Ἀπάνθρωπη σκληρότητα καί ἐπίμεμπτη χλιαρότητα - Παναγιώτης Νικ. Γκουρβέλος

Ἀπάνθρωπη σκληρότητα καί ἐπίμεμπτη χλιαρότητα
(Φανατικοί καί ἀδιάφοροι μέσα στήν Ἐκκλησία)

«Ἕνα σοβαρό πρόβλημα, πού ἀπασχόλησε τήν πρώτη Ἐκκλησία, ἦταν τό πρόβλημα τῶν εἰδωλοθύτων. Εἰδωλόθυτα ἦταν τά κρέατα τῶν εἰδωλολατρικῶν θυσιῶν. Ὅσα περίσσευαν τά πωλοῦσαν στήν ἀγορά. Πολλοί χριστιανοί, ἔχοντας συνείδηση ὅτι οἱ εἰδωλολατρικές θεότητες ἦταν ἀνύπαρκτες, ἔτρωγαν ἀδιάκριτα ἀπ’ ὅλα τά κρέατα πού προσφέρονταν στήν ἀγορά. Ἄλλοι ὅμως, ἐπηρεασμένοι ἀπό τίς ἑβραϊκές ἀντιλήψεις γιά καθαρές καί ἀκάθαρτες τροφές, ἀπέφευγαν νά τρῶνε γενικῶς κρέατα ἀπό φόβο μήπως μολυνθοῦν. Οἱ πρῶτοι ὀνομάζονται «ἰσχυροί στήν πίστη» καί οἱ δεύτεροι «ἀσθενεῖς στήν πίστη». (Ἀθανασίου Κιρμιζῆ, Παντελῆ Λιαλιαμπῆ, Βενιζέλου Χριστοφορίδη, Θεολογία, Λατρεία καί Ζωή τῆς Ἐκκλησίας (Γιά τήν Α΄ τάξη τοῦ Ἑνιαίου Λυκείου), ΟΕΔΒ, Ἀθήνα 1998, σελ. 184)

Τό καυτό ζήτημα τῶν εἰδωλοθύτων ἀντιμετώπισε καί ἐπέλυσε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τόσο ἡ Ἀποστολική Σύνοδος (Πράξ. 15, 28-29) ὅσο καί ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 14, 1-23, Α΄ Κορ. 8, 1-13). Πλήν ὅμως τό πρόβλημα τῶν σχέσεων ἰσχυρῶν καί ἀσθενῶν χριστιανῶν, ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα, μέ διαφορετικές βέβαια μορφές, νά ταλανίζει τήν Ἐκκλησία. Ποιοί λοιπόν εἶναι οἱ ἰσχυροί καί ποιοί οἱ ἀσθενεῖς χριστιανοί σήμερα;

Τό δίδυμο ἀντιθετικό ζεῦγος τῶν σκληρῶν ἀφ’ ἑνός χριστιανῶν καί τῶν χλιαρῶν ἀφ’ ἑτέρου εἶναι αὐτό πού στίς ἡμέρες μας τραυματίζει βαθειά, κατά τήν ἀνθρώπινη βεβαίως πλευρά του, τό ἄχραντο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐπιβουλεύεται σοβαρά τήν ἑνότητά του. Στή μιά πλευρά στέκονται οἱ σκληρόκαρδοι καί ἄσπλαχνοι χριστιανοί («οἱ μή ἐσθίοντες», στήν περίπτωση τῶν εἰδωλοθύτων), οἱ ὁποῖοι ἔχοντας προκαταβολικά δικαιώσει τούς ἑαυτούς τους κατακρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους («τούς λοιπούς», τούς ἀνάξιους καί ἁμαρτωλούς (Λουκ. 18, 9-14), προεξοφλώντας ἤδη γι’ αὐτούς τήν αἰώνια καταδίκη. Στήν ἄλλη πλευρά τοποθετοῦνται οἱ χλιαροί καί πνευματικά ἀδιάφοροι χριστιανοί («οἱ ἐσθίοντες τά εἰδωλόθυτα» τότε), οἱ ὁποῖοι ὄντας οἱ ἴδιοι παντελῶς ἀδιάφοροι γιά τήν σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς τους καταφρονοῦν καί εἰρωνεύνται ὡς ἀφελεῖς καί θρησκόληπτους τούς θρησκευόμενους συνανθρώπους τους.

Οἱ αὐστηροί χριστιανοί(;) εἶναι σκληροί καί ἀδυσώπητοι κριτές τῶν ἄλλων («τῶν πάντων»), ἐνῶ οἱ ἀδιάφοροι γιά τά πνευματικά χριστιανοί(;) ταπεινώνουν καί ἐξουθενώνουν τούς ἀληθινούς χριστιανούς. Οἱ πρῶτοι, οἱ θρησκόληπτοι καί πουριτανοί, κατακρίνουν καί πυροβολοῦν μέ τά λόγια τους τούς ἁμαρτωλούς καί μάλιστα τούς ὁμοφυλόφιλους καί κάποτε τούς φονεύουν στ’ ἀλήθεια. Οἱ δεύτεροι, ὑποκριτές καί ἀλαζόνες, περιφρονοῦν καί ἀρνοῦνται τή θρησκεία μας, ἀμνηστεύουν καί ἀπενοχοποιοῦν τήν θεομίσητη ἁμαρτία, μάλιστα δέ καμαρώνουν καί ὑπερηφανεύονται γιά τήν βαρύτατη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὀργανώνοντας ξεδιάντροπα παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας (τά περιβόητα gay pride).

Οἱ μέν σκληροί ἀπορρίπτουν τόν παρήγορο καί γεμάτο ἀγάπη λόγο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας, πού μᾶς ὑποδέχεται σέ τούτη τήν ζωή, ὄχι ὡς Κριτής μας, ἀλλ’ ὡς Σωτήρας μας (Ἰω. 3, 16-17), οἱ δέ χλιαροί καί ἀδιάφοροι συνάνθρωποί μας ἀπωθοῦν βαθειά μέσα τους τή σκέψη πώς ὁ Χριστός θά ξαναέρθει στόν κόσμο, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του, ὄχι ὡς Λυτρωτής πλέον, ἀλλ’ ὡς Δίκαιος Δικαστής (Σύμβολο τῆς Πίστεως). Οἱ χριστιανοί μέ τήν ἄτεγκτη σκληρότητα, ὑποσυνείδητα θεωροῦν πώς ὁ Κύριος κακῶς ἔκανε πού δέν κατακεραύνωσε ἀλλ’ ἀντιθέτως  συγχώρησε τήν μοιχαλίδα γυναίκα, ἐνῶ οἱ χριστιανοί μέ τήν ἐλαστική ἤ ἴσως καί πωρωμένη συνείδηση λησμονοῦν τήν ρητή προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ πρός τήν μοιχαλίδα: «Πορεύου καί ἀπό τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 8, 1-11).

          Ἡ προσήλωση τῶν πρώτων στήν (χριστιανική) ἀλήθεια εἶναι ἀπάνθρωπη καί θηριώδης, καθότι ἔχει πάρει διαζύγιο ἀπό τήν ἀγάπη. Ὅμως καί ἡ ὑποτιθέμενη ἀγάπη τῶν δεύτερων καταντᾶ ὑποκριτική καί ψεύτικη, ἀφοῦ περιφρονεῖ τήν ἐξ Ἀποκαλύψεως χριστιανική ἀλήθεια. Οἱ φανατικοί καί σκληροί χριστιανοί αἰσθάνονται ἀπέχθεια γιά τήν ἐλευθερία καί τείνουν πρός τόν ὁλοκληρωτισμό, πολιτικά δέ ἐκφράζονται μέσα ἀπό τήν Ἄκρα Δεξιά καί τήν Ἄκρα Ἀριστερά, ἐνῶ οἱ θρησκευτικά ἀδιάφοροι («χλιαροί») ἐκδέχονται τήν ἐλευθερία ὡς ἀσυδοσία καί ὡς πολίτες ὑπερψηφίζουν τήν ἐκσυγχρονιστική φιλο –Εὐρωπαϊκή Ἀριστερά καί τήν φωτισμένη φιλο –Δυτική Δεξιά.  

          Τελικά, αὐτό πού μᾶς σώζει εἶναι, τόσο οἱ σκληροί καί ἄτεγκτοι ἄνθρωποι («οἱ μή ἐσθίοντες») ὅσο καί οἱ χλιαροί καί θρησκευτικά ἀδιάφοροι («οἱ ἐσθίοντες») νά ἐγκολπωθοῦμε τά λυτρωτικά λόγια τοῦ Κυρίου μας, πού διαβάζονται στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς: «Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο.  σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν» (Ρωμ. 14, 3-4).

Παναγιώτης Νικ. Γκουρβέλος