Εἰς τοῦ Γολγοθὰ τὸ βράχο - «Κ.Π.»

Εἰς τοῦ Γολγοθὰ τὸ βράχο

Ἡ μαρτυρικὴ πορεία κατέληξε στὴν κορυφὴ τοῦ λοφίσκου, τὸν Γολγοθά, «τὸν Κρανίου τόπον», διότι κατὰ τὴν παράδοση, ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι ὁ τάφος τοῦ Ἀδάμ. Σταμάτησαν. Μέσα στὴν ὀχλοβοὴ ἀκούγονται τὰ χτυπήματα τὰ φριχτά. Καρφώνουν τὸν Χριστό μας στὸν σταυρό. Γκάπ, γκοὺπ καρφώνουν, μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Προσπαθοῦν νὰ τὸν ποτίσουν ξύδι, μὰ Ἐκεῖνος δὲν δέχεται.

 Οἱ γεροδεμένοι στρατιῶτες ἀγωνίζονται νὰ ὑψώσουν καὶ νὰ στερεώσουν στὸ ἔδαφος τὸν Σταυρὸ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο. Ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ τὸ σῶμα τοῦ Θεανθρώπου. Σὲ ποιὸ ἀπ’ ὅλα τὰ καρφιά Του νὰ στηριχτεῖ; Οἱ πληγὲς ἀνοίγουν περισσότερο, ὁ πόνος γίνεται ὀξύτερος, τὸ αἷμα τρέχει ἀπὸ παντοῦ καὶ ξεπλένει τὴν ἀνθρώπινη ἁμαρτία ὡς «λύτρον ὑπὲρ τῶν ἀνομιῶν». Ἡ τελείωσις τῆς τέλειας θυσιαστικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο… Δίπλα Του ὑψώνουν καὶ δύο ἄλλους σταυρούς, τῶν ληστῶν, πνιγμένους μεσ’ τὰ βογγητά τους… Φρικτὸ θέαμα.

Τί γίνεται κάτω ἀπὸ τοὺς σταυρούς; Ἡ μικρογραφία τοῦ κόσμου ὅλου: Ἄλλοι ὅλο ἄρνηση Τὸν ὑβρίζουν, Τὸν χλευάζουν, Τὸν ἐμπαίζουν. Ἄλλοι περνοῦν ἀδιάφοροι. Εἶναι οἱ παραπορευόμενοι. Ἦλθον, εἶδον, ἀπῆλθον. Ἄλλοι μεριμνοῦν γιὰ τὰ ἱμάτιά Του. Ρίχνουν ζάρια γιὰ νὰ τὰ ἀποκτήσουν. Μία μικρὴ παρέα παρακολουθεῖ διακριτικὰ καὶ θρηνεῖ ἀπαρηγόρητα. Θὰ εἶναι δικοί Του…! Ὁ Λογγίνος, ὁ ἑκατόνταρχος προβληματίζεται ἀπὸ τὴν ἁγία στάση τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ ὁμολογεῖ: «Ἀληθῶς υἱὸς Θεοῦ ἐστι…».

Τί γίνεται ἐπάνω στοὺς σταυρούς; Ἡ μικρογραφία τοῦ κόσμου ὅλου. Ὁ ἕνας ληστὴς ἀριστερὰ ὑβρίζει τὸν Θεὸ καὶ ἀρνεῖται. Ἐκπροσωπεῖ τούς… καταραμένους. Ὁ ἄλλος ληστὴς δεξιά, μετανοεῖ, ὁμολογεῖ καὶ κερδίζει τὴν εὐσπλαχνία Του. Ἐκπροσωπεῖ τοὺς εὐλογημένους τοῦ Πατρός. Στὸ μέσον ὁ Ἐσταυρωμένος Θεός. Μία μεγάλη ἀπέραντη ἀγκαλιὰ ἀγάπης γιὰ ὅλους. Ἡ ἐσταυρωμένη ΑΓΑΠΗ! Τὸ μυστήριο τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Ἡ πηγὴ τῆς ΑΓΑΠΗΣ, λουσμένη στὴ θυσία καὶ τὸ αἷμα Του.

Ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἐσταυρωμένου μόνο λόγοι ἀγάπης βγαίνουν γιὰ ὅλους… Ποιοὶ εἶναι οἱ περίφημοι λόγοι τοῦ Σταυροῦ Του, μέσα ἀπὸ τὴν ὀδύνη τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου του;

Ἡ πιὸ μεγαλειώδης διδασκαλία τοῦ κόσμου:

1. «Πάτερ, ἅφες αὐτοῖς. Οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».Ἡ κορύφωση τῆς  συγχώρησης!

2. «Ἀμὴν λέγω σοι. Σήμερον μετ’ ἐμοῦ  ἔση ἐν τῷ Παραδείσω». Διαβεβαιώνει τὸν ληστὴ ὅτι θὰ εἶναι μαζί Του στὸν παράδεισο. Ὁ ληστὴς πρῶτος πολίτης τοῦ Παραδείσου!

3. «Γύναι, ἰδὲ ὁ υἱός σου…, Ἰωάννη, ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου». Ἡ πρόνοια γιά τούς οἰκείους

4. «Διψῶ»: Τὸ αἷμα τρέχει, ὁ πυρετὸς ἀνεβαίνει, τὰ σπλάχνα καίγονται, ὁ πόνος ἀφόρητος, πλήρης ἀφυδάτωση: Διψῶ! Ὄχι γιὰ ξύδι, ὄχι τόσο γιὰ νερό, κυρίως γιὰ τὴ λύτρωση τῶν ἀνθρώπων.

5. «Θεέ μου, Θεέ μου, ἴνα τί μὲ ἐγκατέλειψες;» Ὁ ἀναμάρτητος εἶναι φορτωμένος τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου ὅλου, σὰν ὁ πιὸ ἁμαρτωλός. Πάσχει πολύ, ὑποφέρει ὡς ἄνθρωπος…!

6. «Τετέλεσται»! Τὸ ἔργο ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴ φάτνη ὡς τὸ Σταυρό, ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Τελείωσε. Ἀλλὰ καὶ τελειοποιήθηκε. Ἔγινε μὲ τέλειο, θεϊκὸ τρόπο…!

7. «Πάτερ, εἰς χεῖρας Σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα Μου». Πατέρα Μου, γεμάτος ἐμπιστοσύνη σὲ Σένα, Σοῦ παραδίδω μόνος Μου, τὴν ἀθάνατη ψυχή. Ἀπὸ Ἐσένα ἔφυγα καὶ σὲ Σένα ἐπιστρέφω. Ἔτσι μᾶς διδάσκει πὼς ὅλη ἡ ζωὴ μας ἀνήκει στὸν Θεό… «καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα»!

Καὶ τότε μὴ ἀντέχοντας ἡ φύση αὐτὴ τὴ μαρτυρικὴ σκηνὴ τοῦ θανάτου τοῦ ἀθάνατου Θεοῦ, «σκότος ἐγένετο…, τοῦ ἡλίου ἐκλείποντος… καὶ ἡ γῆ ἐσείσθη καὶ αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν». Συμπάσχει ἡ φύση στὸ πάθος τοῦ Δημιουργοῦ της…!

«Κ.Π.»