Περιωρισμένη ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ - Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

   Περιωρισμένη ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ

«Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς» (Λουκ. 8,32)

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

 Ὅταν, ἀγαπητοί μου, ὅταν ὁ Κύριος ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν δυστυχισμένο Γαδαρηνὸ τὴν λεγεῶνα τῶν δαιμόνων, τότε τὰ δαιμόνια φοβοῦνταν μήπως τὰ διατάξῃ νὰ πᾶνε ἀπὸ τώρα «εἰς τὴν ἄβυσσον», δηλαδὴ στὴν κόλασι. Κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἤθελαν νὰ σταματήσουν οὔτε μιὰ στιγμὴ τὴν προσφιλῆ τους καταστροφικὴ δραστηριότητα κι οὔτε ἔνιωθαν ἀνάγκη ν᾿ ἀναπαυθοῦν ἀπὸ τοὺς κόπους τους, σκέφτηκαν νὰ καταστρέψουν κάτι ἄλλο. Ζήτησαν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Κύριο, νὰ τοὺς ἐπιτρέψῃ νὰ πᾶνε νὰ μποῦν σὲ μία «ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει», σ᾽ ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκε ἐκείνη τὴν ὥρα στὸ κοντινὸ βουνό. Καὶ ὁ Κύριος «ἐπέτρεψεν αὐτοῖς», τοὺς τὸ ἐπέτρεψε (Λουκ. 8,32).

Τί παρατηροῦμε ἐδῶ; Κάτι παράδοξο. Ὁ διάβολος καὶ οἱ δαίμονες εἶνε οἱ αἰώνιοι ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀντιμάχονται τὸν ἴδιο καὶ τὸν ἱερὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἦρθε ἐδῶ στὴ γῆ, κάνουν τὸ πᾶν γιὰ νὰ παρεμποδίσουν τὸ ἔργο του· δὲν ἔχουν καμμία σχέσι καὶ δὲν ἐπικοινωνοῦν μαζί του, εἶνε ἀμετανόητοι καὶ μένουν ἀδιάλλακτοι. Τί βλέπουμε ὅμως νὰ γίνεται τώρα· ἀφήνουν τὴν ἀδιαλλαξία, ἀπευθύνονται σ᾽ αὐτὸν καὶ ἔρχονται σὲ συνεννόησι μαζί του. Καὶ μόνο αὐτό; ἐνῷ θέλουν νὰ κάνουν τὸ κακὸ ποὺ σκέπτονται, νὰ καταστρέψουν δηλαδὴ τὸ κοπάδι τῶν χοίρων, δὲν προχωροῦν ἀμέσως στὸ σκοπό τους, ἀλλὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸ Χριστὸ τὴν ἄδειά του γιὰ νὰ ἐνεργήσουν! Ξέρετε πῶς μοιάζει αὐτό;

Σὰν ὁ ἐχθρὸς ἑνὸς στρατηλάτου, π.χ. τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἢ τοῦ Ἰουλίου Καίσαρος ἢ τοῦ Ναπολέοντος, ὄχι μόνο ν᾽ ἀποκαλύπτῃ στὸν ἀντίπαλό του τί σχεδιάζει νὰ κάνῃ, ἀλλὰ καὶ νὰ τοῦ ζητάῃ τὴν ἔγκρισι νὰ τὸ κάνῃ! Περίεργο πρᾶγμα. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτὴ ἡ συμπεριφορά;

 * * *

Τὸ νὰ ζητοῦν, ἀγαπητοί μου, τὰ δαιμόνια τὴν ἄδεια νὰ καταστρέψουν τὴν ἀγέλη τῶν χοίρων σημαίνει, ὅτι οἱ δαίμονες δὲν εἶνε κυρίαρχοι τοῦ παντός. Μπορεῖ ὁ διάβολος νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι κατέχει ὅλες τὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου (βλ. Λουκ. 4,6) καὶ μπορεῖ οἱ δαίμονες νὰ λέγωνται «κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»(Ἐφ. 6,12), αὐτὸ ὅμως ποὺ εἶπαν σήμερα στὸ Χριστὸ ἀποδεικνύει, ὅτι δὲν εἶνε στὸ χέρι τους νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν· ἡ δρᾶσι τους ἐκτείνεται μέχρι ἑνὸς σημείου καὶ τοὺς ἐπιτρέπεται νὰ κινοῦνται μέσα σὲ ὡρισμένα ὅρια. Αὐτὴ εἶνε ἡ πραγματικότητα, κι αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶνε πολὺ παρήγορο καὶ ἐνισχυτικό.

Ἀλλοίμονο στὴν ἀνθρωπότητα, ἐὰν ὁ σατανᾶς ἔμενε ἐλεύθερος νὰ δράσῃ καὶ νὰ ἐκτελέσῃ ὅλα τὰ κακοῦργα σχέδιά του. Εἶνε τόση ἡ κακία του ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε, ἂν ἦταν ἐλεύθερος, μέσα σὲ λίγα λεπτὰ θὰ ζητοῦσε νὰ θρυμματίσῃ τὰ πάντα καὶ ἔπειτα νὰ καθίσῃ ἐπάνω στὰ ἐρείπια καγχάζοντας γιὰ τὸ κατόρθωμά του. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν ἀφήνει τὸ σατανᾶ. Ἀγαπᾷ τὸν ἄνθρωπο, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀπ᾽ τὸ ἕνα μέρος περιορίζει τὴν καταστρεπτικὴ μανία τοῦ διαβόλου, τοῦ θέτει ἰσχυροὺς περιορισμοὺς καὶ τοῦ βάζει γερὸ χαλινάρι, ὥστε ἡ ὁρμή του ν᾿ ἀνακόπτεται· κι ἀπ᾽ τὸ ἄλλο μέρος ὁπλίζει τὸν ἄνθρωπο μὲ τέτοια πνευματικὰ ὅπλα, ὥστε κάθε πιστὸς δοῦλος του ἐξωπλισμένος μὲ τὴ δύναμι τῆς θείας χάριτος νὰ μπορῇ ν᾿ ἀποκρούῃ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ καὶ νὰ τὸν νικᾷ.

Ὅτι ἡ δύναμις τοῦ σατανᾶ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Θείας Προνοίας, αὐτὸ τὸ μαρτυρεῖ καθαρὰ καὶ τὸ βεβαιώνει σαφῶς ἡ ἁγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἔχουμε τὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ, καὶ στὸ πρῶτο του κεφάλαιο διαβάζουμε, ὅτι ὁ διάβολος ἐμφανίζεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀγγέλων του· ῥίχνει πονηροὺς ὑπαινιγμοὺς κατὰ τοῦ Ἰώβ, συκοφαντεῖ τὴν ἀρετή του καὶ χαρακτηρίζει τὴν ἀφοσίωσι καὶ πιστότητά του στὸν Κύριο ὄχι γνήσια καὶ δοκιμασμένη ἀλλὰ συμφεροντολογική· καὶ στὸ τέλος προκαλεῖ τὸ Θεὸ ζητώντας νὰ ὑποβληθῇ ὁ Ἰὼβ σὲ μεγάλες θλίψεις, ἐλπίζοντας ὅτι κάτω ἀπὸ αὐτὲς ὁ πιστὸς δοῦλος θὰ καμφθῇ καὶ θὰ ἐγκαταλείψῃ τὸν Κύριό του. Καὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ δοκιμαστῇ ὁ Ἰὼβ μέσα στὸ καμίνι πρωτοφανῶν πειρασμῶν καὶ νὰ δείξῃ τέτοια ὑπομονὴ ποὺ ἔμεινε παροιμιώδης (βλ. Ἰακ. 5,11)· ἀφήνει δηλαδὴ τὸ σατανᾶ νὰ δράσῃ, συγχρόνως ὅμως τοῦ ὁρίζει μέχρι ποιοῦ σημείου θὰ προχωρήσῃ. «Τότε εἶπεν ὁ Κύριος τῷ διαβόλῳ· Ἰδοὺ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ᾿ αὐτοῦ μὴ ἅψῃ»(Ἰὼβ 1,12). Κάνε, δηλαδή, –λέει ὁ Θεὸς στὸ σατανᾶ– ὅ,τι θέλεις στὰ παιδιά του, στὰ ζῷα του, στὴν περιουσία του, σὲ ὅ,τι ἔχει· δὲν σοῦ ἐπιτρέπω ὅμως νὰ βάλῃς χέρι ἐπάνω του, ν᾽ ἀγγίξῃς τὴ ζωή του. Στὸ βιβλίο λοιπὸν αὐτό, ποὺ εἶνε μία περιγραφὴ τοῦ δραματικοῦ ἀγῶνος μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ σατανᾶ, βλέπουμε ὅτι ὁ σατανᾶς δρᾷ ἐντὸς ἑνὸς περιωρισμένου πεδίου, ποὺ εἶνε ἐκ τῶν προτέρων καθωρισμένο ἀπὸ τὸ Θεό.

 Ἀλλὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὸ εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς, βλέπουμε τὴν ἀλήθεια αὐτή. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στὸ σατανᾶ νὰ παιδέψῃ τὸν δαιμονιζόμενο, δὲν τὸν ἄφησε ὅμως νὰ τὸν θανατώσῃ, νὰ τὸν ῥίξῃ π.χ. ἀπὸ τὸ γκρεμὸ στὴ λίμνη, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς χοίρους· ὁ δαιμονιζόμενος βρισκόταν διαρκῶς κάτω ἀπὸ τὴν πατρικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τὸν παρακολουθοῦσε στοργικὰ σὲ ὅλα τὰ βήματά του καὶ τὸν προφύλασσε ἀπὸ τὰ θανατηφόρα χτυπήματα τοῦ διαβόλου. Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος βλέπουμε ὅτι οἱ δαίμονες δὲν τολμοῦν νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους καὶ νὰ καταστρέψουν τὴν ξένη αὐτὴ περιουσία, ἐὰν προηγουμένως δὲν λάβουν τὴν ἄδεια τοῦ Κυρίου.

Ἐὰν λοιπὸν γιὰ νὰ βλάψῃ ὁ σατανᾶς μερικοὺς χοίρους ἀπαιτῆται ἄδεια τοῦ Κυρίου, κατὰ ἀσυγκρίτως μείζονα λόγο ἀπαιτεῖται ἄδεια προκειμένου νὰ πειράξῃ μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο ἕναν ἄνθρωπο. Κι ὅτι ἔτσι ἔχει τὸ πρᾶγμα ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ βαρυσήμαντα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στὸν ἀπόστολο Πέτρο τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης· «εἶπε δὲ ὁ Κύριος· Σίμων Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον· ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ, ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. 22,31-32). Δηλαδή· Σίμων, μὴ καυχᾶσαι γιὰ τὴν πνευματική σου δύναμι, γιὰ τὶς ἀρετές σου, γιὰ τὴν ἀγάπη σου πρὸς ἐμένα. Ὁ σατανᾶς εἶνε φοβερός· ζήτησε νὰ σᾶς κοσκινίσῃ σὰν τὸ σιτάρι, νὰ σᾶς ταράξῃ καὶ νὰ σᾶς πειράξῃ τόσο πολύ, ὥστε νὰ κλονισθῆτε καὶ νὰ πέσετε. Ἀλλὰ ἐγὼ δὲν σᾶς ἐγκαταλείπω ἀβοήθητους στὴ διάθεσι τοῦ διαβόλου· προσηυχήθηκα καὶ παρακάλεσα τὸν οὐράνιο Πατέρα, ὥστε ἡ πίστι σου σ᾽ ἐμένα νὰ μὴ σβήσῃ καὶ χαθῇ.

* * *

Τί συμπεραίνουμε, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὶς μαρτυρίες καὶ τὰ λόγια αὐτὰ τῆς ἁγίας Γραφῆς; Ὅτι ὅλοι θὰ δεχθοῦμε ὁπωσδήποτε πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου – αὐτὸ εἶνε ἀναπόφευκτο, ἀλλὰ νὰ μὴ φοβηθοῦμε· ὁ Θεὸς περιορίζει τὴ δύναμι τοῦ διαβόλου καὶ ἐπιτρέπει σ᾽ αὐτὸν νὰ μᾶς πολεμήσῃ τόσο μόνο ὅσο μποροῦμε νὰ τὸν πολεμήσουμε κ᾽ ἐμεῖς καὶ νὰ τὸν νικήσουμε, ἐὰν βέβαια τὸ θέλουμε.

Γιὰ τὸν λόγο ὅμως ἀκριβῶς αὐτὸν θὰ εἴμαστε καὶ ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ νικηθῇ καὶ νὰ καταντήσῃ αἰχμάλωτος τοῦ διαβόλου. Ἐὰν ὁ σατανᾶς μᾶς πείραζε παραπάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, τότε θὰ μπορούσαμε νὰ δικαιολογηθοῦμε γιὰ τὶς πτώσεις καὶ τ᾽ ἁμαρτήματά μας καὶ νὰ ποῦμε, ὅτι ἡ πάλη μας εἶνε ἄνιση καὶ γι᾽ αὐτὸ νικηθήκαμε. Ἀλλὰ τώρα; Τώρα

 καὶ ἡ δύναμις τοῦ ἐχθροῦ εἶνε περιωρισμένη,

 καὶ ὁ Χριστὸς προσεύχεται γιὰ μᾶς, ὅπως ἄλλοτε προσευχήθηκε γιὰ τὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους,

 καὶ ἡ Ἐκκλησία, τὸ θεϊκὸ αὐτὸ ὁπλοστάσιο, εἶνε ἕτοιμη νὰ μᾶς ὁπλίσῃ μὲ τελειότερα πνευματικὰ μέσα, ὥστε ὄχι ἁπλῶς νὰ νικήσουμε ἀλλὰ καὶ νὰ θριαμβεύσουμε.

Τί ὑπολείπεται; Μόνο ἡ θέλησί μας. Νὰ θελήσουμε. Ν᾽ ἀποφασίσουμε. Νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις κατὰ τοῦ ἐχθροῦ, κατὰ τοῦ πονηροῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ζητάει νὰ μᾶς ὑποδουλώσῃ καὶ νὰ μᾶς μεταβάλῃ σὲ ἀχθοφόρους τῆς ἁμαρτίας.

Ἀδελφοί, ἂς λάβουμε θάρρος. Ἂς ἀκούσουμε τί λέει ὁ παντοκράτωρ Κύριος· Ὑποταχθῆτε στὸ Θεό, ἀντισταθῆτε στὸν διάβολο καὶ θὰ φύγῃ μακριὰ ἀπὸ σᾶς· πλησιάστε στὸ Θεὸ καὶ θὰ πλησιάσῃ καὶ ἐκεῖνος ἐσᾶς· «Ὑποτάγητε τῷ Θεῷ. Ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ᾿ ὑμῶν· ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν»(Ἰακ. 4,7-8).