«ΕΤΟΙΜΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΚΥΡΙΟΥ»

«ΕΤΟΙΜΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΚΥΡΙΟΥ»

«Καὶ σύ, παιδίον προφήτης ὑψίστου κληθήσῃ· προπορεύσῃ γὰρ πρὸ προσώπου Κυρίου ἑτοιμάσαι ὁδοὺς αὐτοῦ».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας ἑορτάζει τὴν Κυριακὴ αὐτὴ τὸ γενέθλιο τοῦ τιμίου Προφήτη Προδρόμου καὶ Βαπτιστῆ Ἰωάννη. Σπάνια προφητικὴ μορφὴ ὁ Ἰωάννης. Ἀπαράμιλλη ἡ ἀρετή του. Μοναδικὸ τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο του. Μὲ πόση ἄνεση καὶ ἀνωτερότητα θὰ κινεῖται ὁ ἀσκητὴς αὐτὸς τῆς ἐρήμου! Ἀληθινὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ στοὺς εὐλαβεῖς γονεῖς του, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς. Ἦλθε γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸν δρόμο καὶ νὰ προετοιμάσει τὴν ὁδό, ποὺ θὰ φέρει τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου στοὺς ἀνθρώπους. Συγχρόνως ἀνοίγει τὸν δρόμο, ποὺ θὰ φέρει τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸ Χριστό. Πραγματοποίησε τόσο τὴν προφητεία τοῦ πατέρα του ὅσο καὶ τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐα: «ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου».

Ὑπόδειγμα ὁ Πρόδρομος καὶ γιὰ μᾶς. Καλεῖ τὸν καθένα μας νὰ γίνει ἕνας ἀκούραστος ὁδοποιός, γιὰ νὰ ὁδηγοῦνται οἱ ἄνθρωποι κοντὰ στὸ Σωτῆρα Χριστό.

Ἡ ἐποχή μας γιὰ νὰ διευκολύνει τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ τοὺς φέρει κοντά, γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὶς ἀποστάσεις, χαράσσει ὁδούς, ἀνοίγει δρόμους, κατασκευάζει λεωφόρους. Κι ὄχι μονάχα στὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸ τὸ διάστημα. Τὰ ὁδικὰ δίκτυα ἔχουν γίνει τὸ σύμβολο τοῦ σύγχρονου τεχνοκρατικοῦ πολιτισμοῦ.

Χρήσιμοι ἀσφαλῶς οἱ δρόμοι. Μποροῦν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν κουραστικὴ μόνωση. Νὰ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ νιώσουν πὼς ἔχουν κι ἄλλους ἀδελφοὺς πάνω σ’ αὐτὸν τὸν πλανήτη. Φέρνουν ἀκόμα κοντά μας τὰ ἀγαθὰ τοῦ πολιτισμοῦ, τὰ τεχνικὰ μέσα, τὶς σύγχρονες εὐκολίες.

Ἕνας δρόμος ὅμως δὲν ἀνοίγει χωρὶς νὰ ξεριζωθοῦν δένδρα, νὰ σπάσουν βράχοι, νὰ ἐξομαλυνθοῦν ἐδάφη, νὰ ἰσοπεδωθοῦν ὑψώματα.

Οἱ δρόμοι γίνονται μὲ σύστημα, μὲ κόπο, μὲ προσπάθεια. Μονάχα οἱ ἀτραποὶ καὶ τὰ μονοπάτια δὲν χρειάζονται σχεδιασμὸ καὶ μόχθο.

Ἕνας δρόμος χρειάζεται καὶ σὲ μᾶς σήμερα. Ὁ μόνος δρόμος, ὁ σωτήριος, ποὺ φέρνει στὴν πηγὴ τῆς σωτηρίας. Ἡ προφητικὴ φωνὴ ἀκούγεται καὶ στὴ σύγχρονη ἔρημο τῆς κοινωνίας μας: «Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου». Καὶ εἶναι ἀπαραίτητος γιατὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἔχει χαθεῖ στὰ ὕποπτα μονοπάτια τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς. Ἄνοιξε δρόμους ποὺ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ τὸν φέρνουν στὸ χρῆμα, στὴ χλιδή, στὶς ἀπολαύσεις. Εἶναι «ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλεια».

Ἐπιτακτική, λοιπόν, ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη νὰ «ἑτοιμάσουμε τὴν ὁδὸν Κυρίου», τὴν «ἀπάγουσαν εἶς τὴν ζωήν». Νὰ χαράξουμε τὴν ὁδὸ τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας, τῆς εἰλικρίνειας, τῆς τελειότητας, τῆς ἁγνότητας, τῆς ἁγιότητας, γιὰ νὰ βγοῦμε, ἐπιτέλους, ἀπὸ τὴ ζούγκλα τῆς ἐκμετάλλευσης, τῆς σκληρότητας, τῆς ἀπανθρωπιᾶς, τῆς ἀπάτης.

Ὁ ἐγωισμὸς καὶ σήμερα κλείνει τὸν δρόμο. Ὁ πειρασμὸς τοῦ χρήματος ὑψώνει τείχη καὶ φυλακίζει τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ αἰσθησιασμὸς γεμίζει τὸ ἔδαφος μὲ τὰ ἀγκάθια τῆς ἡδυπάθειας. Τὰ βράχια τῆς σκληρότητας φράσσουν τὸ πέρασμα τῆς ἀγάπης. Τὰ ἠθικὰ χάσματα ἐμποδίζουν τὸν Θεὸ τῆς καθαρότητας, τῆς ἀγάπης, τὸν «πρᾶον καὶ ταπεινὸν τῇ καρδίᾳ», νὰ ἔλθει κοντά μας.

Ὁ καλὸς Ποιμένας τῶν ψυχῶν πρέπει νὰ ἀνέβει ἀπότομα φαράγγια καὶ ἀπόκρημνες χαράδρες, νὰ διαβεῖ λαγκαδιές, νὰ σκαρφαλώσει σὲ ἄγριες βουνοπλαγιές, γιὰ νὰ βρεῖ τὸ χαμένο πρόβατο. Πρέπει πολὺ νὰ ταλαιπωρηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀμέλεια καὶ ἀδιαφορία μας νὰ τοῦ ἀνοίξουμε τὸν δρόμο.

Πρόκειται γιὰ μιὰ θλιβερὴ πραγματικότητα, ἡ ὁποία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ παραταθεῖ ἐπὶ πολύ. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ὑποφέρουν μέσα στὴ χλιδὴ καὶ τὸν πλοῦτο. Ἔχουν τὰ πάντα καὶ τίποτα δὲν ἔχουν. Ἀκριβῶς γιατὶ τοὺς λείπει τὸ ἕνα ἢ μᾶλλον ὁ Ἕνας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ «ὁδὸς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».

Δὲν μποροῦν νὰ μείνουν ἄλλο μακριὰ ἀπὸ τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ τῶν ψυχῶν. Κουράστηκαν πιὰ στὶς ἀφιλόξενες ἐρημιὲς τῆς ἀποστασίας, στὶς μακρινὲς χῶρες τῆς ἀσωτίας μὲ ἀποκλειστικὴ τροφὴ τὰ ξυλοκέρατα. Ἀρκετὰ περιπλανήθηκαν στὰ ὕποπτα μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας. Ποθοῦν νὰ βροῦν τὸ δρόμο ποὺ θὰ τοὺς φέρει κοντὰ στὸν Χριστό, ποὺ θὰ φέρει τὸν Χριστὸ στὴν ψυχή τους, σὲ κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς τους.

Πρέπει ὅμως νὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε: Ὁ δρόμος αὐτὸς δὲν ἀνοίγει μόνος του. Θέλει πολὺ δουλειά. Νὰ ξεριζωθοῦν δένδρα - πάθη τυραννικά. Νὰ ἀνατιναχθοῦν τὰ βράχια τῆς σκληρότητας. Νὰ ἰσοπεδωθεῖ μὲ τὴν ταπείνωση τὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς. Νὰ φύγουν οἱ ἀνωμαλίες τῆς ἔπαρσης, τῆς ἀλαζονείας, τοῦ ἀτομισμοῦ, τοῦ συμφεροντολογισμοῦ. Χρειάζεται δυναμίτης, ὁ πανσθενουργὸς λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ δραστικὴ καὶ σωτήρια χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ σπάσει τοὺς ὀγκόλιθους τῆς κακίας. Τὰ βράχια τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ σπάσουν χρειάζονται ἐκσκαφεῖς τῆς μετάνοιας καὶ συντριβῆς.

Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μὲ περισσὴ φροντίδα, μὲ φλογερὸ φρόνημα, δὲν ἔπαυσε οὔτε στιγμὴ νὰ ἐργάζεται σὰν ἀκούραστος ὁδοποιὸς τὸ ἔργο τῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ στὶς ψυχές. Εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσει κανεὶς στὴ ζωὴ αὐτή. Τὸ φωτεινὸ καὶ ἅγιο παράδειγμα τοῦ πιὸ μεγάλου προφήτη, τοῦ προφήτη τοῦ ὁποίου τὸ ἐγκώμιο γιὰ τὴν ἀρετή του ἔπλεξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς ὁδηγός. Νὰ ἑτοιμάσουμε μὲ ἐπιμέλεια τὸν ἴσιο δρόμο, ποὺ θὰ φέρει τοὺς ἀνθρώπους κοντὰ στὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή. Θὰ φέρει τὸν Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους. Θὰ Τὸν φέρει ἔνοικο μόνιμο στὴν ψυχή μας.   

Περιοδικό «ΖΩΗ»