν καὶ πτυχία θεολογικῶν σχολῶν, μόνο ἕνα ἐλάχιστο ποσοστό, μόλις 3%, συγκινοῦνται ἀπὸ τὰ ἰδεώδη μιᾶς ἐσωτερικῆς ἢ ἐξωτερικῆς ἱεραποστολῆς. Οἱ ἄλλοι εἶνε ἕνα πλῆθος θρησκευομένων νέων ποὺ διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς ἁγίας του θρησκείας θέλουν ἁπλῶς ν᾽ ἀποκατασταθοῦν ἐπαγγελματικά – τίποτε περισσότερο· αὐτοί, ἀφοῦ ἐπιτύχουν τὸ σκοπό τους, κλείνονται κατόπιν στὸν ἐαυτό τους. Ἄλλοι μὲν διορίζονται καθηγηταὶ στὰ σχολεῖα, ἄλλοι καταλαμβάνουν θέσεις σὲ ἐπίζηλες ἐνορίες, καὶ ἄλλοι κατακτοῦν μία σπινθηροβολοῦσα ἐπισκοπικὴ μίτρα. Οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ εἶνε οἱ χειρότεροι ἀπ᾽ ὅλους· διότι ὅταν γιὰ τὶς ἁμαρτίες κλήρου καὶ λαοῦ, κατὰ παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ, ἁρπάξουν τὴν ἀρχιερατικὴ ῥάβδο, καταντοῦν οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τῆς ἱεραποστολικῆς προσπαθείας.

Ὅλοι αὐτοὶ δὲν ἀσκοῦν ἱεραποστολή· ἀσκοῦν βιοποριστικὸ ἐπάγγελμα· δὲν ζοῦν γιὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ ἐκμεταλλεύονται τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ φροντίζοντας γιὰ τὸν ἑαυτό τους, γιὰ τὰ στενὰ προσωπικὰ καὶ οἰκογενειακά τους συμφέροντα. Αὐτὴ εἶνε δυστυχῶς ἡ ὠμὴ ἀλήθεια.

Γι᾽ αὐτὸ ὑπάρχει κρίσις ἱεραποστολική. Νέοι μὲ ἱεραποστολικὰ ἰδανικὰ εἶνε λίγοι. Καὶ θὰ γίνουν ἀκόμη λιγώτεροι, ἐὰν τὸ κλίμα ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀτμόσφαιρα δὲν διαλυθῇ μὲ τὴν εἰσβολὴ κάποιας βιαίας πνοῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος ποὺ θὰ ταράξῃ τὰ νοσογόνα τέλματα. Ναί, θὰ γίνουν λιγώτεροι, θὰ καταντήσουν τόσο σπάνιοι ὅσο σπάνιοι εἶνε οἱ ἀστροναῦτες.

* * *

Πιστεύοντας κ᾽ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἱεραποστολή, ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερική, εἶνε τὸ κορυφαῖο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ ἱεραποστολικὴ ζωὴ εἶνε ἡ ἀνώτερη μορφὴ ζωῆς, ἀνώτερη ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν μοναχισμό, ἀφοῦ παραδεχόμαστε ὅτι οἱ Δώδεκα ἀπόστολοι ἀκολουθώντας τὸν Κύριο ἐξετέλεσαν τὴν ὑψηλότερη ἀποστολὴ στὸν κόσμο, ἀποφάσισα νὰ γράψω τὸ βιβλίο αὐτὸ μὲ τίτλο «Ἀκολούθει μοι».

Ἡ ὀρθόδοξη ἱεραποστολὴ σήμερα δὲν παραθεωρεῖται ἁπλῶς· πολεμεῖται σφοδρὰ καὶ ἀπὸ διάφορες κατευθύνσεις. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπροκάλυπτη στάσι ὡρισμένων κληρικῶν καὶ θεολόγων, μία ἄλλη ἀπόδειξι τῆς πολεμικῆς εἶνε καὶ ἡ συχνὴ ἐπίθεσι κατὰ τῶν ὀρθοδόξων ἱεραποστολικῶν ἀδελφοτήτων ἐκ μέρους κοσμικῶν δημοσιογράφων. Χαρακτηριστικὴ ἦταν π.χ. ἡ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ «3 στὸν ἀέρα» τὸν Φεβρουάριο 1988, στὴν ὁποία ἀκούστηκε ἡ προτροπὴ πρὸς τοὺς γονεῖς, νὰ μὴν ἀφήνουν τὰ παιδιά τους νὰ πλησιάζουν ἱεραποστολικὲς κινήσεις γιατὶ θὰ διαφθαροῦν…

Περίεργη εἶνε καὶ ἡ ἐκ μέρους κάποιων μοναχῶν ἐχθρικὴ στάσι ἀπέναντι στὶς ὀρθόδοξες ἀδελφότητες. Ὁ παρθενικὸς βίος, τὸν ὁποῖον συνέστησε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς λέγοντας «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω»(Ματθ. 19,12), πηγάζει ἀπὸ τὸ σταυρό. Ἀλλὰ ὁ ἑνιαῖος αὐτὸς ποταμὸς διχάζεται σὲ δύο ῥεύματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα μὲν πηγαίνει πρὸς τὴν ἔρημο, ἐνῷ τὸ ἄλλο ῥέει διὰ μέσου τοῦ κόσμου, τὸν ὁποῖον ἀρδεύει. Συγγενῆ λοιπὸν εἶνε τὰ δύο αὐτὰ ῥεύματα· γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει μεταξύ τους νὰ ὑπάρχῃ ἀντίθεσι. Οὔτε ὅσοι ἐργάζονται στὸν κόσμο ἱεραποστολικὰ νὰ περιφρονοῦν αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦνται στὴν ἔρημο, οὔτε αὐτοὶ ποὺ ἀσκοῦνται στὴν ἔρημο νὰ λιθοβολοῦν αὐτοὺς ποὺ ἐργάζονται στὸν κόσμο(βλ. τὸ βιβλίο μας «Δύο ἀδελφὰ ῥεύματα» Ἀθῆναι 1989).

Ἡ διχογνωμία καὶ ἡ πολεμικὴ δὲν ἀρέσει στὸν Κύριο· ἀρέσει στὸν ἐχθρό. Ὁ σατανᾶς, ἐπειδὴ γνωρίζει τί κακὸ μπορεῖ νὰ κάνῃ στὸ βασίλειό του ἕνα πρόσωπο ἀφιερωμένο στὸ Εὐαγγέλιο, ἐντείνει τὶς προσπάθειές του νὰ πνίξῃ ἀμέσως στὴ γέννησί του κάθε ἱεραποστολικὸ πόθο. Νέοι καὶ νέες ποὺ ἐκδηλώνουν ἱεραποστολικὲς ἐπιθυμίες πολεμοῦνται στὴν ἀρχὴ τῆς κλήσεώς τους. Ἐὰν μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ξεπεράσουν τὰ σατανικὰ ἐμπόδια, θὰ πολεμηθοῦν στὸ ἑπόμενο στάδιο τῆς μαθητείας τους, ὥστε νὰ μὴ μορφωθοῦν κατὰ τοὺς κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου ἀγωγῆς ἀλλὰ κατὰ νεωτεριστικὲς ἀντιλήψεις ξένες πρὸς τὰ Πατερικὰ πρότυπα. Καὶ ἐὰν νικήσουν τὸν ἑωσφόρο στὸ στἀδιο τῆς μαθητείας, θὰ πολεμηθοῦν ἀκόμη σφοδρότερα στὴν περίοδο τῆς ἀποστολικῆς δράσεώς τους. Ὤ, πόσοι κίνδυνοι τοὺς περιμένουν! Καὶ στὴν περίπτωσι ποὺ θὰ σημειώσουν κάποιες ἐπιτυχίες, καραδοκεῖ ἄλλος μεγάλος κίνδυνος, ὁ κίνδυνος τῆς ὑπερηφανείας· ὁ ἱεραπόστολος δηλαδή, ἀντὶ νὰ εἶνε ὑπὸ τὴν σκιὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἕνας ταπεινὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἕνας νυμφαγωγὸς ποὺ ὁδηγεῖ ψυχὲς πρὸς τὸν Χριστό, κινδυνεύει νὰ καταντήσῃ ὁ ἴδιος νυμφίος ὡρισμένων ψυχῶν.

* * *

 Γύρω ἀπὸ τὰ πνευματικὰ αὐτὰ ζητήματα τῆς κλήσεως, τῆς δοκιμασίας καὶ τῆς βεβαιώσεως τῆς κλήσεως στρέφεται τὸ βιβλίο αὐτό. Περιγράφει τὸ μεγαλεῖο τῆς κλήσεως, τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματά της, ἀλλὰ καὶ τοὺς κινδύνους, τὶς τραγικὲς πτώσεις καὶ τὶς φοβερὲς συνέπειες τῆς τυχὸν ἀποτυχίας τῆς ἱεραποστολῆς. Ἐμβάλλει φόβο ἀλλὰ καὶ ἐνισχύει τὴν ἐλπίδα.

Ὁ σκοπὸς τοῦ βιβλίου εἶνε, νὰ ἐνισχυθῇ τὸ ἱεραποστολικὸ ῥεῦμα στὶς καρδιὲς τῶν λίγων ἐκλεκτῶν, νὰ θερμανθῇ τὸ ἐνδιαφέρον κάθε Χριστιανοῦ γιὰ τὴν κοινὴ σωτηρία, καὶ νὰ ἑλκυσθοῦν καὶ νέες ψυχὲς στὴν ἀπόφασι ν᾽ ἀκολουθήσουν τὸ Ἀρνίον τὸ ἐσφαγμένον «ὅπου ἂν ὑπάγῃ»(Ἀπ. 14,4).