Ὄχι ἔργα τοῦ Νόμου, ἀλλὰ ἔργα τῆς
Πίστεως!
«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ.
2,20)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Καὶ πάλι ὁ Παῦλος, ἀγαπητοί μου, ὁ μέγας Παῦλος, γίνεται διδάσκαλός μας.
Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα (βλ. Γαλ. 2,16-20) μᾶς διδάσκει μία μεγάλη ἀλήθεια
τῆς πίστεώς μας, μᾶς παραδίδει ἕνα σπουδαῖο μάθημα. Ποιό εἶνε τὸ μάθημα; Ὅτι
«οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ» (ἔ.ἀ. 2,16)· ὅτι κανένας ἄνθρωπος
δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ σωθῇ, νὰ λάβῃ ἄφεσι – συγχώρησι τῶν ἁμαρτημάτων του, ἀκόμα
καὶ ἂν τηρήσῃ μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ ἔργα τοῦ Νόμου, τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου.
Ποιά εἶνε τὰ ἔργα τοῦ Νόμου; Ἂς ποῦμε
μερικά. Εἶνε π.χ. ἡ περιτομὴ τῆς σαρκός, μία ἐπέμβασι ποὺ γινόταν σὲ κάθε ἀρσενικὸ
παιδὶ τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τὴ γέννησί του· εἶνε ἡ ἀργία τοῦ σαββάτου, ἡ ὁποία
ἐπέβαλλε ἀνάγνωσι τῆς Βίβλου καὶ προσευχὴ στὴ συναγωγή, ἀποχὴ ἀπὸ καθημερινὲς
ἀσχολίες, ἀπὸ μακρινὲς μετακινήσεις, γενικὴ ἀνάπαυσι· εἶνε ἡ νουμηνία ἢ
νεομηνία, ὁ ἑορτασμὸς δηλαδὴ τῆς πρωτομηνιᾶς μὲ σάλπιγγες ποὺ ἠχοῦσαν καὶ μὲ ὡρισμένες
θυσίες ποὺ προσφέρονταν· πολλὲς ἄλλες θυσίες μικρῶν καὶ μεγάλων ζῴων ἢ ξηρῶν
καὶ ὑγρῶν καρπῶν· καὶ ἀκόμη πολλοὶ ῥαντισμοί, πλύσεις καὶ καθάρσεις μὲ νερό… Οἱ
πράξεις ποὺ διέταζε ὁ μωσαϊκὸς Νόμος λέγονταν γενικὰ «ἔργα τοῦ Νόμου».
Οἱ διατάξεις αὐτὲς ἦταν πάρα πολλές, ὅπως βλέπει αὐτὸς ποὺ μελετᾷ τὴν
Παλαιὰ Διαθήκη. Ἦταν τόσο τὸ πλῆθος καὶ τόσες οἱ λεπτομέρειές τους, ὥστε τελικὰ
καταντοῦσε ἀδύνατον νὰ ἐφαρμόσῃ κανεὶς ὅλα αὐτά. Ἀλλὰ καὶ ἂν ὑποτεθῇ ὅτι
κάποιος κατορθώνει νὰ τὰ ἐφαρμόσῃ, καὶ πάλι μ᾽ αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ λάβῃ τὴ συγχώρησι
τῶν ἁμαρτιῶν του. Αὐτὸ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Μὲ ἄλλα λόγια εἶνε σὰν νὰ τοὺς ἔλεγε· Ὦ
Ἰουδαῖοι, ἐσεῖς ποὺ μένετε προσκολλημένοι στὶς ἄγονες διατάξεις τοῦ Μωυσῆ, μὴν
ἀπατᾶσθε! Ὅσα ἀπ᾽ αὐτὰ καὶ ἂν τηρήσετε, σωτηρία δὲν βρίσκετε. Ὅσο καὶ ἂν
πλυθῆτε μέσα στὰ νερὰ τῶν πηγῶν ἢ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ὅσες αἱματηρὲς
θυσίες ζῴων ἢ δαπανηρὲς προσφορὲς καρπῶν καὶ ἂν κάνετε, ὅσο καὶ ἂν κοπιάσετε,
δὲν μπορεῖτε μόνοι σας νὰ κερδίσετε τὴ σωτηρία. Δὲν φεύγει ἀπὸ πάνω σας τὸ αἴσθημα
τῆς ἐνοχῆς. Ἡ ἁμαρτία εἶνε σὰν ἕνα μεγάλο βουνό, ποὺ πλακώνει τὰ στήθη· ἡ ἐνοχὴ
γιὰ τὴν ἁμαρτία δὲν ἐξαφανίζεται μὲ ἔργα τοῦ Νόμου. Ἕνα εἶνε τὸ σωτήριο φάρμακο,
ποὺ καθαρίζει τὴ συνείδησι καὶ μπορεῖ νὰ παρουσιάσῃ τὸν ἄνθρωπο λευκὸ ἐνώπιον
τοῦ Θεοῦ· τὸ φάρμακο εἶνε, νὰ πιστέψετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό· ὅτι μόνο αὐτὸς μὲ τὴ
σταυρικὴ θυσία του καὶ τὴ δύναμι τῆς ἀναστάσεώς του λυτρώνει τὸν ἁμαρτωλό· νὰ
πιστέψετε βαθειά, ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς μὲ τὸ τίμιο αἷμα του σῴζει κάθε ἁμαρτωλὴ
ψυχή.
Καὶ γιὰ νὰ πείσῃ καθένα ποὺ ἀμφιβάλλει,
ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν παραλείπει ν᾽ ἀναφέρῃ ὡς παράδειγμα τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό
του, ἀφοῦ ὅλοι γνώριζαν ὅτι ἀπὸ μικρὸς εἶχε ζήσει μὲ κάθε ἀκρίβεια καὶ
συνέπεια τὴ θρησκεία τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου. Κ᾽ ἐγὼ ὁ ἴδιος, λέει, ἐπειδὴ δὲν
μπόρεσα παρ᾽ ὅλες τὶς προσπάθειές μου νὰ βρῶ τὴ λύτρωσι στὰ ἔργα τοῦ μωσαϊκοῦ
Νόμου, γι᾽ αὐτὸ τὰ ἐγκατέλειψα καὶ πίστεψα στὸ Χριστό, γιὰ νὰ δικαιωθῶ.
Μὲ τὰ λόγια του αὐτὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος
προφύλαξε τοὺς ἀρχαίους Χριστιανούς, τοὺς Γαλάτες (ἐκείνους ποὺ κατοικοῦσαν
γύρω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα, τὴ σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Τουρκίας), ἀπὸ τὴν πλάνη ὅτι
μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθῇ τηρώντας τὶς νομικὲς διατάξεις τῆς Μωσαϊκῆς
θρησκείας.
* * *
Ἀλλὰ μὲ τὴ θεόπνευστη αὐτὴ διδασκαλία, ἀγαπητοί
μου, προφυλάσσει κ᾽ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ μία παρόμοια πλάνη. Ὅπως
τότε οἱ Γαλάτες θεωροῦσαν τὰ ἔργα τοῦ Νόμου τόσο ἀναγκαῖα γιὰ νὰ σωθοῦν, ἔτσι
καὶ σήμερα πολλοὶ Χριστιανοὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ σωθοῦν μὲ τὰ δικά τους
καλὰ ἔργα. Πρόκειται γιὰ παρόμοια πλάνη.
Τὰ ἔργα τοῦ Χριστιανοῦ, ὅσο καλὰ καὶ ἅγια
κι ἂν εἶνε, δὲν μποροῦν μόνα τους νὰ τοῦ ἀνοίξουν τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου. Ἂν
ἦταν ἔτσι, τότε δὲν χρειαζόταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ γίνῃ ἄνθρωπος καὶ νὰ θυσιαστῇ
γιὰ μᾶς. Ἡ ἐνανθρώπησί του καὶ ἡ θυσία του δείχνουν, ὅτι αὐτὰ ἦταν ἀπαραίτητα
γιὰ νὰ σωθῇ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἐδῶ βρίσκεται τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Ἐκεῖνο
ποὺ μᾶς σῴζει εἶνε νὰ πιστέψουμε στὸ Χριστό, ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ σωτήρας καὶ
λυτρωτής μας. Σωθήκαμε μὲ τὸ ἄσπιλο αἷμα του! Αὐτὸ ποτέ μὴν τὸ λησμονήσουμε. Ὅσο
ἀξίζει μιὰ σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, δὲν ἀξίζουν ὅλες οἱ ἀσκήσεις,
οἱ προσευχές, οἱ νηστεῖες, οἱ ἐλεημοσύνες καὶ ἀγαθοεργίες, ὅλες οἱ ἀρετὲς καὶ
ἁγιωσύνες, ὅλα τὰ μαρτύρια καὶ ὅλα τὰ θαύματα ὄχι ἑνὸς ἁγίου ἀλλὰ ὅλων μαζὶ τῶν
ἀγίων.
Ἀκόμη πιὸ ἁπλᾶ. Αὐτὸς ποὺ ἁμαρτάνει, ὅσο
καὶ ἂν πασχίσῃ, ὅσες λαμπάδες κι ἂν ἀνάψῃ, ὅσα θυμιάματα καὶ ἂν κάψῃ, ὅσα ἀφιερώματα
καὶ ἂν κάνῃ, ὅσες ἐκκλησίες καὶ ἂν χτίσῃ, ὅσα χρήματα καὶ ἂν δώσῃ, ἀκόμη καὶ ἂν
λειώσῃ τὸ κορμί του στὴν ἄσκησι, μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ ξεπλύνῃ μιὰ ἁμαρτία
του. Γιὰ νὰ βρῇ τὴν ἄφεσι, πρέπει νὰ προσπέσῃ στὸ Χριστὸ καὶ νὰ πῇ· Χριστέ
μου, εἶμαι ἕνα μαῦρο βρωμερὸ κουρέλι· τὸ κουρέλι αὐτὸ μόνο ἐσὺ μπορεῖς νὰ τὸ
καθαρίσῃς μὲ τὸ τίμιο αἷμα σου. Πιστεύω ὅτι «Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν
κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
⃝ Ἀλλὰ
γιὰ νὰ ἐξηγούμεθα! Ἀφοῦ πιστέψῃς καὶ καθαριστῇς, στὸ ἑξῆς ἔχεις πλέον χρέος νὰ
ζήσῃς ζωὴ καθαρή, ἁγία, ἀφωσιωμένη στὸν Κύριο. Νὰ προσκολληθῇς στὸ Σωτῆρα
Χριστό. Ἂν προσκολληθῇς σ᾽ αὐτὸν ὅπως τὸ βρέφος προσκολλᾶται στὴ μάνα του, τότε
θὰ νιώσῃς καὶ θὰ πῇς κ᾽ ἐσὺ μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο τοῦτα τὰ λόγια· «Χριστῷ
συνεσταύρωμαι (ἔχω σταυρωθῆ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό)· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ
Χριστός (καὶ τώρα πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ μέσα μου ζῇ ὁ Χριστός)» (Γαλ. 2,20).
Κι ἀφοῦ πιστέψῃς στὸ Χριστό, τότε νὰ κάνῃς
δύο πράγματα – καὶ αὐτὰ δὲν εἶνε ἔργα τοῦ Νόμου ἀλλὰ εἶνε ἔργα τῆς Πίστεως (βλ.
Α΄ Θεσ. 1,3. Β΄ Θεσ. 1,11. Ἰακ. 2,18)· πρῶτον νὰ σκοτώσῃς ἕνα λῃστή, καὶ
δεύτερον νὰ θρέψῃς τὸ Χριστό.
Ποιός εἶνε ὁ λῃστὴς ποὺ πρέπει νὰ
σκοτώσῃς; Ἄ, ὁ λῃστὴς αὐτὸς δὲν ἔχει τὸ λημέρι του στὰ ἄγρια βουνά· εἶνε πολὺ
κοντά μας, ἔχει θρονιαστῆ στὴν καρδιά μας. Ὁ λῃστὴς εἶνε τὸ πονηρό μας
θέλημα, ἡ ἁμαρτία! Αὐτὸ διευθύνει κ᾽ ἐμεῖς σὰν γκαρσόνια καὶ σκλάβοι ἐκτελοῦμε
τὰ θελήματά του! Ἔ, αὐτὸ πρέπει νὰ ἐξοντωθῇ. Νὰ σταυρώσουμε τὴ γλῶσσα· νὰ μὴ
λέῃ ψέμα, κοτσομπολιό, κατάκρισι, αἰσχρολογία, συκοφαντία, βλασφημία. Νὰ
σταυρώσουμε τὸ χέρι, νὰ μὴν κλέβῃ καὶ ἀδικῇ, νὰ μὴ χτυπάῃ ἢ νὰ μουντζώνῃ· εἶδα
–φρικτὸ θέαμα– μάνα νὰ σφακελώνῃ τὸ παιδί της!… Νὰ σταυρώσουμε τὰ πόδια, νὰ μὴν
τρέχουν στὰ σοκάκια τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης. Νὰ σταυρώσουμε τὴν καρδιά,
νὰ πονάῃ τὸ φτωχό, νὰ μισῇ τὸ κακό, νὰ μὴν ἐπιθυμῇ τὸ πονηρό, νὰ μὴν κάνῃ ἔρωτες
παράνομους καὶ ἀπατηλούς. Αὐτὸ σημαίνει τὸ «Χριστῷ συνεσταύρωμαι».
Καὶ τὸ δεύτερο; «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν
ἐμοὶ Χριστός». Στὴ θέσι δηλαδὴ τοῦ λῃστοῦ νὰ βάλουμε τὸ Χριστό· τὴ δικαιοσύνη,
τὴν ἀγάπη, τὴν πραότητα, τὴν ἀλήθεια. Τὸ τιμόνι τῆς ψυχῆς μας νὰ μὴν τὸ κρατάῃ
πιὰ ὁ λῃστὴς – ὁ διάβολος. Ὁλόκληρη τὴ ζωή μας νὰ τὴ διευθύνῃ ὁ Χριστός· ἡ γλῶσσα
μας γλῶσσα Χριστοῦ, ἡ σκέψι μας σκέψι Χριστοῦ, ἡ καρδιά μας καρδιὰ Χριστοῦ.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἑρμηνεία
τοῦ χωρίου αὐτοῦ λέει· «Λέγοντας ὁ Παῦλος “Χριστῷ συνεσταύρωμαι” ἐννοεῖ τὸ ἅγιο
βάπτισμα (ὅπου ὁ πιστὸς πεθαίνει καὶ ἀνασταίνεται μαζὶ μὲ τὸ Χριστό). Καὶ
λέγοντας “ζῶ οὐκέτι ἐγώ” ἐννοεῖ τὴ ζωὴ ποὺ ὀφείλουν νὰ κάνουμε οἱ χριστιανοί, μὲ
τὴν ὁποία νεκρώνονται τὰ μέλη μας ὥστε νὰ μὴν ἐνεργοῦν τὴν ἁμαρτία. Καὶ μὲ τὸ
“ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ ὁ Χριστός” ἐννοεῖ, ὅτι κανένα ἔργο σωματικὸ ἢ κίνησι ψυχικὴ δὲν
γίνεται σ᾽ ἐμένα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ δὲν θέλει ὁ Χριστός. Σ᾽ ἐμένα ὁ Χριστὸς εἶνε αὐτὸς
ποὺ κάνει καὶ ἐξουσιάζει τὰ πάντα. Καὶ τὸ μὲν δικό μου θέλημα εἶνε νεκρό, ἐνῷ τὸ
θέλημα τοῦ Χριστοῦ εἶνε ζωντανὸ μέσα μου καὶ κυβερνᾷ τὴ ζωή μου» (Ἑρμηνεία εἰς
τὰς ιδ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ ἀπ. Παύλου, ἔκδ. «Ὀρθόδ. Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1990, τ.
2ος, σσ. 275-6).
* * *
Ὤ, τί ζωὴ ὡραία εἶν᾽ αὐτή! Ἄχ, ἀπόστολε Παῦλε! σὲ μακαρίζω, ποὺ ἔζησες
τέτοια ζωή. Ἁμαρτωλοὶ ἐμεῖς, σὲ παρακαλοῦμε· βοήθησέ μας νὰ διώξουμε καὶ νὰ
σταυρώσουμε τὸν κακὸ λῃστή, καὶ νὰ ἐνθρονίσουμε μέσα μας τὸν ἀγαθὸ Κυβερνήτη,
γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ μὲ ἀσφάλεια στὸ λιμάνι τῆς αἰωνίου εὐτυχίας, τὸ ὁποῖο
χαίρεσαι κι ἀπολαμβάνεις ἐσὺ καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ποὺ λένε μαζί σου «Χριστῷ
συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου