Ἑορτὴ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως - Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἑορτὴ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως

 «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου σῶσον ἡμᾶς»

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου, ἀγαπητοί μου, ἔχει ἀρχίσει ἡ νηστεία τοῦ Σαρανταημέρου, γιὰ νὰ ἑτοιμαστοῦμε νὰ ἑορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα. Ἡ Γέννησις τοῦ Κυρίου, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, εἶνε ἡ «μητρόπολις» τῶν ἑορτῶν, ἡ ῥίζα ἀπὸ τὴν ὁποία βγῆκαν ὅλες οἱ ἄλλες χριστιανικὲς ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔχουμε καὶ τὴ σημερινὴ μεγάλη θε­ομητορικὴ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Τὴν ἑορτὴ αὐτὴ τὴν παραλάβαμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι.

* * *

Τί εἶνε ἡ ἱερὰ Παράδοσις;
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μέχρι τὸ τριακοστὸ ἔ­τος τῆς ἡλικίας του ἔμενε στὴ Ναζαρὲτ καὶ ἐργαζόταν ὡς ἁπλὸς τεχνίτης στὸ ξυλουργεῖο τοῦ Ἰωσήφ, ποὺ φαινόταν ὡς πατέρας του.

Μετὰ τὰ 30 πῆγε στὸν Ἰορδάνη καὶ βαπτί­στηκε ἀπὸ τὸν Πρόδρομο. Κατόπιν βγῆκε στὴν ἔρημο ἐ­πὶ 40 ἡμερόνυχτα· νήστεψε αὐστηρὰ καὶ ἀντιμετώπισε τοὺς πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου, καὶ τέλος βγῆκε στὸν δη­μόσιο βίο. Ἰδιώτης καὶ ἄγνωστος ἕως τότε, ἄρχισε νὰ γί­νεται γνω­στὸς στὸν κόσμο ὡς διδάσκαλος. Δίδασκε, συνεχῶς καὶ παντοῦ. Δίδαξε μέχρι καὶ τὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς του ὅταν εἶπε στὸ Γολγοθᾶ τοὺς περίφημους ἑπτὰ λόγους πάνω ἀπὸ τὸ σταυρό του, καὶ μετὰ ἐξέπνευσε. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ διδασκαλία ἔκανε καὶ θαύματα, θαύματα ἀναρίθμητα. Αὐτὰ –προσέξτε τὸ σημεῖο αὐτό– εἶνε ἆραγε ὅλα γραμμένα στὰ Εὐαγγέλια; ὅ,τι εἶπε καὶ ὅ,τι ἔκανε ὁ Χριστὸς εἶ­νε ὅλα γραμμένα; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ἂς ρωτήσουμε τὸν εὐ­αγγελιστὴ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος στὸ τέλος – τέλος τοῦ Εὐαγγε­λίου του σημειώνει· «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίη­σεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ᾽ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶ­μαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. ἀμήν» (Ἰω. 21,25). Μὲ ἄλλα λόγια· ἀκόμη καὶ ἂν γίνονταν τὰ δέντρα μολύβια κι ὁ οὐρανὸς χαρτὶ κ᾽ ἡ θάλασσα μελάνι, καὶ πάλι δὲν θὰ ἔ­φταναν γιὰ νὰ γραφοῦν ὅλα ὅσα εἶπε καὶ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Λίγα ξέρουμε· ὅσα ἦταν ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας, αὐτὰ γράφτηκαν. Τὰ ὑπόλοιπα τί ἔγιναν, χάθηκαν; Δὲν χάθηκαν. Ποῦ βρίσκονται;

Κρατήθηκαν στὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, μεταδόθηκαν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα κι ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, καὶ φυλάχτηκαν στὴν ἱερὰ Παράδο­σι. Οἱ ἀπόστολοι, ποὺ πῆγαν στὰ διάφορα μέρη καὶ κήρυξαν, δὲν τὰ ἔγραψαν ὅλα στὶς ἐπιστολές τους· ὑπῆρχαν καὶ ἄλλα. Σὲ πιστοὺς π.χ., ποὺ ἐπισκέφθηκε καὶ κατήχησε ὁ ἀ­πόστολος Παῦλος, τοὺς ξαναθυμίζει κατόπιν περιληπτι­κὰ ὅ,τι τότε τοὺς δίδαξε καὶ ρωτάει· «Δὲν θυμᾶστε, ὅταν ἀκόμη ἤμουν κοντά σας, ὅτι αὐτὰ σᾶς τά ᾽λεγα;» (Α΄ Θεσ. 2,5). Καὶ πιὸ κάτω τοὺς προτρέπει· «Κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδι­δάχθητε εἴτε διὰ λόγου (δηλαδὴ προφορικά) εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡμῶν (δηλαδὴ γραπτά)» (ἔ.ἀ. 2,15)· ὅσα σᾶς διδάξαμε ἀπὸ κοντὰ καὶ ὅσα σᾶς γράψαμε σὲ ἐπιστολές μας. Ἐδῶ ἐννοεῖ τὴν προφορικὴ ἱερὰ Παράδοσι καὶ τὴν ἁγία Γραφή. Ὅλα λοιπὸν ὅσα ἔπρεπε νὰ διατηρήσουν στὴ μνήμη τους οἱ πιστοὶ ἀλλὰ δὲν περιελήφθησαν στὴν ἁγία Γραφή, αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴν ἱερὰ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.
Καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία μας –μὴν παραξενευθῆτε– τὰ ἔχουμε ὄχι μέσα ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ ἀλλὰ ἐκ παραδόσεως. Τί ἔχουμε ἐκ τῆς Παραδόσε­ως; Ἔχουμε π.χ. τὸ ὅτι κτίζουμε τοὺς ναούς μας μὲ τὸ ἱε­ρὸ πρὸς ἀνατολάς. Τὸ ὅτι κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ (ἑ­νώνουμε τὰ τρία δάκτυλα καὶ τὰ φέρουμε ψηλά, κάτω, δεξιὰ καὶ ἀριστερά). Τὰ παρέδωσαν οἱ ἀπόστολοι στοὺς μαθητάς τους, αὐτοὶ στοὺς δικούς τους μαθητάς κ.ο.κ.· ἔ­γι­νε μιὰ ἁλυσίδα μακρινή, ποὺ φτάνει ἕως ἐμᾶς. Ἔχουν κι αὐτὰ ἰσχὺ καὶ ἀξία ὅπως ὁ γραπτὸς λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐκ τῆς Παραδόσεως –καὶ μὲ ἐρείσματα στὴ Γραφή– ἔχουμε τὰ ἑπτὰ μυστήρια, τὶς ἅγιες εἰκόνες στὴ λατρεία, τὰ μνημόσυνα τῶν κεκοιμημένων, τὶς νηστεῖες Τετάρτης – Παρασκευ­ῆς κ.λπ.. Ἐκ τῆς Παραδόσεως ἔχουμε καὶ τὸν κανόνα καὶ τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τῆς ἁγίας Γραφῆς· ἡ Ἐκκλησία δηλαδή, ἀφοῦ ἀπέκλεισε ἕνα πλῆθος ἀπὸ ψευδεπίγραφα ἔργα ποὺ κυκοφοροῦσαν, τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα, ξεχώρισε τὰ γνήσια καὶ μᾶς τὰ παρέδωσε μὲ τὴν βεβαίωσι, ὅτι π.χ. τῆς Καινῆς Διαθήκης τὰ θεόπνευστα βιβλία εἶνε αὐτὰ τὰ εἰκοσιεπτά (27) καὶ ὄχι ἄλλα. Στὴν ἱερὰ Παράδοσι ἀνήκουν οἱ δογματικοὶ ὅροι καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες τῶν ἁγίων οἰ­κουμενικῶν καὶ τῶν τοπικῶν Συνόδων, καθὼς καὶ οἱ ὁμόφωνη ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Γραφῶν. Οἱ αἱρετικοὶ ὅμως δὲν παραδέχονται τὴν ἱερὰ Παράδοσι, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς βλέ­πουμε ὅτι ἔχουν ἀποκλίσεις καὶ ἑτεροδιδασκαλίες ποὺ διχάζουν τοὺς χριστιανοὺς Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς. Οἱ ὀρθόδοξοι παραδεχόμεθα τὴν ἱερὰ Παράδοσι, ὅπως τὴν παρέδωσαν οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ παράδοσις δὲν ἔρχεται σὲ σύγκρουσι μὲ τὴν ἁγία Γραφή, ἀλλὰ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία Γραφὴ καὶ Παράδοσις εἶ­νε ἕνα πρᾶγμα· εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Παράδοσις ὑπάρχει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς· στὴν οἰκογένεια, στὰ ἤθη, στὴν παιδεία, στὸ δίκαιο, στὴν τέχνη, στὸ στρατό, στὴν τοπικὴ κοινωνία, στὸ ἔθνος, στὴν ἀνθρω­πότητα. Ὅπου ἡ παράδοσις εἶνε σεβαστή, ἐκεῖ ὑπάρχει πρόοδος· ὅπου ἀθετεῖται, ἐκεῖ ὑπάρχει παρεκτροπὴ καὶ ὀ­πι­σθοδρόμησις. Ἡ ἱερὰ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας εἶνε ἡ πιὸ σεβαστὴ ἀπὸ κάθε ἄλλη καὶ ἔχει ζωὴ αἰώνων. Τώρα κά­ποιοι θέλουν νὰ σβήσουμε τὴν Παράδοσι, ἀλλὰ ἔτσι ἀρχίζει ἡ καταστροφή. Οἱ αἱρετικοὶ λένε ὅτι δέχονται μόνο τὴν ἁ­γία Γραφή· ἀλλὰ ἡ Γραφὴ χωρὶς τὴν Παράδοσι δὲν στέκει.
Στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς ταξίδευα καὶ μέσα σ᾽ ἕνα βαγόνι ἔπιασα συζήτησι μὲ μιὰ γερόντισσα ἀπὸ τὸν Πόντο. –Πῶς ζῇς, τῆς λέω, πῶς περνᾶς; –Προσπαθῶ νὰ ζήσω σὰν Χριστιανή. Σκέπτομαι τοὺς γονεῖς μου, τὸν παπποῦ μου ποὺ ὑπέφερε καὶ τὸν ἔσφαξαν οἱ Τοῦρκοι. Θέλω, ὅταν πάω στὸν ἄλλο κόσμο, νὰ μὲ ὑποδεχθοῦν οἱ πρόγονοί μου καὶ νὰ μοῦ ποῦν· Καλῶς τὴν κορούλα μας, ποὺ κράτησε τὴν πίστι μας!
Οἱ προηγούμενοι μᾶς παρέδωσαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστι καὶ μιὰ χρυσῆ παράδοσι μὲ ὅλα τὰ ὡραῖα στοιχεῖα τῆς λατρείας, μὲ ὅλα τὰ μεγαλεῖα, ποὺ γιὰ νὰ κρατηθοῦν ἔγιναν μεγάλοι ἀγῶνες.
Σᾶς ἔδωσα λοιπὸν τὴν ἔννοια τί εἶνε ἱερὰ Παράδοσις.

* * *

Ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως εἶνε καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτή. Ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες ἑώρταζαν στὰ Ἰεροσόλυμα οἱ Χριστιανοὶ τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Τί λέει γι᾽ αὐτὴν ἡ ἱερὰ Παράδοσις;
Γονεῖς τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἦταν ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, ἀντρόγυνο ἀγαπημένο, φτωχαδάκια, ἀλλὰ μὲ πίστι στὸ Θεό. Εἶχαν ὅμως τὴ λύπη ὅτι δὲν ἔχουν παιδί. Παρακαλοῦσαν γι᾽ αὐτὸ μέρα – νύχτα, νήστευαν, διάβαζαν τὶς Γραφές, προσεύχονταν μὲ δάκρυα. Καὶ ὁ Θεὸς ἄ­κουσε τὴν προσευχή τους· σὲ περασμένη γεροντικὴ ἡλικία γέννησαν ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι, τὸ ὁποῖο ὠνόμασαν Μαριάμ, δηλαδὴ Μαρία.
Γεννήθηκε τὸ κοριτσάκι καὶ εἶχαν μεγάλη χαρά. Τὸ ὑ­ποδέχθηκαν ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ· εἶχαν συναίσθησι ἱερὰ ὅ­τι ἡ Κόρη δὲν εἶνε δική τους, εἶνε παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς τοὺς τὴν ἔδωσε. Γι᾽ αὐτό, μόλις ἔγινε τριῶν ἐτῶν –καὶ ξέρε­τε πόσο ἀγαποῦν οἱ γονεῖς τὰ μικρὰ χαριτωμένα παιδιὰ ποὺ ἀρχίζουν νὰ μιλᾶνε–, δὲν τὴν κράτησαν στὸ σπίτι τους. Τὴν ἀφιέρωσαν στὸ Θεό. Τὴν πῆραν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μὲ τὴ συνοδεία χοροῦ παρθένων, λέει ἡ παράδοσις, τὴν συνώδευσαν στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Ἐκεῖ τὴν ὑποδέχθηκαν οἱ ἱερεῖς καὶ ὁ ἀρχιερεὺς Ζαχαρίας μὲ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ τὴν ἔβαλε μέσα στὰ Ἅγια τῶν ἁγίων· ἐκεῖ δηλαδή, ποὺ μόνο μιὰ φορὰ τὸ χρόνο ἔμπαινε ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ῥάντιζε μὲ αἷμα τῶν θυσιῶν. Ἐκεῖ μέσα ἔμεινε 12 χρόνια· προσευ­χόταν, νήστευε, ἄκουγε τὴ λατρεία καὶ τὰ ἀναγνώσματα, μελετοῦσε καὶ μόνη της. Ἄγγελος Κυρίου τῆς ἔφερνε οὐράνια τροφή, ὅπως στὸν προφήτη Ἠλία ποὺ ὁ Θεὸς τὸν ἔτρεφε στέλνοντάς του τροφὴ μὲ ἕνα κοράκι ποὺ ἐρχόταν κάθε φορά. Ὅταν ἡ Παρθένος ἔγινε 15 ἐτῶν, τότε βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, παραδόθηκε στὰ χέρια τοῦ Ἰωσήφ, ποὺ ἔγινε ὁ μνηστήρας καὶ κηδεμόνας της. Κατόπιν ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου.

* * *

Αὐτὰ ξέρουμε ἐκ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως γιὰ τὴ σημε­ρινὴ ἑορτή, καὶ αὐτὰ παρέλαβαν καὶ μᾶς παραδίδουν πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μᾶς λέει, ὅτι ἡ Παναγία Θεοτό­κος εἶχε μία ἰδιαίτερη ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγησι ἀ­πὸ τοὺς γονεῖς της καὶ μία ἰδιαίτερη φροντίδα ἀπὸ τὸ Θεό, ἀφοῦ τὴν ὑπηρετοῦσαν ἄγγελοι καὶ ἀργάγγελοι. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους εἶνε· ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν ἱερὰ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μᾶς τὰ ἔμα­θε αὐτά· ἂν σβήσουμε τὴν Παράδοσι, δὲν μένει τίποτα. Ὁ διάκοσμος τῆς λατρείας μας μᾶς διδάσκει καὶ οἱ ἱε­ρὲς εἰκόνες ποὺ βλέπουμε εἶνε τὰ βιβλία τῶν ἀγραμμά­των, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.

* * *

Ποιό εἶνε τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς; Προσέξτε μερικὰ σημεῖα.
Ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα δὲν εἶπαν, Τὸ παιδὶ εἶνε δικό μας. Γιὰ τόλμησε τώρα νὰ πᾷς σὲ ἕνα σπίτι καὶ νὰ πῇς, ὅτι τὸ παιδάκι σας αὐτὸ ἀνήκει στὸ Θεό. Δὲν τὸ δέχον­ται· δὲν πιστεύουν στὸ Θεό. Τὸ παιδὶ δὲν εἶνε τοῦ ἄλφα ἢ τοῦ βῆτα, εἶνε τοῦ Θεοῦ· ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα εἶνε συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ στὴ δημιουργία του.
Τὸ παιδί μας εἶνε δῶρο τοῦ Θεοῦ, σκέφτηκαν, καὶ τὸ παρέδωσαν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιά. Ἀλλ᾽ ὄχι μόνο ἡ Παναγία· καὶ κάθε παιδὶ εἶνε δῶρο τοῦ Θεοῦ, δῶρο πραγματικά. Γιατὶ σπίτι χωρὶς παιδὶ –ὅλα τ᾽ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου νά ᾽χῃ– δὲν ἔχει χαρά. Εἶνε δῶρο οὐράνιο τὸ παιδί· συνεπῶς εἶνε δικό του, τοῦ ἀνήκει, πρέπει νά ᾽νε ἀφιερωμένο στὸ Θεό. Βέβαια. Τώρα ποιός θεωρεῖ τὸ παιδί του δῶρο τοῦ Θεοῦ; Κατηραμένη ἐποχή!
Τὸ Εὐαγγέλιο λέει γιὰ μία ἔγκυο γυναῖκα, ὅτι «ἐ­σκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. 1,41). Εἶνε λοι­πὸν τὸ ἔμβρυο ζωντανὸ καὶ ἔχει συναισθήματα. Ἄλλοτε σκιρτᾷ ἀπὸ χαρά, ὅπως ἐδῶ. Ἄλλοτε ὅμως, ὅταν ἀπει­λῆται μὲ τὴν ἔκτρωσι, θλίβεται, φοβᾶται, ἀμύνεται, κραυ­γάζει. Αὐτὰ ἀπέδειξε ἡ ἠλεκτρονικὴ βιντεοσκόπησι μιᾶς ἐκτρώσεως, ποὺ δημοσιεύθηκε μὲ τίτλο «Ἡ σιωπηλὴ κραυγή»· πῆγε καὶ κόλλησε ψηλά, στὰ τοιχώματα τῆς μήτρας, δὲν ξεκολλοῦσε, καὶ ἄνοιγε τὸ στόμα του κραυγάζοντας· αὐτὰ ἔκαναν τὸν γυναικολόγο γιατρό, ποὺ ἕ­ως τότε εἶχε κάνει χιλιάδες ἐκτρώσεις, νὰ συν­αισθανθῇ τὸ ἔγκλημά του καὶ νὰ σταματήσῃ τὶς ἐκτρώσεις. Τὸ παι­δὶ εἶνε ἕνα μεγάλο ἀσύλληπτο μυστήριο. Ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει, ὅτι ἅμα τῇ συλλήψει εἶνε πλήρης ἄνθρωπος. Ὅπως εἶνε θαυμαστὸ ὅτι ἀπὸ ἕνα σπόρο βγαίνει ἕ­να πελώριο δένδρο, ἔτσι θαυμαστὸ εἶνε ὅτι ἀπὸ μιὰ μικρὴ – ἐλάχιστη ὕλη, ποὺ εἶνε τὴ πρώτη καταβολὴ τοῦ παιδιοῦ, δημιουργεῖται ἕνα ὑπέροχο πλάσμα. Κάθε ἄν­θρωπος εἶνε ἕνα θαῦμα. Τώρα ὅμως ἡ κυρὰ ἀποφασίζει, ἐρήμην αὐτοῦ, νὰ τὸ πετάξῃ, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ γλεντάῃ καὶ νὰ διασκεδάζῃ ἐλεύθερα. Γι᾽ αὐτὸ δὲν κάνει πλέον παιδιὰ παρὰ μόνο ἕνα – δυό. Ἡ ἔκτρωσι εἶνε φόνος ἀνυπεράσπιστου ἀνθρώπου, μεγάλο ἔγκλημα.
Τὰ Εἰσόδια τῆς Παναγίας μᾶς θυμίζουν καὶ τὰ δικά μας εἰσόδια, ποὺ γίνονται 40 ἡμέρες μετὰ τὴ γέννησι τοῦ παιδιοῦ. Ὅταν ἡ μάνα φέρνῃ τὸ νεογέννητο στὴν ἐκκλησία, τὸ ἀφιερώνει καὶ ὁ ἱερεὺς μὲ εἰδικὴ εὐχὴ λέει· Κύριε, ἐσὺ ποὺ ἔφερες τὸ βρέφος αὐτὸ στὸν κόσμο, σὲ παρακαλοῦμε προστάτευσέ το…. Τὸ κακὸ ποιό εἶνε· ὅτι μετὰ τὸν σαραντισμὸ πολλοὶ δὲν ξαναφέρουν τὸ παιδὶ στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ. Εἶσαι Χριστιανὴ μάνα; Νὰ πηγαίνῃς τὸ παιδί σου τακτικὰ στὸ ναό· νὰ κάνῃς εἰσόδια τοῦ παιδιοῦ σου κάθε Κυριακή!
Τέλος τὰ Εἰσόδια τῆς Παρθένου Μαρίας τιμοῦν στὸ πρόσωπό της τὴν ἁ­γνότητα καὶ παρθενία, ποὺ πρέπει νὰ διατηρῇ ψυχικῶς καὶ σωματικῶς κάθε πιστός, ἄν­τρας ἢ γυναίκα, ποὺ ἀπὸ βρέφος ἀφιερώθηκε στὸ Χριστό. Ἔχετε ἕνα μεγαλεῖο, σεῖς οἱ παρθένες Χριστιανές. Κρατῆστε τὴν παρθενία σας, μὴν ἀφήσετε κανένα παλιάν­θρωπο νὰ σᾶς ἀγγίξῃ. Ἡ παρθενία εἶνε τὸ στολίδι τῆς γυναίκας. Μὴν ἀκοῦτε τὰ λόγια τῶν φαύλων. Μιμηθῆτε τὴν Παναγία, γιὰ τὴν ὁποία ψάλλουμε «Τὴν ὡραιότητα τῆς παθενίας σου…». Βλέπω πολλὰ κορίτσια ποὺ θέλουν νὰ κάνουν οἰκογένεια καὶ περιμένουν ἐναγωνίως, μὰ ὁ γάμος ἀργεῖ καὶ θλίβονται. Τί φταίει; Σεῖς οἱ γυναῖ­κες φταῖτε! Διότι μὲ νὰ ὑποχωρῆτε στὶς προγαμιαῖες σχέ­σεις, μὲ τὴν ἄθλια αὐτὴ μόδα, ἀπωθεῖται πίσω ὁ τίμιος γάμος καὶ ἐπικρατεῖ ἡ ἀτιμία καὶ ἀκολασία. Ἂν ὅλες ἐσεῖς δὲν ὑποχωρούσατε στὴν καταραμένη συνήθεια, τότε καμμία γυναίκα δὲν θὰ ἔμενε ἀνύπαντρη. Διότι ἡ γυναίκα μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς ἄντρα, ἀλλὰ ὁ ἄντρας δὲν ζῇ χωρὶς γυναῖκα. Ἂν λοιπὸν οἱ γυναῖκες ἔμεναν ὅλες καθαρὲς καὶ ἀμόλυντες, σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων, σᾶς τὸ λέω ὑπευθύνως· καὶ ἡ πιὸ ἄσχημη γυναίκα θὰ παντρευόταν· ἐνῷ τώρα καὶ ἡ πιὸ ἄξια δὲν βρίσκει νὰ παντρευτῇ, ἀ­φοῦ ὁ κάθε παλιάνθρωπος μπορεῖ καὶ γλεντάει τὴ γυναῖκα καὶ μετὰ τὴν πετάει σὰν λεμονόκουπα.

* * *

Κλείνω, ἀγαπητοί μου, μὲ τὴν ἐξῆς παρατήρησι. Σήμε­ρα πολλοί, θεωρούμενοι χριστιανοί, φοβοῦνται ν᾽ ἀφήσουν τὸ παιδὶ νὰ πλησιάσῃ στὴν Ἐκκλησία, νὰ πάῃ στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο, μή τυχὸν καὶ ἀγαπήσῃ τὸ Χριστὸ καὶ ἀ­φιερωθῇ στὸ Θεό. Σ᾽ αὐτοὺς λοιπὸν ποὺ πολεμοῦν ἔτσι τὸν θαυμαστὸ αὐτὸν τρόπο ζωῆς, λέω. Μὴ φοβᾶστε, δὲν γίνονται τὰ παιδιά σας καλόγεροι καὶ καλόγριες. Ἐὰν μέσα στὰ χίλια παιδιὰ ἕνα ἀφοσιωθῇ στὸ Θεό, αὐτὸ εἶνε ζηλευτὸ λαχεῖο. Κάποιος πατέρας στὴν Ἀθήνα ἤθελε νὰ σκο­τώσῃ ἕναν καλόγερο, διότι τὸν θεώρησε ὑπαίτιο ποὺ τὸ κορίτσι του πῆγε στὸ μοναστήρι. Αὐτὸ δὲν εἶνε ἔργο ἀνθρώ­που. Κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φυτέψῃ αὐτὸ τὸν πόθο. Ὁ σπόρος τῆς παρθενίας εἶνε ἀπὸ τὸν οὐρανό! Βλέπεις παιδί, ποὺ δὲν πλησίασε ὣς τώρα στὴν Ἐκκλησία, δὲν πῆγε κατηχητικὸ σχολεῖο, δὲν ἄκουσε ποτέ ἱεροκήρυκα καὶ χριστιανικὴ διδασκαλία, καὶ ἐκλέγει μόνο του τὴν παρθενικὴ ζωή. Ἀπὸ τὸν οὐρανὸ εἶνε ὁ σπόρος αὐτός, ὄχι ἀπὸ τὴ γῆ. Καὶ θέλεις ἐσὺ νὰ τὸν ξερριζώσῃς;