Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ Δώδεκα Ἀποστόλων Φερίκιοϊ

Ὁμιλία τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν χοροστασίαν ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ Δώδεκα Ἀποστόλων Φερίκιοϊ (21 Ὀκτωβρίου 2018)

Ὑμνοῦντες καί δοξολογοῦντες τόν Θεόν τῶν θαυμασίων, καί ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ, ἑορτάζομεν σήμερον, συνηγμένοι εὐχαριστια-κῶς ἐπί τό αὐτό, τήν αἰσίαν ἐπέτειον τῆς συμπληρώσεως ἑκατόν καί πεντήκοντα ἐτῶν εὐλογημένης λειτουργίας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων Φερίκιοϊ. Παρελαύνουν ἐνώπιον ἡμῶν αἱ ψυχαί τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι συνήρχοντο εἰς τό ἐπίγειον τοῦτο κατοικητήριον τοῦ ὑπερουρανίου Θεοῦ, διά νά καταθέσουν τήν μετάνοιάν των, τήν χαράν καί τήν λύπην των, τά ὄνειρα καί τάς ἐλπίδας των, διά νά προσευχηθοῦν καί νά δοξάσουν τόν Θεόν, διά νά ὁμολογήσουν εὐτόνως τήν ὀρθόδοξον πίστιν των εἰς τήν ὑπέρθεον Τριάδα, διά νά μετάσχουν τῆς θείας χάριτος διά τῆς κοινωνίας τῶν ἀχράντων μυστηρίων, διά νά παρηγορηθοῦν ἐν καιροῖς καί περιστάσεσι δυστήνοις, διά νά μοιρασθοῦν τήν χαράν ἐν ταῖς ἑορταῖς καί ἐν ἡμέραις εὐδίας, διά νά σφυρηλατήσουν ἀδελφικούς δεσμούς ἐν Χριστῷ, διά νά ἀκούσουν τόν εὐαγγελικόν λόγον ἐκ τοῦ στόματος τῶν σεβασμίων ποιμένων αὐτῶν, διά νά εὐλογηθοῦν εἰς τάς καθοριστικάς στιγμάς τοῦ βίου.

Συνεύχεται μετ᾿ αὐτῶν ἡ μακαρία ψυχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου τοῦ πραέως, τοῦ ταπεινόφρονος καί καθαροῦ τῇ καρδίᾳ, ὁ ὁποῖος ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν ὑπηρέτησεν ἐνθέως ἐν τῷ ναῷ  τούτῳ ὡς ἱερεύς. Ἐν κατανύξει τούς μνημονεύομεν ὅλους, εὐχόμενοι τό «Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν».

Ἡ πανηγυρική σύναξις ἡμῶν ἐνταῦθα, δέν εἶναι μόνον καιρός ἀναμνήσεως καί μνημοσύνου, ἀλλά καί χαρᾶς διά τήν παρουσίαν ὑμῶν πάντων εἰς τόν περικαλλῆ τοῦτον ναόν, ὁ ὁποῖος καί σήμερον εἶναι τόπος προσευχῆς καί θείας λατρείας, καί σήμερον συνάγει καί ἁγιάζει τούς πιστούς, στεγάζει τάς ἐλπίδας καί ἀναπτερώνει τόν «ἄριστον πόθον» τῆς αἰωνιότητος. Τά πάντα εἰς τόν ἱερόν τοῦτον οἶκον τοῦ Θεοῦ εἶναι φωτεινά, κατεργάζονται τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, τά πάντα παραπέμπουν εἰς τήν «μέλλουσαν πόλιν» (πρβλ. Ἑβρ. ιγ’, 14) καί τήν «μέλλουσαν δόξαν» ( Ρωμ. η’, 18), εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Ἐσχάτων.

Ὁ Ἱερός Ναός τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων Φερίκιοϊ οἰκοδομήθηκε εἰς μίαν περίοδον ἀκμῆς τῆς Ὁμογενείας, εἰς μίαν περιοχήν μέ ἔντονον παρουσίαν τῆς Ρωμιοσύνης, διά νά βιώνεται συνεχῶς ἐν αὐτῷ ὑπό τῶν πιστῶν, ἐν λειτουργικῷ χρόνῳ καί ἐν τρόπῳ μυστηριακῷ, «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’, 20), τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ θείας οἰκονομίας, καί διά νά γίνωνται οἱ ἄνθρωποι μέτοχοι τῆς θείας χάριτος καί θείας φύσεως κοινωνοί. Εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον, τά ἐπίγεια ἑνώνονται μέ τά οὐράνια εἰς μίαν ἱεράν πνευματικήν μυσταγωγίαν, διά νά ἀποκαλυφθῇ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ὡς «ὁ κόσμος τοῦ κόσμου» (Ὠριγένης).

Δοξάζομεν τόν Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ διά τάς ἀμετρήτους εὐλογίας Αὐτοῦ πρός τήν Ὁμογένειαν. Ἔρχονται καί παρέρχονται αἱ γενεαί τῶν Ρωμιῶν τῆς Πόλεως τῶν Πόλεων, καί ἰδού, θείᾳ εὐδοκίᾳ, ἐν αὐτῇ φυλάσσονται ἀκαταπαύστως καί λειτουργοῦνται ἀλώβητα, ἡ πίστις, τό ἦθος καί ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ ἐπίκεντρον τό Σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Τά σοφά λόγια τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, διά τῶν ὁποίων περιέγραψεν εἰς τήν Β´ πρός Κορινθίους Ἐπιστολήν τήν φύσιν τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, ἐκφράζουν μέ ὑπέροχον τρόπον καί τήν ἱστορικήν πορείαν καί τήν ἱεράν ἀποστολήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου: «Ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις,  ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ,  ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διά τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίας καί εὐφημίας, ὡς πλάνοι καί ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνῄσκοντες καί ἰδού ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καί μή θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεί δέ χαίροντες, ὡς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες.» (Β´ Κορ. στ´, 4-10).

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἀγωνίζεται, διά νά διασώζεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τούς κινδύνους τοῦ ἐθνικισμοῦ, τῆς ἐσωστρεφείας καί τῆς αὐταρκείας, τοῦ ἀγόνου συντηρητισμοῦ καί τοῦ φονταμενταλισμοῦ, τῆς ὑποτιμήσεως τῶν ἐπιτευγμάτων τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ καί τῆς ἀρνήσεως τοῦ διαλόγου μέ τόν κόσμον. Μεριμνᾷ διά τόν ἄνθρωπον καί τά ὀξέα ὑπαρξιακά προβλήματά του, διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας ἐπί τῇ βάσει τῶν θεοδωρήτων ἀξιῶν τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεώς μας. Ἀποδεικνύει διά τῆς πολυδιαστάτου εὐλογημένης μαρτυρίας του, ὅτι δύναται, ὡς προσφυῶς ἐγράφη, «νά μετουσιώνει τό παρελθόν σέ παρόν, τό παρόν σέ μέλλον, τό χθές καί τό σήμερα σέ αὔριο».

Εἶναι ἀδιανόητον, ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων τήν εὐθύνην διά τήν ἑνότητα καί τήν εὐστάθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ἀδρανῇ, ὅταν ἕνας Ὀρθόδοξος λαός πάσχῃ καί ἀναζητῇ λύσιν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων, τά ὁποῖα τόν ταλανίζουν ἐπί αἰῶνας, προσβλέπῃ δέ καί προσφεύγῃ εἰς αὐτόν, αἰτούμενος στηριγμόν καί προστασίαν. Παρεμβαίνομεν ὀφειλετικῶς, πάντοτε ἐπί τῇ βάσει αὐθεντικῶς ἐκκλησιαστικῶν, γνησίως οἰκουμενικῶν καί ἀμιγῶς ὑπερεθνικῶν κριτηρίων, διά τήν Ἀλήθειαν καί τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν προάσπισιν τῆς κανονικῆς τάξεως καί τῆς ταυτότητος τῆς Ὀρθοδοξίας, πρός οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι διά τόν ἑαυτόν μας καί δι᾽ ἐπίδειξιν ἰσχύος καί δυνάμεως κοσμικῆς. Ἀδιαφοροῦντες, θά εἴμεθα ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἱστορίας.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὄχι μόνον ἐπιλύει διορθόδοξα προβλήματα, ἀλλά διασώζει καί προβάλλει τόν παγκόσμιον πολιτισμόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τάς ἀκαταλύτους ἀξίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, τήν πίστιν εἰς τόν ἐν Χριστῷ αἰώνιον προορισμόν τοῦ ἀνθρώπου, τήν προστασίαν τῆς ἱερότητος τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τοῦ «οἴκου» του, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, τήν ἀλληλεγγύην καί τόν διάλογον, τήν ἑνότητα καί τήν συνεργασίαν, τήν εἰρήνην καί τήν  καταλλαγήν. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία δέν καλλιεργεῖ καί δέν προάγει ἁπλῶς τάς πολυτίμους ἀξίας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ἀλλά ἐπηρεάζει δημιουργικῶς τό πολιτισμικόν γίγνεσθαι, δημιουργεῖ καί διδάσκει ὑψηλόν πολιτισμόν κοινωνίας καί ἀγάπης. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐσφράγισε καί σφραγίζει ἀνεξίτηλα τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἀποτελεῖ δέ καί σήμερον ἐλπίδα διά τό παρόν καί τό μέλλον. Ἀποτελεῖ, ὡς ἐλέχθη, «ἕνα ἱστορικό παράδοξο», ἕνα θεσμόν, «πού ἀκόμη κι ἄν  δέν τόν εἴχαμε δοσμένο ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί μάλιστα στό Γένος μας, θά ἔπρεπε νά τόν ἐφεύρουμε». (Μητροπολίτης Περγάμου).

Μέ αὐτάς τάς σκέψεις, χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν πάντων ὑμῶν, σᾶς καλωσορίζομεν ὅλους ἐγκαρδίως, ἰδιαιτέρως δέ τούς μαθητάς καί ἀποφοίτους τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς Φερίκιοϊ, καί σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι παραμένομεν καί θά παραμείνωμεν ἀκοίμητοι φύλακες τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου τοῦ βίου τῆς Ρωμιοσύνης, εἰς τήν ἱστορικήν καί ἀμετακίνητον κοιτίδα αὐτῆς, μέ τούς Ναούς καί τά προσκυνήματά μας ὁλόφωτα καί ἀνοικτά, μέ τά σχολεῖα καί τά λοιπά ἱδρύματα ἐν ἀγαστῇ λειτουργίᾳ, μέ ἑνότητα καί ἀλληλεγγύην, πιστοί εἰς τήν παρακαταθήκην τῶν πατέρων καί μέ ἐμπιστοσύνην εἰς τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ καί αἰσιοδοξίαν διά τό μέλλον.

Ἐν τῷ πεύματι τούτῳ, ἐκφράζομεν τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐαρέσκειαν πρός τόν Ἀρχιερατικῶς Προϊστάμενον τῆς Περιφερείας Ταταούλων Ἱερώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Σασίμων κύριον Γεννάδιον δι᾿ ὅσα μοχθεῖ καί προσφέρει εἰς τόν εὐσεβῆ λαόν τοῦ Θεοῦ, τάς συγχαρητηρίους εὐχάς καί τόν ἔπαινον τῆς ἡμῶν Μετριότητος πρός τόν Ἐντιμολογιώτατον Πρόεδρον τῆς Κοινότητος Φερίκιοϊ Ἄρχοντα Ἔξαρχον κύριον Κωνσταντῖνον Σανταλτζίδην καί τούς προθύμους καί ἀποτελεσματικούς συνεργάτας αὐτοῦ, καθώς καί τάς εὐχαριστίας μας πρός πάντας τούς διακονοῦντας καί στηρίζοντας τήν Κοινότητα αὐτήν, καταστέφοντες δέ πάντας ὑμᾶς, Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, διά τῆς Πατριαρχικῆς ἡμῶν εὐλογίας, ἐπικαλούμεθα ἐφ᾿ ὑμᾶς τήν ζείδωρον χάριν καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ πᾶσι πηγάζοντος τήν ζωήν Χριστοῦ, τοῦ δι᾿ ἡμᾶς σάρκα λαβόντος προαιωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Συγχαρητήρια καί χρόνια πολλά!