Ποιός φταίει; - «Κ.Π.»

Ποιός φταίει;  

«Κ.Π.»

Οἱ γονεῖς ἐλέγχουν μὲ προσοχὴ τὰ δικαιολογητικά, ποὺ χρειάζεται ἐπειγόντως ἡ κόρη τους, ποὺ σπουδάζει στὴ Θεσσαλονίκη. Τὰ βάζουν σέ φάκελλο καὶ βιάζονται νὰ φύγουν. Πρέπει νὰ προλάβουν στὸ ΚΤΕΛ τὸ λεωφορεῖο. Θὰ τὰ στείλουν ἀσυνόδευτα καὶ θὰ τὰ περιμένει ἐκεῖ τὸ παιδί τους. Ὁ πατέρας βγαίνει πρῶτος ἀπὸ τὸ σπίτι τους στὴν αὐλὴ καὶ φωνάζει ἀπ’ ἔξω:

- Γυναίκα, φέρε γρήγορα τὰ κλειδιά. Δὲν τὰ πῆρα. Βιαζόμαστε! Ἐκείνη παρακούει, ἁρπάζει τὰ χαρτιὰ τῆς κόρης, βγαίνει καὶ τραβάει δυνατὰ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ πίσω της. – Ὁρίστε, πάρτα τοῦ λέει καὶ τοῦ τὰ δίνει. – Τὰ κλειδιά σοῦ ζήτησα, Χριστιανή μου, ποὺ ἦταν πάνω στὸ τραπέζι…! – Μὲ συγχωρεῖς, τὰ χαρτιὰ ἄκουσα ἐγώ… Τώρα πῶς νὰ ἀνοίξουν τὸ αὐτοκίνητο καὶ μὲ τί νὰ μποῦν στὸ σπίτι; Καὶ βιάζονται τόσο πολύ. Τρέχει ὁ χρόνος… Δίκιο ἔχουν καὶ οἱ δύο. Ὅμως βιάζονται. Τὰ νεῦρα φουντώνουν, ὁ θυμὸς ἀγριεύει, οἱ κουβέντες δὲν ἐλέγχονται, οὔτε ὁ χρόνος περιμένει. Καταστροφή…! Ὥσπου νὰ ἔρθει ὁ κλειδαράς… Πάει τὸ λεωφορεῖο! Ἀδιέξοδο… Τὸ λάθος δημιούργησε παρεξήγηση καὶ ἐκείνη ἄναψε τὸ κακό. Ποιός φταίει;

Στὸ χωριὸ μας ἀκούγαμε συχνὰ τὴ φράση: «Μαζὶ κουβεντιάζουμε καὶ χώρια συνεννοούμαστε». Πόσο εὔκολα γίνονται οἱ παρεξηγήσεις καὶ χωρὶς σοβαρὸ λόγο τὶς περισσότερες φορές. Πολλοὶ οἱ παράγοντες: Ὁ ἕνας δὲν μίλησε καθαρά, ὁ ἄλλος δὲν ἄκουσε προσεκτικά. Ὁ ἕνας δὲν μίλησε μὲ ἀκρίβεια, ὁ ἄλλος δὲν ἦταν συγκεντρωμένος. Ὁ ἕνας μίλησε, ὁ ἄλλος δὲν ὑπάκουσε. Βρίσκονταν σὲ ἐκνευρισμὸ ἢ ἀγχωμένοι.

Τὸ χειρότερο εἶναι νὰ ἀλλοιώνουν σκόπιμα τὰ λόγια τοῦ ἄλλου ἀπὸ προκατάληψη, ἀπὸ κακία… Καὶ νὰ ἐπιμένουν: Ὄχι! Αὐτὸ  εἶπες! Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐννοοῦσες! Δὲν εἶμαι τόσο ἀνόητος! Καὶ κάπως ἔτσι ἀρχίζει ὁ διχασμός, ἡ ψυχρότητα, ἡ ἀπόσταση, γκρεμίζονται ἱερὲς καὶ ὡραῖες σχέσεις καὶ νικάει ὁ πονηρός, ποὺ δὲν θέλει τοὺς ἀνθρώπους ἑνωμένους καὶ ἀγαπημένους. Τὴν ἀγάπη πολεμάει καὶ ἐμεῖς παρασυρόμαστε…

Κάπως ἔτσι μάλωσαν δύο πρῶτες ἐξαδέλφες. Κοντὰ σ’ αὐτὲς καὶ οἱ δικοί τους γονεῖς. Τὸ ἀποτέλεσμα; Μετὰ ἀπὸ 30 χρόνια μίλησαν, ἀφοῦ εἶχαν πεθάνει πικραμένοι καὶ ἀμίλητοι οἱ γονεῖς τους. Ὅταν συμφιλιώθηκαν καὶ ξαναβρῆκαν τὴ χαμένη ἀγάπη, εἶπαν: Τί χάσαμε τόσα χρόνια! Οὔτε θυμόμαστε καλὰ – καλὰ γιατί μαλώσαμε!

Πῶς θὰ διορθωθεῖ αὐτὴ ἡ τόσο συχνὴ καὶ σοβαρὴ πληγὴ καὶ ἁμαρτία; Θὰ ἀντιμετωπιστεῖ σωστὰ ἀπὸ ὅσους θέλουν νὰ ἀγωνιστοῦν, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴ δύναμη καὶ τὸ χάρισμα ποὺ λέγεται ἡγεμονικὸ πνεῦμα. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῶ  στήριξόν με» γράφει ὁ Ψαλμωδὸς τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Δηλαδὴ ἐγκράτεια τοῦ νοῦ. Μὴ σκεφτεῖ φανταστικὰ ἀπὸ ἀπροσεξία, ἐγωισμό, ἡμιμάθεια, ἀρνητικά. Ἐγκράτεια στὸ συναίσθημα. Μὴν ἀγριέψει, ἐκνευριστεῖ, θυμώσει, κακιώσει… Ἐγκράτεια στὸ λόγο, στὴ γλώσσα: Μὴ τοῦ ξεφύγει ἀπρεπής, ἄδικος, κακὸς λόγος. Διατηρεῖ τὴν ἀξιοπρέπειά του, τὸ σεβασμό του στὸν ἑαυτό του καὶ στὸν ἄλλο.

Καὶ ἂν ὄντως κάτι συμβαίνει, παίρνει τὸ χρόνο του γιὰ ἄλλη στιγμή, πιὸ κατάλληλη. Ὁ σωστὸς ἄνθρωπος στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου βλέπει τὸ Χριστό. Δικαιολογεῖ, κάνει θετικὲς σκέψεις, συγχωρεῖ καὶ ἀγαπάει. Ἀγωνίζεται καὶ ὁ Θεὸς τὸν προστατεύει…Νά μὴν εὐθύνεται ποτὲ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ φέρνει ἡ παρεξήγηση.

Ὅμως ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐριστικοὶ χαρακτῆρες, ποὺ τρέφονται μὲ τὰ ἀρνητικὰ σενάρια τῶν παρεξηγήσεων, τὶς προκαλοῦν ἀκόμη δοθείσης ἢ μὴ ἀφορμῆς καὶ στέκονται ἕτοιμοι γιὰ πόλεμο μὲ τὸ κουμπούρι στὸ χέρι… Μακριὰ ἀπ’ ὅλους αὐτὸ Θεὸς φυλάξοι. Τί ὡραῖα οἱ παρεξηγήσεις νὰ στρέφονται σὲ μεγαλύτερο δέσιμο τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους καὶ νὰ γίνονται εὐκαιρίες ἀγάπης… Τί ὡραῖο καὶ θεάρεστο! Συμβούλευε  ὁ Γέροντας: Στίς παρεξηγήσεις μεταξύ σας ὀ λόγος—«ἐσύ φταῖς, ὀ ἄλλος φταίει » εἶναι ἐγωιστικός. Ὁ λόγος ὅμως -- «ἐγώ φταίω ἤ δέν πειράζει, ἄς τό ξεχάσουμε» εἶναι οἰκοδομητικός…