.jpg)
Έλα, πατέρα, πάμε
«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»
«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.
Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:
«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»
Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του.
Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.
Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:
«Εδώ είναι.»
«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.
«Εδώ είναι» λέει ξανά.
Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;
«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.
Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:
«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»
Κι ο γέρος τους απαντά:
«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».
«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»
«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.
Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:
«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»
Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του.
Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.
Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:
«Εδώ είναι.»
«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.
«Εδώ είναι» λέει ξανά.
Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;
«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.
Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:
«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»
Κι ο γέρος τους απαντά:
«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».
Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay)
2 σχόλια:
Δεν είναι ανάγκη να τον πας σε ένα χιονισμένο δάσος να τον εγκαταλείψεις. Υπάρχουν τα γηροκομεία που σήμερα τα παιδιά βάζουν τους γονείς και αύριο τα παιδιά των γονέων θα βάλουν τους δικούς τους γονείς. Άλλαξε η κοινωνία κάποτε ήταν ευλογία να εξυπηρετήσεις τους γονείς σου στο σπίτι. Σήμερα τους παρατάς τους εγκαταλείπεις σε ένα γηροκομείο, νομίζοντας ότι εκεί θα περάσουν καλύτερα με τα λεφτά της σύνταξής τους.
Έχει παραγίνει και το κακό με το ''παρκάρισμα'' των γερόντων σε χώρους ''φιλοξενίας'' γηροκομείων, που τώρα τα έχουν ονομάσει μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Ή ακόμα καλύτερα τα λένε ''ευγηρία''. Μη με αξιώσει ο Θεός να μπω σε κάποιο από αυτά, ας με πάρει στον Ουρανό όσο μπορώ να περπατώ. Δεν θα ανεχθώ και δεν θα αντέξω να με ''παρκάρουν'' τα παιδιά μου σε κάποιο από αυτά. που δουλεύουν ως επιχείρησες είτε είναι ιδιωτικά, είτε εκκλησιαστικά, είτε δημόσια. Μου έλεγαν κάποιοι που πήγαν την μητέρα τους το παζάρι των χρημάτων που ζητούν. Χριστέ μου σε παρακαλώ μην με πάνε τα παιδιά μου σε κάποιο τέτοιο χώρο για να με αφήσουν να πεθάνω μοναχικά σε παγερό χώρο με μισθωτούς.
Δημοσίευση σχολίου