Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2022

«Ἄφετε τά παιδία...» - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

 «Ἄφετε τά παιδία...»
 (Λκ.18:16)

Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

    Ἕνας νεαρός  μοῦ εἶπε:  «Προσφάτως ἐκκλησιάσθηκα μιά Κυριακή σέ ἕνα Ναό,  γιά τό μνημόσυνο ἑνός φίλου μου. Τά παιδάκια ἔκλαιγαν· ἄλλα ἔτρεχαν καί χοροπηδοῦσαν· πουθενά ἡσυχία·  δέν μποροῦσα νά συγκεντρωθῶ! Κολάσθηκα! Ὅταν στό τέλος ἔκανα παράπονα στόν παπᾶ, ὁ παπᾶς μοῦ εἶπε, «ἄφετε τά παιδία ἔρχονται πρός Με» (Λκ. 18: 16).

    Λοιπόν; Ἐπιτρέπεται τό κορυφαῖο Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἐπιτελεῖται ἐν μέσῳ ἀταξίας;! Νά κλαῖνε τά παιδάκια, καί νά ταράζουν τό ἐκκλησίασμα, πού καταφεύγει στό πνευματικό λιμάνι  νά ἠρεμήσει; Νά ἀφήνουμε τά παιδιά  νά παίζουν καί νά χοροπηδᾶνε μέσα στό Ναό; Ἔτσι πᾶνε στό Χριστό; Μά ἔτσι φεύγουν ἀπό τό Χριστό! Μαθαίνουν, ἀποκτοῦν  ἀνεξάλειπτα παιδικά  βιώματα, νά μή σέβονται οὔτε  Ναό, οὔτε Λειτουργία! Καί ποιός θά φορτωθεῖ  αὐτή τήν ἁμαρτία;

    Ὅταν  ἐμεῖς συζητᾶμε μέ τό φίλο μας,  δέν   ἀφήνουμε τά παιδιά νά κλαῖνε μπροστά μας ἤ νά τρέχουν  καί νά χοροπηδᾶνε. Θά εἰποῦμε στούς γονεῖς τους, νά τά συμμαζέψουν. Γιατί, λοιπόν,  δέν  κάνουμε τό ἴδιο, καί ὅταν συζητᾶμε μέ τό Θεό ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας; Καί γιατί στό θέατρο ἀπαιτοῦμε ἀπόλυτη ἡσυχία; 

     Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, ἐν ὥρᾳ   Λειτουργίας,  ὑπῆρχε διάκονος  πού πρόσεχε τά παιδιά «ὅπως μή ἀτακτῶσι».  (P.G. 1: 1089). «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», «ἐγώ θά πρόσθετα», ἔλεγε ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, «μανάδες...! Μαζέψτε  τά παιδιά σας...!». 

    Ὅσο  πιό ψηλά πνευματικῶς στέκεται ὁ πιστός, τόσο καί πιό πολύ καταλαβαίνει τί σημαίνει  Θ. Λειτουργία.    Ἡ ἐκ Πάτρας κ.  Βασιλική  Σ., μοῦ διηγήθηκε: Πρίν λίγα χρόνια   ἐπισκέφθηκε τό Μοναστήρι «Ὅσιος Ἀντώνιος»  Ἀριζόνας. Παρακολούθησε τή Λειτουργία, πού  ἐπετέλεσε ὁ π. Ἐφραίμ, καί τή μαγνητοφώνησε. Ὅταν τέλειωσε ἡ κασέτα, ἀκούσθηκε ἕνα τσάκ. «Ἄν ἀκουσθεῖ ξανά  αὐτό τό τσάκ, θά βγεῖς  ἀπό τήν ἐκκλησία!», τῆς παρήγγειλε ὁ π. Ἐφραίμ!

    Ἀκρότητα; Ναί...! Ἀλλά γιά ὅσους δέν ξέρουν τί ἐστί Θ. Λειτουργία! «Καταραμένη (!) ἡ μυῖγα, πού βουϊζει ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας...!», εἶπε ὁ  Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης!

   Τό Μυστήριο ὑποβιβάζεται, «χάνει» τό μυστήριό του, ὅταν δέν συνοδεύεται μέ   ἀπόλυτη ἡσυχία. «Τώρα κατάλαβα  ὅτι ὑπάρχει Θεός!», εἶπε ἕνας ἄθεος, ὅταν παρακολούθησε Λειτουργία σέ Μοναστήρι τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους. Αὐτό ἄς ἀφυπνίσει ἐμᾶς τούς ἐν τῷ  κόσμῳ Ἱερεῖς. 

22 σχόλια:

Χάρης είπε...

θα επιθυμούσα, αυτά τα άρθρα και αυτές τις απόψεις να τις κομίζουν άνθρωποι που εκκλησιάζονται και έχουν/ προσέχουν οι ίδιοι μικρά παιδιά, μάλιστα ή δυνατόν πολύτεκνοι.
Δεν διαφωνώ με το πνεύμα αυτών που γράφονται. Απλώς θα προτιμούσα να τα γράφουν άνθρωποι με εμπειρικό βίωμα.
Ευχαριστώ.
Χ.
Γονέας

Ανώνυμος είπε...

Σωστός ο π. Βασίλειος , αλλά θα πρέπει η κάθε μάνα να έχει την διάκριση να μαζεύει το παιδί τής καί νά μήν αναγκάζεται ο ιερέας ή καί ο επίτροπος ακόμη ,να παρατηρεί το παιδί, που μπορεί να το πληγώσει ιδίως όταν το παιδί είναι κάποιας ηλικίας...

Ανώνυμος είπε...




Καλά τα γράφει ο π. Βασίλειος, η εκκλησία δεν εἰναι παιδική χαρά για να παίζουν τα παιδιἀ, πώς θα καταλάβουν τα παιδιά ότι η εκκλησία είναι ιερός χώρος, όταν δεν στέκονται με ευλάβεια;

Ανώνυμος είπε...

Αυτή την φορά δεν συμφωνώ καθόλου μαζί σας. Στο Άγιο Όρος δεν πηγαίνουν μητέρες με μικρά παιδιά. Όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω ασχολίαστα.

Ανώνυμος είπε...

π. Βασίλειε είστε άουτ γιατί σας πειράζουν τα κλάματα ή τα πέρα δώθε των παιδιών και δεν σας πειράζει το κουβεντολόι των παπάδων μέσα στο ιερό και αυτά που ακούμε να λένε περί παντός στην αγία Τράπεζα και το μεταφέρει το μικρόφωνο. Ακόμα αυτή η τηλεόραση σας έχει ξεγυμνώσει διότι δείχνει πολλά. Προ 20ετίας μπήκα στο ιερό ενός κοιμητηρίου που είχα πάει σε μνημόσυνο ήταν δύο παπάδες και ένας διάκος. Στην μικρά είσοδο μέχρι να βγουν από το ιερό βήμα έπαιζαν μπάσκετ με μπάλα το Ευαγγέλιο και ρίχνανε πάσες ο ένας στον άλλο. Αφήστε τα παιδιά να συνηθίζουν στην εκκλησία ο θόρυβός τους δεν μας ενοχλεί όσο ο θόρυβος των παπάδων των ψαλτάδων και των επιτρόπων που κοιτούν και μετρούν τα χρήματα συζητώντας λες και είναι σε καφέ αμάν!.

Ανώνυμος είπε...

π. ΑΘανάσιος Μυτιληναίος:
"Και συνεχίζει ο άγιος Κλήμης Ρώμης: "Τά παιδία προσλαμβάνεσθε, αἱ μητέρες».
Τ’ ακούτε;
«Να κρατάτε κοντά σας τα παιδάκια».
Να μην τα ξαμολάτε-συγχωρήσατέ με για τη λέξη πώς την είπα-μέσα στην Εκκλησία και γυρίζουν από δω και από κει κι ενοχλούν, τρέχουν.
Όχι... Το παιδάκι από μικρό θα μάθει πώς να στέκεται εις οίκον Κυρίου"
( aktines.blogspot.com)

Ανώνυμος είπε...


και στη δική μου ενορία τις Κυριακές υπάρχει πρόβλημα με τα μωρά στην εκκλησία, πολλές φορές αναγκάζομαι και εκκλησιάζομαι σε μοναστήρι

Ανώνυμος είπε...




το "στώμεν καλώς στώμεν μετά φόβου", τα λέει ὀλα

Ανώνυμος είπε...

https://enromiosini.gr/arthrografia/dimitrios-panagopoylos-otan-ta/ Παναγόπουλος Απάντηση

Ανώνυμος είπε...

Από την εμπειρία μου έχω να καταθέσω το εξής:
Όταν τα παιδιά μου ήταν βρέφη ή νήπια ή μικρά, προσπαθούσα να μην παραβιάζω τις αντοχές τους. Καταλάβαινα, ανάλογα με την ηλικία πόση ώρα μπορούν να μένουν ήσυχα και εκκλησιαζόμουνα τόσο. Καθώς μεγάλωναν, αυξανόταν ο χρόνος και συν Θεώ πλέον μπορούν να συμμετέχουν στη θεία Λειτουργία από την αρχή. Είναι κι αυτό μια θυσία των γονέων. Και οι εκκλησιαζόμενοι να είναι κατά το δυνατόν απερίσπαστοι αλλά -κυρίως- να μην αγανακτούν τα μικρά παιδιά. Παράλληλα, ψιθυριστά κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας μιλούσα και εξηγούσα στα παιδιά κάποια πράγματα για να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά όσα συμβαίνουν. Σίγουρα όλοι οι γονείς που θέλουν, μπορούν να βρουν τη χρυσή τομή. Ούτε με την 1η φωνή ή το τρεχαλητό ενός παιδιού να αρχίζουμε τις παρατηρήσεις, ούτε οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά ανεξέλεγκτα. Καλή διάθεση και προσοχή και από τις δύο πλευρές!

Ανώνυμος είπε...

απἀντηση στον 9 Δεκεμβρίου 2022 στις 12:44 μ.μ.

είμαι γονέας πολύτεκνος, πάω στην εκκλησία με τα παιδιά μου, και τα παιδιά μου τα έχω μάθει να κάθονται ήσυχα, η ευθύνη είναι στους γονείς

Ανώνυμος είπε...

Στα φοιτητικά μου χρόνια στην Πάτρα γνώρισα ένα καλό φίλο που μέχρι και σήμερα διατηρώ σύνδεσμο οικογενειακό. Στην Πάτρα γνωρίστηκε με κάτι παιδιά που πήγαιναν σε μια θρησκευτική συγκέντρωση. Με παρέσυρε και εμένα αλλά εγώ πήγαινα άκουγα και τίποτα παραπέρα. Αυτός δέθηκε μαζί τους έκανε κατηχητικά πήγαινε σε κατασκηνώσεις κλπ κλπ. Στους χώρους αυτούς ο φίλος γνώρισε μια καλή κοπέλα και παντρεύτηκαν. Κάνανε πέντε χαριτωμένα παιδιά. Εγώ δύο και πολλά είναι. Στα πέντε του είπα να σταματήσει. Όχι ο πνευματικός μας ο π. Κοσμάς (μετά μητρ. Αιτωλοακαρνανίας) μας λέει ότι είναι ευλογία Θεού. Μένει έγκυος η σύζυγος του και αντί για έξι πήγαν στα επτά, την άλλη χρονιά ξανά έγκυος και φτάσανε στα εννιά ήταν και αυτά δίδυμα. Τις Κυριακές εκκλησιαζόταν σε ένα μοναστήρι στον Καρέα και μου έλεγε με πόσο αγάπη και στοργή συμπεριφερόταν οι μοναχές στην οικογένειά του. Το πρόβλημα άρχισε όταν ο κακόμοιρος κρατούσε στην αγκαλιά του τα δύο και η γυναίκα του τα άλλα δύο. Πώς να τα ηρεμήσουν τα μωρά πώς να κοιτάξουν τα άλλα τα μικρά. Κάποια μέρα οι μοναχές του είπαν να μην ξαναπάει έως ότου μεγαλώσουν τα παιδιά. Τα γράφω αυτά για τον κύριο που λέει ότι πάει στα μοναστήρια. Ξεχάσαν την ευλογία της πολυτεκνίας, το κόπο να πάνε ενικά παιδιά καλοντυμένα ετοιμασμένα να κοινωνήσουν στο μοναστήρι. Μονομιάς έγιναν αποσυνάγωγοι. Όχι π. Βασίλειε είσαι άγαμος δεν γνωρίζεις από παιδία οπότε μην μιλάς. Δεν πρέπει και δεν πάει στους άγαμους να μιλάνε για παιδιά. Εγώ πάω εκκλησία μια στη χάση και μια στη φέξη περίπου στο τέλος οπότε όλα καλά. Διαμαρτύρομαι όμως για όλους αυτούς που από νωρίς πηγαίνουν τα παιδιά τους στην εκκλησία για να μιλάνε οι ιερείς κατά των παιδιών. Λίγη ντροπή στις μητέρες που σηκώνουνε πολλά βάρη.

Ανώνυμος είπε...

Το έδειξα στην γυναίκα μου που θέλει κάθε Κυριακή εκκλησιασμό με τα ανήσυχα παιδιά μας. Της είπα τέλος το κυριακάτικο ζάλισμα όταν μεγαλώσουν θα τα πάμε στην Εκκλησία. Αν θες εσύ πήγαινε εμείς θα κοιμόμαστε. Λυτρώθηκα. Τώρα δεν θα της επιτρέψω να μου κάνει σκηνή για τον εκκλησιασμό.

Ανώνυμος είπε...




Ο π. Βασίλειος δεν λέει να μην πηγαίνουμε με τα παιδιά στην εκκλησία, αλλά να μην μιλάνε τα παιδιά στην εκκλησία. Δηλαδή, σαν χριστιανοί γονείς πρέπει να υποστηρίζουμε την άποψη, ότι δεν πειράζει ας μιλάνε τα παιδιά στην εκκλησία;
Εγώ όταν πάω στην εκκλησία με τα δυο μου παιδάκια, κάθομαι πίσω στο παγκάρι, ή μπαίνω στο γραφείο του ναού, και έτσι όταν κλαίνε δεν ενοχλούν.

Ανώνυμος είπε...



Βλέπω ότι σαν χριστιανοί ασχολούμαστε με πράγματα αυτονόητα, και δεν μας τιμάει: ότι στη θ. λειτουργία πρέπει να επικρατεί ησυχία, τελεία και παύλα, γιατί τόση φασαρία για τα αυτονόητα;
Δεν πιστεύω ότι από μας τους γονείς που έχουμε παιδιά να υπάρχει κάποιος που να υποστηρίζει ότι τα παιδιά μας στη λειτουργία πρέπει να μιλάνε.

Ανώνυμος είπε...

Με θυμώνει η εκ του ασφαλούς διατύπωση απόψεων από όσους που δεν ανατρέφουν παιδιά. Και όχι, η εκκλησία δεν είναι θέατρο για να γίνεται ησυχία. Είναι ζωντανός οργανισμός, και ως τέτοιος είναι σφριγηλός, με όλη την αλήθεια κάθε μέλους της. Και η αλήθεια των γονιών που φέρνουν τα παιδιά στην εκκλησία είναι ότι ξυπνούν πολύ νωρίτερα από την πλειονότητα των πιστών και για να φτάσουν ως εκεί έχει προηγηθεί μαραθώνιος για να τα ετοιμάσουν. Και η αλήθεια των παιδιών είναι η ζωντάνια τους και αυτή είναι η δοξολογία τους προς Εκείνον. Δεν είναι η Εκκλησία μια καθώς πρέπει συνθήκη, είναι η προσαγωγή στο Θεό της αλήθειας μας ως κοινότητας με την ελπίδα της κοινωνίας μαζί Του αλλά και μεταξύ μας.
Νομίζω όλα τα υπόλοιπα είναι ευσεβιστικοί πόθοι...
Γονιός 3 παιδιών

Ανώνυμος είπε...

Απάντηση στον 9 Δεκεμβρίου 2022 στις 9:16 μ.μ.

Συμφωνώ μαζί σας, φθάσαμε στο σημείο να μην καταλαβαίνουμε ούτε τα αυτονόητα.

Γιάννης Ιωαννίδης είπε...

Aν και συνήθως δεν συμφωνώ με τον αρθρογράφο, σήμερα συμφωνώ απολύτως.
Δεν έχουμε συναίσθηση. Κανείς.
Σπάνια με πήγαιναν μικρό στην Εκκλησία οι γονείς μου. Ας τολμούσα να κάνω κίχ! Θυμόμαστε όλοι με τι σιδηρά πυγμή ανέτρεφαν οι γονείς τα παιδιά έως και την δεκαετία του '80.
Αλλά από τα μωρά θα ζητήσει κανείς λόγο, όταν οι γριές, ακόμη και μασκοφορεμένες, δεν ησυχάζουν στιγμή; Ένα θαύμα πώς τα καταφέρνουν και να μασκοφορούν και να φλυαρούν ακατάπαυστα, και να έχουν κινητικά προβλήματα και να σουλατσάρουν διαρκώς στην Εκκλησία!
Το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό εάν συνδυασθεί με παπά ή ψάλτη, που τα λένε σιγά ή και από μέσα τους ή ακατάληπτα, οπότε ακούς μόνον - ή κυρίως- κλάματα, μουρμουρίσματα και τακούνια.

Ανώνυμος είπε...

Επιτρέψτε μου να καταθέσω το λογισμό μου και παρακαλώ διορθώστε με αν πέφτω έξω.Οι μοναχοί (και οι ιερομόναχοι) έχουν επιλέξει τη μοναχική ζωή και την ησυχία,οι λαϊκοί την οικογενειακή ζωή στον κόσμο.Ο ενοριακός ναός είναι ο ναός των εν τω κόσμω και το καθολικό της μονής τους ο ναός των μοναχών και των ιερομονάχων.Ο εκκλησιασμός και τα μυστήρια είναι η δύναμη λαϊκών και μοναχών.Οι λαϊκοί και ειδικά οι γονείς μικρών παιδιών ας προτιμήσουμε τον ενοριακό μας ναό και οι μοναχοί το καθολικό τους.Έτσι και οι μοναχοί δεν θα στερηθούν την αγαπημένη τους ησυχία και οι λαϊκοί με τους έγγαμους ιερείς τους(που έχουν εμπειρία των δυσκολιών του εκκλησιασμού με τα μικρά παιδιά) θα βρούνε τις δικές τους ισορροπίες στον εκκλησιασμό.Οι ενορίες δεν είναι μοναστήρια ούτε χρειάζεται να γίνουν και τα μοναστήρια δεν είναι ενορίες ούτε χρειάζεται να γίνουν.Νομίζω ότι η εκκλησιαστική τάξη προβλέπει να ορίζεται ένας ιερομόναχος ως αρχιμανδρίτης όταν χρειάζεται να ηγηθεί στην μάνδρα του( το μοναστήρι του).Οι ενορίες δεν υπάρχει εκκλησιαστικός λόγος να έχουν άγαμους προϊσταμένους.Αν όσα κατέθεσα δεν ευσταθούν εκκλησιαστικά οι θεολόγοι αναγνώστες ας μου εξηγήσουν που κάνω λάθος να διορθώσω το λογισμό μου.Αν όμως δεν κάνω λάθος;

Ανώνυμος είπε...

Προς 9 Δεκεμβρίου 11.46 Όχι φίλε μου δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα γράφεις.Είναι σαν να λες στα παιδιά, σηκωθείτε να πάμε στην εκκλησία για να παίξετε κ.τ.λ. Έτσι αφήνοντάς τα να παίζουν, να χοροπηδάνε, να ουρλιάζουν, αισθάνονται ότι βρίσκονται σε παιδική χαρά, σε αλάνα. Γι αυτό καλύτερα θα ήταν,. όσοι γονείς έχουν τη δική σου άποψη, να πηγαίνουν τα παιδιά την Κυριακή πρωί-πρωί στήν παιδική χαρά και όχι στην Εκκλησία.Και γιατί αυτό,για τον απλούστατο λόγο, να αποφευχθεί ο ταυτισμός της Εκκλησίας με την παιδική χαρά. Γονιός 3 παιδιών

Ανώνυμος είπε...


Ανώνυμος είπε...

π. ΑΘανάσιος Μυτιληναίος:
"Και συνεχίζει ο άγιος Κλήμης Ρώμης: "Τά παιδία προσλαμβάνεσθε, αἱ μητέρες».
Τ’ ακούτε;
«Να κρατάτε κοντά σας τα παιδάκια».
Να μην τα ξαμολάτε-συγχωρήσατέ με για τη λέξη πώς την είπα-μέσα στην Εκκλησία και γυρίζουν από δω και από κει κι ενοχλούν, τρέχουν.
Όχι... Το παιδάκι από μικρό θα μάθει πώς να στέκεται εις οίκον Κυρίου"
( aktines.blogspot.com)
9 Δεκεμβρίου 2022 στις 2:28 μ.μ.
================================
Είχα την ευτυχία να γνωρίσω τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο παλαιότερα. Εντύπωση μού είχε κάνει η εσωτερική διαρρύθμιση τής μακρόστενης αίθουσας τού ναού, η τάξη τοποθέτησης τών καθισμάτων, η απαγόρευση κυκλοφορίας οποιουδήποτε μπροστά στην ωραία πύλη μπροστά στα πόδια των ιερέων, η τοποθέτηση ειδικού τραπεζιού με πολλές ειδικές πρίζες για μαγνητοφωνήσεις ομιλιών σέ ένα διπλανό χώρο, καί τέλος το κυριώτερο τό σχετικό με το θέμα μας η κατασκευή ένός ολοκλήρου "πύργου ελέγχου" με τζαμαρίες στό άλλο άκρο τής αίθουσας όπου εκεί πήγαιναν οικογένειες με μικρά παιδιά για να μή ακούγονται κλάμματα και φασαρίες είτε στο υπόλοιπο εκκλησίασμα είτε στίς μαγνητοφωνήσεις !
Ζήκος




Ανώνυμος είπε...

Η καλύτερη ψαλμωδία είναι το κλάμα των μικρών αγγελουδιών που κρατούν οι μητέρες στην αγκαλιά τους και η μεγαλύτερη χαρά να τα βλέπεις να πηγαινοέρχονται στον ναό σαν την σκάλα των αγγέλων που έψαλαν στην Γέννηση του Χριστού μας. Τα άλλα όλα είναι προβλήματα εσωτερικά που θα τα λύσουν μόνοι τους όσοι έχουν πρόβλημα. Δεν φταίνε τα παιδιά αλλά το εσωτερικό της ανακατωμένης ζωής των πιστών κληρικών και λαϊκών.