Η ιστορία μιας φωτογραφίας (12 Μαΐου - Παγκόσμια ημέρα νοσηλευτή) - Υπ.

Άνοιξη 2020. Λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα, έξω από το νοσοκομείο Ρενμίν, που στεγάζεται στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου της Γουχάν στην Κίνα, της πόλης που αποτέλεσε την «καρδιά» της επιδημίας του covid-19.

Ο 87χρονος ασθενής, πρώην βιολιστής ορχήστρας είναι κλεισμένος ένα μήνα τώρα στο θάλαμο απομόνωσης. Δεν βλέπει τίποτα και κανέναν, εκτός από τους πέντε-έξι επαγγελματίες υγείας που έχουν επιφορτιστεί με το δύσκολο έργο της νοσηλείας του άγνωστου μέχρι τότε και φονικού ιού.

Η κατάστασή του παππού μέρα με τη μέρα χειροτερεύει κι η ψυχολογία του έχει πιάσει πάτο. Πλέον δεν ελπίζει σε τίποτα. Έχει βαρεθεί. Περιμένει σήμερα, αύριο, από ώρα σε ώρα, από λεπτό σε λεπτό να 'ρθει το εξιτήριο από την κλινική, που 'ναι ταυτόχρονα για τους περισσότερους το εισιτήριο για τον άλλο κόσμο.

Το ρολόι γυρίζει αργά και βασανιστικά τους δείκτες. Νιώθει πως ο ρυθμικός ήχος του αναπνευστήρα μετράει τις στιγμές που του απόμειναν. "Άραγε απόψε θα είναι το τέλος;" αναρωτιέται όταν η πόρτα του θαλάμου ανοίγει διάπλατα και μπαίνει ένα 20χρονο παλικάρι. Είναι ο Γκαν Γιούντσαο, ο νοσηλευτής. Ο Γκαν έχει την ηλικία του εγγονού του. Και τα μάτια του, πόσο μοιάζουν τα μάτια του με του εγγονού του! Όλοι εδώ, γιατροί και νοσηλευτές κάνουν ό,τι μπορούν για να νιώσει μια στάλα καλύτερα. Κι ο Γκαν περισσότερο από όλους.

"Έλα παππού, πάμε βόλτα!" του λέει γελώντας.

Τον κοιτάει απορημένος εκείνος.

"Πάμε στο δίπλα κτίριο, στη μονάδα αξονικής τομογραφίας" συμπληρώνει ο Γκαν.

Μια έκφραση θλίψης χαράχτηκε στο κουρασμένο πρόσωπό του και τα μάτια του καρφώθηκαν στο πάτωμα.

Με γρήγορες και ζυγισμένες κινήσεις το γεροδεμένο παλικάρι τον μεταφέρει έξω από το θάλαμο. Ο γιατρός Λιου Κάι τους περιμένει απέξω. Κινούν κι οι τρεις για τη μονάδα αξονικής τομογραφίας.

Ο παππούς κοιτάει δεξιά, αριστερά καθώς περνούν στους διαδρόμους και μπαίνουν στο ασανσέρ.

Είναι έτοιμοι να διαβούν την πόρτα που ενώνει τα δυο κτήρια, όταν γιατρός και νοσηλευτής κοιτιούνται στα μάτια και με τη γλώσσα της αγάπης συνεννοούνται κι αλλάζουν το δρομολόγιο.

Όχι δεν θα πάνε από το εσωτερικό του κτηρίου. Θα βγουν στην πίσω αυλή και θα μπουν από την πλαϊνή πόρτα.

Το αεράκι χαϊδεύει τα μάγουλα του παππού κι εκείνος ανοίγει τα γέρικα μάτια του διάπλατα. Ο ήλιος παίζει κρυφτό αργά και νωχελικά με τους ουρανοξύστες της περιοχής. Κάνει μια προσπάθεια και σηκώνει το δεξί του χέρι, το λαβωμένο από τον φλεβοκαθετήρα και δείχνει μπροστά. Χωρίς να μιλά. Δείχνει τον ήλιο, τα σύννεφα, το γαλανό ουρανό, τα δέντρα, τα πανέμορφα δέντρα. Δείχνει τη ζωή που 'ναι μπροστά του και τον καλεί με μύριους τρόπους να τη ζήσει.

"Ναι, παππού, είναι όμορφα" του λέει ο γιατρός και την ίδια ώρα ο Γκαν κάνει λίγο πίσω. Βγάζει το κινητό από την τσέπη της λευκής μπλούζας, ανοίγει την κάμερα και αιχμαλωτίζει τη στιγμή.

Ο Λιου ο γιατρός κοιτά τον παππού στα μάτια. Του γνέφει καταφατικά εκείνος. Ναι, το ξέρει πως είναι ώρα να φύγουν.

Μια βδομάδα αργότερα ένας μεσόκοπος άνδρας παραλαμβάνει από την μονάδα covid τον 87χρονο πατέρα του, εμφανώς καταβεβλημένο σωματικά, αλλά υγιή και χαρούμενο.

Στο απέναντι περίπτερο μια εφημερίδα γράφει για το timing μιας τυχαίας φωτογραφίας που τράβηξε ένας νοσηλευτής.

Την ίδια ώρα ένας 20χρονος σπουδαστής βιολιού σχολιάζει στο instagram την ίδια φωτογραφία που είχε γίνει πλεόν viral:

Οι νοσηλευτές μπορεί να μην είναι άγγελοι, αλλά είναι το αμέσως καλύτερο πράγμα ...

Υπ.

 Αντί για υστερόγραφο