Θέλουν άφωνους μουγκούς με αυτούς να μονολογούν χωρίς αντιλογίες. Μην το ψάχνεις. Δεν θα αλλάξουν. Ας απαντάς όπως ο Μπάστας «πάντα ο ίδιος» θα παραμείνω. Άνθρωπος της σκέψης και την αναγέννησης όχι της συντήρησης και της μούχλας. Αυτά για να μάθεις 3,10
Αχ αυτός ο εγωισμός!! Τελικά ποιος είναι ο εγωιστής αυτός ο οποίος λέει τη γνώμη του ή αυτός ο οποίος δεν δέχεται να ακούσει γιατί κρίνει τον άλλον ως εγωιστή. Μπερδεμένα τα πράγματα και πάντα θα είναι μπερδεμένα όταν ο Πρώτος δεν θέλει να ακούσει τη γνώμη άλλων. Η πιο εύκολη ρετσέτα μεταξύ του χριστιανικού χώρο είναι να χαρακτηρίσεις τον άλλον ως εγωιστή. Επειδή έχει έστω και μια λανθασμένη, αντίθετη από άποψη. Μου θυμίζει λίγο από τις ταινίες που έχω δει, τον Χίτλερ που έδινε διαταγές και έπρεπε οι άλλοι να τις εκτελέσουν, ακόμα και αν από πίσω του έκριναν ότι είναι λάθος, δεν τολμούσαν να του το πουν, γιατί θα τους αποκεφάλιζε από την ομάδα του. Προβληματικό το θέμα του εγωισμού στο χριστιανικό χώρο. Περισσότερο ακούνε έξω από το εκκλησιαστικό περιβάλλον την γνώμη του άλλου. Εργάζομαι σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία μπορώ μα μιλήσω. Με διόρισαν επίτροπο λόγο της θέσεως μου στην εταιρία. Εκεί μόνο ο Πρώτος είχε φωνή οι άλλοι μαριονέτες.. αν μιλούσαμε θα είμαστε εγωιστές. Με διόρισαν ταυτόχρονα στο Μητροπολιτικό Συμβούλιο μόνο η γραμμή του Μητροπολίτη πέρναγε. Με έλεγαν μάλλον πιστεύω μαύρο πρόβατο. Τελείωσε η θητεία και όπου φύγει φύγει… Αυτά τα λίγα περί εγωισμού. Αν συνεχίσουν έτσι οι Πρώτοι, όλο και θα υπάρχει συρρίκνωση στον εκκλησιαστικό χώρο. Ποιοι πάνε στην Εκκλησία οι γέροι. Εμείς οι νεότεροι απουσιάζουμε τρομερή η μοναξιά μου. Ξέχασα είναι αποτέλεσμα του δικού μου εγωισμού όχι των άλλων που είναι οι Άγιοι.
Είναι πολύ ωραίο να εκτιμάς αυτό που είσαι. Είναι πολύ ωραίο να είσαι “Εγωιστής”. Σίγουρα, οι περισσότεροι από εσάς που μόλις διαβάσατε αυτή τη φράση, με τη παγιωμένα προκατειλημμένη έννοια του εγωισμού να παρατίθεται σε ένα απόλυτα θετικό πλαίσιο, θα απορήσετε και εν συνεχεία θα διαφωνήσετε. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, όμως, τι σημαίνει “Εγωισμός”; Αν σπάσουμε τη λέξη σε δύο μέρη (Εγώ + -ισμός) θα δούμε ετυμολογικά πως μιλάμε απλά για αγάπη προς τον εαυτό μας. Γιατί μας έχουν μάθει ότι είναι κακό να αγαπάμε τον εαυτό μας; Πολλοί θεωρούν πως αν αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αφήνουμε χώρο μέσα μας για τους άλλους και αυτό μας κάνει αδιάφορους, απάνθρωπους, αναίσθητους, αδιάφορους, φειδωλούς. Προσωπικά θεωρώ πως δεν υφίσταται αγάπη για τον άλλο, που να μη ξεκινάει από την αγάπη για τον εαυτό του, η οποία όχι απλά δε θα τον μετατρέψει στα παραπάνω κοσμητικά επίθετα, αλλά θα τον κάνει πιο δυνατό, σίγουρο και αμετάκλητο κριτή όταν θα επιλέξει να μετατρέψει τη σκέψη του σε ενέργεια προς ένα τρίτο πρόσωπο. Θα είναι γνώστης των πράξεών του και εγωιστικά θα πάρει την ευθύνη που αυτές φέρουν, χωρίς να φορτώσει το εμπλεκόμενο πρόσωπο με τύψεις που κρύβουν οι ενοχικές “ανιδιοτελείς” προσωπικότητες. Εδώ οφείλει να γίνει μια επεξήγηση-επισήμανση: όλες οι έννοιες, ακόμα και οι πιο αγαθές, όταν κινούνται και εκφράζονται ακραία, τείνουν να γίνουν αρνητικές, πόσο μάλλον όταν αναλαμβάνουμε να εξαγνίσουμε μια καθολικά αρνητικά δοσμένη έννοια, αυτή του “Εγωισμού”. Το θέμα είναι κατά πόσο έχουμε τη διάθεση και την υποδομή να αποτινάξουμε τις αντιλήψεις που έχουμε συντηρήσει παραδοσιακά στο μυαλό μας και να τις αντικαταστήσουμε με αυθεντικές και καινοτόμες προοπτικές. Υπάρχει, λοιπόν, υγιής και νοσηρός εγωισμός. Και στις δύο περιπτώσεις, το άτομο θεωρεί πως είναι το κέντρο του κόσμου. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι ένας υγιής εγωιστής είναι κυρίαρχος του δικού του κόσμου, ενώ η νοσηρότητα απαιτεί να γίνει το κέντρο του κόσμου των άλλων και εκεί χάνεται το παιχνίδι. Είναι ανάξιο να μειώνουμε τον εαυτό μας και να επιτρέπουμε στους άλλους να θεωρούν πως αποτελούν εκείνοι το κέντρο της δικής μας ζωής. Καθημερινά οφείλουμε εγωιστικά να είμαστε καλύτεροι από αυτό που ήμαστε εχθές και όχι καλύτεροι από τον διπλανό μας. Η παγίδα στην οποία πέφτουν, συνήθως, οι πολέμιοι του εγωισμού είναι πως προσπαθούν να γίνουν αυτό που “Πρέπει” να είναι για τους άλλους. Καταδυναστεύουν τη προσωπικότητά τους και γίνονται έρμαια αποφάσεων που δεν έχουν κλιθεί καν να σκεφτούν, να αναλογιστούν και να ζυγίσουν αιτίες και συνέπειες. Παραφράζοντας -λίγο- ένα γνωμικό του Albert Einstein, όλοι γνωρίζουμε κάτι. Το καταλαβαίνουμε, όμως; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η ζωή μας διαμορφώνεται από τον τρόπο που την ερμηνεύουμε. Από τις σκέψεις και τη δομή που της δίνουν οι ερμηνείες μας. Επομένως, εφόσον γνωρίζουμε ότι οφείλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στη ζωή μας, γιατί δίνουμε το ρόλο μας να διαβαστεί από τρίτους; Δεν είναι και τόσο εγωιστικό όσο φαίνεται… Ελευθερία Καρακατσίνα
Ως «πνεύμα αντιλογίας» που «στερείται πνευματικότητας» μου αρέσει ο γόνιμος διάλογος, δεν με στενοχωρεί να με χτυπούν ως χταπόδι. Ποτέ δεν με πείραξαν τα «αδελφικά» κτυπήματα ή καρφιά. Έχω συνηθίσει να τα αντιμετωπίζω με ΑΓΑΠΗ.
Με έχει επηρεάσει βαθιά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης, ειδικά με δύο από τα βιβλία του, που τα έχω διαβάσει-μελετήσει πολλές φορές. «Αγαπισμός ένα καινούργιο σύστημα ζωής» και το «Είμαστε χριστιανοί;».
Πάντα βέβαια και το βιβλίο του Γενάρχη του σύγχρονου Ιεραποστολικού έργου στην Ελλάδα «Ο προορισμός του ανθρώπου» του Οσίου πατρός ημών π. Ευσεβίου Ματθόπουλου. Κεφάλαιο 10. ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ Το βιβλίο αυτό διάβαζε καθημερινά ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Χασκόπουλος θυρωρός της Εστίας Πατρών, που πολλά με δίδαξε με την ζωή και την αγάπη του. Μου έλεγε: κυρ Αναστάση να το διαβάζεις καθημερινά το βιβλίο αυτό. Θυμάμαι ότι του είχα φωτοτυπήσει με μεγάλα στοιχεία το Υπόδειγμα αυτοσχέδιας προσευχής από το 8ο κεφάλαιο την οποία έκανε κάθε απόγευμα.
Η αντιλογία είναι γόνιμη αν συνεισφέρει στην ουσία και όχι για αντιπολίτευση. Όσοι ακολουθούν την οδό της γνώμης του ένα πηγαίνουν προς την καταστροφή. Τους ηγέτες τους σώζουν όσοι αντιλέγουν και τους καταστραφούνε όσοι υπερθεματίζουν. Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός αλλά και καταστροφή. Παναγιώτης
13 σχόλια:
Κάπου προφανώς βασίζονται.
Αστούς να λένε, πρέπει με κάποιο τρόπο να δικαιολογηθούν... γιατί τα κάνανε μη πω, πως...
Θέλουν άφωνους μουγκούς με αυτούς να μονολογούν χωρίς αντιλογίες. Μην το ψάχνεις. Δεν θα αλλάξουν. Ας απαντάς όπως ο Μπάστας «πάντα ο ίδιος» θα παραμείνω. Άνθρωπος της σκέψης και την αναγέννησης όχι της συντήρησης και της μούχλας. Αυτά για να μάθεις 3,10
Πάντα μου άρεσε ο αυτοσαρκασμό σας. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Να τα λέτε όπως λέει ο λαός ‘έξω από τα δόντια’. Κάνει καλό.
Εσύ τι είσαι 5:50; Ο πληρεξούσιος του ιστολόγου;
Καταστροφικος ο εγωισμός. Να νομίζεις ότι όλοι σου χρωστάνε εσαεί
Αχ αυτός ο εγωισμός!! Τελικά ποιος είναι ο εγωιστής αυτός ο οποίος λέει τη γνώμη του ή αυτός ο οποίος δεν δέχεται να ακούσει γιατί κρίνει τον άλλον ως εγωιστή. Μπερδεμένα τα πράγματα και πάντα θα είναι μπερδεμένα όταν ο Πρώτος δεν θέλει να ακούσει τη γνώμη άλλων. Η πιο εύκολη ρετσέτα μεταξύ του χριστιανικού χώρο είναι να χαρακτηρίσεις τον άλλον ως εγωιστή. Επειδή έχει έστω και μια λανθασμένη, αντίθετη από άποψη. Μου θυμίζει λίγο από τις ταινίες που έχω δει, τον Χίτλερ που έδινε διαταγές και έπρεπε οι άλλοι να τις εκτελέσουν, ακόμα και αν από πίσω του έκριναν ότι είναι λάθος, δεν τολμούσαν να του το πουν, γιατί θα τους αποκεφάλιζε από την ομάδα του. Προβληματικό το θέμα του εγωισμού στο χριστιανικό χώρο. Περισσότερο ακούνε έξω από το εκκλησιαστικό περιβάλλον την γνώμη του άλλου. Εργάζομαι σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία μπορώ μα μιλήσω. Με διόρισαν επίτροπο λόγο της θέσεως μου στην εταιρία. Εκεί μόνο ο Πρώτος είχε φωνή οι άλλοι μαριονέτες.. αν μιλούσαμε θα είμαστε εγωιστές. Με διόρισαν ταυτόχρονα στο Μητροπολιτικό Συμβούλιο μόνο η γραμμή του Μητροπολίτη πέρναγε. Με έλεγαν μάλλον πιστεύω μαύρο πρόβατο. Τελείωσε η θητεία και όπου φύγει φύγει…
Αυτά τα λίγα περί εγωισμού. Αν συνεχίσουν έτσι οι Πρώτοι, όλο και θα υπάρχει συρρίκνωση στον εκκλησιαστικό χώρο. Ποιοι πάνε στην Εκκλησία οι γέροι. Εμείς οι νεότεροι απουσιάζουμε τρομερή η μοναξιά μου. Ξέχασα είναι αποτέλεσμα του δικού μου εγωισμού όχι των άλλων που είναι οι Άγιοι.
Είναι πολύ ωραίο να εκτιμάς αυτό που είσαι. Είναι πολύ ωραίο να είσαι “Εγωιστής”. Σίγουρα, οι περισσότεροι από εσάς που μόλις διαβάσατε αυτή τη φράση, με τη παγιωμένα προκατειλημμένη έννοια του εγωισμού να παρατίθεται σε ένα απόλυτα θετικό πλαίσιο, θα απορήσετε και εν συνεχεία θα διαφωνήσετε.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, όμως, τι σημαίνει “Εγωισμός”; Αν σπάσουμε τη λέξη σε δύο μέρη (Εγώ + -ισμός) θα δούμε ετυμολογικά πως μιλάμε απλά για αγάπη προς τον εαυτό μας. Γιατί μας έχουν μάθει ότι είναι κακό να αγαπάμε τον εαυτό μας;
Πολλοί θεωρούν πως αν αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αφήνουμε χώρο μέσα μας για τους άλλους και αυτό μας κάνει αδιάφορους, απάνθρωπους, αναίσθητους, αδιάφορους, φειδωλούς.
Προσωπικά θεωρώ πως δεν υφίσταται αγάπη για τον άλλο, που να μη ξεκινάει από την αγάπη για τον εαυτό του, η οποία όχι απλά δε θα τον μετατρέψει στα παραπάνω κοσμητικά επίθετα, αλλά θα τον κάνει πιο δυνατό, σίγουρο και αμετάκλητο κριτή όταν θα επιλέξει να μετατρέψει τη σκέψη του σε ενέργεια προς ένα τρίτο πρόσωπο.
Θα είναι γνώστης των πράξεών του και εγωιστικά θα πάρει την ευθύνη που αυτές φέρουν, χωρίς να φορτώσει το εμπλεκόμενο πρόσωπο με τύψεις που κρύβουν οι ενοχικές “ανιδιοτελείς” προσωπικότητες.
Εδώ οφείλει να γίνει μια επεξήγηση-επισήμανση: όλες οι έννοιες, ακόμα και οι πιο αγαθές, όταν κινούνται και εκφράζονται ακραία, τείνουν να γίνουν αρνητικές, πόσο μάλλον όταν αναλαμβάνουμε να εξαγνίσουμε μια καθολικά αρνητικά δοσμένη έννοια, αυτή του “Εγωισμού”.
Το θέμα είναι κατά πόσο έχουμε τη διάθεση και την υποδομή να αποτινάξουμε τις αντιλήψεις που έχουμε συντηρήσει παραδοσιακά στο μυαλό μας και να τις αντικαταστήσουμε με αυθεντικές και καινοτόμες προοπτικές.
Υπάρχει, λοιπόν, υγιής και νοσηρός εγωισμός. Και στις δύο περιπτώσεις, το άτομο θεωρεί πως είναι το κέντρο του κόσμου. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι ένας υγιής εγωιστής είναι κυρίαρχος του δικού του κόσμου, ενώ η νοσηρότητα απαιτεί να γίνει το κέντρο του κόσμου των άλλων και εκεί χάνεται το παιχνίδι.
Είναι ανάξιο να μειώνουμε τον εαυτό μας και να επιτρέπουμε στους άλλους να θεωρούν πως αποτελούν εκείνοι το κέντρο της δικής μας ζωής. Καθημερινά οφείλουμε εγωιστικά να είμαστε καλύτεροι από αυτό που ήμαστε εχθές και όχι καλύτεροι από τον διπλανό μας. Η παγίδα στην οποία πέφτουν, συνήθως, οι πολέμιοι του εγωισμού είναι πως προσπαθούν να γίνουν αυτό που “Πρέπει” να είναι για τους άλλους.
Καταδυναστεύουν τη προσωπικότητά τους και γίνονται έρμαια αποφάσεων που δεν έχουν κλιθεί καν να σκεφτούν, να αναλογιστούν και να ζυγίσουν αιτίες και συνέπειες.
Παραφράζοντας -λίγο- ένα γνωμικό του Albert Einstein, όλοι γνωρίζουμε κάτι. Το καταλαβαίνουμε, όμως;
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η ζωή μας διαμορφώνεται από τον τρόπο που την ερμηνεύουμε. Από τις σκέψεις και τη δομή που της δίνουν οι ερμηνείες μας. Επομένως, εφόσον γνωρίζουμε ότι οφείλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στη ζωή μας, γιατί δίνουμε το ρόλο μας να διαβαστεί από τρίτους;
Δεν είναι και τόσο εγωιστικό όσο φαίνεται…
Ελευθερία Καρακατσίνα
Δεν πειραζει αδελφε Αναστασιε!! Σε οποιον αρεσεις!! Σαν Χριστιανοι πρεπει να μιλαμε παντα με ειλικρινια!!
Ως «πνεύμα αντιλογίας» που «στερείται πνευματικότητας» μου αρέσει ο γόνιμος διάλογος, δεν με στενοχωρεί να με χτυπούν ως χταπόδι. Ποτέ δεν με πείραξαν τα «αδελφικά» κτυπήματα ή καρφιά. Έχω συνηθίσει να τα αντιμετωπίζω με ΑΓΑΠΗ.
Με έχει επηρεάσει βαθιά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Κοτσώνης, ειδικά με δύο από τα βιβλία του, που τα έχω διαβάσει-μελετήσει πολλές φορές.
«Αγαπισμός ένα καινούργιο σύστημα ζωής» και το «Είμαστε χριστιανοί;».
Πάντα βέβαια και το βιβλίο του Γενάρχη του σύγχρονου Ιεραποστολικού έργου στην Ελλάδα «Ο προορισμός του ανθρώπου» του Οσίου πατρός ημών π. Ευσεβίου Ματθόπουλου.
Κεφάλαιο 10. ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Το βιβλίο αυτό διάβαζε καθημερινά ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Χασκόπουλος θυρωρός της Εστίας Πατρών, που πολλά με δίδαξε με την ζωή και την αγάπη του. Μου έλεγε: κυρ Αναστάση να το διαβάζεις καθημερινά το βιβλίο αυτό. Θυμάμαι ότι του είχα φωτοτυπήσει με μεγάλα στοιχεία το Υπόδειγμα αυτοσχέδιας προσευχής από το 8ο κεφάλαιο την οποία έκανε κάθε απόγευμα.
Χτυπάτε, κύματα, χτυπάτε, επάνω μου μ' ορμή ξεσπάτε. Αντέχω.
Σας αγαπώ!
Η αντιλογία είναι γόνιμη αν συνεισφέρει στην ουσία και όχι για αντιπολίτευση. Όσοι ακολουθούν την οδό της γνώμης του ένα πηγαίνουν προς την καταστροφή. Τους ηγέτες τους σώζουν όσοι αντιλέγουν και τους καταστραφούνε όσοι υπερθεματίζουν.
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός αλλά και καταστροφή.
Παναγιώτης
Προς τι αυτή η ανάρτηση; Τι εξυπηρετεί;
Θα μπορούσε να εξυπηρετήσει να το κλείσουν το στοματάκι τους όσοι λένε κάτι που δεν θα δεχόντουσαν να τους το πουν.
Δημοσίευση σχολίου