Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2024

Νύχτα μυστική - Νίκος Παλουμπιώτης

Νύχτα μυστική

Νίκος Παλουμπιώτης
 
Άνεμος μίασμα πάνω μου πνέει
Μήτε βλέμμα ανθρώπου να μη δει
                                Μήτε ναού περίβολος
Σκυφτός μπαίνω στο Άδυτο
Άρωμα από μελισσοκέρι που λιώνει
                                 η καρδιά μου από Αγάπη Λαθραία
Ευωδιά θυμιατού πέρασμα Αιώνων Αγίων
                                 εν τω μέσω ημών
Το ανερμήνευτο που μένει
Και το αβάσταχτο που βαραίνει
Σαΐτεμα ματιάς του Έρωτα
Με ανθρώπους ξεγραμμένους πασχίζει
Αλλοτριωμένη η γενιά μου από καυχησιές ανίερων
Υιοί ανθρώπων βαρυκάρδιοι – ματαιότητα αγαπάτε
                                και ψεύδος ζητάτε
Αχόρταγη η μαύρη τρύπα του θρήνου
Χαρές και λύπες ανάκατες
Βλέπω τ’ ανείπωτα και δεν μιλάς
Όμως είσαι ταμένη τροφή μου
Ζωντανός θα με χορτάσεις
 
Σαπίζοντας στη δροσιά της νύχτας
Έμαθα τον Ουρανό όπως την απαλάμη μου
Μεγάλος ο τεχνίτης που σκάλισε πάνω του
Με περονιάζει τ’ αγιάζι – μάτι δεν κλείνω
                                 ούτε για όνειρο
Αχ, να ‘χα τύχει να φεγγοβολήσει ο Ουρανός
Τούτη τη νύχτα που γέννησε το Φως
Οι λάμψεις μαρτυρούν τη χαρά από βουνό σε βουνό
ή ήταν φως ονείρου και ξεγέλασμα.
Κυπαρισσώνες μορφές μελωδούντων
                               παλαιών αγίων γερόντων
Στην κόψη των επάλξεων αστραπή αδιόρατου Αγγέλου
                             σαν να μου γνέφει
Ασάλευτη σκέψη μεσ’ στη νύχτα
Μεγάλες Ώρες γνέφουν ποκάρια νεφέλες τα θεοΰφαντα
Η σελήνη καβαλάρισσα ξεχυμένη
Καιρός να ξημερώσει
Το λένε τα πρωινά πτηνά τ’ ουρανού.
Στο χάσιμο της πούλιας
                           Νύφη κάτω απ’ τα πέπλα
Κρυφοφαίνεται αλλοπαρμένη
 
Γαλανή γαλήνη μπήκε στην πόλη
Θρόισμα αβρό ευπρέπειας η προσδοκία
Σκιές ονείρου οι θνητοί
                          ανάσες φλόγες τρεμάμενες
Ιλαρός ο βυθός τ’ Ουρανού
Τα κοιτάσματά Του απείραχτα
Κρατά τον κανόνα και τα Σεβάσματα
Είδε την οδύνη και την κάκωση
                         Εθελουσίως ορατός γενόμενος σπαργανώνεται
Κάπου στο βάθος η Θεία Μυροθήκη
Κλαίγοντας γοερά εξουθενωμένος να βγώ σε ξάγναντο
Καλώς ήρθες Θεέ μου στους φόβους μας
Και εμείς στο Αδιανόητο.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι ένα ποίημα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Με πολλές εικόνες που προσφέρουν οι καλοδουλεμένες λέξεις. Πρωτότυπο, εξαιρετικό θεσπέσιο, με βαθιά νοήματα. Ένα ποίημα για μια νύχτα μυστική και προσωπική για τον καθένα μας. Επίκαιρο για τη σημερινή ημέρα, αλλά και διαχρονικό για κάθε άνθρωπο. Που ζει τη μυστικότητα της σπουδαίας νύχτας που έφερε τον ήλιο της Δικαιοσύνης.
Α.Θ.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα το ποίημά σας αυτό και ενθουσιάστηκα! Επιτρέψτε μου να σας εκφράσω θερμά συγχαρητήρια για τα πολλά και έντονα συναισθήματα που μου δημιουργήσατε, αλλά και για το ωραίο ταξίδι με τις λέξεις τις εικόνες τα νοήματα που γεννά το μυαλό κάθε αναγνώστη.
Γιώργος Θεοτοκόπουλος

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε η γραφή σου... Έχεις βάλει την προσωπική σου πινελιά στη δομή των αποτυπωμένων σκέψεων σου. Να γράφεις όταν έχεις έμπνευση και να συνεχίσεις να δουλεύεις τα πονήματά σου όπως αυτό για να εμπνέεις ανθρώπους ες αεί!
Ο Αναστάσιος έχει μια ομάδα καλών ποιητών που τον εμπιστεύονται.

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο, πραγματικά υπέροχο! Πρώτα απ' όλα θέλω να σου πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ είναι καταπληκτικό! Η κατάθεση ψυχής που κάνεις είναι αξιοθαύμαστη και αξιοζήλευτη! Συγχαρητήρια και πάλι! Να έχεις πάντα έμπνευση για δημιουργία!