Λίγα λόγια στο γάμο δύο φίλων - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Λίγα λόγια στο γάμο δύο φίλων

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Μετά την τέλεση του Μυστηρίου του γάμου σας, θέλουμε να σας ευχηθούμε η χαρά της σημερινής μέρας να κρατήσει ισόβια! Όμως όλοι ξέρουμε ότι τα ανθρώπινα τελειώνουν...

Σήμερα πάντως δεν κάναμε μια ανθρώπινη ληξιαρχική ρύθμιση της απόφαση σας να παντρευτείτε, αλλά το Μυστήριο του γάμου σας. Όπως ήδη είπαμε, τα ανθρώπινα εξαντλούνται γι’ αυτό εμείς σήμερα προσευχηθήκαμε να έρθει (να Τον καλέσετε δηλαδή εσείς να έρθει) ο Χριστός στη ζωή σας και να "φτιάξει" κρασί για την συνέχιση του γάμου σας.

Γάμος είναι ο ηρωισμός της καθημερινότητας. Φυσικά δεν γίνεται κάποιος ακουσίως ήρωας. Μπροστά στο δίλημμα, ατυχώς, είναι πιο εύκολη η προδοσία. Αν δεν αγαπάμε το Νόμο του Χριστού [ο Χριστός δεν φεύγει από τον Σταύρο, οι μαθητές φεύγουν(όχι όλοι)] θα κυνηγάμε απλώς την ησυχία των ικανοποιημένων αναγκών, βουλιάζοντας στην επιδίωξη κατανάλωσης, ξεχνώντας την κοινωνία με οποιονδήποτε. Από τον Χριστό μέχρι τον σύντροφό μας.

Ο Νόμος του Χριστού θέτει φραγμούς και απαγορεύσεις στην άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας μας, που τελικά όμως την κάνουν πιο ισχυρή! Έτσι κάθε υγιής επιθυμία αυξάνεται, γίνεται πιο έντονη, πάλλεται, είναι ζωντανή. Δίχως τον φραγμό του Νόμου του Χριστού βυθίζεται στο τέλμα της κινούμενης άμμου των εναλλασσόμενων επιλογών και πεθαίνει. Το γήπεδο κάθε αθλήματος είναι γήπεδο, επειδή υπάρχουν όρια! Αν δεν υπάρχουν όρια, δεν είναι γήπεδο· είναι... «χωράφι και αλάνα»!

Ο χριστιανός, όντας με το Νόμο του Χριστού, δεν ζει το Νόμο ως βάρος, αλλά ως απελευθέρωση. Όποιος όμως δεν είναι ΜΕ τον Νόμο, αλλά ΚΑΤΩ από τον Νόμο, ζει το Νόμο ως καταπίεση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο μόνος τρόπος να υπάρξει κανείς σαν άνθρωπος, και όχι σαν προηγμένο θηλαστικό, είναι να αγαπήσει τον Νόμο ως θεραπεία του, να ζήσει ΜΕ τον Νόμο, και να πεθάνει για ένα ιδανικό. Η αυτόβουλη θυσία αψηφά ακόμη και την ίδια την φύση. Άλλωστε δεν ερωτευόμαστε ποτέ από υπολογισμό ή κατόπιν έλλογης απόφασης, αλλά ξεχνώντας τον εαυτό μας.

Πρώτος ξέχασε τον εαυτό του ο Χριστός.

Αγαπώντας Τον ξεχνάμε (κατά μίμησην Εκείνου ή όσο τέλος πάντων Τον μιμούμαστε) κι εμείς τον εαυτό μας κι έτσι μπορούμε να αγαπάμε τους άλλους. Ο ένας τον άλλον, εν προκειμένω στην συζυγία, αλλά και σε κάθε έκφραση ζωής. Τότε όταν αυτοί που αγαπάμε μας εκτιμούν και μας αναγνωρίζουν γίνεται η ζωή παραδεισένια, όχι από την έλλειψη προβλημάτων, αλλά από την αίσθηση διάφανης συμπόρευσης με αφίλαυτη αγάπη.

Ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα στις προσευχές μας πριν λίγο παρακλήθηκαν να συμπροσευχηθούν! Ισαάκ σημαίνει χαμόγελο και Ρεβέκκα υπομονή. Όπλα χρήσιμα για τον δρόμο που αρχίσατε. Όχι απλώς και μόνον χρήσιμα! Όλα τα ανθρώπινα η σφύρα του πανδαμάτορος χρόνου τα συντρίβει, τα λιώνει και τα αφανίζει. Το σώμα, την ομορφιά, τις αντοχές, το μυαλό... Όμως στην χαρούμενη διάθεση και στην υπομονή ο χρόνος λειτουργεί ως σφυρηλάτηση! Δεν τα αφανίζει. Τα μορφοποιεί και τους προσθέτει αντοχή.

Όλοι εμείς, οι δικοί σας (εξ αίματος και εκ διαθέσεως), σας ευχόμαστε τρία πράγματα:

α. υγιά αγάπη του Νόμου του Χριστού·

β. μίμηση της θυσίας Του· και

γ. τον Ισαάκ και την Ρεβέκκα μόνιμους συγκατοίκους σας!!

Αμήν.-