ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ - π. Δημητρίου Μπόκου

 

ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Πώς πείστηκαν οι απόστολοι με μια κουβέντα του Χριστού και τον ακολούθησαν;

Για να μην είναι αναπάντητη η πρώτη του κλήση, ο Χριστός φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος. Είχε μια πρώτη γνωριμία μαζί τους. Μερικοί ήταν ήδη μαθητές του Προδρόμου. Ο ίδιος ο Ιωάννης τους είχε σπρώξει προς τον Χριστό. Τον βρήκαν, του μίλησαν, πήγαν στο σπίτι του, έμειναν και λίγο μαζί του. Τον άκουσαν να μιλάει στα πλήθη, είδαν τα πρώτα του θαύματα στην Κανά και την Καπερναούμ. Και τέλος, είδαν να γίνεται και σ’ αυτούς μεγάλο θαύμα με την ανέλπιστη αλιεία και το πλήθος των ιχθύων. Ήξεραν λοιπόν με ποιον είχαν να κάνουν. Έτσι, στην πρώτη κλήση του Χριστού άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν (Κυριακή Α΄ Λουκά).

Τί ακριβώς μέτρησε στη σχέση τους με τον Χριστό; Κάποιο συμφέρον; Ασφαλώς όχι! Δεν σκέφτηκαν να τον εκμεταλλευτούν για να κάνουν τη ζωή τους. Δεν ήταν απ’ αυτούς που χόρτασαν με τους πέντε άρτους κι έτρεχαν να κάνουν τον Χριστό βασιλιά τους, για να τους λυθούν οριστικά τα βιοποριστικά τους προβλήματα.

Άλλωστε, τη στιγμή που με την απροσδόκητη ψαριά έπιασαν την καλή, άκουσαν αμέσως απ’ τον Χριστό: «Παρατήστε τα όλα κι ελάτε μαζί μου». Ούτε τους δόθηκε κάποια δελεαστική υπόσχεση. Αντιθέτως! Αντί για εύκολη ζωή και τιμές, ο Χριστός τους υποσχέθηκε «ποτήριον θανάτου». Γιατί τότε έτρεξαν ξοπίσω του σαν τρελοί;

Κατάλαβαν ότι ο Χριστός είναι «το όντως εφετόν». Ο μόνος που αξίζει να αγαπηθεί. Αντιλήφθηκαν ότι μόνο κοντά του θα νιώσουν ζωή. Ότι η αγάπη για τον Χριστό είναι η υπέρτατη σχέση. Αδιαπραγμάτευτη. Όποιος το νιώσει αυτό, γίνεται «μανικός εραστής» του. Και δεν θέλεις δάσκαλο για να μάθεις να αγαπάς. Ξέρεις πότε αγαπάς και πότε όχι. «Ούτως επί σωμάτων, ούτως επί ασωμάτων πέφυκε γίνεσθαι». Συμβαίνει στον πνευματικό έρωτα ό,τι ακριβώς και στον σαρκικό (αγ. Ιωάννης Κλίμακος). Έτσι, όχι μόνο ο Παύλος φτάνει να λέει «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», αλλά και η πόρνη. Σκουπίζει με τα μαλλιά της τα πόδια του Χριστού και λαμβάνει άφεση, επειδή «ηγάπησε πολύ». Όποιος όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό, φτιάχνει μόνο κανόνες για το πώς να φέρεται στον Θεό. Και πασχίζει μια ζωή, περιδεής, να τους τηρεί, ακόμα κι αν τους μισεί, ακόμα και αν κάνει αγγαρεία. Μίζερος Χριστιανός! Έκτρωμα! Πώς το λέει (στον διάλογο δυο φίλων) η παροιμία; «Και παπάς, ρε Λάμπρο; -Έτσι το ’φερε η κατάρα»!!!

Όμως, «εμείς έχουμε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι να ξεκουραστούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο, ή το κάνουμε αγγαρεία και λέμε: “Ωχ! Τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα”; Τί λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό… Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό, είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό… Αυτή η αγάπη, αυτός ο έρωτας, αυτός ο ενθουσιασμός σε φέρνει και στο μαρτύριο ακόμη. Σε κάνει να μη λογαριάζεις τίποτα» (αγ. Πορφύριος). Εμείς; Το έχουμε αυτό;