«Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της
Ιουδαίας στα χρόνια του βασιλιά Ηρώδη έφτασαν
στα Ιεροσόλυμα σοφοί μάγοι από την ανατολή και
ρωτούσαν πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς τον Ιουδαίων»; Μάγοι από έθνος
περσικό και να ασχολούνται με μαντείες, φαρμακείες, άλλα από τη φύση
αντιπαθητικά, και ιδιαίτερα με την
κίνηση των ουρανίων σωμάτων. Αντίστοιχων αντιλήψεων φαίνεται ήταν και ο
Βαλαάμ που έστειλε ο βασιλιάς Βαλάκ να μάθει, ώστε με κάποιες τελετουργίες να
καταραστεί τον Ισραήλ. Αυτός όμως στη τέταρτη παραβολή γράφει τα εξής για τον
Κύριο. «Είναι ανθρωπος που βλέπει, και ακούει λόγια Θεού, και γνωρίζει τις
σκέψεις του Υψίστου, και βλέπει οράματα του Παντοδύναμου στον ύπνο του με ανοιχτά
τα μάτια. Τον βλέπω, γράφει, αλλά όχι τώρα, τον ατενίζω όμως όχι από κοντά. Ένα
αστέρι θ’ ανατείλει από τον Ιακώβ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί από τον Ισραήλ»-Αριθμοί
24,14κε. Από αυτό άρχισαν την αναζήτηση στην Ιουδαία, είχαν κατά νου την παλιά
προφητεία, και ήρθαν να μάθουν πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων.
Μοιάζει, να ένιωθαν πως με την εμφάνιση του Κυρίου, ο οποίος βέβαια στέκει απέναντι, σε τέτοιες συνήθειες, αυτές θα υποχωρήσουν, θα πέσουν, θα χαθούν. Να ομολογούσαν πως αυτός που γεννήθηκε κάτι ανώτερο κομίζει. Γιαυτό με το που βρήκαν το παιδί, έπεσαν και το προσκύνησαν και του πρόσφεραν δώρα. Ποιοι; Αυτοί, οι από έθνος ξένο και απόξενο από το Θεό και τις διαθήκες του μάγοι, αυτοί αξιώθηκαν πρώτοι να τον προσκυνήσουν.
Και έχει τεράστια σημασία και αξία αυτό, γιατί οι από αντίθετους μαρτυρίες και ομολογίες είναι πιο αξιόπιστες, πιο αξιοπρόσεκτες. Καθώς αν προσκυνούσαν τον Κύριο πρώτοι οι Ιουδαίοι, θα ήταν απλώς σαν να τιμούσαν κάτι δικό τους, οικείο, συγγενικό. Τώρα όμως που τον προσκύνησαν ως Θεό οι εντελώς αταίριαστοι και αλλόφυλοι, γίνεται ακόμη πιο βαριά η κατηγόρια τον δικών του, που αντί για την οφειλόμενη προσκύνηση έφτασαν να τον σταυρώσουν. Επειδή ασχολούνταν ιδιαίτερα με την κίνηση
των άστρων, δεν άργησαν να επισημάνουν το παράδοξο στον ουρανό σημείο και
θαύμα, τον καινοφανή και ασυνήθιστο
αστέρα, και να συσχετίσουν την εμφάνιση αυτού με τη Γέννηση του Κυρίου. Ωστόσο κανείς να μην παρασύρεται και να μη συσχετίζει
με τα της αστρολογίας τον καινοφανή
και ασυνήθιστο αστέρα που φάνηκε κατά τη Γέννηση του Κυρίου. Γιατί εκεί συσχετίζεται η όποια νέα γέννηση
με ένα απ’ τα υπάρχοντα αστέρια, και από το σχήμα του κατά τη γέννηση κάποιου
συνάγουν τι θα του συμβεί στη διάρκεια της ζωής του. Εδώ όμως κανένας από τους υπάρχοντες αστέρες δε σήμανε βασιλική
γέννηση, και αυτός δεν ήταν από τους
συνήθεις. Αυτοί που υπάρχουν, φυσικά και από την αρχή, ή είναι ακίνητοι δια παντός ή άπαυστα κινούνται. Αυτός όμως αντίθετα φαίνεται να έχει και τα δύο, και να κινείται και να
στέκεται.
Από τους ήδη υπάρχοντες αστέρες, άλλοι
φαίνονται σαν καρφωμένοι στον ουρανό, και ακίνητοι για πάντα, και άλλοι είναι
πλανήτες, και ποτέ δεν κάνουν στάση. Αυτός όμως έχοντας και τα δυο, και κίνηση
και στάση, είναι φανερό ότι σε κανέναν από του δυο δεν ταιριάζει. Γιατί κινήθηκε μεν από την Ανατολή ως
την Βηθλεέμ, στάθηκε όμως επάνω εκεί
που ήταν το παιδί. Και οι μάγοι ακολουθώντας αυτόν από την Ανατολή έφτασαν στην
Ιερουσαλήμ, όπου μάλιστα ο συσχετισμός του με τη γέννηση Ιουδαίου βασιλιά
προκάλεσε έκπληξη και ανησυχία ! Και
όταν μετά βρήκαν αυτόν που ζητούσαν, τον τίμησαν με δώρα, χρυσό, λιβάνι και
σμύρνα.
Κατά ένα τρόπο ακολουθώντας την προφητεία
του Βαλαάμ, που για το Χριστό είπε. «Ξάπλωσε κι αναπαύθηκε σαν το λιοντάρι, και
σαν το λιονταρόπουλο, και ποιος τολμά να τον ξυπνήσει. Κι ευλογημένος όποιος σ’
ευλογεί, κι όποιος σε καταριέται, καταραμένος να ’ναι.»-Αριθμ. 24,9. Επειδή
λοιπόν με το λιοντάρι η βασιλική του
ιδιότητα αναδείχνεται, με την
κατάκλιση το πάθος, και με τη δύναμη
η θεότητα, ακολουθώντας την
προφητεία οι Μάγοι του πρόσφεραν, ως βασιλιά το χρυσό, ως μέλλοντα να πεθάνει τη σμύρνα, και ως Θεό το
λιβάνι !
Και βέβαια εδώ τίποτε σχετικό με τις
περίεργες κατά τις γέννες συνήθειες δεν υπάρχει, ούτε χωρεί. Όπως ότι τάχα ο
αστέρας ήταν παραπλήσιος με τους κομήτες, που θεωρούν πως εμφανίζονται στον
ουρανό και υποδηλώνουν βασιλική διαδοχή. Ακίνητοι και αυτοί ως επί το πλείστον
θεωρούνται πως είναι, σε συγκεκριμένο τόπο και με έκρηξη καίγονται. Γιατί οι κομήτες,
και οι δοκίδες, και οι βόθυνοι αντίστοιχες με τα σχήματα είναι οι ονομασίες
τους. Και ίδια και η αυτή όλων η γέννηση. Και όταν πλημυρίσει η γύρω από τη γη
ατμόσφαιρα, και στον αιθέριο τόπο εκλυθεί η ύλη τους σε φωτιά με αντίστοιχη
θολούρα και καπνιά πως ήταν κάποια άστρα καταλαβαίνουμε.
Αλλά ! Το άστρο των Μάγων φάνηκε, λέει, από την Ανατολή, και αφού κίνησε τους μάγους σε αναζήτηση του νεογέννητου, χάθηκε. Και όταν απορούσαν και στην Ιουδαία έψαχναν ξαναφάνηκε. Και μπορούσε ν’ ακούσει κανείς και να καταλάβει για ποιον ήταν, και ποιου την έλευση υπηρετούσε, και για ποιον είχε γεννηθεί. Καθώς λέει ότι, «ήλθε και στάθηκε πάνω από τον τόπο που βρισκόταν το παιδί. Και χάρηκαν πάρα πολύ που είδαν ξανά το αστέρι».
Στ. Ο Νεογέννητος Χριστός η χαρά της καρδιάς μας.
Ας δεχτούμε, λοιπόν, κι εμείς στις καρδιές
μας τη μεγάλη χαρά ! Αυτήν που
ευγαγγελίζονται στους ποιμένες οι
άγγελοι. Ας προσκυνήσουμε με τους Μάγους, ας δοξάσουμε με τους ποιμένες, ας
πανηγυρίσουμε με τους αγγέλους, «που γεννήθηκε σήμερα ο Σωτήρας για μας ! Και
αυτός είναι ο Χριστός ο Κύριος ! Θεός Κύριος, και φανερώθηκε για μας» ! Όχι με μορφή Θεού για να μην αδυναμία
μας καταπτοηθεί, αλλά με μορφή δούλου
για να ελευθερώσει το δουλωμένο γένος μας. Ποιος είναι που μπορεί να μένει τόσο
νωθρός στην ψυχή, ποιος τόσο αχάριστος, που να μη χαίρεται και αγάλλεται και
φαιδρύνεται με τα παρόντα ! Κοινή όλης της κτίσης αυτή η γιορτή, και δωρίζει στον κόσμο τα υπερκόσμια !
Τους αρχαγγέλους στέλνει στο Ζαχαρία, και
στη Μαρία. Τους αγγέλους στέλνει στον ουρανό, να στήνουν χορό να υμνούν και να
λένε. «Δόξα στον ύψιστο Θεό, και ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους
ανθρώπους». Αστέρια να διατρέχουν το ουρανό. Μάγοι από λαούς ειδωλολατρικούς να
ξεκινούν. Η γη τον υποδέχεται σε σπηλιά. Κανένας να μη μένει αμέτοχος, κανένας
αχάριστος. Ας διαλαλήσουμε όλοι με φωνή αγαλλίασης, και ας πούμε τη γιορτή μας Θεοφάνεια ! Τα σωτήρια του κόσμου ας
γιορτάσουμε, ως νέα γενέθλια μέρα της ανθρωπότητας ας την τιμήσουμε.
Σήμερα η καταδίκη του Αδάμ λύθηκε. Δεν
είσαι «χώμα που θα γυρίσεις στο χώμα» πια, είσαι ενωμένος με τον ουράνιο, και
στον ουρανό θα αναληφτείς. Ποτέ πια, τέλος η κατάρα: «Θα γεννάς με λύπες τα
τέκνα σου». «Μακάρια, λέει, Αυτή που ωδίνησε και γέννησε τον Εμμανουήλ, και με
τους μαστούς της τον έθρεψε. «Διότι γεννήθηκε, επίσης λέει, για μας παιδί, μας
δόθηκε ένας γιος, που πάνω στους ώμους του η εξουσία μένει και κρατεί». Η
καρδιά μου αναγαλλιάζει, ο νους μου αναβλύζει τρεχούμενο του πνεύματος νερό, η
γλώσσα μου όμως κονταίνει, κι ο λόγος αμυδρός, αδύνατος, μικρός, τέτοια
απεραντοσύνη χαράς να εξαγγείλει !
Ας
νιώσουμε την ενανθρώπηση του Κυρίου θεόπρεπα ! Άχραντη και αρρύπωτη τη
θεότητα Αυτού, έστω κι αν σε φύση βρέθηκε
υλική. Το παθημένο μας γένος διορθώνεται, με το πάθος του αυτή δεν
φορτώνεται. Δεν βλέπεις εδώ τον ήλιο αυτό, το φυσικό; Σε βόρβορο βυθίζεται, μα
δεν μολύνεται, σε ρύπους πέφτει, και δεν χάνει την αναλαμπή του, σε βρωμιές και
δεν τον αγγίζει η δυσοσμία τους. Το αντίθετο μάλιστα, σε ό,τι απ’ αυτά
επιπέσει, η σαπίλα του ξεραίνεται. Τι, λοιπόν, φοβάσαι, πως αυτή την απαθή και
ακήρατη φύση, μπορεί κάποια δική μας να τη μολύνει; Μα γι αυτό ακριβώς γεννήθηκε, εσύ να καθαριστείς χάρη στη συγγένεια
μαζί του ! Γι αυτό μεγαλώνει, για να τον οικειωθείς από την αδιάκοπη σχέση μαζί
του !
Άπειρη η αγαθότητα και η φιλανθρωπία του
Θεού ! Πάνω από υπερβολικές οι
δωρεές του, τόσο που μας μοιάζει θαρρείς απίστευτο, πως μπορεί να υπάρχει
τέτοιος ευεργέτης ! Για τη μεγάλη του Κυρίου φιλανθρωπία, μοιάζει πια να
τρέχουμε σαν αφηνιασμένοι για υποταγή και δουλεία. Τι άτοπη όμως, τι πονηρή η
αγνωμοσύνη εδώ ! Μάγοι να προσκυνούν το Χριστό, και χριστιανοί περί αυτού να
συζητούν και να αμφιλογούν ! Πώς σε σάρκα ο Θεός, και τι είδους σάρκα ο Θεός !
Και αν ο προσληφθείς είναι τέλειος άνθρωπος ή ατελής !
«Σιγάσθω εν Εκκλησία Θεού τα περιττά»-πια ! Ας
δοξολογούνται τα όντως αληθινά και πιστά ! Ας μην ψιλολογούνται όσα τους πρέπει
σιωπή ! Γίνε και συ ένας απ’ αυτούς που υποδέχτηκαν τον Κύριο με χαρά. Πρόσεξε
τους ποιμένες που τόσο σοφά, τους ιερείς που διδακτικά, τις γυναίκες που τόσο ευφρόσυνα
! Τη Μαρία όταν δεχόταν τον αγγελικό χαιρετισμό του Γαβριήλ, την Ελισάβετ όταν
άκουγε στα σπλάχνα της τον Ιωάννη να σκιρτά. ! Την Άννα όταν τον ευαγγελιζόταν,
το Συμεών όταν βρέφος μικρό, το μεγάλο
Θεό εναγκαλιζόταν ! Όλους αυτούς που με τον τρόπο τους το ορώμενο βρέφος προσκυνούσαν,
δεν καταφρονούσαν, και τη θεία μεγαλοσύνη του δοξολογούσαν ! Έβλεπαν το θείο
φως να εκπέμπεται απ’ τη νηπιακή του τρυφερότητα, τη θεία δύναμη να καταυγάζει
τα καθάρια μάτια της καρδίας τους !
«Μακάρι να βρισκόμασταν μαζί τους κι εμείς και χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο να
κοιτάζουμε σαν σε καθρέφτη του Κυρίου τη λαμπρότητα ! Και να μεταμορφωνόμαστε
σ’ αυτή του την εικόνα τη λαμπρή, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων
Αμήν
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου