Σύντομη θεολογική προσέγγιση της Ανάληψης του Κυρίου
Κάθε Δεσποτική εορτή έχει τη δική
της ξεχωριστή Χάρη και το μοναδικό της νόημα για τη σωτηρία του κόσμου. Όλες
μαζί συνιστούν το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, βάσει του οποίου σχεδιάστηκε η
ανάσταση του ανθρώπου και η ανακαίνιση του κόσμου από τη φθορά, την αμαρτία και
τον θάνατο. Ας εξετάσουμε εν συντομία την ιδιαίτερη θεολογική νοηματοδότηση της
θείας Αναλήψεως.
Τα ίδια τα τροπάρια μάς οδηγούν. Ο Κύριος «πληρώνει» έτσι τη Θεία Οικονομία Του. Προπληρώνει για την ακρίβεια, εφόσον αυτή συμπληρώθηκε τη μέρα της Πεντηκοστής. Ωστόσο, στη σημερινή μέρα πληρώνεται η σωματική διάσταση του θεϊκού αυτού σχεδίου, εφόσον ανεβάζει την ανθρώπινη φύση μας δίπλα στη Θεότητα – ω της ακροτάτης τιμής για εμάς τους σιχαμερούς σκώληκες! Ο διάβολος προσπάθησε να εξαχρειώσει την κατ’ εικόνα Θεού πλασθείσα τούτη φύση και πέτυχε το αντίθετο, το ασύλληπτο και απερινόητο: να τη θεώσει! Μάς φέρνει στη μνήμη έτσι – για να ιστοριοδιφήσουμε και λίγο – τον Αλή Πασά, που θέλοντας να βλάψει τον Σουλτάνο και να ξεγελάσει τους Έλληνες, πέτυχε τελικά να φάει το κεφάλι του και να βοηθήσει άκων την ελληνική επανάσταση…
Ο Χριστός ανέβηκε και ως άνθρωπος
ανάμεσα στη χορεία της Τριάδος. Η ανθρώπινη φύση Του αποδείχνεται και έτσι θεωμένη, θεός. Και για αυτό την
κοινωνούμε στο μυστήριο της Ευχαριστίας: για να θεοποιηθούμε και εμείς. Αλλά
ανέβηκε και για έναν άλλο σημαντικό λόγο: προκειμένου να αποστείλει το Άγιο
Πνεύμα και την πληρότητα της άκτιστης Χάρης στην Εκκλησία Του. Ο Παράκλητος
είχε αποχωρήσει – σε κάποιον βαθμό εννοείται! Η ολική του απουσία θα σήμαινε
επάνοδο της κτίσεως στην ανυπαρξία, στο απόλυτο μηδέν – από τη φύση μας και την
κτίση μετά το προπατορικό αμάρτημα. Τώρα επανέρχεται για να ολοκληρώσει το θείο
σχέδιο που βιαίως διακόπηκε στον πρώτο Παράδεισο με την πανουργία του διαβόλου.
Θα ήταν παράλειψή μας αν δεν τονίζαμε πως τοιουτοτρόπως διαφαίνεται και η
ισοτιμία Υιού και Πνεύματος στο έργο της Οικονομίας, άρα και το ομοούσιον της
Αγίας Τριάδος.
Και έτσι ο Παράκλητος, το τρίτο
Πρόσωπο της Θεότητας, σφραγίζει τη θεία
εσχατολογία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δηλαδή έρχεται να βεβαιώσει και με απτό
τρόπο την ανακαίνιση της σύμπασας κτίσης εν Χριστώ. Δεν έρχεται βέβαια ακόμη με
την πληρότητα των Εσχάτων, όπως θα γίνει κατά και μετά τη Δευτέρα Παρουσία,
διότι είμαστε ακόμα μέσα στη φθορά και τη θνητότητα και δεν θα αντέχαμε τη Χάρη
αυτή. Έρχεται όμως ως αρραβώνας της τελικής Βασιλείας και αναγέννησης.
Εκκολάπτει τα Έσχατα, όπως παλαιότερα τριγυρνούσε μέσα στο πρωτόκτιστο χάος και
τελειοποιούσε σταδιακά τη Δημιουργία. Επίσης, δια της διαβεβαιώσεως των Αγγέλων
στην Ανάληψη, σφραγίζεται και η βεβαιότητα και θεανθρώπινη διάσταση της
Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου και της Κρίσεως, εφόσον προλέγεται η ακριβής
επάνοδος του Κυρίου, όχι πια ως Σωτήρος, αλλά ως Κριτού.
Κλείνοντας, θα έπρεπε να
τονίσουμε και το σφράγισμα της πίστεως και
της αξίας της, όπως διαφαίνεται από το γεγονός της Ανάληψης. Ο Χριστός
«χάνεται» από την όρασή μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απών. Στέλνει τον
Παράκλητο, ο Οποίος επίσης είναι «αοράτως ενεργών». Έτσι μας μένει η πίστη. Μια
πίστη όμως στηριγμένη στην ιστορία, στη μαρτυρία των προγενεστέρων και στην
αδιάλειπτη παρουσία της ενέργειας του Παρακλήτου. Άρα η πίστη των χριστιανών
δεν είναι φαντασιακή. Είναι η αλήθεια που ακόμα δεν έγινε πλήρως ορατή στους
οφθαλμούς μας. Και με αυτήν πορευόμαστε μακαριζόμενοι από τον ίδιο τον Κύριο: «Μακάριοι
οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες»… Έτσι κατανοούμε καλύτερα και το «μη μου άπτου»
που είπε ο αναστάς Ιησούς στη Μαγδαληνή. Αν, μάλιστα, μπορούσαμε να ακούγαμε τη
συνέχεια των λόγων του, κάτι τέτοιο περίπου θα εξήρχετο εκ των θείων χειλέων:
«Δεν πρέπει πια να με βλέπετε συναισθηματικά και ψιλά ως έναν απλό άνθρωπο, έστω και άγιο. Είμαι ο Θεός και Σωτήρας του Κόσμου. Έφυγα για λίγο από το οπτικό σας πεδίο, ακριβώς για να νιώθετε την πανταχού θεία παρουσία μου και να ενεργείτε με ελεύθερο τρόπο τις αρετές μου και όχι εξ ανάγκης και άγχους, επειδή θα νιώθετε πάνω σας βαριά τη σωματική μου εποπτεία. Έφυγα για να ετοιμάσω με ομαλό τρόπο την ανακαίνιση του κόσμου και την ανάσταση των νεκρών δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία Μου. Σε αυτήν θέλω να μπείτε για να σωθείτε. Η Εκκλησία μου δεν είναι μια απλή κοινότητα ανθρώπων. Είναι το ίδιο το Σώμα Μου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλος Μεσσίας έξω από αυτήν και από μένα. Ας το ακούσουν αυτό όλοι οι λαοί της γης, ειδικά στην έξαρση του θρησκευτικού συγκρητισμού που παρατηρείται τώρα, στα έσχατα, λίγο πριν το τέλος…».
Κωνσταντίνος Νούσης
Παραμονή μνήμης Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου