Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος - Ἀθανάσιου. Κοτταδάκη

Ὁ π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος (†1964) ἔζησε στή Πάτρα καί ὡς ἀναφέρει βιογράφος του: 

«Ἰδιαίτερα γιά τήν λειτουργία του, ὅσοι εἶχαν τήν εὐκαιρία νά παρακολουθήσουν καί πιό πολύ ὅσοι εἶχαν τήν εὐτυχία νά συλλειτουργήσουν μαζί του, δίνουν συγκλονιστικές μαρτυρίες. «Τόσον ἐγώ ὅσον καί οἱ ἄλλοι ἱερεῖς τῶν Πατρῶν κατελαμβανόμεθα ἀπό δέος – γράφει μαθητής του ἱερεύς τότε καί ἐπίσκοπος ἀργότερα ὁ ἀείμνηστος Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κυρός Ἱερόθεος. Ἦταν ἀπίστευτη ἡ ἔντασις μέ τήν ὁποία προσηύχετο ἀπό τό «εὐλογητός» τοῦ Μεσονυκτικοῦ, ὡς τό τελευταῖον «Ἀμήν» τῆς θείας λειτουργίας. Ὅταν ἔφθανεν ἐμπρός εἰς τήν ἁγίαν Τράπεζαν, τό σῶμα του, τό ὁποῖον κανονικῶς κατά τά τελευταία αὐτά ἔτη τό κρατούσαμε ἀπό τό χέρι διά νά σταθῆ, ἐγίνετο λαμπάδα καιομένη. Μέ πολλήν βίαν ἐδέχετο νά καθήση εἰς τόν Ἀπόστολον. Ὅλαι αἱ καίριαι λέξεις τῶν εὐχῶν, αἱ ἱκεσίαι τῶν αἰτήσεων εὕρισκαν τήν ἀνταπόκρισίν των εἰς τήν ἔκφρασίν του. Ἐκεῖνα τά «Κύριε Ἐλέησον», «Παράσχου Κύριε», «Ἀμήν» ἔβγαιναν ἀπό τά βάθη τῆς ὑπάρξεώς του καί συνεκλόνιζαν. Τόν ἐνθυμοῦμαι εἰς τήν τελευταίαν λειτουργίαν του. Ὁ ἀνεπανάληπτος τόνος του, τά δάκρυα του εἰς τόν καθαγιασμόν τῶν Τιμίων Δώρων μᾶς ἐπλημμύρισαν μέ δέος. Ἦταν σάν νά λειτουργοῦσε ἐκεῖ εἰς τήν ἀγαπημένην του θέσιν, ἐμπρός εἰς τήν ἁγίαν Τράπεζαν διά πρώτην φοράν». 

(Ἀθανάσιου. Κοτταδάκη, Συναξάρι τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα, Ἀθῆναι 1972. σελ. 29).