ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Ο Άγιος και Μέγας και Ουρανοφάντωρ Βασίλειος γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας πέντε χρόνια μετά την Α΄ στη Νίκαια της Βιθυνίας Οικουμενική Σύνοδο-325-και, κοιμήθηκε στο όνομα του Κυρίου σαράντα εννιά χρονών μόνο, δυο χρόνια πριν τη Β΄ στην Κωνσταντινούπολη Οικουμενική-381. Διαβάζοντας κανείς το πολύπτυχο γραπτό του στη γιορτή των Χριστουγέννων, που ακολουθεί σε ελεύθερη νεοελληνική μεταγραφή, παρατηρεί ότι ρίχνει ευθείες βολές εναντίον του γνωστού, «ην ποτέ ότε ουκ ην, και εξ ουκ όντων εγένετο», του Αρείου, ήτοι ότι ο Χριστός είναι κτίσμα, δημιούργημα, να μην είναι Υιός του Θεού Ομοούσιος με τον Πατέρα … Όχι όμως στη μετά δυο χρόνια καταδικασθείσα από τη Β΄ Οικουμενική αντίστοιχη για το Άγιο Πνεύμα αίρεση του Μακεδονίου. Ως το 379, αυτή δεν είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ενώ στο ίδιο ευρύ κείμενο εντοπίζονται καίριες βολές του εναντίον της αμφισβήτησης του Αειπάρθενου- της Παναγίας Μητέρας Μαρίας-«πώς και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας;»-αλλά και εκθέτει τόσο πρώιμα τη βασική θέση του υπέρ αυτού-Αειπάρθενο, και από τούτο υπέρ της τιμής και προσφώνησης αυτής ως Θεοτόκου ! Πράγμα όμως που επισημοποιείται με την καταδίκη εκατόν πενήντα τόσα χρόνια μετά-Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος Έφεσος 431-του ασεβούς όρου, «Χριστοτόκος», ο οποίος είχε αρχίσει να διακινείται τότε.
ΜΕΡΟΣ Ι
Α. Η Γέννηση του Χριστού ως του Θεού Λόγου.
Την πρώτη, και προαιώνια Γέννηση του Χριστού ως του Λόγου του Θεού οφείλουμε να τιμούμε με σιωπή ! Να μην επιζητούμε, ούτε να επιδιδόμαστε να τη συλλάβουμε με δικές μας έννοιες. Πώς να συλλάβουμε πράγματα που γίνονται και υπάρχουν, πριν υπάρξει ο χρόνος, πριν μεσολαβήσουν οι αιώνες, πριν βρεθεί τρόπος να προσεγγίσουμε αυτά που κανένας δεν είδε, κανένας δεν άκουσε, και δεν αφηγήθηκε, και δεν μπορεί ανθρώπινος νους να φανταστεί ή να συλλάβει. Πολύ περισσότερο να καταγράψει με ανθρώπινα λόγια.
Λέμε. «Ο Πατέρας υπήρχε, και ο Υιός γεννήθηκε». Μη ρωτήσεις όμως, και μην πεις, πότε; Προσπέρασε αυτή την ερώτηση. Επίσης μην επιζητήσεις να ρωτήσεις, με ποιο τρόπο γεννήθηκε; Είναι αδύνατη η απάντηση. Γιατί, το πότε παραπέμπει σε χρόνο, και το πώς προκαλεί διολίσθηση σε αντιστοίχιση με τη δεύτερη γέννηση, ήτοι την ενσώματη. Ωστόσο υπάρχει απάντηση, και μάλιστα από τη
Γραφή. «Ο Υιός είναι η ακτινοβολία του
μεγαλείου του Θεού, η τέλεια έκφραση της θεϊκής υπόστασης»-Παύλος. Επειδή όμως μια απάντηση σαν αυτή, της
καταφυγής στην άρρητη θεία δόξα, και ομολογίας του αδιανόητου για τον ανθρώπινο
λογισμού, και ανέκφραστου με ανθρώπινα λόγια τρόπου της θεϊκής γέννησης του
Υιού ως Θεού Λόγου μπορεί να μην
ικανοποιεί τη σκέψη σου, μην
προχωρείς και μη λες. «Αν γεννήθηκε, δεν υπήρχε» ! Μη συναρπάζεσαι απ’ την
απειρόκαλη κακοποίηση των νοημάτων, των λόγων, των ως τώρα παραδειγμάτων, και κατά λυμαίνεσαι την αλήθεια, και κατά ρυπαίνεις τη θεολογία !
Είπα γεννήθηκε, για να υποδείξω την αρχή, τον αίτιο της γέννησης, όχι να υποδηλώσω ύστερο χρόνο, και να φτάσω να ελέγξω τον Μονογενή. Ο νους σου να μην πετάει στο κενό, ο χρόνος και οι αιώνες έγιναν μετά, δεν έγιναν πριν τον Υιό. Και φυσικά δεν μπορούν τα δημιουργήματα να είναι παλαιότερα από το Δημιουργό τους. Αλλά είναι λάθος μου που παρασύρθηκα απ’ την ακολουθία του λόγου, και δεν το επισήμανα από την αρχή. Που παρέλειψα να πω ότι πρόκειται για την αϊδια-αιώνια, παντοτινή-και άρρητη γέννηση, και θυμήθηκα και είπα για το νου που αδυνατεί να συλλάβει τα ασύλληπτα, και πιο πολύ για το ότι αδυνατεί να τα διατυπώσει με λόγια-λέξεις. Και, οφείλουμε μάλιστα εδώ να προσέξουμε, πόσο μπορεί και να απέχει ο λόγος από την αλήθεια. Γιατί, αν ο νους, αδυνατεί να προσεγγίσει και να συλλάβει τα ακατάληπτα, είναι αδύνατο να βρούμε λόγια-λέξεις ισάξιες να αποδώσουν ακόμα και αυτές τις έννοιες που ο νους θα συλλάβει !
Β. Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου.
«Ο
Θεός πάνω στη γη. Ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους» ! Όχι με αστραπές, και
βροντές, και σάλπιγγες, και θύελλα, και καταιγίδα, και ένα όρος Σινά πνιγμένο
στους καπνούς, και το Θεό να νομοθετεί σε ένα πλήθος που ακούει με παγωμένη την
ψυχή από τον τρόμο ! Αλλά ενσώματα,
ανθρώπινα, ήρεμα, ειρηνικά, φιλικά, και να συνομιλεί ως με ομογενείς, με εμάς
τους ανθρώπους Ο Θεός που ζει και ενεργεί ένσαρκα, και σε χρόνο συνεχή, όχι
κατά καιρούς και διαλείμματα, όπως με τους προφήτες. Με ενωμένη, με σύμφυτη στο
θείο εαυτό του την ανθρώπινη φύση, με σάρκα συγγενή της δικής μας ! Και να
επιφέρει πάνω του τη σύνολη ανθρωπότητα. Και από αυτό και Αυτόν να περνάει σε
όλους μια αναγεννητική αναλαμπή !
Με ποιο τρόπο βρέθηκε μέσα σε σάρκα η
θεότητα; Με τον ίδιο που στο σίδερο η
φωτιά, όχι μεταβατικά, αλλά μεταδοτικά.
Γιατί δεν τρέχει στο σίδερο η φωτιά, μένει τη θέση της και μεταδίδει σ’ αυτό
την πυρφόρα της δύναμη. Χωρίς να το μειώνει η μετάδοση, παρά μόνο να το συνέχει στο όλο του ! Κατ’ αντιστοιχία ο Θεός Λόγος
δε βγήκε απ’ τη θεότητα, «και κατασκήνωσε ανάμεσά μας», ούτε υπέμεινε κάποια
αλλαγή. «Και ο Λόγος σαρκώθηκε», και ο ουρανός δεν έμεινε άδειος και έρημος από Αυτόν που συνέχει, και η γη υποδεχόταν
στην αγκαλιά της τον Ουράνιο. Μη βάλεις με το νου κάποια κάθοδο της θεότητας.
Δεν πρόκειται για μετάβαση από τόπο σε τόπο, ως συμβαίνει με τα σώματα. Ούτε να
φανταστείς πως αλλοιώθηκε η θεότητα, και πως μεταβλήθηκε σε σάρκα. Το αθάνατο είναι άτρεπτο !
Πώς όμως λέει ότι ο Θεός Λόγος πήρε πάνω του την όλη
ανθρώπινη αδυναμία; Όπως ούτε η φωτιά πήρε πάνω της τα ιδιώματα του σίδερου.
Μαύρο το σίδερο και ψυχρό, πυρακτώθηκε και πήρε το φωτεινό χρώμα της φωτιάς,
και λαμπρύνθηκε. Δε μαύρισε τη φωτιά, κι όταν αποφλογιζόταν, δεν την κρύωνε.
Έτσι έγινε και με την ανθρώπινη σάρκα του Κυρίου, αυτή ενώθηκε με τη θεία του
φύση, δεν μετέδωσε τη δική της αδυναμία στη θεότητα. Εκτός αν θεωρείς ότι το
παράδειγμα με τη φωτιά, τη φύση της, τη δυναμική της δεν ταιριάζουν με τα
αντίστοιχα της θεότητας, και φαντάζεσαι ότι εισάγουν πάθος στον απαθή, και
απορείς πώς μπορεί να έμεινε καθαρή και αλώβητη η ανθρώπινη φύση του και η όλη
δυναμική της.
Μάθε,
λοιπόν το μυστήριο. Γι αυτό ο Θεός ντύθηκε και σάρκα, για να βρεθεί μέσα της
και να σκοτώσει το φωλιασμένο μέσα της θάνατο. Όπως τα αλεξιτήρια φάρμακα, που
συγκρατούν και απορρίπτουν κάθε τι φθαρτικό που οικειώθηκε το σώμα, όπως το
σκοτάδι του σπιτιού, που καταλύεται με την επέλευση κάποιου φωτιστικού. Έτσι
και ο θάνατος που καταδυναστεύει την ανθρώπινη φύση, αφανίστηκε.
Και όπως το νερό που έγινε πάγος, και
έμεινε πάγος στη δροσιά της σκιάς και στη νυχτερινή σκοτεινιά, αλλά έγινε πάλι
νερό με το που φάνηκαν οι λαμπρές ακτίνες του ηλίου, και έδειξαν τη δική τους
δύναμη. Έτσι βασίλευσε κι ο θάνατος μέχρι που ήρθε ο Χριστός, φάνηκε η σωτήρια
χάρη του Θεού, ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης, και καταποντίστηκε η νικηφόρα
επιβουλή και επιβολή του θανάτου, μη
αντέχοντας την επέλευση της αληθινής ζωής.
Θαύμασε, λοιπόν, την απεραντοσύνη της αγαθότητας και της φιλανθρωπίας του Θεού ! Την υπερβολή της θείας φιλανθρωπίας να διώχνει, να ξεστρατίζει θα έλεγα σαν αφηνιασμένο άλογο τη δουλεία στο θάνατο. Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος, απορούν και ρωτούν οι άνθρωποι, ενώ θα ‘πρεπε να λατρεύουν, να δοξάζουν, να προσκυνούν τη θεϊκή χρηστότητα !
Γ. Το εργαστήριο της θείας οικονομίας.
Τι να πω όμως, ή τι να κάνω πια με σένα άνθρωπε ! Που,
όταν ο Θεός έμενε στα ύψη, δεν τον
επιζητούσες, και όταν από
συγκατάβαση έγινε άνθρωπος, και σου μίλησε, δεν τον υποδέχτηκες. Αλλά, πώς
να τον υποδεχτείς, πώς να γίνεις
οικείος του, όταν στέκεις ξέμακρα,
και αναζητείς την αιτία. Μάθε, λοιπόν, πως γι αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για
να εξαγιαστεί το καταραμένο κορμί σου, να ενδυναμωθεί η εξασθενημένη σάρκα σου.
Η αποξενωμένη από το Θεό, να οικειοποιηθεί
από τον ίδιο, η εκπεσμένη απ’ τον παράδεισο, να αναχθεί στους ουρανούς.
Και ποιο το εργαστήριο της όλης αυτής
θείας οικονομίας; Αυτό το ίδιο το σώμα της
αγίας Παρθένου. Και ποια η αρχή,
ποια η γεννήτρια δύναμη; Το άγιο Πνεύμα
και η Δύναμη του Ύψιστου που την επισκίασε. Αυτά καλύτερα να τ’ ακούσεις
και ως τα γράφει το Ευαγγέλιο. «Η μητέρα του η Μαρία, γράφει, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, και πριν ακόμη
συνευρεθούν, βρέθηκε να είναι έγκυος από
και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος».
Και παρθένος, και αρραβωνιασμένη με άνδρα,
και κρίθηκε η επιτήδεια να υπηρετήσει το σχέδιο της θείας οικονομίας, ώστε και η παρθενία να τιμηθεί, και ο γάμος
να μην εκφαυλιστεί. Η παρθενία
εκλέχθηκε ως κατάλληλη για αγιασμό, ενώ με τη μνηστεία περιλήφθηκε και της
γαμήλιας οικονομίας ο αγιασμός. Μάρτυρας συνάμα και οικείος και γνώστης της
καθαρότητας της Μαρίας ο Ιωσήφ, στάθηκε φραγμός στους συκοφάντες, και τις
συκοφαντίες τους, και στην ενδεχόμενη βεβήλωση της παρθενίας της, και φύλακας
του βίου της.
Έχω εδώ και άλλη, παμπάλαια, προ
καταβολής κόσμου μαρτυρία ότι, το Άγιο Πνεύμα και η δύναμη του Ύψιστου
σχεδίασαν αυτή τη θεοφόρο ενανθρώπηση. Και επειδή πρόσωπο ομότιμο της
καθαρότητας της Μαρίας, που να μπορεί να γίνει δέκτης αυτής της ενέργειας του
Αγίου Πνεύματος δεν υπήρχε, είχε, λέει προαποφασιστεί η οδός της μνηστείας, και
εξελέγη η μακάρια Παρθένος Μαρία, χωρίς να μειωθεί στο παραμικρό ή να βλαφτεί η
παρθενία της από τη μνηστεία.
Επίσης έχει λεχθεί από παλιά και το εξής. Για να διαλάθει της προσοχής και συνακόλουθης επιβουλής του άρχοντα του κόσμου αυτού η παρθενία της Μαρίας, επιλέχτηκε και τελέστηκε η με τον Ιωσήφ μνηστεία. Κατά έναν τρόπο επινοήθηκε η οδός της μνηστείας της Παρθένου Μαρίας σαν μια μορφή παραπλάνησης και αμφιβολίας του πονηρού, που παρακολουθούσε επίβουλα τις παρθένες αφότου άκουσε τον προφήτη να λέει. «Να η παρθένος θα συλλάβει, θα μείνει έγκυος, και θα γεννήσει υιό». Αποβουκολήθηκε έτσι με τη μνηστεία ο επίβουλος από την κακοποίηση της παρθενίας. Γιατί γνώριζε πια ότι θα καταλυθεί η αρχή και η εξουσία του από τη μέλλουσα να γίνει ένσαρκη επιφάνεια του Κυρίου.
Δ. Το πρόβλημα του Ιωσήφ και η θεία παρέμβαση.
«Προτού
όμως συνευρεθούν έμεινε έγκυος από το Άγιο Πνεύμα», γράφει. Έτοιμα δηλαδή βρήκε
ο Ιωσήφ και τα δύο, και την κύηση και
την αιτία της από το Άγιο Πνεύμα. Γι αυτό και φοβήθηκε να ονομαστεί άνδρας μιας τέτοιας γυναίκας, και «αποφάσισε
να διαλύσει μυστικά, χωρίς επίσημη διαδικασία, τη μνηστεία». Όντας όμως δίκαιος
και ευσεβής, τιμήθηκε με ουράνια αποκάλυψη του μυστηρίου και οπτασία. «Όταν,
δηλαδή, κατέληξε σ’ αυτή τη σκέψη, εμφανίστηκε στον ύπνο του άγγελος σταλμένος
απ’ το Θεό και του είπε. «Μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου ως γυναίκα σου
τη Μαριάμ, μήτε να βάλεις στο νου σου υπόνοιες άτοπες, υπόνοιες που παραπέμπουν
σε σκιά ή αμάρτημα». Ως δίκαιος και ευσεβής που είσαι, γνώρισμα τέτοιου άνδρα
δεν είναι η μυστική συγκάλυψη ενδεχόμενης παρανομίας. «Μη φοβηθείς να
παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου».
Δεν είχε δείξει ούτε αγανάκτηση, ούτε
αποστροφή, είχε όμως κυριαρχηθεί από
φόβο ακούγοντας πως αυτή έχει από το Άγιο Πνεύμα καταληφθεί. «Γιατί το
παιδί που περιμένει είναι από το Άγιο Πνεύμα». Πράγμα που δείχνει πεντακάθαρα
και ότι ο Κύριος δεν είχε συλληφθεί με το γνωστό φυσικό τρόπο συνεύρεσης, και
ότι το κυοφορούμενο ήταν τέλειο και ολοκληρωμένο πλάσμα, χωρίς να έχει
διαπλαστεί σιγά-σιγά και λίγο-λίγο. Δεν λέει το «κυοφορούμενο», αλλά το «γεννώμενο».
Και καθώς το άγιο σώμα του ήταν ολοκληρωμένο, ήταν άξιο να ενωθεί με τη θεότητα
του Μονογενούς. «Θα γεννήσεις υιό,
γράφει, και θα τον ονομάσεις Ιησού, ήτοι
Σωτήρα».
Προσέχουμε εδώ ότι ορισμένα ονόματα, όπως
Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ-Ισραήλ έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Ότι, η ονομασία τους δεν υποδηλώνει τόσο τη φυσική τους
υπόσταση, όσο την ιδιαίτερη αρετή τους.
Αυτό γίνεται και με το όνομα Ιησούς, επισημαίνει και αναδείχνει την έννοια του «Σωτήρα του λαού, του κόσμου». Έτσι το
πριν τους αιώνες καθορισμένο μυστήριο, το προαγγελμένο από τους προφήτες
κατανοείται. «Ιδού η παρθένος θα
συλλάβει, και θα γεννήσει υιό, που θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ, και που
ερμηνευόμενο θα πει «ο Θεός είναι
μαζί μας».
Είναι επίσης παλιά και η υποδήλωση του
όλου μυστηρίου, ότι ο Θεός θα έρθει ανάμεσα στους ανθρώπους από αυτή την
ερμηνεία του Ονόματος Εμμανουήλ ως «ο Θεός είναι μαζί μας». Και να μην
παραπλανιέται κανείς από το εβραϊκό κείμενο, ότι ο προφήτης δεν γράφει
παρθένος, αλλά νεάνιδα. «Ιδού η νεάνιδα, λέει, θα συλλάβει και θα μείνει
έγκυος». Γιατί πάνω απ’ όλα είναι εντελώς παράλογο, αφού αυτό δόθηκε από τον
Κύριο ως σημείο, και αυτό είναι κοινό, και από τη φύση των πραγμάτων
ομολογημένο ...
Η ίδια γυναίκα και παρθένος και μητέρα,
και σε αγιασμένη παρθενία, και σε ευλογημένη τεκνογονία.
Κι αν κάποιοι ερμηνευτές του εβραϊκού κειμένου αντί για παρθένος διαβάζουν
νεάνιδα, και έτσι ερμηνεύουν, δεν αλλάζει η ουσία του πράγματος. Γιατί
βρίσκουμε να συνηθίζεται αυτό στη Γραφή, συχνά αντί για παρθένος να γράφει
νεάνιδα …
«Και αφού σηκώθηκε παρέλαβε τη γυναίκα
του». Και με διάθεση αγαθή, και στοργή, και κάθε φροντίδα που επιβάλλεται σε
σύνοικους, τη θεωρούσε γυναίκα του, «αλλά απείχε από τις νόμιμες γαμήλιες
σχέσεις μαζί της μέχρις ότου γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο». Πράγμα που
αφήνει υπόνοια ότι μετά από αυτή την
καθαρή περίοδο ως τη γέννηση του συλληφθέντος από το Άγιο πνεύμα Κυρίου, είχε,
και μάλιστα χωρίς να έχει αντίρρηση η Μαρία.
Εμείς
όμως-Μέγας Βασίλειος-παρότι και
αυτό δεν προσβάλει, ούτε μειώνει τη
στάση σεβασμού του Ιωσήφ-ότι μέχρι να ολοκληρωθεί με τη γέννηση το έργο της θείας οικονομίας ήταν δεδομένη η
παρθενία, ενώ τα από κει και πέρα αποτελούν μυστήριο ανεξιχνίαστο και απλησίαστο
με λόγια σχολαστικά και φιλοπερίεργα-α-πολυπραγμόνητον-και
επειδή, οι φιλόχριστοι χριστιανοί
δεν το αντέχουν να ακούσουν ότι η Θεοτόκος έπαψε κάποια στιγμή να είναι
παρθένος, θεωρούμε επαρκείς εκείνες τις
μαρτυρίες. Και, ως προς το γραφόμενο, «δεν είχε γαμήλιες σχέσεις μαζί της
μέχρι που γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο», θεωρούμε ότι εκείνο το «έως»
που σε πολλές περιπτώσεις κάποιο περιορισμό χρόνου φαίνεται να υπονοεί, εδώ στην πραγματικότητα υποδηλώνει το
αόριστο του χρόνου !
Αντίστοιχο, και βοηθάει πολύ είναι αυτό
που είπε ο Κύριος. «Και Εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα ως την συντέλεια του
κόσμου». Όχι βέβαια γιατί μετά δεν έμελλε να είναι μαζί με τους αγίους
Αποστόλους ο Κύριος. Η παροντική-ενεστωτική
επαγγελία του υποδηλώνει το παντοτινό,
και αποκοπή του μέλλοντος δεν υπάρχει. Αυτή
την έννοια και ερμηνεία λέμε ότι έχει κι εδώ το «έως».
Επειδή, λοιπόν, γράφει, «τον Πρωτότοκο», δεν σημαίνει ότι εξυπακούεται και σύγκριση με
επιγενόμενους, αλλά ότι απλώς αναφέρει
τον πρώτο γεννηθέντα και μόνο-διευκρινίζει και επισημαίνει ο Μ. Βασίλειος.
Και, αυτό το τελευταίο είναι που κάνει λίαν επωφελή την εξής σε συνέχεια
επισήμανση. Προσοχή ! Μεγάλη, πιο
μεγάλη, μέγιστη ! Στη βαρύτητα της υπογραφής, για κάτι λεπτό όσο και
σπουδαίο που συχνά επικαλούμαστε !
Γιατί. «Άλλη δόξα ηλίου, και άλλη δόξα
σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων, αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη»-1Κο.15,41.
Έτι δε το
ακόλουθο, τέλος και προέκταση πνευματική. Δυο αιώνες μετά, Όσιος Ρωμανός ο
Μελωδός θα συνθέσει και θα τονίσει στο όνομα της Εκκλησίας ότι. «Το παιδίον νέον που η Παρθένος σήμερον τίκτει είναι ο προ αιώνων υπάρχων Θεός ημών, ο και
Υπερούσιος». Και, δυο αιώνες μετά απ’ αυτόν-8ος αιώνας-ο Άγιος
Ανδρέας Κρήτης έμπλεος χαράς, θα καλεί για το μέγιστο γεγονός της γέννησης του
Χριστού δικαίους και κτίση σε θεία ευφροσύνη και αγαλλίαση-«Ευφραίνεσθε
δίκαιοι ουρανοί αγαλλιάσθε- σκιρτήσατε τα όρη Χριστού γεννηθέντος !» Γεννηθέντος βέβαια από ποιαν; «Παρθένος καθέζεται τα Χερουβείμ
μιμουμένη- -βαστάζουσα εν κόλποις-στην αγκαλιά-Θεόν Λόγον σαρκωθέντα»).
Καλά ! Ευλογημένα Χριστούγεννα 2025.
Αθανάσιος Κοτταδάκης
ΥΓ. Θα ακολουθήσει Μέρος ΙΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου