ΠΕΡΙ
ΔΗΘΕΝ ΚΑΛΩΝ ΕΝΟΧΩΝ
Ὁ Θεὸς μᾶς ἁγιάζει παρὰ ταῦτα καὶ ὄχι ἕνεκα τούτων. Ἐνοχὴ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει στὸν πιστό, ὅ,τι κι ἂν κάνει. Εἶναι ψυχολογικὸ μέγεθος καὶ τὸν καταστρέφει. Ἀντιθέτως πρέπει νὰ ἔχει διηνεκὲς πένθος ἀκόμη κι ὅταν δὲν πράττει τὴν ἁμαρτία, γιατὶ ξέρει ποιὸς εἶναι στὸ βάθος. Διηνεκὴς χαρμολύπη σημαίνει πένθος. Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ ὁ ἀγώνας. Αὐτὸ ἀπομακρύνει καὶ τὴν βλακώδη θεωρία τῶν "καλῶν" ἐνοχῶν. Ὁ ἄνθρωπος ὅτι καὶ νὰ κάνει, καλὸ ἢ κακό, δὲν παύει νὰ εἶναι μιὰ κακῆς ποιότητας γελοιογραφία κωμική (Ν. Γ. Πεντζίκης). Τὸ ὅτι τὸν δέχεται ὁ Θεὸς ὅποιος κι ἂν εἶναι, τὸν γεμίζει δάκρυα εὐγνωμοσύνης καὶ λησμονεῖ, ξεχνάει τὶς πτώσεις. Γι' αὐτὸ δὲν πέφτει. Δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι τὸ ἐγωιστικὸ στοιχεῖο χάνεται τῆς πτώσεως ἀπούσης. Πάντοτε ὑπάρχει ἡ ἀρρώστια. Ἁπλῶς ὅταν εἶναι παρούσα ἡ χάρις κρύβεται, ὅταν συστέλλεται ἡ χάρις, ἐμφανίζεται τὸ ὅτι εἴμαστε ... πάτοι ἅπαντες. Ἐφόσον ὁ πταίσας ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος. Ἑπομένως; Ποιός δὲν ἔπεσε τοὐλάχιστον σὲ ἕνα; Ἀπὸ κεῖ κι ἔπειτα τί νόημα ἔχουν οἱ ... συγκρίσεις "πνευματικότητας";
Ὁ Μ. Ἀντώνιος θεωροῦσε τοὺς πάντες ἀγγέλους καὶ μόνο τὸν ἑαυτό του ἄξιο γιὰ τὴν κόλαση. Ἐμεῖς τί λέμε ἐπ' αὐτοῦ, ἢ τί ἐννοοῦμε καὶ δὲν τὸ λέμε; Ἂς γίνουμε πρακτικοὶ λοιπόν, καὶ ὄχι αἰθεροβάμονες. Καὶ νά εὐθυμοῦμε! Χαίρετε!, ἔλεγε ὁ Χριστός μας. Ὄχι νὰ κλαῖμε τὴ μοίρα μας.π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου