"Δεν είμαι κι εγώ δημιούργημά σου;" - Ανδρέας Αλεξόπουλος

 

 "Δεν είμαι κι εγώ δημιούργημά σου;"

 

Σκεφτόμουν μέρες αυτό το ποστ, αλλά κάτι έδενε κόμπους τα δάχτυλα μου και δεν ακουμπούσα το πληκτρολόγιο...είχα όμως το δικαίωμα να μείνω σιωπηλός;

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να πεις, κάθε φράση μοιάζει να μην στέκεται στο ύψος του νοήματος...κι όταν είναι κάτι που σου απέθεσε ο άλλος, τότε κάθε αστοχία αυξάνει τον πόνο αντί να τον απαλύνει. Με ποιο ανάστημα θα καταθέσεις τη ζωή κάποιου, τη ματωμένη του ψυχή στην οθόνη;

 

Μου ζήτησε διακριτικότητα, αλλά μου είπε αν μπορώ και θέλω να γράψω κάτι. Είχαν λοιπόν για μέρες ένα χρέος που με δέσμευε, αλλά τι να κάνεις αν το χρέος σε ξεπερνά; 

 

Δεν ξέρω γιατί μου ανοίχθηκε, δεν τον ήξερα τον άνθρωπο. Μου ζήτησε από καιρό να μιλήσουμε και συνεχώς το ανέβαλα. Εξάλλου μου ήταν άγνωστος. Τι να πούμε; Από αμηχανία δέχτηκα. Ε, αφού είπα ναι, επικοινωνήσαμε.

 

"Δεν είμαι και εγώ δημιούργημά σου; Δεν φταίω εγώ που γεννήθηκα έτσι, ξέρεις ότι προσπάθησα"....αυτή ήταν η προσευχή του για χρόνια. Δεν καταλάβαινε γιατί, αλλά ένιωθε λάθος, ένιωθε τερατούργημα της φύσης, κάτι ήταν δομικά λάθος με αυτόν. Έτσι ένιωθε. Είχε μια πρωτογενή ενοχή, μια ενοχή πριν από κάθε πράξη, μια ενοχή κυτταρική...δεν έκανε λάθος, ΗΤΑΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ.

 

Ο άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος. Στη μέση ηλικία, έχει αφήσει τη νεότητα πίσω, αλλά δεν είναι και στη δύση. Έχει χρόνια παραγωγικά μπροστά του.

Η προσευχή αυτή που επαναλάμβανε κάθε βράδυ, σα τελετουργικό και ξόρκι, χωρίς να καταλαβαίνει κι ο ίδιος το λάθος, ρωτώντας τον Θεό απλώς: γιατί; Ένιωθε όμως την ανάγκη της εξιλέωσης.

"Τι πρέπει να κάνω", συνέχιζε η προσευχή του, "πρέπει να αυτοκτονήσω;". Το αίμα μου πάγωσε, δεν έχω καμιά ειδίκευση και δεν ξέρω τι να πω σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

Έζησε μια ζωή στις σκιές, αρνούμενος κάθε φυσική του τάση, δεν το ξέρει κανείς, είναι ένας άνθρωπος, συγκεκριμένος, αλλά είναι και ο καθένας, ο διπλανός μας, ο συνάδελφός μας, ο συγγενής μας, αυτός που γελάει, με μία κύστη πίκρας μέσα μας, με τα αστεία μας για τις αδελφές, τους τικιτάγκες, τους ανώμαλους (για να πω τα πιο "κόσμια"), μόνο και μόνο για μην τον πάρουμε χαμπάρι, μόνο και μόνο για να μην τον αποκλείσουμε από την κοινωνία των ανθρώπων. Μόνο και μόνο για να έχει μια αποδοχή. Με τίμημα βέβαια τον ακρωτηριασμό του, την συγκάλυψη του προσώπου του. Έβαζε μια μάσκα, καλύτερα άλλος, παρά μόνος. Τι κι αν μάτωνε η ψυχή του; Τι κι αν ήθελε να κραυγάσει; Το βούλωνε, απλά για μια ακρούλα στον κόσμο των ανθρώπων. Αλλά ακόμα και για την ακρούλα αυτή, έπρεπε να είναι άλλος. Σκότωνε τον εαυτό του για να ζήσει ως άλλος. Το τίμημα της ζωής του ήταν ο θάνατος. Μια κατάσταση αδιέξοδη, παράδοξη, αδιάβατη. Μια κατάσταση που την επέβαλαν άλλοι. Αυτοί που σε τίποτα δεν τους έβλαψε, του έβαλαν επιτίμιο να ζει ως ζωντανός νεκρός.

 

Αγαπούσε πολύ τον Χριστό, έσκαγε χαμόγελο όταν μιλούσε για τον Θεό και την αγάπη του. Είχε ανοιχτεί σε έναν δυο ιερείς, οι οποίοι τον περιέβαλλαν με αγάπη. Ρωτούσε και θεολόγους, δήθεν για τρίτους...είχε ακούσει κατ' επανάληψη για το ότι ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, μόνο δύο φύλα, για τα Σόδομα, για τους αρσενοκοίτες...Αγαπούσε τον Θεό, αλλά για τον αγαπάει κι αυτός έπρεπε να ακρωτηριαστεί, να στομώσει τη σεξουαλικότητά του. Να καταπνίξει την ερωτική του έκφραση. Ναι μεν ο Θεός αγαπά τους αμαρτωλούς. Αλλά, για κάποιον λόγο, για να είναι αποδεχτός έπρεπε να μην εκφράσει τη σεξουαλικότητα. Τι είδους αποδοχή είναι αυτή: σε αποδέχομαι, αλλά παράλυτο; Ακρωτηριασμένο; Άλλο; Το μήνυμα προκαλούσε σύγχυση. 

 

Από συζητήσεις άκουγε ότι ήταν θέμα επιλογής. Τότε θύμωνε. "Πώς γίνεται να είναι επιλογή" μου είπε, "λες να ξύπνησα μια μέρα και να είπα ας καταστρέψω τη ζωή μου; Ας κάνω κάτι ξέρωντας ότι όσοι με αγαπούν θα με εξοστρακίσουν". Είχε ακούσει πόσο απαξιωτικά μιλούσαν οι δικοί του για αυτούς τους ανώμαλους, από παιδί τα άκουγε. Ήξερε ότι αν μαθευόταν αυτό θα σκότωνε τα αγαπημένα του πρόσωπα. Τι να καταλάβει; Αυτοί που τον έπρεπε να τον αγαπούν γι αυτό που είναι στη φύση του, θα πέθαιναν άμα μάθαιναν ποιος ήταν όντως στη φύση του. Τι αγάπη είναι αυτή; Αντί να φέρνει ζωή και χαρά έφερνε θάνατο. Κι όμως: "δεν θέλω να τους πικράνω" είπε. Ήταν πάντα απολογούμενος σε ένα εσωτερικό δικαστήριο που ετυμηγόρησε πριν ακούσει το έγκλημα. Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή; Ήταν ήδη ένοχος. Χωρίς το δικαίωμα της απολογίας. Ο Νόμος του Άλλου τον είχε δικάσει και καταδικάσει. Οπότε, ναι. Ήταν ένοχος. Όχι για κάτι που έκανε, αλλά για αυτό που είναι. ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ. ΗΤΑΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ.

 

Οι πνευματικοί επέβαλαν εγκράτεια. Έκανε εγκράτεια για χρόνια. Εγκράτεια που οι ετεροφυλόφιλοι δεν φαντάζονται καν. Όλα με αγάπη. Δηλητηρίαζε μέρα με τη μέρα τον εαυτό του. Σκότωνε κομμάτι κομμάτι. Αυτοκτονούσε για την αγάπη του Θεού και των γονέων. "Δεν θα το αντέξουν αν το μάθουν". Η οδός της ζωής ήταν γι αυτόν ο θάνατός του. Ένα "γιατί" του μαύριζε τα βράδια. 

 

"Ξέρεις τι θέλω, Ανδρέα;" είπε, " έναν άνθρωπο δίπλα μου να περάσω τα χρόνια που μου έμειναν...έχω τόση αγάπη να δώσω, δεν μου αξίζει λίγη ευτυχία". Πήγα να σπάσω το γραφείο. Δεν ήθελα συναισθηματισμούς, ήταν η ιστορία του, όχι η δική μου. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο έσπασα. 

 

"Πλέον το καράβι έχει σαλπάρει για μένα. Έχασα τη ζωή μου"

 

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αυτά θεολογικά δεν στέκουν. Διαπίστωσα ότι τα ήξερε ήδη. Αλλά η ζημιά ήταν βαθιά, μέχρι το μεδούλι. Είχε τόσο πολύ εσωτερικευθεί που κανένα λογικό επιχείρημα δεν διατρυπούσε τα χρόνια καταπίεσης. Η εντολή του Άλλου είχε εσωτερικευθεί: αν κάνεις κάτι θα με σκοτώσεις. Άρα θα είσαι φονιάς. Το σεξ με έναν άνδρα σήμαινε τον θάνατο των γονιών του και την έξωση από την Εδέμ. Τι διαστροφικός νόμος.

 

Μπροστά μας ένας συνάνθρωπος, μαστιγωνόταν για χρόνια, η επιθυμία του σήμαινε θάνατο. Ένας άνθρωπος που βασανιζόταν ενώπιον του Θεού. Γιατί; Ποιος ο λόγος; Ήθελε ένα ξεροκόμματο ευτυχίας. Κανέναν δεν πείραξε. Άραγε πιστεύουμε στα αλήθεια ότι ο Θεός ήθελε να είναι η ζωή του ένα παράλογο μαρτύριο; Είναι αυτός ο Θεός που πιστεύουμε; Αν ναι, το λέω στα ίσα, δεν θέλω παρτίδες μαζί του. Άλλα ευτυχώς δεν είναι. Αυτός ο Θεός είναι αυτός που η άγνοιά μας και οι προκαταλήψεις μας δημιούργησε. 

 

Ανδρέας Αλεξόπουλος 

 

https://www.facebook.com/100094372557013/posts/pfbid0RVnNf4eAGNEJRgvwvQwxLrDEJhBYchKVVCJFSjFRrmkDKKCLYiStQPG7K3zqbr5Ul/