ΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ ΤΗΣ Μ. ΤΕΤΑΡΤΗΣ - ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 ΤΟ ΕΥΧΕΛΑΙΟ  ΤΗΣ   Μ. ΤΕΤΑΡΤΗΣ

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Στό ξεκίνημα τῆς  Ἐκκλησίας, τό Εὐχέλαιο γινόταν  εἴτε στό σπίτι τοῦ ἀρρώστου, εἴτε στό  Ναό μέ Θ. Λειτουργία.  Ὅταν γινόταν στό Ναό, ἔφερναν τόν ἄρρωστο σέ φορεῖο. Κατά τήν Ἀκολουθία τῆς Προσκομιδής ἐπιτελεῖτο τό  Εὐχέλαιο· μετά ἡ Θ.  Λειτουργία· στό τέλος,  ἄλειφαν τόν ἄρρωστο καί τόν κοινωνοῦσαν·  καί  «σηκωτό» τόν ξαναπήγαιναν στό  σπίτι του, ψάλλοντας καθ' ὁδόν «τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς» καί τόν Ν΄ ψαλμό· οἱ Ἱερεῖς ἄλειφαν σταυροειδῶς τό κρεβάτι του ἀρρώστου,  τούς τοίχους καί τίς πόρτες  τοῦ σπιτιοῦ του. (Π. Τρεμπέλα. Μικρόν Εὐχολόγιον, τ΄ Α΄, ἔκδοση 2η  σελ. 105-120,175-193). 

     Τό Εὐχέλαιο, λοιπόν, γινόταν πάντα σέ περίπτωση ἀσθενείας·  ἦταν περιορισμένης, εἰδικῆς χρήσεως. Ὅμως, σύν τῷ χρόνῳ, ἡ χρήση του ἐπεκτάθηκε καί σ'ἄλλες σοβαρές περιπτώσεις. Γίνεται, λοιπόν, καί    ὅταν   συμβαίνουν ἀνεξήγητες ἀναποδιές, ἤ  μάγια καί ἄλλα σοβαρά.  «Μοῦ δένουν τά χέρια!», ὀρυόταν  ἕνας μάγος, πού προσπαθοῦσε νά κάνει κακό  σέ  οἰκογένεια.  Ὅμως,  τήν ἴδια στιγμή ἡ  οἰκογένεια ἔκανε Εὐχέλαιο. 

            Γίνεται καί ὡς προετοιμασία γιά τή Θ. Κοινωνία· ὡς  προκαθάρσιο· «ἐξαλείφει τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας καί ἀποδιώκει τά ἀρρωστήματα καί μᾶς καθαίρει ἀπό τοῦ βορβόρου τῶν ἁμαρτιῶν καί μᾶς προξενεῖ ἔλεος παρά τοῦ Θεοῦ καί εὐμένειαν καί συγχώρισιν» (Ἅγιος Συμεών Θεσ/νίκης, Ἅπαντα, σελ.232-3).

             «Εἶμαι γιά  Εὐχέλαιο», ἔλεγαν οἱ πατέρες  μας,   ὅταν ἁμάρταναν βαριά.  «Ἀφ' οὗ ἁμαρτήσωμεν προσερχόμεθα εἰς ἁγίους ἀνθρώπους  (Ἱερεῖς) (...) διά προσταγῆς τῶν ὁποίων προσφέρομεν εἰς τόν Θεόν ἅγιον ἔλαιον»  (Αὐτόθι, σελ. 81). Δηλαδή οἱ Ἱερεῖς, μεταξύ τῶν ἄλλων,  ἔβαζαν ὡς «κανόνα» στούς ἐξομολογουμένους, νά κάνουν  Εὐχέλαιο, πρό τῆς Θ. Κοινωνίας. Καί ἐπειδή οἱ περισσότεροι κοινωνοῦσαν τή Μ. Πέμπτη, ἐπικράτησε (κατά τήν Τουρκοκρατία), ὥστε Μ. Τετάρτη, παραμονή τῆς Θείας Μεταλήψεως, νά γίνεται στό Ναό ἕνα Εὐχέλαιο γιά ὅλους τούς πιστούς.

            Αὐτό  ἰσχύει  μέχρι  σήμερα στά  Μοναστήρια, καί ὄχι μόνο· καί αὐτή εἶναι ἡ τάξη τῆς Ἐκκλησίας· δηλαδή, Εὐχέλαιο στίς ἐνορίες ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ. Καί ποῦ τό μεμπτό, ἄν γίνεται  πάλιν καί πολλάκις;  Τό μεμπτό εἶναι, ὅτι δέν εἶναι αὐτή ἡ τάξη τῆς Ἐκκλησίας· καί  «μή  μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου» (Παρ. 22:28).

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!