Τό θαῦμα τό ἐνεργεῖ ὁ Χριστός - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή τοῦ Παραλύτου
Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Τό θαῦμα τό ἐνεργεῖ ὁ Χριστός

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 

 «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός» (Πράξ. θ΄34)

Τά σημερινά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα, τό­σο τό Εὐαγγελικό ὅσο καί τό Ἀποστολικό  μᾶς πε­ριέγραψαν τρία καταπληκτικά θαύματα. Τό πρῶτο εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ πού ἐπετέλεσεν ὁ Κύριος  δίπλα στήν «κολυμβή­θρα», στή μικρή στέρνα τῆς Βηθεσδᾶ. Τά δύο ἄλ­λα τά ἐπετέλεσεν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Ἀνέστησε πρῶτα τήν Ταβιθά, τήν εὐλογημένη ἐκείνη ψυχή τῆς ἀνιδιοτελοῦς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί στή συν­έχεια θεράπευσε τόν παράλυτο  Αἰνέα. Τό ἐρώ­τημα εἶναι: πράγματι τόν θεράπευσε ὁ Πέ­τρος; Μάλιστα, ἐκεῖνος τόν θεράπευσε. Ὡστόσο ὀ ἴδιος εἶχε ἄλλη αἰσθηση γιά τό θαῦμα. Ἀναγνώριζε ὅτι ὁ Χριστός θαυματουργεῖ, γι᾽αὐτό καί εἶπε στόν Αἰνέα: «ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός». Πρόσεξε Αἰνέ­α δέν σέ θεραπεύω ἐγώ, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ἀρρώ­στεια σου. Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού σοῦ χαρίζει τήν ὑγεία σου. Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιές ἀρετές δείχνει ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

****

        «Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»

 Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, μέ τόν ὁποῖο ἐνήργησε τό θαῦμα, δείχνει πολύ δυνα­τή πίστη. Δέν εἶπεν ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ Ἀπόστο­λος: «Μακάρι νά σέ θεραπεύσει» ἤ «ἐπλίζω νά σέ θερα­πεύσει» ὁ Χριστός, ἀλλά τί λέει; «Ἰᾶταί σε» «Σέ θεραπεύει». Τώρα  σοῦ χαρίζει τήν ὑγεία σου. Εἶ­ναι δηλαδή ἀπόλυτα βέβαιος ὁ Ἀπόστολος.

Ἤ ἄν θέλετε, οὔτε ἁπλή βεβαιότητα μποροῦμε νά τή χαρακτηρίσουμε, βεβαιότητα ἀνθρώπινη, ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο: θεία πληροφορία τήν ὁ­ποία παρέχει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ἁγιασμένη ψυ­χή τοῦ Ἀποστόλου στήν ὁποία κατοικεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ὑποταγεῖ τελείως στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἔχει γίνει ἕνα μέ τόν Χριστό, ζεῖ τόν Χριστό, ὅπως βεβαιώνει ὁ θεῖος Παῦλος ὅ­ταν λέγει: «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ ἀλά ζεῖ ἐν ἐμοί Χρι­στός», τότε καί ὅταν ἐνεργεῖ ὁ Ἀπόστολος ὁ Χρι­στός ἐνεργεῖ δι᾽αὐτοῦ. Πρόκειται, ἀδελφοί μου, γιά ὑπερφυσική κατάσταση, κατάσταση Χάριτος, τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος, πού δέν ἔχει ἁγιασθεῖ, δέν μπορεῖ νά κατανοήσει· ἁπλῶς ἴσως λίγο νά τήν ὑποψιασθεῖ λίγο.

Ἐμεῖς βέβαια οὔτε χάρισμα θαυματουργίας ἔχουμε οὔτε τήν ἁγιότητα τοῦ Ἀποστόλου. Ἄν­θρωποι ἀδύνατοι καί ἐμπαθεῖς «πόρρω ἀπέχομεν» ἀπό τέτοιες καταστάσεις. Πλήν ὅμως ἡ μεγάλη πί­στη τοῦ Ἀποστόλου μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία, τήν ἀφορμή, θά ἔλεγα, νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας γιά τήν ὀλιγοπιστία μας, ἐμεῖς πού θέλουμε νἀ λε­γόμαστε πιστοί χριστιανοί, ζωντανά μέλη τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἐμεῖς πού τόσες φορές καί τόσο πολύ εὐ­εργετηθήκαμε ἀπό τόν Κύριο καί Θεό μας καί ἀκό­μη στή ψυχή μας φωλιάζουν σκέψεις καί λογι­σμοί ἀμφιβολίας γιά τή στοργική συμπαρά­σταση, τήν ἀγαθή Πρόνοιά Του στά καθημερινά μας προβλή­ματα. Εἶναι εὐκαι­ρία μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα νά βά­λουμε ἀρχή πνευματική, ἀρχή νά καλλιερ­γοῦμε λογισμούς πίστεως καί κατά Θεόν αἰσιοδοξίας. Τό κυριώτερο ὅμως εἶναι νά μετα­νο­οῦμε καί νά καθα­ριζόμαστε ἀπό τήν ἁμαρτία· καί τοῦτο διότι ἔνοχη  συνείδηση καί ἀκλόνητη πίστη δέν εἶναι δυνατό νά συνυπάρχουν.

*****

Ὁ λόγος αὐτός ὅμως τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου φανερώνει ἐκτός ἀπό τή μεγάλη πίστη του καί τή βαθειά του ταπεινοφροσύνη. Ποιός ἦταν ὁ Ἀπό­στολος Πέτρος; Ἦταν ὁ πρωτο­κορυφαῖος Ἀπόστο­λος, ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν μα­θητῶν τοῦ Χριστοῦ, ὁ θεόπτης τοῦ Θαβώρ, αὐτός πού ἦταν παρών στή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου. Ἦταν αὐτός πού μέ τό κήρυγμά του πίστεψαν τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκο­στῆς τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι. Αὐτός πού ἡ σκιά του  καί μόνο θεράπευε θαυμα­τουργικά ἀσθενεῖς πάνω στούς ὁποίους ἔπεφτε. Αὐτός πού μέ ἕνα του λόγο ἐπετίμησε μέ θάνατο, τόν Ἀνανία καί τή Σαπφείρα γιά τήν κρυψίνοια καί τήν ἀνειλικρίνειά τους (Πράξ.β´41, ε´1-11, 15).Καί τώρα λέγει στόν παράλυτο Αἰνέα: «ἰᾶται σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός ». Ἐξ ἀρχῆς καί προκαταβολικά διακηρύσσει: «Αἰνέα, σέ θεραπεύω ὄχι ἐγώ, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός». Εἶναι σάν νά λέγει: «Ἐγώ ἀπό τόν ἑαυτό μου δέν κάνω τίποτε, τά πάντα ἐνεργεῖ ἡ θεία Χάρις, ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ταπεινός δοῦλος Του».

Αὐτό ἦταν πάντοτε τό φρόνημα τῶν ἀγίων Ἀποστόλων. Ὅταν κάποτε ἐπέστρεψαν οἱ ἑβδομή­κοντα  ἀπό κάποια περιοδεία στήν ὁποία τούς εἶ­χεν ἀποστείλει ὁ Κύριος, «ἐπέστρεψαν μετά χαρᾶς λέ­γοντες· Κύριε, καί τά δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου» (Λουκ. ι´17). Κύριε ἀκόμη καί τά δαιμόνια ὑποτάσσονται  σ᾽ἐμᾶς μέ τήν ἐπίκλη­ση τοῦ ὀνόματός σου.

Αὐτό τό φρόνημα καί αὐτή τή βεβαιότητα ἔχει καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος· καί ὅταν λέγει «Αἰ­νέα ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός» ὁ ἅγιος φανερώνει τό περιεχόμενο τῆς ἁγιασμένης ψυχῆς του. Ἀπο­καλύπτει τό φρόνημα τῆς ταπεινοφρο­σύνης πού τήν στολίζει. Κι ἔτσι μᾶς παρακινεῖ νά ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας στό μεγάλο αὐτό θέμα. Νά δοῦμε μήπως ὑπερηφανευόμαστε γιά τά καλά μας ἔργα, πού ὁπωσδήποτε, ὅσο καλά καί ἄν εἶναι, εἶναι πολύ μικρότερα ἀπό αὐτά τοῦ ἁγίου ἀπο­στόλου Πέτρου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσό­στομος γράφει ὅτι ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι κάνουν οἱ ἅγιοι, ἐμεῖς δέν θυμόμαστε τά ἁμαρτήματά μας, πού εἶναι πολλά καί κάποτε πολύ σοβαρά, ἐνῶ, ἄν κατορθώσουμε κάτι μικρό, συνέχεια τό σκεφτό­μαστε καί δέν στα­ματᾶμε νά ὑπερηφανευόμαστε γι᾽αὐτό, μέχρις ὅτ­ου καί αὐτό τό μικρό «διά τῆς ἀλαζονείας κενώ­σωμεν», τό χάσουμε ἀπό τήν ἀ­λαζονεία μας» (PG 47,419).

Ἔχομε ἀνάγκη νά θυμόμαστε πάντοτε τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ιε´5). Χωρίς ἐμένα, λέγει ὁ Κύριος, καί χωρίς νά ἔχετε τή ζωτική δύναμη πού πηγάζει ἀπό ἐμένα, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε. Ὅ,τι κατορθώνουμε, ἀδελφοί μου, νά τό ἀποδίδουμε στή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί νά λέμε ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Οὐκ ἐγώ δέ, ἀλλ᾽ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σύν ἐμοί» (Α´Κορ. ιε, 10). Τό ἔργο πού ἔκαμα δέν τό ἐργά­σθηκα ἐγώ, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μαζί μου καί μέ ἐνισχύει. Νά καλλιεργοῦμε λοιπόν τό ταπεινό φρόνημα καί τότε ὁ Θεός θά μᾶς σκεπάζει μέ τό ἔλεός Του· καί περισσότερη προκο­πή θά μᾶς δίνει καί ἀληθινό, ταπεινό φρόνημα θά μᾶς χαρίζει. Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς τονίζει λέγον­τας: «ἐπί τίνα  ἐπιβλέψω, ἀλλ᾽ ἤ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου» (Ἡσ. ξστ´2).  Πάνω σέ ποιόν θά ρίξω εὐμενές τό βλέμ­μα μου, παρά μόνο στόν ταπεινό καί εἰρηνικό καί ὑπομονητικό καί σ᾽ἐκεῖνον, πού μέ φόβο πολύ ἐπιμελεῖται τήν τήρηση τῶν λόγων μου. Ὁ ταπει­νός ἄνθρωπος λοιπόν ἑλκύει τή χάρι τοῦ Θεοῦ, καί ὅταν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ κατασκηνώνει μέσα του, τότε μπορεῖ νά κατορθώσει τά ἀκατόρθωτα.

*****

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τά λόγια του αὐτά μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ ἀληθινή πνευματικότητα ἔγκειται στήν ταπεινοφροσύνη, στό νά σβήνει τό ἐγώ καί νά φαίνεται ὁ Χριστός. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη, ἡ ἀληθινή παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας στόν Θεό:  τήν ὥρα τῆς θείας Χάριτος νά ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἐμεῖς ἀπό τόν ἑαυτό μας εἴμαστε ἕνα μηδέν καί ὅλα τά ἀγαθά προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Νά δώσει ὁ Κύριός μας, πού ἀνέστησε τόν παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ καί διά τοῦ ἀποστόλου Πέτρου τόν πα­ράλυτο Αἰνέα, νά ἀναστήσει καί τή δική μας ψυχή, «τήν δεινῶς παραλελυμένην», στή ζωή τῆς ἀληθι­νῆς πίστεως καί ταπεινοφροσύνης.