ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ Η ΖΥΓΑΡΙΑ

ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ Η ΖΥΓΑΡΙΑ

«Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ».

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ τῆς Ὀρθοδοξίας, γιορτάζουμε τὸν θρίαμβο τῆς πίστεως. Καὶ ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ μᾶς παρουσιάζει μεγάλους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ πρῶτο τὸν μεγάλο Μωυσῆ.

Στὴ θαυμαστὴ αὐτὴ περίπτωση, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν ἔχουμε μιὰ θεωρητικὴ πίστη, ἀλλὰ μιὰ πίστη ζωντανή, ποὺ τοῦ δίνει τὴ δύναμη νὰ περιφρονήσει καθετὶ τὸ γήινο, τὸ ἀνθρώπινο, τὸ λαμπρὸ καὶ ἐπιφανειακὸ καὶ νὰ προτιμήσει τὸν δρόμο τοῦ καθήκοντος καὶ τῆς θυσίας, τῆς προσφορᾶς καὶ τοῦ ὀνειδισμοῦ. «Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Μωυσῆς, ὅταν μεγάλωσε καὶ ἔγινε ἄνδρας, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται «βασιλόπαις», γιὸς τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Καὶ προτίμησε νὰ κακοπαθεῖ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση ἁμαρτίας, νὰ ζεῖ δηλαδὴ ἄνετα καὶ μὲ τιμές, σὰν αἰγύπτιος ἄρχοντας.

Καὶ ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ καὶ τοὺς θησαυροὺς τῆς Αἰγύπτου, θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο τὶς περιφρονήσεις, ποὺ ἔμοιαζαν πρὸς τὸν ὀνειδισμὸ καὶ τὴν περιφρόνηση, ποὺ ἀργότερα ὑπέστη ὁ Χριστός.

***

Οἱ αἰῶνες κύλησαν καὶ στὴν ἐποχή μας, δυὸ χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴν ἔλευση τοῦ Κυρίου, τὴ διδασκαλία Του καὶ τὴ θυσία Του, πόσο οἱ καιροὶ μας ἔχουν φέρει τρομερὴ ἀλλαγή! Πολλοὶ σήμερα κι ἐμεῖς βαπτισμένοι Χριστιανοί, ὄχι βασιλικὲς τιμὲς δὲν περιφρονοῦμε χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι αἰγυπτιακοὺς θησαυροὺς δέν ἀφήνουμε, μὰ οὔτε τὸ παραμικρὸ ὑλικὸ ἀγαθὸ δὲν θεωροῦμε «σκύβαλο» γιὰ τὴν πίστη μας.

Ἂς ἔλθουμε στὸν ἑαυτό μας. Ἔχουμε τὴν ἀγωνιστικότητα νὰ ἐνταχθοῦμε στὴν παράταξη τῆς ἀρετῆς, τῆς δικαιοσύνης, τῆς τιμιότητας, τῆς ἁγνότητας; Ἔχουμε τὸ κουράγιο νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν συμβιβασμὸ μὲ τὸ κακό, ἔστω κι ἂν ὑποστοῦμε κάποιον ὀνειδισμό, μιὰ εἰρωνεία, κάποιο παραμερισμό; Δὲν θέλουμε νὰ μᾶς κοστίσει κάτι, μικρότερο ἢ μεγαλύτερο ἡ πίστη μας. Θέλουμε νὰ κυλάει ἡ χριστιανική μας πορεία μὲ τὸ ἀζημίωτο...

***

Γιατί ὅμως νὰ συμβαίνει αὐτό; Διότι ἡ φλόγα τῆς πίστεως εἶναι ἀδύναμη, ἄτονη πολλὲς φορές. Δὲν φωτίζει τὸ νοῦ μας. Δὲν ἐπηρεάζει τὴ ζωή μας. Ζοῦμε χωρὶς νὰ ἔχουμε τὸ θάρρος, ὅταν ἔρχονται οἱ δύσκολες ὧρες, νὰ ποῦμε σὰν τὸν Μωυσῆ: Δὲν θὰ συμβιβαστῶ μὲ τὴν ἁμαρτία, τὴν ἀδικία, τὴν ἀνεντιμότητα. Θὰ προτιμήσω τὸ «στενὸ δρόμο» τοῦ καλοῦ, ἔστω κι ἂν δεχθῶ τὸν ὀνειδισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ὑλικοὶ θησαυροὶ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀξία μπροστὰ στοὺς ἄφθαρτους καὶ αἰώνιους θησαυρούς.

***

Ὑπάρχουν, ὡστόσο καὶ στὴν ἐποχή μας, ἄνθρωποι ποὺ ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη τοῦ Μωυσῆ. Νέοι καὶ ὢριμοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ περιφρονοῦν τοὺς φθαρτούς, πρόσκαιρους θησαυροὺς καὶ θεωροῦν γιὰ πλοῦτο τους τὴ θεία Ἀλήθεια, τὴν πνευματικὴ ζωή, τὴ θυσία καὶ τὸν ἀγώνα. Εἶναι οἱ φλογεροὶ μαχητὲς τῆς πίστεως στὸν σύγχρονο κόσμο. Εἶναι ὅσοι δὲν ὑποδουλώνονται στὸν ψευτοπολιτισμὸ καὶ στὶς ἀπαιτήσεις του, ἀλλὰ προτιμοῦν τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο, ποὺ πρῶτος βάδισε ὁ Κύριος καὶ Θεός μας.

Περιοδικό «ΖΩΗ»