Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Οικονόμου -Διονύσιος Ανατολικιώτης

 O α­εί­μνη­στος αρ­χι­μαν­δρί­της Κων­στα­ντί­νος Οι­κο­νό­μου γεν­νή­θη­κε το 1931 στα Βρα­χνέ­ι­κα των Πα­τρών.  Ή­ταν πνευ­μα­τι­κό τέ­κνο του αρ­χι­μαν­δρί­του Γερ­βα­σί­ου Πα­ρα­σκευο­πού­λου, α­πό τον ο­ποί­ο και έ­λα­βε την συμ­μαρ­τυ­ρί­α για την χει­ρο­τονί­α του.  Από μι­κρός ή­ταν πο­λύ ευ­σε­βής, σο­βα­ρός και φι­λα­κό­λου­θος, ε­νώ είχε ε­πι­λέ­ξει να υ­πη­ρε­τή­ση την εκ­κλη­σί­α και να ιε­ρω­θή, γι΄ αυτό αρ­γό­τε­ρα σπού­δα­σε θε­ο­λο­γί­α στο πα­νε­πι­στή­μιο  Α­θηνών. Εκάρη μο­να­χός στην μο­νή της Πα­να­γί­ας Γη­ρο­κο­μιτίσ­σης.

 Την κου­ρά του και κα­τό­πιν την χει­ρο­το­νί­α του ε­τέ­λεσε ο τό­τε μη­τρο­πο­λί­της Πα­τρών Κων­στα­ντί­νος, ο ο­ποί­ος του έ­δω­σε και το ό­νομά του, ε­πει­δή τον ε­κτι­μού­σε ι­διαι­τέ­ρως.   Ε­χει­ρο­τονήθη διά­κο­νος και κα­τόπιν πρε­σβύ­τε­ρος παίρ­νο­ντας πα­ράλ­λη­λα το οφ­φί­κιο του αρ­χι­μαν­δρί­του και διε­τέ­λε­σε ιε­ρο­κή­ρυξ της μη­τρο­πό­λε­ως Πα­τρών.   Σε σχε­τι­κά σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα με­τά την χει­ρο­το­νί­α του ο τό­τε μη­τρο­πο­λί­της α­νέ­θε­σε στον αρ­χιμαν­δρί­τη Κων­στα­ντί­νο την η­γου­με­νί­α της μο­νής Γη­ρο­κο­μεί­ου, θέ­σι στην ο­ποία πα­ρέ­μει­νε μό­νον για έ­να χρό­νο και κα­τό­πιν πα­ρη­τή­θη. 

 Ο μα­κα­ρι­στός αρ­χι­μαν­δρί­της Κων­στα­ντί­νος ή­ταν άν­θρω­πος ευαί­σθη­τος, ευγε­νής και λε­πτός στους τρό­πους, πά­ντο­τε ό­μως ευ­θύς στην δή­λω­σι της α­λη­θείας, χω­ρίς υ­πεκ­φυ­γές και υ­πο­νο­ού­με­να, αλ­λά και χω­ρίς ε­ρι­στι­κή διά­θε­σι.    Εσέβε­το την προ­σω­πι­κό­τη­τα του συ­νο­μι­λη­τού του, και ει­δι­κά στους ε­ξο­μο­λογου­μέ­νους μι­λού­σε με την γλώσ­σα της πεί­ρας και της αυ­θε­ντι­κό­τη­τος που προ­έρ­χε­ται α­πό την πνευ­μα­τι­κή ζω­ή και την γνώ­σι της α­λη­θεί­ας.

 Υ­πήρ­ξε σε­μνός και με­τρη­μέ­νος κλη­ρι­κός, πο­λύ πι­στός και πο­λύ προ­σε­κτι­κός.  Ή­ταν άν­θρω­πος γνη­σί­ας προ­σευ­χής και πο­λύ φι­λα­κό­λου­θος.  Του ή­ταν α­δια­νόη­το σε ό­λη του την ζω­ή να λεί­ψη α­πό την εκ­κλη­σί­α μί­α κυ­ρια­κή η κά­ποια γιορ­τή «εί­τε ως λει­τουρ­γός εί­τε ως λει­τουρ­γού­με­νος». Στις ο­μι­λί­ες του και στα κα­τη­χη­τι­κά μα­θή­μα­τά του α­να­φε­ρό­ταν πο­λύ συ­χνά στην προ­σευ­χή.  Λο­γω της πί­στε­ώς του, της σο­βα­ρό­τη­τός του και της α­κε­ραιό­τη­τος του χα­ρα­κτή­ρός του ή­ταν σε­βα­στός σε ό­λη την εκ­κλη­σί­α των Πα­τρών. 

Ή­ταν έ­μπει­ρος και ι­κα­νώ­τα­τος πνευ­μα­τι­κός-ε­ξο­μο­λό­γος, και μά­λι­στα έ­δι­νε ι­διαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα στην ε­ξο­μο­λό­γη­σι παι­διών, ε­φή­βων και νέ­ων. Πολ­λά πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα που ή­σαν φοι­τη­τές και νέ­οι ε­κεί­νη την ε­πο­χή θυ­μού­νται με ευ­γνω­μο­σύ­νη και συ­γκί­νη­σι με πό­ση α­γά­πη και μα­κρο­θυ­μί­α τους κα­θω­δηγού­σε ο μα­κα­ρι­στός κλη­ρι­κός σε ε­κεί­να τα δύ­σκο­λα χρό­νια.  Τα πνευ­μα­τικά του τέ­κνα ή­θε­λε να τα προ­σα­να­το­λί­ζη προς τον Χρι­στό και ό­χι προς τον ε­αυτό του.   Επί πολ­λά χρό­νια ε­πί­σης δια­τη­ρού­σε κα­τη­χη­τι­κά και ο­μά­δες για εφή­βους και νέ­ους. Τα μα­θή­μα­τά του ή­ταν σο­βα­ρά και ά­κρως εκ­κλη­σια­στι­κά, με θέ­μα­τα γύ­ρω α­πό την πνευ­μα­τι­κή ζω­η, δο­σμέ­να με τρό­πο κα­τάλ­λη­λο για τις ηλι­κί­ες που ε­δί­δα­σκε, αλ­λά πά­ντο­τε με βά­σι τις  Α­γιες Γρα­φές και τους πα­τέ­ρες της Εκ­κλησίας. 

 Ως πνευ­μα­τι­κός - ε­ξο­μο­λό­γος εί­χε το χά­ρι­σμα να εί­ναι αυ­στη­ρός χω­ρίς αυ­στηρό­τη­τα, δη­λα­δή να εί­ναι κα­τά την ε­ξο­μο­λό­γη­σι α­κρι­βής στην δι­δα­σκα­λί­α και σύμ­φω­νος με τους κα­νό­νες της  Εκ­κλησίας, χω­ρίς να ε­ξου­θε­νώ­νη η να μειώνη τον ε­ξο­μο­λο­γού­με­νο, χω­ρίς να του δη­μιουρ­γή πρό­σθε­το βά­ρος τύ­ψε­ων και ενο­χών, αλ­λά να τον ο­δη­γή στην σω­τη­ριώ­δη με­τά­νοια· ού­τε φυ­σι­κά έ­φτα­νε στο άλ­λο ά­κρο της υ­περ­βο­λι­κής ε­πιει­κεί­ας η «οι­κο­νο­μί­ας», ώ­στε να δί­νη την εσφαλ­μέ­νη ε­ντύ­πω­σι ό­τι κά­ποιο α­μάρ­τη­μα δεν εί­ναι σο­βα­ρό και ό­τι δεν εί­ναι πρό­σκομ­μα στην πνευ­μα­τι­κή ζω­η. 

 Α­γα­πού­σε ο ί­διος την α­πλό­τη­τα και νου­θε­τούσε και τα πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα να εί­ναι α­πλοί άν­θρω­ποι στην ζω­ή τους.   Η α­πλό­τη­τά του φαί­νε­ται α­κό­μη στο ό­τι την τε­λευ­ταί­α ει­κο­σα­ε­τί­α της ζω­ής του την έ­ζη­σε στο μο­να­στή­ρι της με­τα­νοί­ας του σχε­δόν έ­γκλει­στος (έ­βγαι­νε έ­ξω α­πό το μο­να­στή­ρι μό­νον για ε­ντε­ταλ­μέ­νη εκ­κλη­σια­στι­κή δια­κο­νί­α), μέ­σα σε έ­να μι­κρό, τα­πει­νό και σκο­τει­νό κελ­λά­κι με έ­να μι­κρό πα­ρά­θυ­ρο, που χω­ρούσε μό­νον το κρε­βά­τι του, έ­να μι­κρό γρα­φεί­ο και έ­να μι­κρό μέ­ρος της βι­βλιο­θήκης του.   Ο χώ­ρος ή­ταν α­σφυ­κτι­κά μι­κρός, γε­μά­τος ρά­φια με χαρ­τιά, κα­σέτ­τες και βι­βλί­α.  Και ό­μως ε­κεί δε­χό­ταν τους ε­πι­σκέ­πτες του, ε­κεί ε­ξω­μο­λο­γού­σε πολ­λές φο­ρές, ε­κεί έ­κα­νε τα μα­θή­μα­τα των ο­μά­δων. 

Ως ιε­ρο­κή­ρυξ της μη­τρο­πό­λε­ως Πα­τρών έ­νιω­θε με­γά­λη ευ­θύ­νη και αι­σθα­νό­ταν ως δύ­σκο­λο φορ­τί­ο αυ­τήν την θέ­σι.  Εί­χε οργώ­σει την ύ­παι­θρο των Πα­τρών και εί­τε με τα κη­ρύγ­μα­τά του εί­τε ως πνευ­ματι­κός εί­χε κα­θο­δη­γή­σει και εί­χε α­να­κου­φί­σει πολ­λές ψυ­χές.  Έ­δι­νε ι­διαίτε­ρη βα­ρύ­τη­τα στα κη­ρύγ­μα­τά του και ε­κή­ρυτ­τε συ­νε­χώς, σε κά­θε λει­τουρ­γί­α, σε ε­σπε­ρι­νούς, στην «Δια­κί­δειο σχο­λή Πα­τρών», στον ρα­διο­φω­νι­κό σταθ­μό της μη­τρο­πό­λε­ως.  Το κή­ρυγ­μά του ή­ταν πά­ντο­τε με­στό, σο­βα­ρό, εκ­κλη­σια­στι­κό και ορ­θό­δο­ξο.

Ή­ταν ι­διαι­τέ­ρως φι­λό­βι­βλος, και γι΄ αυτό φρό­ντι­ζε να α­γο­ρά­ζη κά­θε νέο βι­βλί­ο που κυ­κλο­φο­ρού­σε. Διέ­θε­τε ί­σως την καλ­λί­τε­ρη, πλου­σιώ­τε­ρη και πιο ε­νη­με­ρω­μέ­νη χρι­στια­νι­κή βι­βλιο­θή­κη των Πα­τρών.  Ε­πειδή α­κρι­βώς του ά­ρε­σε να δια­βά­ζη πο­λύ, συ­χνά έ­κα­νε δώ­ρα βι­βλί­α σε πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα και σε ε­πι­σκέ­πτες της μο­νής, ι­δί­ως νέ­ους, τα ο­ποί­α βι­βλί­α τα α­γό­ρα­ζε βε­βαί­ως και τα πλή­ρω­νε α­πό την τσέ­πη του.

Κα­τά και­ρούς ε­ξέ­δι­δε διά­φο­ρα φυλ­λά­δια («Ο­μολο­γη­τής», «Προς τους νέ­ους» κ.λπ.), που τα έ­γρα­φε εί­τε μό­νος του εί­τε με την βο­ή­θεια πνευ­μα­τι­κών του τέ­κνων και τα ε­ξέ­δι­δε άλ­λο­τε με δα­κτυ­λο­γρά­φη­σι και φω­το­τύ­πη­σι, άλ­λο­τε μέ­σω τυ­πο­γρα­φεί­ου.  Σκο­πός αυ­τών των προ­σπα­θειών του (φυλ­λά­δια, έ­ντυ­πα, κη­ρύγ­μα­τα δα­κτυ­λο­γρα­φη­μέ­να και φω­το­τυ­πη­μέ­να και δωρε­άν δια­νο­μή τους) ή­ταν να ε­πι­κοι­νω­νή κυ­ρί­ως με τους νέ­ους και να τους βο­ηθή στον εν Χρι­στώ α­γώ­νά τους. 

 Ο πα­τήρ Κων­στα­ντί­νος ά­φη­σε ως πνευ­μα­τι­κή πα­ρα­κα­τα­θή­κη πολ­λές ο­μι­λί­ες και άλ­λα κεί­με­να, σε χει­ρό­γρα­φα και μα­γνη­το­ται­νί­ες.  Το 1983 μί­α σει­ρά ο­μι­λιών του πά­νω στην Με­γά­λη  Ε­βδομάδα φρό­ντι­σε να δα­κτυ­λο­γρα­φη­θούν, να φω­το­τυπη­θούν και να βι­βλιο­δε­τη­θούν ό­λες μα­ζί σαν σε βι­βλί­ο με τί­τλο «Το με­γά­λο χρο­νι­κό», το ο­ποί­ο το μοί­ρα­ζε δω­ρε­άν.  Το έρ­γο της ζω­ής του ό­μως εί­ναι το ένα και μο­να­δι­κό σύγ­γραμ­μά του που ε­ξέ­δω­σε «τύ­ποις» και που φυ­σι­κά εί­ναι ένα βι­βλί­ο για τους νέ­ους, έ­να ε­φό­διο για την εν Χρι­στώ ζω­ή και τον πνευ­μα­τικό τους α­γώ­να, το ο­ποί­ο ε­πί­σης το μοί­ρα­ζε δω­ρε­άν. Ο τί­τλος του εί­ναι πο­λύ εκφρα­στι­κός· «Στη μά­χη για την α­γνό­τη­τα».  Το 1989 ε­ξε­δό­θη το 1ο τεύ­χος (72 σε­λί­δων) και το 1995 το 2ο (184 σε­λί­δων). Στο 2ο τεύ­χος προ­α­ναγ­γέλ­λε­το η έκ­δο­σι του 3ου τεύχους (α­να­γρά­φο­νταν και τα κε­φά­λαια που θα πε­ριε­λάμ­βα­νε), με το ο­ποί­ο θα ω­λοκλη­ρω­νό­ταν το βι­βλί­ο.  Δυ­στυ­χώς λό­γω της κλο­νι­σμέ­νης υ­γεί­ας του δεν μπό­ρεσε να το εκ­δώ­ση· α­σφα­λώς θα υ­πάρ­χη στα χει­ρό­γρα­φά του.  Μα­κά­ρι οι συγ­γε­νείς και τα πνευ­μα­τι­κά τέ­κνα του πα­τρός Κων­στα­ντί­νου σύ­ντο­μα να μπο­ρέ­σουν να με­ρι­μνή­σουν, ώ­στε να δο­θή στο φως της δη­μο­σιό­τη­τος το 3ο τεύ­χος της «Μάχης για την α­γνό­τη­τα», αλ­λά και άλ­λα κεί­με­νά του ό­πως «Το με­γά­λο χρο­νι­κό» και ό­λο το άλ­λο πλού­σιο κη­ρυγ­μα­τι­κό υ­λι­κό που εί­χε συ­γκε­ντρώ­σει στο μι­κρό και α­πέ­ριτ­το κελ­λί του.

Τους  τε­λευ­ταί­ους μή­νες της ε­πί­γειας ζω­ής του ή­ταν βα­ριά άρ­ρω­στος και κλι­νή­ρης.  Το Σαβ­βα­το 24 μα­ΐ­ου 2003, τρεις μό­λις η­μέ­ρες με­τά την ο­νο­μα­στι­κή του ε­ορτή, ε­κοι­μή­θη εν Κυ­ρί­ω.  Η ε­ξό­διος α­κο­λου­θί­α τε­λέ­στη­κε την ε­πο­μέ­νη, Κυ­ριακή 25 μα­ΐ­ου στις 4.30 το α­πό­γευ­μα χο­ρο­στα­τού­ντος του τό­τε μη­τρο­πο­λί­του Πα­τρών μα­κα­ρι­στού Νι­κο­δή­μου.   Ο να­ός και ο πε­ρί­βο­λος της μο­νής ή­σαν α­σφυ­κτι­κά γεμά­τοι α­πό κό­σμο.

Ε­πι­κη­δείους ε­ξε­φώ­νη­σαν ο μη­τρο­πο­λί­της πρώην Πατρών κυρός Νι­κό­δη­μος και ο Καθη­γού­με­νος της μο­νής Γη­ρο­κο­μεί­ου αρ­χι­μαν­δρί­της π. Συ­με­ών. Ό­λοι εί­χαν την βε­βαιό­τη­τα ό­τι ο α­οί­δι­μος κλη­ρι­κός βρί­σκε­ται δί­πλα στον Κυ­ριο του, τον οποί­ο λά­τρευ­σε και με τα­πεί­νω­σι δια­κό­νη­σε σε ό­λη του την ζω­η. 

Την ευ­χή του να έ­χω­με. Αιω­νί­α του η μνή­μη!

Διονύσιος Ανατολικιώτης 

(symbole@mail.com)

Πηγή: Εφημερίδα "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"