Παρασκευή της Διακαινησίμου, η μητέρα μας φεύγει για τον ουρανό.
Λίγες ώρες μετά την κοίμησή της, κρατώ στα χέρια μου το Πιστοποιητικό Θανάτου της. Τα μάτια μου στέκονται στις συμπληρωμένες λέξεις, ζητώντας να βρουν τα γνώριμα στοιχεία:
Λίγες ώρες μετά την κοίμησή της, κρατώ στα χέρια μου το Πιστοποιητικό Θανάτου της. Τα μάτια μου στέκονται στις συμπληρωμένες λέξεις, ζητώντας να βρουν τα γνώριμα στοιχεία:
Φιλιππάτου Ευαγγελία χήρα Ανδρέου Φιλιππάτου
το γένος Παναγιώτη και Γεωργίας Κοτσιά
Επάγγελμα: Οικιακά
Επάγγελμα: Οικιακά
Τα μάτια σταματούν σε αυτή τη λέξη, αρνούνται να προχωρήσουν.
«Όχι, η μαμά ήταν δασκάλα», σκέφτομαι. Ήταν…
«Ήταν», γιατί οι συνθήκες την εποχή εκείνη δεν την βοήθησαν να παραμείνει στο σχολείο, στους μαθητές της. Ανοίγοντας την οικογένειά της, παραιτήθηκε από την αγαπημένη της εργασία. Και ο τίτλος «Διδασκάλισσα» έδωσε τη θέση του στη λέξη «Οικιακά».
Κι αμέσως έρχεται στο νου μου ο πατρικός «οίκος», το σπίτι μας. Εικόνες από το παρελθόν ξεπηδούν μπρος στα μάτια μου. Πράγματι, το σπίτι μας ήταν το κέντρο της ζωής της. Όλη της η φροντίδα, η ενέργεια, η προσπάθεια, ήταν επικεντρωμένες στην οικογένεια. Ήταν πάντα εκεί, με υπομονή, με αυτοθυσία. Ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει έξι κόρες και μας μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα μας, σαν μοναχοκόρες. Όχι γιατί μας τα παρείχε όλα. Δεν έκανε αυτό το λάθος. Είχαμε αυτά που χρειαζόμαστε, και παράλληλα είχαμε τη σοφή καθοδήγησή της, τις πολύτιμες νουθεσίες της, το ακάματο ενδιαφέρον της ακόμα και για την τελευταία λεπτομέρεια, είχαμε την αμέριστη αγάπη της.
Πριν τρία χρόνια περίπου, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, μου είπε:
-Κατερίνα μου, όταν θα πεθάνω, εκεί στο φέρετρο που θα είμαι, θέλω να βάλετε μέσα στην αγκαλιά μου έξι λευκά τριαντάφυλλα, ένα για κάθε παιδί μου. Να σας έχω στην αγκαλιά μου, τους έξι θησαυρούς μου.
Έτσι μας ένιωθε. Όχι ένα βάρος στην πλάτη, αλλά ένα θησαυρό στην αγκαλιά. Γιατί μας είχε αγαπήσει, είχε επενδύσει στην καθεμιά μας. Κάθε πέταλο στα έξι αυτά τριαντάφυλλα αντιπροσωπεύει ένα ξενύχτι στο προσκέφαλο, μία προσευχή για μας. Μία δυσκολία, μία αγωνία, μία επιτυχία, μία χαρά που πέρασε μαζί μας.
Έξι παιδιά, έξι μεταπτυχιακά ολοκλήρωσε η μητέρα μας κι ένα διδακτορικό, τη συζυγία της. Κι όλα αυτά με οδηγό το θέλημα του Θεού, προς δόξαν Θεού.
Πολύτιμη η παρακαταθήκη που μας άφησε, μεγάλη η ευθύνη μας απέναντι στις θυσίες της.
Έφυγε για τον ουρανό μέσα στην Αναστάσιμη χαρά, σε ένα κλίμα χαρμόσυνο, που εμπεριέχει την προοπτική της Ανάστασης.
Ο Θεός να την αναπαύσει μετά των Αγίων και των Αγγέλων και να μας αξιώσει να συναντηθούμε όλοι μαζί στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.
«Όχι, η μαμά ήταν δασκάλα», σκέφτομαι. Ήταν…
«Ήταν», γιατί οι συνθήκες την εποχή εκείνη δεν την βοήθησαν να παραμείνει στο σχολείο, στους μαθητές της. Ανοίγοντας την οικογένειά της, παραιτήθηκε από την αγαπημένη της εργασία. Και ο τίτλος «Διδασκάλισσα» έδωσε τη θέση του στη λέξη «Οικιακά».
Κι αμέσως έρχεται στο νου μου ο πατρικός «οίκος», το σπίτι μας. Εικόνες από το παρελθόν ξεπηδούν μπρος στα μάτια μου. Πράγματι, το σπίτι μας ήταν το κέντρο της ζωής της. Όλη της η φροντίδα, η ενέργεια, η προσπάθεια, ήταν επικεντρωμένες στην οικογένεια. Ήταν πάντα εκεί, με υπομονή, με αυτοθυσία. Ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει έξι κόρες και μας μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα μας, σαν μοναχοκόρες. Όχι γιατί μας τα παρείχε όλα. Δεν έκανε αυτό το λάθος. Είχαμε αυτά που χρειαζόμαστε, και παράλληλα είχαμε τη σοφή καθοδήγησή της, τις πολύτιμες νουθεσίες της, το ακάματο ενδιαφέρον της ακόμα και για την τελευταία λεπτομέρεια, είχαμε την αμέριστη αγάπη της.
Πριν τρία χρόνια περίπου, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, μου είπε:
-Κατερίνα μου, όταν θα πεθάνω, εκεί στο φέρετρο που θα είμαι, θέλω να βάλετε μέσα στην αγκαλιά μου έξι λευκά τριαντάφυλλα, ένα για κάθε παιδί μου. Να σας έχω στην αγκαλιά μου, τους έξι θησαυρούς μου.
Έτσι μας ένιωθε. Όχι ένα βάρος στην πλάτη, αλλά ένα θησαυρό στην αγκαλιά. Γιατί μας είχε αγαπήσει, είχε επενδύσει στην καθεμιά μας. Κάθε πέταλο στα έξι αυτά τριαντάφυλλα αντιπροσωπεύει ένα ξενύχτι στο προσκέφαλο, μία προσευχή για μας. Μία δυσκολία, μία αγωνία, μία επιτυχία, μία χαρά που πέρασε μαζί μας.
Έξι παιδιά, έξι μεταπτυχιακά ολοκλήρωσε η μητέρα μας κι ένα διδακτορικό, τη συζυγία της. Κι όλα αυτά με οδηγό το θέλημα του Θεού, προς δόξαν Θεού.
Πολύτιμη η παρακαταθήκη που μας άφησε, μεγάλη η ευθύνη μας απέναντι στις θυσίες της.
Έφυγε για τον ουρανό μέσα στην Αναστάσιμη χαρά, σε ένα κλίμα χαρμόσυνο, που εμπεριέχει την προοπτική της Ανάστασης.
Ο Θεός να την αναπαύσει μετά των Αγίων και των Αγγέλων και να μας αξιώσει να συναντηθούμε όλοι μαζί στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.
Κατερίνα Φιλιππάτου
8 σχόλια:
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει ως αποχαιρετισμός θυγατέρας προς Μητέρα.
"Έτσι μας ένιωθε. Όχι ένα βάρος στην πλάτη, αλλά ένα θησαυρό στην αγκαλιά."
Ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει.
Και το σημαντικότερο, ήταν το πιο αληθινό.
Υπέροχο!
Δεν την ξέραμε και χαιρόμαστε που την μάθαμε.
Ευχαριστούμε για την δημοσίευση του ωραίου κειμένου.
Σε εποχές που ο θεσμός της οικογένειας βάλλεται πανταχόθεν, γνωρίσαμε μια οικογένεια με σωστές βάσεις, με συνέπεια, με ιερότητα.
Καλό Παράδεισο αγαπημένη μου θεία! Έχω λόγο σημαντικό να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Εσύ ξέρεις... Παναγιώτης Τσέλος!
Κατερίνα σε συλλυπούμαι και ταυτόχρονα σε συγχαίρω για τα όσα εκφώνησες. Ευτυχώς που μίλησες.
Άξιζε να ακουστεί ένας λόγος που να έχει αξία.
Την ευχή της μαμάς σου να έχεις εσύ και όλα τα λευκά τριαντάφυλλα.
Φιλενάδα
"Ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει έξι κόρες και μας μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα μας, σαν μοναχοκόρες. Όχι γιατί μας τα παρείχε όλα. Δεν έκανε αυτό το λάθος. Είχαμε αυτά που χρειαζόμαστε..."
Το λάθος που κάνουμε πολλοί γονείς σήμερα. Να θεωρούμε ότι πρέπει να δίνουμε στα παιδιά ό,τι ζητήσουν. Να τα έχουν όλα. Και όταν τα έχουν όλα, δεν έχουν κάτι να περιμένουν, σε κάτι να προσδοκούν. Κι επιπλέον, προσπαθούμε να αναπληρώσουμε με υλικά αγαθά, την απουσία μας, την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και ενασχόλησης με τα παιδιά μας.
Εύχομαι στα έξι λευκά τριαντάφυλλα να της μοιάσουν και να έχουν την ευχή της. Ο Θεός να την αναπαύσει. Μια αφανής ηρωίδα, ένα παράδειγμα για εμάς.
Τα μάτια της και το γλυκό χαμόγελό της μιλάνε...
Αγωνίστρια, που είδε με τη βοήθεια του Θεού τους καρπούς των έργων της, έξι κόρες με τους συζύγους τους και 29 εγγόνια! Ευτυχισμένη μητέρα.
Ο Θεός να την αναπαύσει. Μαζί με τον εκλεκτό της σύζυγο, Ανδρέα, να μεσιτεύουν από τον ουρανό για την ευλογημένη οικογένειά τους.
Δημοσίευση σχολίου