.jpg)
Τελευταία παρατηροῦμε στίς
Θρησκευτικές Πανηγύρεις τῶν ἐνοριῶν παρατεταμένα σέ χρόνο Πολιτιστικά
Προγράμματα μετά ἀπό Ἱερές Ἀκολουθίες. Δέν ξέρω ἄν συνάδει ὁ ἐκκλησιασμός μέ
παραδοσιακούς χορούς καί τραγούδια, ἀφοῦ δέν ἀποτελεῖ γιά τόν πιστό μίαν ἁπλή
καλή συνήθεια, ἕνα τυπικό θρησκευτικό καθῆκον, μία κοινωνική ὑποχρέωση ἤ ἔστω
μία ψυχολογική διέξοδο ἀπό τόν ἀσφυκτικό κλοιό τῆς καθημερινότητος.
Ἀντίθετα, μέ τήν προσέλευσή του στό ναό ἐκφράζει μίαν ὑπαρξιακή του ἀνάγκη. Τήν ἀνάγκη νά ζήσει ἀληθινά, αὐθεντικά. Νά συναντήσει τήν Πηγή τῆς ζωῆς του, τό Δημιουργό του, καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του. Νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη καί τήν εὐλάβειά του στήν Παναγία μας καί στούς Ἁγίους, τούς φίλους τοῦ Θεοῦ. Νά νιώσει δίπλα του τούς πνευματικούς του ἀδελφούς.
Ἀδυνατῶ τήν ἐπισφράγιση μίας
θρησκευτικῆς ἑορτῆς μέ ἔστω παραδοσιακούς χορούς.
Ἀλλά, ἐνθυμοῦμε, ὅτι στά σχολικά
χρόνια τά δικά μου (δεκαετία ΄70) τελειώνοντας τό δημοτικό σχολεῖο εἴχαμε μάθει
νά χορεύουμε παραδοσιακούς χορούς! Ἴσως σήμερα νά μήν ὑπάρχει τό ἔθιμο τῆς
διδασκαλίας τῶν ἐθνικῶν χορῶν. Ἀλλά, πιστέψτε με, ἦταν ἕνα πολύτιμο ἐφόδιο!
Αλέξανδρος Κ. Κολλιόπουλος
Πηγή: Εφημερίδα Εκκλησιολόγος
8 σχόλια:
Σωστές και με ήθος εκκλησιαστικό απόψεις. Ας τις ακούσουνε οι όποιοι αρμόδιοι που το παίζουν αναρμόδιοι για αυτή την κατάσταση που έγινε ανεξέλεγκτη.
Τους προβληματισμούς αυτούς ας τους ακούσουν όλοι αυτοί που πάνω από την ζωή της Εκκλησίας μάσα στον ναό την μεταφέρουν έξω με χορούς και τραγούδια. Δεν εννοώ μόνο τους ιερείς αλλά και τους δεσποτάδες.
Είναι σπουδαίο το ότι ένας έγκριτος εκκλησιαστικός εκδότης και δημοσιογράφος μεταφέρει αυτές τις σκέψεις του. Συμφωνώ μαζί του. Τα προαύλια των ναών ή τα πνευματικά κέντρα έγιναν κέντρα κλαρίνου και χορών με σουβλάκια και μεζέδες.
π. Ν. Κ.
Δυστυχώς η νοοτροπία της ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ έχει εισχωρήσει βαθιά στον ιερό μας κλήρο, παρόλο που έχει στην πλειονότητά του "παραδοσιακή" εξωτερική εμφάνιση και το απαραίτητον "αυστηρόν" ύφος. "Φαίνεσθαι" πολύ πλούσιο, όμως "Είναι" μάλλον πενιχρόν και δή "υποκριτικόν"; Γι' αυτό και ο κύριος σκοπός του ποιμαντικού έργου είναι πλέον η "πρωτοτυπία" (κάθε είδους ακρότητα) στις εκδηλώσεις (λειτουργικές και "πολιτιστικές") με κύριο σκοπό την προσέλκυση "κόσμου" (μήπως "πελατών";) με όλα τα συμπαρομαρτούντα, καθώς ακολουθείται "πιστά" και το βιβλικό "την διακονίαν σου πληροφόρησον", τουτέστι "διαφήμισον", προκειμένου ο "προιστάμενος" ως καλός "μαγαζάτορας" και ταλαντούχος "επιχειρηματίας" να προσελκύσει φιλοθεάμον κοινό, αλλά και περίεργους επισκέπτες που θα αφήσουν τον "οβολόν" τους για τις πολλές "ανάγκες" που υπάρχουν. Σαν πως ο Θεός εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία Του. Και ο Χριστός, που βρίσκεται; Είναι απολύτως απών! Ο Ναός δεν είναι πλέον θεραπευτήριο ψυχών, πνευματική κυψέλη, τόπος δράσεως του Αγίου Πνεύματος, αλλά χώρος παραστάσεως, ενώ η λατρεία και τα άλλα μυστήρια έχουν εντελώς δευτερεύουσα σημασία, αρκεί να ικανοποιηθεί ο κόσμος. Κύριος σκοπός η προσέλκυση των επίδοξων θεατών των εντυπωσιακών τελετών, των πολυτελών στολισμών, των χωρατατζήδων κληρικών, των βαρύτιμων αμφίων και, οπωσδήποτε, των πολιτιστικών (φεύ!) εκδηλώσεων (απαραίτητων συμπληρωματικών attraction) των πανηγύρεων, οι οποίες επιβραβεύονται και από τους κατ' εξοχήν "Ποιμένας". Συγχρονισμός βλέπεις! Άγχος να είμαστε "σύγχρονοι"! Μια χαρά! Μετατρεπόμαστε σιγά σιγά σε καρικατούρα του κοσμικού Ρωμαιοκαθολικισμού, ασχέτως αν οι ιερείς μας, κυρίως "άγαμοι" (νεολογισμός και δάνειο από το Βατικανό) είναι λάβροι εναντίον του πάπα! Η ελληνική ανορθόδοξη σχιζοφρένεια και στο ταλαιπωρημένο σώμα της Αγίας Εκκλησίας καλά κρατεί! Ποιός ακούει όμως; Ουδείς δυστυχώς. Γι' αυτό και ισχύουν πλήρως τα "Ουαί" του Χριστού στους Φαρισαίους !
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που μαίνεται η λαίλαπα του Εξευρωπαισμού, σε όλους τούς τομείς της Δημόσιας ζωής, είναι απαραίτητο να αναλάβη η Εκκλησία τη σύνδεση της νέας γενιάς με την Παράδοση.
Και οι παραδοσιακοί χοροί, τα τραγούδια, οι ενδυμασίες δείχνουν τί ήμασταν, ακόμη και άν δέν πρόκειται να ξαναγίνουμε έτσι.
Μπορεί η ώρα τέλεσης των εκδηλώσεων, μετά τις Ακολουθίες, να μήν είναι σωστή, αλλά πάντως μεταφέρει καλό μήνυμα στην κοινωνία, που βομβαρδίζεται από την Ευρωκουλτούρα.
Δεν μας αρκούν οι ιερές ακολουθίες. Τα πανηγύρια με τα κλαρίνα και τα τουμπελέκια σε πρώτη θέση. Χορευτικά με χορευτές που δεν πατούν στις ακολουθίες αλλά κάνουν ετοιμασίες για το παραδοσιακό σόου. Τούρκοι βαστάτε τ' άλογα γιατί οι Κολοκοτρωναίοι προσκυνούσαν αλλά οι πανηγυριστές χορευτές νοιάζονται μόνο για το χειροκρότημα.
Πρόταση εκτός από τις φουστανέλες να αναβιώσουν και τις βυζαντινές εποχές με χλαμύδες κλπ κλπ κλπ.
Βυζάντιος
Καλό θα ήταν η Εκκλησία μας να αφήσει τους χορούς τους παραδοσιακούς στο Λύκειο των Ελληνίδων ως κατ’ εξοχήν αρμόδιο. Να ασχοληθούν οι ιερείς μας με τις ακολουθίες, την κατήχηση, και όλα όσα μας διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας και όχι τα μοντέρνα. Τον κόσμο δεν το πλησιάζεις με κοσμικότητες χορών. Τα παλαιά χρόνια έσερνε πρώτος τον χορό ο παπάς με τους άνδρες και όχι με γυναίκες. Αυτά τα μικτά είναι αντίθετα στην παράδοση. Όπως και μέσα στον ναό, δεξιά κάθονται οι άνδρες, αριστερά οι γυναίκες. Τώρα όλα γίναν μικτά με ολέθριες συνέπειες. Έφυγε το Ορθόδοξο ΗΘΟΣ μπήκανε οι φραγκολεβαντίνοι και καταποντίζουν το Πλοίο. Οι μικτοί χοροί είναι τόπος γνωριμιών νέων με νεανίδες και μετά πάμε στο γαμοβάπτισμα.
Χαρακτηριστική είναι η ρήση του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτη:
« Και συνεργός εστι (το σώμα) και πολέμιος, και βοηθός και αντίδικος, αντιλήπτωρ ομού και επίβουλος…τον αυτόν και περιπτύσσομαι και αποστρέφομαι» (Κλίμαξ, λόγος ΙΕ).
Δημοσίευση σχολίου