Νέκρωση καί νέα ζωή - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

ΚΑ´ Κυριακή Ἐπιστολῶν

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Νέκρωση καί νέα ζωή

 « Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β´20)

        Ρωμαῖος πολίτης ἦταν στήν ταυτότητα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Στήν οὐσία ὅμως ἦταν πολίτης τοῦ οὐρανοῦ. Ἦταν οὐρανοπολίτης. Περπα-τοῦσε πάνω στή γῆ, ὅπως ὅλοι οἱ σύγχρονοί του ἄνθρωποι, ἀλλά ζοῦσε σάν νά βρισκόταν στόν οὐρανό. Μιά ἀνώτερη δύναμη κυριαρχοῦσε μέσα του πού χαλιναγωγοῦσε τόν παλαιό ἄνθρωπο καί τόν μεταποιοῦσε σέ «καινή κτίσι». Καί ἡ δύναμη αὐτή δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τήν πίστη στόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν πού ἀγάπησε τόσο τούς ἀνθρώπους, ὥστε παρέδωκε τόν ἑαυτό το σέ θάνατο σταυρικό γιά τήν δική μας σωτηρία. Αὐτή ἡ πίστη γιγάντωνε τήν θέληση τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου, καί μέ τήν συνεργία τῆς θείας Χάριτος πού κατοικοῦσε πλούσια μέσα του, τόν ὁδηγοῦσε σέ ὕψη ἁγιότητος. Τόν ἀνέδειξε τέλειο τοῦ Κυρίου μιμητή. Πρότυπο ἀναγεννημένου ἀνθρώπου. Αὐτό μαρτυροῦν τά λόγια του «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Ἄς ἀναζητήσουμε λοιπόν τό βαθύτερο νόημα τῶν λόγων αὐτῶν καί κατόπιν νά δοῦμε πῶς μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε κι ἐμεῖς τό μεγάλο αὐτό κατόρθωμα.

****

« Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ,... »

        Ἐγώ, λέει ὁ θεῖος Παῦλος, ἔχω σταυρωθεῖ μαζί μέ τόν Χριστό. Καί ἐφ᾽ὅσον σταυρώθηκα ἀπέθανα. Δέν ζῶ πλέον. Δηλαδή δέν ζεῖ ὁ παλαιός ἑαυτός μου. Δέν ζεῖ ὁ Σαῦλος. Ὁ ἄνθρωπος μέ τίς κακές καί ἁμαρτωλές ἐκδηλώσεις. Ὁ Σαῦλος  ἦταν βλάσφημος καί ὑβριστής καί διώκτης. Ὁ Σαῦλος λόγῳ τοῦ ὑπερβολικοῦ του ζήλου γιά τήν θρησκεία τῶν πατέρων του, ζοῦσε μέσα σέ ἀτμόσφαιρα φονική. Ἔπνεε ἀπό μέσα του καί ἐξεδήλωνε ἀπειλητικές καί φονικές διαθέσεις ἐναντίον τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Τώρα ὅμως τήν θέση τοῦ Σαύλου τήν ἔχει πάρει ὁ Παῦλος. Μετά τήν κλήση τοῦ Θεοῦ ὁ Σαῦλος μετανόησε. Δέν δρᾶ πλέον καί δέν ἔχει ἁμαρτωλές ἐκδηλώσεις. Ἀγωνίζεται ὥστε οἱ παλαιές ἀδυναμίες καί τάσεις τοῦ φυσικοῦ καί ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ του νά ἐξουδετερωθοῦν καί νά ἐκλείψουν. Ἡ χάρι τήν ὁποία δέχτηκε μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα, ἔκαψε ὅ,τι κακό ὑπῆρχε μέσα του. Τώρα ὁ Παῦλος ζεῖ μιά νέα ζωή. Τήν ζωή τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιωσύνης.

        Ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπος πού θά νικήσει τόν παλαιό ἄνθρωπο τόν ὁποῖο φέρει μέσα του γίνεται ἀληθινά ἐλεύθερος καί πραγματικά εὐτυχισμένος. Καί τοῦτο διότι εἶναι ἀδέσμευτος ἀπό τά πάθη, ἀπό τήν βασανιστική πονηρία καί δια-στροφή, ἀπό ὅ,τι κατώτερο γεννᾶ ἡ ἁμαρτία. Καί αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί πολυτιμότερη κατά-κτηση πού μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος.

*****

        Τό ἐρώτημα τώρα εἶναι: πῶς εἶναι δυνατό νά ἐπιτευχθεῖ ἡ μεγάλη κατάκτηση πού λέγεται νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; 

        Κατά πρῶτο καί κύριο λόγο τό ἅγιο Βάπτισμα, τό ὁποῖο ἔχουμε δεχθεῖ, εἶναι τό μεγάλο μυστήριο τῆς νέκρωσης καί ἀνάστασής μας. Μυστήριο νέκρωσης τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί ἀνάστασης στή νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέγει «Χριστῷ συνεσταύρωμαι», ἐννοεῖ αὐτό πού ἔγινε διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Μάλιστα σέ ἄλλη ἐπιστολή του τό γράφει πιό καθαρά. «Ὅσοι, λέγει, βαπτιστήκαμε στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἐγίναμε μέτοχοι τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου. Μέσα στήν ἀγία Κολυμβήθρα, ὁ παλαιός μας ἑαυτός πέθανε καί ἐτάφη. Ὁ ἁμαρτωλός ἑαυτός μας διά τοῦ Βαπτίσματος «συνεσταυρώθη» μυστηριακῶς, ὥστε νά μήν εἴμαστε πλέον δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας.» (Ρωμ. στ´3-6).

          Ἔχουμε χρέος αὐτή τήν πραγματικότητα νά τήν ἐνθυμούμεθα συνεχῶς. Νά συναισθανόμαστε τήν τιμή πού μᾶς ἔγινε καί νά τιμοῦμε τό δῶρο πού μᾶς προσφέρθηκε καί νά ζοῦμε «ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντες» καί «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. στ´4). Νά ἀναστηθοῦμε σέ νέα ἐνάρετη καί ἅγια ζωή καί νά συμμορφώνουμε τή διαγωγή μας σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς αὐτῆς. Εἶναι δηλαδή ἀνάγκη ἡ νέκρωση αὐτή νά φαίνεται στήν καθημερινή μας ζωή. Νά πραγματοποιοῦμε τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου πού λέγει ὅτι: «Ὅσοι ἀνήκουν πραγματικά στόν Χριστό, ἔχουν νεκρώσει τόν σαρκικό ἑαυτό τους μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες του. Μόνο μέ ἕνα τέτοιο ἀγώνα, μπορεῖ νά μείνει κανείς πραγματικά ἐλεύ-θερος. Διαφορετικά καταντᾶ δοῦλος τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας.

          Αὐτή ὅμως ἡ νέκρωση εἶναι ἡ μία ὄψη τοῦ χριστιανοῦ ἀγώνα μας. Ὑπάρχει καί ἄλλη ὄψη. Αὐτή τήν ὁποία ἐκφράζει τό δεύτερο μέρος τοῦ στίχου πού μελετοῦμε. Μετά τό «ζῶ οὐκέτι ἐγώ» ὁ Ἀπόστολος προχωρεῖ καί λέγει: «ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός»

*****

        Ὁ λόγος αὐτός εἶναι καταπληκτικός. Διότι ἐκφράζει τήν ἰδανική κατάσταση τῆς μακαριότητας στήν ὁποία εἶχε φθάσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μποροῦμε μάλιστα νά ποῦμε ὅτι σ᾽αὐτό τόν λόγο κρύβεται τό μυστικό τῆς ἀνεξάντλητης δύναμης Ἐκείνου. Διότι ὁ Παῦλος τόν Χριστό εἶχε κλείσει μέσα στήν ψυχή του. Αὐτόν ἐμιμεῖτο καί Αὐτόν ἀντέγραφε συνεχῶς. Ὅ,τι ἔκαμνε ὁ Παῦλος εἶχε τήν σφραγίδα, τή χάρι καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός ἦταν ἡ κινητήρια δύναμη, ἡ πνοή καί ἡ ζωή του.

        Καί αὐτό εἶναι μέν κατά βάσιν ὑπόθεση τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὅμως καί θέμα ἀτομι-κοῦ ἀγῶνος. Ὁ Παῦλος ἀγωνίστηκε στή ζωή του. καί αὐτό συνιστοῦσε  στούς πιστούς τῆς ἐποχῆς του. «Λογίζεσθε ἑαυτούς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ» (Ρωμ. στ´11). Νά θεωρεῖτε, λέγει, τούς ἑαυτούς σας νεκρούς μέν ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ζωντανούς δέ μόνο γιά τόν Θεό καί ὅσα ἀφοροῦν εἰς τόν Θεόν καί τήν δόξα Του.

        Γιά νά ἐπιτευχθεῖ κάτι τέτοιο χρειάζεται ἀγώνας. Χρειάζεται νά προσπαθεῖ ὁ καθένας μας νά μιμεῖται τόν Χριστόν. Νά βαδίζει στά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ. Ναί ἀλλά τά ἴχνη τοῦ Χριστοῦ τά βρίσκουμε ἀποτυπωμένα στά ἅγια Εὐαγγέλια. Τά διακρίνουμε πολύ καθαρά  στίς σελίδες τοῦ θείου λόγου. Ἐάν λοιπόν τό λέγει ἡ καρδιά μας νά ὁ δρόμος, νά καί τά ἴχνη τοῦ Κυρίου. Ἰδού ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὁ «ζῶν εἰς τούς αἰῶνας» γιά νά τόν βάλουμε στή ζωή μας καί νά τόν ἀφήσουμε αὐτός νά ζεῖ μόνο μέσα μας καί νά γίνει ὁδηγός, ἐμπνευστής, πνοή καί ζωή μας.

        Ὁ Παῦλος τόσο πολύ μιμήθηκε τόν Χριστό, ὥστε  ἀπεδείκνυε πάνω στά πράγματα ὅτι μέσα του ζοῦσε ὁ Χριστός. Ὅ,τι ἔπραττε, ἦταν σάν νά τό ἔπραττε ὄχι ὁ Παῦλος ἀλλά ὁ Χριστός. Μέ τό στόμα τοῦ Παύλου μιλοῦσε  ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τό θέλημα τοῦ Παύλου ἦταν νεκρό. Ἐσωτερικά τόν Παῦλο τόν κυβερνοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

        Μιά τέτοια κατάσταση ἴσως μᾶς φαίνεται ἀπόμακρη καί ἀκατόρθωτη. Μποροῦμε ὅμως νά τήν πλησιάσουμε, ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε. Ἀρκεῖ νά ἀνοίξουμε διάπλατα τήν ψυχή μας καί νά δεχθοῦμε τήν χάρι πού ἄφθονη μᾶς προσφέρει ὀ Ἅγιος Θεός. Ἀρκεῖ νά θελήσουμε νά ἀγωνισθοῦμε εἰλικρινά. Ἀρχίζοντας ἀπό τά μικρά καί ἁπλά γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Νά ἐξασκηθοῦ-με νά κάνουμε ὄχι ὅσα μᾶς ὑπαγορεύει ὁ ἐγωϊσμός, τό πεῖσμα τῆς στιγμῆς ἤ ἡ πονηρία μας. Νά μήν ὑπακοῦμε στήν ἀπληστία μας ἤ τήν ὀργή ἤ τήν σάρκα. Αὐτά εἴπαμε πρέπει νά νεκρωθοῦν. Ἀλλά νά ἐφαρμόζουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι «ἀγαθό, εὐάρεστο καί τέλειο».

        Βέβαια στήν ἀρχή θά δυσκολευτοῦμε. Θά δοῦμε ὅμως πάνω στά πράγματα ὅτι μόνο ἔτσι θά ἔχουμε εἰρήνη ἀληθινή, χαρά γνήσια, ζωή ἀληθινή. Διότι θά ἔχουμε μέσα μας ἔνοικο τῆς ψυχῆς μας τόν Χριστόν, ὅπως τόν εἶχε καί ὀ Ἀπόστολος Παῦλος.

*****

« Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός»

          Ἀδελφοί, ὁ Κύριος μᾶς ἄφησε «ὑπογραμμόν» (Α´Πέτρ. β´21). Μᾶς ἄφησε τέλειο παρά-δειγμα, γιά νά τό μιμηθοῦμε καί νά ἀκολουθήσουμε πάνω στά ἴχνη του. Ἡ μίμηση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ ἄς εἶναι ἰσόβιος στόχος μας. Ὅπως ζοῦσε Ἐκεῖνος ὡς ἄνθρωπος πάνω στή γῆ, ἔτσι νά ζοῦμε καί ἐμεῖς. Ὁ Κύριος ἦταν τελείως ξένος πρός τήν ἁμαρτία. Δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τά δελεάσματά της. Ἔτσι καί ἐμεῖς, ἄς εἴμαστε νε-κροί πρός κάθε τί τό ἁμαρτωλό. Νά μή ζεῖ πλέον ὁ παλαιός ἑαυτός μας. Νά ζεῖ μέσα μας μόνο ὁ Χριστός. Αὐτός πού εἶναι ὁ πολύτιμος μαργα-ρίτης, ὁ μεγάλος θησαυρός, ἡ πηγή τῆς ἁγιό-τητας, ὁ χορηγός τῆς ἀληθινῆς μακαριότητας καί εὐτυχίας.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης