Ομιλία του Μητροπολίτη Μιλήτου κ. Απόστολου στην επίσημη υποδοχή του Ρώσου Προέδρου κ. Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Ομιλία 

του Μητροπολίτη Μιλήτου κ. Απόστολου 

στην επίσημη υποδοχή 

του Ρώσου Προέδρου κ. Βλαντίμιρ Πούτιν 

στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Εξοχώτατε Πρόεδρε της Ρωσσικής Ομοσπονδίας κ. Βλαδίμηρε Πούτιν,

Άγιε Πρώτε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, Πατέρες και αδελφοί εν Κυρίω,

Χριστός Ανέστη!

Η ελαχιστότης μου, εκ προσώπου του κανονικού Επισκόπου του Αγίου Όρους, ομού μετά του ανωτάτου Άρχοντος της Πολιτείας, υπό την νομικήν σκέπην της οποια ζη και κινείται τούτο, του Εξοχωτάτου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλοπούλου, υποδεχόμεθα Υμάς ενταύθα αφιχθέντες εις εκπλήρωσιν χρέους καρδιακού και ενδοθεν επιβαλλομένου.

Ανήλθετε εις το Όρος της Θεομήτορος και αισθάνομαι την πνευματικήν κόπωσιν Υμών ότι ανήλθετε ενσυνειδήτως και μετά λόγου γνώσεως εις την Ακρόπολιν του οικουμενικού ελληνισμού, ένθα ο Παρθενών ο Ιερός και το ενδιαίτημα της προσπαθείας δια τον Θεόν. Δια τούτο δεν υποδεχόμεθα Υμάς Μακαριώτατε και Εξοχώτατε, ως ξένους αλλά ως οικείους της μιας παναμώμου πίστεως ημών, της παμφιλτάτης Ορθοδοξίας. Προσέρχεσθε προσκυνηματικώς εις καιρούς κατά τους οποίους αι αξίαι και τα ιδανικά και αι παραδόσεις αυτής της νικησάσης τον χρόνον και τον κόσμον Ορθοδοξίας ομοιάζον ωσάν να προδίδωνται υπό μιάς σημαντικής μερίδος των πανανθρώπων και τούτο το Όρος, ως και τα λοιπά σεμνώματα Της, ίστανται επί των ηρωικών επάλξεων εις πείσμα των αντιφρονούντων ως σταθμοί πνευματικής ωφελείας και αναζητήσεως και συζήσεως του Θεού.

Τόσον ο φιλότιμος ελληνικός όσον και ο βαθέως θρησκευόμενος ρωσσικός λαός διακρίνονται διά την προσήλωσιν εις τας αξίας και τας αρχάς τας οποίας παρέλαβον κατά παράδοσιν και μάλιστα διά την ευσέβειαν, την ευλάβειαν, την ευγνωμοσύνην. Με τοιαύτας αρετάς κεκοσμημένοι προσηγγίσατε σήμερον τα άγια των αγίων της χώρας ταύτης, της Ελλάδος της οικουμένης, της Ελλάδος της γεννησάσης τον πολιτισμόν ως είδος και ως έννοιαν, της Ελλάδος της σαρκωσάσης παν ο, τι αγαθόν επενόησεν η διάνοια του ευγενούς ανθρώπου, προσηγγίσατε, λέγω, τα άγια των αγίων αυτής της χώρας και συγχρόνως εισήλθατε εις την φλεγομένην βάτον της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως ποτε Μωσής ο Θεόπτης λύοντες τον ιμάντα των υποδημάτων Σας.

Διά του Υμετέρου αξιοχρέου προσκυνήματος προς τούτον τον Οίκον της Θεομήτορος είναι προφανές ότι διατηρείτε την έννοιαν της μνήμης και του καθήκοντος άναμμένην όταν όλος ο περί την Εκκλησίαν άκοσμος κόσμος προσπαθεί να την αποβάλη διά της λήθης. Διότι η Ιστορία, η μνήμη της συνειδήσεως εκάστης εποχής, συνεκέντρωσε τους Πατέρας ημών ενταύθα εν έτει 1963 ότε εν Παναγιορειτική ευφροσύνη και αγαλλιάσει εωρτάσθησαν τα χίλια έτη του ενός και  του αυτού, του ενιαίου αθωνικού μοναχισμού, προεξάρχοντος του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου, προσκαλέσαντος άπαντας τους αδελφούς αυτού ίνα η χαρά γένηται μείζων.  Εις το πνευματικόν εκείνο γεγονός εστράφησαν τότε τα βλέμματα των Πανορθοδόξων διότι ανέκαθεν ο όπου γης Ορθόδοξος εθέλγετο υπό του ιλαρού και αγιοπροβόλου φωτός του Άθω.

Εκ του δεδομένου τούτου με δοξολογίαν Κυρίου υποδεχόμεθα και φιλοξενούμεν το ποθητόν Υμών προσκύνημα εις την Μοναστικήν ταύτην Πολιτείαν καθώς τέκνα και εκ των Υμετέρων Επαρχιών, θεία εμπνεύσει, κατέλιπον τας οικίας και τους οικιακούς των και υπεσχέθησαν την νέκρωσιν του παλαιού ανθρώπου και την άνωθεν αναγέννησιν διά της μετανοίας εις τα σεμνώματα, Μονάς, Σκήτας, ασκηταριά, ερημητήρια, σπήλαια και οπάς ταύτης της Αγιοβαδίστου γης.

Αντιλαμβανόμεθα την διάθεσιν να τιμήσητε την επιλογήν των, να την επαινέσητε, να νοσταλγήσητε την απουσίαν των εκ της πατρώας γης, να τελέσητε το μνημόσυνον των πλησίων των την κοινήν ανάστασιν αναμενόντων γυμνών οστέων των, να αντικρύσητε εκ του σύνεγγυς τας σελίδας κατά τας οποίας συνεισέφερον εις τον αγιορειτικόν μοναχισμόν την ιδικήν του λαχτάραν και τον ένθεον πόθον έκαστος δια την λατρείαν του Θεού. Κατανοούμεν την ευγνωμοσύνη Υμών προς τα Τίμια πρόσωπά των και προς εκείνα τα οποία ήλθον, είδον και έμεινον, αλλά και προς εκείνα τα οποία λαβόντα την φλόγαν εντεύθεν ανήψαν τον πόθον της πολιτείας ταύτης εις τα μέρη του Βορρά. Είναι φυσικόν να επιθυμήτε να ιδήτε την εύκλειαν των προγόνων Υμών των εμβαπτισθέντων εις το πανίερον και αρχαίον χωνευτήριον της Ρωμηοσύνης του Άθω, αλλά και τους αγώνας των σήμερον ασκουμένων πατέρων οι οποίοι κατέλιπον πλοία και δίκτυα, προσμονάριοι γενόμενοι της Κυρίας Θεοτόκου ενταύθα.

Επί δε τούτοις συγχαίρομεν Υμίν δια το παρελθόν το προξενήσαν το παρόν και το εγγυώμενο το μέλλον Χριστού, πλήν θέλομεν, στεντορεία τη φωνή, να διαβεβαιώσωμεν από μέρους του κανονικού προστάτου των μιγάδων και μοναχών του Παρθενώνος τούτου Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου δια την πολλαπλώς εκφραζομένην στοργήν και το άοκνον Αυτού ενδιαφέρον δια την πνευματικήν προκοπήν και τελικώς δια τον αγιασμόν, τον σκοπόν του επί γης βίου ημών. Έτι δεν και δια της παρουσίας του Εξοχωτάτου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλοπούλου, ανδρός εγνωσμένης αγάπης και σεβασμού δια την Αγίαν του Χριστου Μεγάλην Εκκλησίαν και τον Μοναχισμόν ειδικώτερον, δίδεται εις Υμάς Εξοχώτατε, η εγγύησιε περί της ασφαλού κατ΄άνθρωπον διαβιώσεως εντός συντεταγμένης Πολιτείας, της οποίας αι προσπάθειαι και η συνδρομή προς το Άγιον Όρος είναι προδήλως εξάκουσται εις πάντα εχέφρονα άνθρωπον.

Εξοχώτατε,

Κύριος ο Θεός, ο διατηρήσας ταύτην την ελληνικήν ακρώρειαν ως κληρονομίαν εις την ηγαπημένην Αυτώ Μητέρα και στερεώσας ταύτην εις το τρισένδοξον Παλλάδιον Της εν Κωνσταντινουπόλει, ας ευλογήση και το Υμέτερον προσκύνημα και ας ενισχύη εν παντί, κατά πάντα και δια πάντα τον αδιαίρετον Αγιορειτικόν μοναχισμόν, τον φωτιζόμενον δια της ασκήσεως και φωτίζοντα δια της μετανοίας, και ας οδηγήση εις το αγαθόν αποτέλεσμα τας αρχιερατικάς διανοίας και μάλιστα των αγιωτάτων Προκαθημένων επ’αφορμή  της εγγιζούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.