Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020

ΜΝΗΜΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ


ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς.
Ένας ρωμαλέος και ευγενής Κυπριώτης. Μια γραφίδα ακαταπόνητη
συστηματική και με ζώσα σοφία.
Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα και με αγαπούσε πατρικά και ανιδιότελως. Χαιρόμουν να τον διαβάζω στις Κριτικές του παρεμβάσεις. Ο Νικόλαος Βασιλειάδης ήταν από τους πολυγραφότερους Κυπρίους του εικοστού αιώνα. Από τους πλέον σοφούς του Ελληνισμού στην ανατολή του εικοστού πρώτου αιώνα...
Από τα έτη του εξήντα που η γραφίδα του στην Αθήνα ανέλαβε να διακονήσει τον ελληνικόν λόγον για το καλόν της νεότητος του τόπου και της Εκκλησίας του Χριστού μας δεν απόκαμε στο μετερίζι του γένους και της ανυπόκριτης αγάπης.
Η πορεία του ήταν κλιμακωτή και σταθερή. Η εμβάθυνση του αξιοθαύμαστη χωρίς ακροβασίες. Τόλμησε έργα δύσκολα και μεγάλα με ένα τρόπο ταπεινό και χωρίς θορύβους. Ανδρεία όμως και μεθοδικά....

Είναι από τους Έλληνες που μας λείπουν αυτούς τους δύσκολους καιρούς...

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Από τα μικρά μου χρόνια είχα γνωρίσει τη γραφή του Νικόλαου Βασιλειάδη όταν ο πατέρας μου έφερε στο μικρό μας βιβλιοπωλείο το βιβλίο του "ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ 1955 1959."
Το 1984 του έστειλα ένα διήγημα που έγραψα
για το διαγωνισμό διηγήματος του Αθθηναιδείου Γυμνασίου. Πριν κλείσουν τα σχολεία και αποφοιτήσουμε ήρθε στην Κύπρο και με την ευκαιρία ζήτησε να με δει. Συναντηθήκαμε στο βιβλιοπωλείο Ο ΣΩΤΗΡ όπου είχα γνωρίσει τον μακαριστό φίλο Ηλία Θεοδωρόπουλο. Ήταν μια συνάντηση όμορφη. Με τον Κύριο Νίκο γίναμε φίλοι αμέσως. Μια φιλία ακριβή. Μου έγραφε συχνά. Με στήριξε στα πρώτα συγγραφικά μου βήματα. Θα χρειαστώ σελίδες για να καταγράψω τις θύμησες μου...
Ήταν άρχοντάς και ευγενής. Πολλές φορές μου έδιδε κουράγιο. Επέμενε να γράφω και το 1990 όταν έφτασα κατάκοπός στην Αθήνα μεγαλοβδομαδιάτικα μετά από δύο μήνες στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας με ένα χαμόγελο έβλεπε τις φωτογραφίες από εκείνο το αντικατοχικό ξέσπασμα.
Αυτός ο γίγαντας της έρευνάς και της γραφής επαινούσε εμάς τους ουτιδανούς...
Μια μεγάλη του αρετή που με δίδαξε πολλά ήταν η δεξιότητά να μην χαλά ποτέ τις γέφυρες με τους ανθρώπους που πέρασαν απ τη ζωή του. Άφηνε τις πόρτες ανοιχτές και πάντα προσευχόταν.
Στα γόνατα Γιάννη μου έγραφε στους καιρούς της δοκιμασίας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παράδειγμά του. Ήθελε όσοι αγαπούσαν την Εκκλησία να συνεργάζονται. Όσους πονούσαν την Κύπρο και το γένος να ναι μονιασμένοι. Επιπρόσθετα δεν ξεχνούσε τους φίλους του από όλες τις περιόδους της ζωής του. Πάντά επικοινωνούσε με το φίλο του από τα μαθητικά χρόνια της Πάφου δάσκαλό μου Μιχαλάκη Μαραθεύτη. Δεν ξεχνώ ένα πρωινό που πήγαμε μαζί στο Βιβλιοπωλείο Ιωαννίδη στη Λεμεσό για να δει τον κύριο Αντρέα και να θυμηθούν τα πρώτα τους νεανικά χριστιανικά σκιρτήματά. Αχ κύριε Νίκο φίλε μου καλέ πρέσβευε και για μας απο ψηλά...
Top of Form

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ας είναι αιωνία η μνήμη του Νικολάου Βασιλειάδη!

Αντιαιρετικός

Ανώνυμος είπε...

Στέλεχος επιφανές της Αδελφότητας Θεολόγων "Ο Σωτήρ".
Των αδελφοτήτων που τόσο έχουν συκοφαντηθεί!

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλο το έργο του. Ο Θεός να τον αναπαύσει....
Τα βιβλία του είναι πολύτιμα και θα μας συντροφεύουν πάντα.

Ανώνυμος είπε...

Ήταν ο αείμνηστος και αυτός, ένας '' εξωεκκλησιαστικός '' που εκτός της όλης
εκκλησιαστικής συγγραφικής του προσφοράς ,
μαζί με τον αείμνηστο Ευστάθιο Μπάστα,
στάθηκαν στο Φοιτητικό Οικοτροφείο της Καρτάλη, οι πνευματικοί μας πατέρες ,
στηρίζοντας μας ουσιαστικά και εμπρακτα στην επίγνωση του
'' μυστηρίου της ευσεβείας''
Ας έχουμε όλοι μας, τις ευχές και τις πρεσβείες των...

Ανώνυμος είπε...

Πολλά πρόσφεραν οι αδελφότητες στην Εκκλησία.