ΚΚΕ κατά Περιφερειάρχη Ηπείρου Καχριμάνη - Γεώργιος Διον. Κουρκούτας,

Καχριμάνης και ΚΚΕ

Πώς μία καλοπροαίρετη πρόταση αποκαλύπτει πολλά

Πρόσφατη είναι η επέτειος της λήξεως των εχθροπραξίων στον Γράμμο (τέλη Αυγούστου) από τις οποίες ήδη συμπληρώθηκαν 75 χρόνια. Κάποτε αυτή η λήξη τιμώνταν από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία, καθώς συμβόλιζε πολλά για αυτήν και, κυρίως, την μεταπολεμική της πορεία.

Πρόσφατη είναι και η πρόταση του Περιφερειάρχη Ηπείρου κ. Αλέκου Καχριμάνη, για κοινό μνημόσυνο των δύο πλευρών στον Γράμμο. Ο Αλέκος Καχριμάνης είναι γνωστός στο κοινό της Ηπείρου και σε όλην την Ελλάδα, από την εποχή που ήταν δραστήριος Δήμαρχος Μετσόβου. Στην πρόταση αυτήν το ΚΚΕ απάντησε με μία γλώσσα σαφή, κοφτή, αλλά και σκληρή. Αποκρούει κάθε τέτοια ιδέα και για το παρόν και για το μέλλον.

Δεν ασχολούμαστε στο παρόν άρθρο για την σημερινή πολιτική στάση του ΚΚΕ, ούτε μας ενδιαφέρει. Αλλά σχολιάζουμε το κείμενό του επί της συγκεκριμένης προτάσεως. Το ΚΚΕ, λοιπόν, θυμίζει πως ο πόλεμος που το ίδιο έκανε τότε (ναι, τον ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, χτυπώντας όσους ήταν αντίθετοι στα σχέδιά που αυτό απεργαζόταν μέσω του ΕΑΜ) ήταν ταξικός. Απέναντί του, όπως λέει, είχε τον «αστικό» κόσμο.

Στην ανακοίνωσή του δεν υπάρχει καμία σκέψη για αυτοκριτική. Η μειοψηφία ενός Λαού (σε συνεργασία με την γνωστή σε όλους σήμερα στήριξη από τις Ανατολικές χώρες) ήθελε να επιβληθεί με την βία και τα όπλα στην πλειοψηφία. Τα γεγονότα αυτά είναι γνωστά και τα ομολογούν και πολλοί που ήταν στις τάξεις του.

Αλήθεια, στους μαχητές του ΔΣΕ περιλαμβάνουν και τους βιαίως στρατολογηθέντες, αυτούς που άρπαζαν από τα χωριά και την ύπαιθρο και τους υποχρέωναν να στρατευθούν μαζί τους; Ακόμη και τις νέες που έπαιρναν, για να ξεσπά θρήνος μετά στους δικούς τους, όπως ομολογούν και οι ίδιοι; Ακόμη και τα ανήλικα παιδιά που άρπαξαν και τα έστειλαν να πολεμήσουν και να σκοτωθούν ή να μείνουν ανάπηρα;

Ξεφύγαμε από την σταλινική φυλακή….

Ξαναμιλούν για «εθνική αντίσταση» σε συνδυασμό με τον ταξικό χαρακτήρα του πολέμου τους; Αλήθεια έθνος και ταξικότητα πώς συμβαδίζουν;  Δεν ήθελαν το 1943-1949 να μεταφέρουν στην Ελλάδα τα σοβιετικά πρότυπα που είχε χτίσει ήδη ο σταλινισμός στην Ρωσία; Δεν υμνούσαν αφειδώς και κραυγαλέα τον Στάλιν και τις πρακτικές τους δεν υιοθετούν την τακτική του Νίκου Ζαχαριάδη, που δυσφήμησε ως «πράκτορες» ή «προβοκάτορες» ή «ανίκανους» τους κατά καιρούς, ως την ήττα του 1949,  ηγήτορες του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΔΣΕ; Να θυμίσουμε απλώς εδώ τι δόλια μοίρα επεφύλασσε το ίδιο (και όχι οι …ταξικοί του εχθροί) σε Βελουχιώτη, Βαφειάδη, Σιάντο, Καραγιώργη, Πλουμπίδη και δεκάδες άλλα μικρότερα στελέχη του….

Με το ίδιο θράσος (και με την πεποίθηση ότι ο Λαός ξεχνά) έρχεται μετά από δεκαετίες να «τιμήσει» ή να «αποκαταστήσει» τα δικά του στελέχη, που τα εξόντωσε ή βιολογικά ή ηθικά ή πολιτικά.

Συμφωνούμε ότι η Ιστορία δεν ξαναγράφεται. Και στα χρόνια 1943-1949 η Ελλάς έδωσε την μεγάλη και αιματηρή της μάχη να μείνει στον Ελεύθερο Κόσμο και να μην μετατραπεί σε Σοβιετική φυλακή. Όπως έγινε για 45 χρόνια στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.

Δεν μας νοιάζει ειλικρινά τι πράττει στο παρόν το ΚΚΕ. Εδώ κρίνουμε το πώς βλέπει ή ερμηνεύει την Ιστορία. Την Ιστορία, για την οποία έχει, μέσω στελεχών του κατά το παρελθόν, έχει μετανιώσει. Αλλά, όπως φαίνεται, παροδικά. Με αυτά που γράφει στην ανακοίνωσή του το ΚΚΕ μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που αποφάσιζαν να χτυπήσουν το Λιτόχωρο, να αποφασίσουν ΑΠΟΧΗ από τις εκλογές του1946, να συμμαχήσουν με Σλαβομακεδόνες και Αλβανοτσάμηδες, για να επιτύχουν στην μετακατοχική περίοδο τους στόχους τους.

Σαν να μην αντιλήφθηκαν ότι έγιναν το αναλώσιμο υλικό για χάρη του Στάλιν και του πιστού του οργάνου, του Ζαχαριάδη, θυσιάζοντας στελέχη και όσους ενέταξαν στις τάξεις τους. Για να πούνε απλά, μετά την ήττα του 1949, ότι «έπραξαν τον διεθνιστικό τους καθήκον». Έτσι, απλά, χωρίς μία συγγνώμη για τα θύματά τους και από τις δύο μεριές. Αυτό αποκαλύπτει μία τύφλωση του νου αυτών που βλέπουν έτσι την ιστορική πραγματικότητα.

Ταξικός ή Εμφύλιος ο Πόλεμος;

Και, από όσα κατ’ επανάληψη γράφουν (όπως εδώ, απαντώντας στον Αλ. Καχριμάνη) θεωρούν ότι ο πόλεμος 1946-1949 ήταν Ταξικός (και όχι Εμφύλιος, όπως επιμένουν όσοι θέλουν να δείξουν μετριοπάθεια ή να τους κατευνάσουν και να τους καλοπιάσουν). Τι σόι ταξικός και με τι προλεταριάτο, είναι άλλη συζήτηση.

Και μάλιστα, τι πρότειναν στον «Αστικό» Κόσμο τότε; Μια ξεκάθαρη Σταλινική διακυβέρνηση από τα υπάκουα εν Ελλάδι όργανα του Κρεμλίνου;

Και δεν φαίνεται να εκτιμούν τις άνετες παραχωρήσεις που τους έκανε ο «αστικός» Κόσμος της χώρας, επιτρέποντας το φθινόπωρο του 1974 την επαναλειτουργία του ΚΚΕ ή το 1989 με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, με την περίφημη «άρση των συνεπειών του Εμφυλίου Πολέμου», όπου επισήμως οι δυνάμεις της Ανταρσίας κατά της Ελλάδος βαφτίστηκαν «Δημοκρατικός Στρατός».  

Από όλα αυτά μπορούν να εξαχθούν πολλά συμπεράσματα. Χρήσιμα και για το παρόν και για το μέλλον, για το κρίθηκε για την Ελλάδα και τον Λαό της εκείνο το θέρος του 1949 στο Βίτσι και τον Γράμμο.

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας, 

Φιλόλογος- συγγραφέας