«Χαριτωμένα θεολογήματα» της Δέσποινας Ζαμάνη και του Σωτήρη Κόλλια - Γράφει ο πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας

Παρουσίαση του νέου βιβλίου

«Χαριτωμένα θεολογήματα»

της Δέσποινας Ζαμάνη και του Σωτήρη Κόλλια,

από τις εκδόσεις Εν Πλώ

Γράφει ο πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας

Είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς με τρόπο αστείο για πράγματα πολύ σοβαρά; Επιτρέπεται να θεολογείς χαριτολογώντας και να υπαινίσσεσαι τις παθογένειες του εκκλησιαστικού χώρου με χιουμοριστικές ιστορίες; Από την εποχή του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη μέχρι τις πιο λαμπρές στιγμές της σύγχρονης σάτιρας έχουμε πάμπολλα παραδείγματα όπου σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας σχολιάστηκαν με τρόπο διασκεδαστικό, ρίχνοντας μια πιο ανάλαφρη ματιά στις στενάχωρες αποκλίσεις της ανθρώπινης πεπτωκυίας φύσης.

Αν αγωνίζεσαι να κατανοήσεις τις δικές σου αστοχίες, αν έχεις ζήσει πολλά χρόνια σε μια ενορία κι έχεις δει πρόσωπα και πράγματα, αν μελετάς την θεολογία της εκκλησίας και διδάσκεις θρησκευτικά στο σχολείο, τότε σου έχει δοθεί η ευκαιρία να δεις την ζωή από την καλή και από την ανάποδη.

Και τότε, κάποια στιγμή μαζί με τις θεολογικά τεκμηριωμένες αναλύσεις και πραγματείες μπορεί να σου έρθει η διάθεση να σκιαγραφήσεις την πραγματικότητα βλέποντάς την από την αστεία της πλευρά, στην ουσία καταγράφοντας ιστορίες που συνήθως διηγούμαστε όταν θέλουμε να αποφορτιστούμε, σχολιάζοντας φαιδρές συμπεριφορές και λανθασμένες απόψεις.

Χωρίς εμπάθεια και με πολύ κέφι η Δέσποινα Ζαμάνη και ο Σωτήρης Κόλλιας καταγράφουν τα ελαττώματα και τις πλάνες ημών των μελών της Εκκλησίας και όχι μόνο! Μας υπενθυμίζουν πόσο εύκολα μπορεί να ξεχαστούμε, να υιοθετήσουμε ασυναίσθητα φαρισαϊκές συμπεριφορές, να κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία, να παριστάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, να πάρει μορφή ταπεινόσχημη η κενοδοξία μας, να καλυφτούμε πίσω από την πλάνη μας κατακρίνοντας τους άλλους.

Όταν η σάτιρα δεν είναι προσβλητική και χυδαία και το χιούμορ έχει σκοπό να θυμίσει τις πλάνες μας κι όχι να κρίνει δηκτικά μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει να καταλάβουμε «τα δικά μας πταίσματα», και να έχουμε ματιά αγαπητική πάνω στους άλλους, αφού έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι πόσο αδύναμοι είμαστε.

Αυτά τα μονοπάτια που μας ξεστρατίζουν ψηλαφούν οι συγγραφείς του βιβλίου, μας ψυχαγωγούν και μας υποδεικνύουν πως πρέπει διαρκώς να αυτοεξεταζόμαστε γιατί «δεν είναι καθόλου ευχάριστο να δει κανείς τον εαυτό του φτωχό», να έρθει σε επίγνωση της τυφλότητάς του»^[1]. Και με αυτόν τον πολύ πρωτότυπο τρόπο μας προσφέρουν τις δροσερές και συνάμα διδακτικές ιστορίες τους εν μέσω των δυσκολιών της καθημερινότητας και μας θυμίζουν πως η ζωή δίχως πείνα και δίψα για την Αλήθεια είναι άχρωμη και λειψή.

---

[1] Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προσδρόμου Ἐσσεξ.