ADVENTUS-Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα - π. Erik Varden

ADVENTUS-Προετοιμασία για τα Χριστούγεννα

π. Erik Varden

 Ησαΐας 63.16 -64.7: Εσύ, Κύριε, είσαι ο Πατέρας μας!

Α’ Κορινθίους 1,8: Αυτός θα σας κρατήσει σταθερούς, έως τέλους.

Μάρκος 13.33-37: Μείνετε ξύπνιοι!

Κατά την περίοδο της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα (Advent) το βλέμμα της ύπαρξης μας είναι στραμμένο προς  τον Χριστό. Λέμε ότι είμαστε γεμάτοι προσδοκία. Είμαστε;
Σάμπως τα Χριστούγεννα και η προετοιμασία γι’ αυτά (Advent) δεν μοιάζουν εύκολα με ένα επαναλαμβανόμενο, προβλέψιμο παλιό έργο; Το χριστουγεννιάτικο δέντρο πρέπει να στέκεται εκεί, όχι εδώ – ο μεγάλος Άγιος Βασίλης στα αριστερά, ο μικρότερος στα δεξιά, - οι κιμαδόπιτες σε αυτό το σχήμα – η γαλοπούλα ακριβώς όπως ήταν πέρυσι.
Χρόνο με το χρόνο προβάρουμε τελετουργίες που ακολουθούν το ίδιο εθνικό μοτίβο, αν και με μικρές, λεπτές αποχρώσεις από νοικοκυριό σε νοικοκυριό. Με αυτόν τον τρόπο βιώνουμε το ανήκειν, την ασφάλεια, και (αυτή την υποτιθέμενη συνταγματική σκανδιναβική κατάσταση) το hygge.
Όλα αυτά είναι ωραία και καλά, όμορφα και γοητευτικά. Πρέπει, όμως, ταυτόχρονα να σκάψουμε βαθύτερα. Διαφορετικά, θα διαπιστώσουμε ότι το μήνυμα της Advent θα είναι για εμάς σαν το στολίδι που κατεβάζουμε από τη σοφίτα: ένα στολίδι που τοποθετείται για ένα μήνα κάθε χειμώνα για να ομορφύνει την ατμόσφαιρα, πριν ξαναγυρίσει σε ένα μουχλιασμένο χαρτόκουτο με την προσδοκία ότι η ζωή θα συνεχιστεί όπως πριν, ότι όλα παραμένουν ίδια μέχρι του χρόνου. 
Αλλά δεν μπορεί να είναι έτσι. Όχι δεν γίνεται, αν βέβαια πιστεύουμε ότι Αυτός που έρχεται είναι ο Λυτρωτής του κόσμου και ο Μεταμορφωτής της ζωής μας, ο Θεός μας που εξ ορισμού κάνει τα πάντα καινούργια.
Η Εκκλησία, που γνωρίζει καλά τις καρδιές μας, μας καλεί αυτή την περίοδο σε μια εξέταση της συνείδησης. Μας καλεί να ρωτήσουμε: «Ποιος είμαι εγώ; Τι απέγινα;»
Η σκέψη για την έλευση του Χριστού θα έχει νόημα για μένα μόνο αν αγγίζει τη ζωή μου όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως φαντάζομαι ότι θα ήθελα να είναι. Για εμάς τους δυτικούς Χριστιανούς, η πρώτη Κυριακή της Advent εισάγει ένα νέο λειτουργικό έτος. Είναι μια ευκαιρία να κάνουμε απολογισμό και να ευχαριστήσουμε, αλλά και να διατυπώσουμε νέες αποφάσεις. Για άλλη μια φορά καλούμαστε να επιλέξουμε το πραγματικό  και να εγκαταλείψουμε τις ψευδαισθήσεις.
 
 
Πώς να ξεκινήσουμε;
Το πρώτο μας ανάγνωσμα δίνει χρήσιμες συμβουλές. Ο Ησαΐας μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί μπροστά βήμα προς βήμα. Η χιλιόχρονη βιβλική διορατικότητα συμπυκνώνεται σε λίγες γραμμές. Βλέπουμε μια διαδικασία ωρίμανσης σε τέσσερα στάδια.
Μπορεί να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στην αφετηρία του Ησαΐα: η ζωή μου μπορεί να μην εξελίχθηκε όπως θα ήθελα, όπως ήλπιζα. Χρειάζομαι μια εξήγηση. Χρειάζομαι κάποιον να κατηγορήσω. «Κύριε», φωνάζει ο προφήτης, «γιατί μας άφησες να περιπλανηθούμε; Γιατί σκλήρυνες τις καρδιές μας;» Η στάση είναι σαν του Αδάμ την έκτη ημέρα: «Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, μου έδωσε από το δέντρο, και έφαγα». Η τάση να κατηγορούμε τον Θεό είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας, μια τοξική ουσία. Αν η αντίληψη μας για τον Θεό προϋποθέτει μια δύναμη που παίζει με τις ζωές μας και τις σαμποτάρει, δεν θα έχουμε πραγματική ιδέα για το τι είναι η ελπίδα. Αυτό είναι λοιπόν ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε στην αρχή της Advent: Έτσι βλέπω τον Θεό; Βασίζεται η πίστη μου σε μια μετατόπιση της ευθύνης; Αν ναι, τότε σίγουρα έχει έρθει η ώρα να εγκαταλείψω τους παιδικούς τρόπους (προβλ. 1 Κορ. 13.11);
Σε ένα τρίτο στάδιο, ο προφήτης βλέπει τον εαυτό του και εμάς με ένα νέο φως. Λέει, εκ μέρους του και εκ μέρους μας, "επαναστατήσαμε", και στη συνέχεια, λέει εντυπωσιακά, "όλη αυτή η ακεραιότητά μας ήταν σαν βρώμικο ρούχο". Σαν βρώμικα ρούχα! Βρωμερά από τον ιδρώτα, λερωμένα από τα βρώμικα δάχτυλά μας, χωρίς εκείνη την παρθένα ανιδιοτέλεια που αφήνει τη δικαιοσύνη να λάμψει. Το να γίνω ώριμος χριστιανός σημαίνει να αναλάβω την ευθύνη για την ύπαρξή μου, για τις επιλογές μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι ακόμη και ό,τι έχει καταλήξει πληγωμένο ή εκτός πορείας, μπορεί με τη χάρη να μετατραπεί σε καλό. Μερικοί άνθρωποι δεν φτάνουν ποτέ σε αυτό το στάδιο. Είναι ένα θλιβερό θέαμα. Όσο θεωρώ τον εαυτό μου ως το άτυχο θύμα των καταστροφών των άλλων, της ζωής, ή του Θεού στον παράδεισό του, δεν παίρνω ποτέ το μέλλον μου στα χέρια μου- κατά κάποιον τρόπο δεν θα γίνω ποτέ το υποκείμενο που ενεργεί στη ζωή μου. Υπάρχει ο κίνδυνος να μαζέψω πικρά σταφύλια ακόμη και από καλά αμπέλια. Ας προσέχουμε λοιπόν.
Το τελευταίο στάδιο στο οδοιπορικό της πίστης του Ησαΐα βρίσκει όμορφη έκφραση: "Κι όμως εσύ, Κύριε, είσαι ο Πατέρας μας! Εμείς είμαστε ο πηλός, εσύ ο αγγειοπλάστης, είμαστε το έργο του χεριού σου". Το να ζεις με αυτούς τους όρους σημαίνει να μάθεις τι σημαίνει εμπιστοσύνη. Η "εμπιστοσύνη" είναι απλώς μια άλλη λέξη για την "πίστη". Η πρόνοια του Θεού είναι πραγματική, η δράση του συνεχής. Αλλά πρέπει να επιλέξουμε να αφήσουμε τους εαυτούς μας να διαμορφωθούν. Ο πηλός, για να είναι χρήσιμος, πρέπει να είναι αρκετά μαλακός ώστε να ζυμώνεται και να στρέφεται- ταυτόχρονα πρέπει να είναι αρκετά σταθερός ώστε να διατηρεί το σχήμα που επιβάλλει ο αγγειοπλάστης. Το καθημερινό μας καθήκον είναι να διασφαλίσουμε ότι εμείς, "τρέχοντας με δίκαιες πράξεις", έχουμε τη σωστή συνοχή, ώστε ο Θεός να μπορεί να κάνει από εμάς κάτι υπέροχο και λειτουργικό για τον σκοπό του.
'Μείνετε ξύπνιοι!' λέει ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο. Αυτό σημαίνει να μένουμε ξύπνιοι: πρόκειται για το να εγκαταλείψουμε την κακή συνήθεια της γκρίνιας και της κατηγορίας- για το να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, ποιος είναι ο Θεός- για το να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας- και στη συνέχεια το να αφήσουμε τον Θεό να δράσει μέσα μας, αφήνοντας να γίνει το θέλημά του.
Αν ζούμε έτσι, η Έλευση του Κυρίου θα είναι βαθιά προσωπική και συναρπαστική, μια μετάβαση από τα δεσμά στην ελευθερία, από το λυκόφως στο φως της ημέρας.
Η εξομολόγηση του Ησαΐα συνεχίζεται με μια έκκληση για βοήθεια: «Ω, να έσκιζες τους ουρανούς και να κατέβαινες!» Αυτή η προσευχή αντηχεί σε ολόκληρη τη λειτουργία της Advent. Ξεκινά από τη διαπίστωση ότι αυτό που λείπει από τη ζωή μου δεν είναι, στην πραγματικότητα, αυτό ή εκείνο το επίτευγμα, η κατοχή ή η σχέση. Αυτό που λείπει είναι ο ίδιος ο Θεός, η παρουσία του. Αν ο Θεός φαίνεται μακριά, εύκολα νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας μεγάλης κρίσης πίστης. Μπορεί να μην είναι έτσι. Ίσως απλώς αρχίζω να συνειδητοποιώ ποιος είμαι, ένα πλάσμα από χώμα – και ποιος είναι ο Θεός, ο Πανάγιος; Αν αναγνωρίσω το χάσμα που μας χωρίζει, μπορώ να αρχίσω να προσεύχομαι με ειλικρίνεια: Κύριε, έλα! Βοήθησε με! Αυτό θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας νέας, πνευματικής ζωής.

 

Έρικ Βάρντεν

Επίσκοπος του Τρόντχαϊμ (Νορβηγία)

Πηγή: enoriako info