Ὅταν μιλοῦν οἱ Ἅγιοι - «Κ.Π.»

Ὅταν μιλοῦν οἱ Ἅγιοι 

«Κ.Π.»

Ρώτησε κάποιος ἐρημίτης ἀσκητὴς τὸ Μέγα Ἀντώνιο

- Ἀββᾶ, ἀφοῦ κι ἐγὼ ἀγαπῶ τὸν Θεὸ κι ἀφοῦ ἀσκοῦμαι περισσότερο καὶ ἀπὸ σένα, περισσότερο ἀγρυπνῶ, περισσότερο νηστεύω καὶ ἀσιτεύω, γιατί, ἀδελφέ μου, ἐσὺ ἔχεις περισσότερη σχέση μὲ τὸν Θεό; Γιατί ἐσὺ παίρνεις μεγαλύτερη χάρη; Κι ὁ καθηγητὴς τῆς ἐρήμου ἀπάντησε:

- Γιατί ἀγαπῶ τὸν Θεὸ ἀλλιώτικα ἀπὸ σένα. Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἄσκησή μου καὶ ἀπὸ τὶς νηστεῖες μου κι ἀπὸ τὶς ἀγρυπνίες μου καὶ ἀπὸ τὶς γονυκλισίες μου. Πού σημαίνει ὅτι τὸ μάτι μου εἶναι στραμμένο στὴ φιλοτιμία Του καὶ ὄχι στὴ δική μου, στὴ φιλανθρωπία Του καὶ ὄχι στὴ δική μου. Στὴν ἀγάπη Του τὴν ἐλεητική, τὴν παντοτινὴ καὶ ὑπερβάλλουσα.

Ἔλεγαν οἱ νέοι στὸν Ἅγιο Παΐσιο

- Πάτερα, ὁ διάβολος ὀργώνει, ὀργώνει μὲ πολλὰ ὑνιά. Ἔχει κάνω ἄνω κάτω τὸν κόσμο, ὅπου κι ἂν ἀκουμπήσει κανεὶς, πονάει… Καὶ ὁ ἅγιος ἀπαντοῦσε:

- Ναί. Ὄντως ὀργώνει τὴ γῆ, ἀλλὰ δὲν ξέρει…

- Τί δὲν ξέρει, Γέροντα;

- Δὲν ξέρει, ποιὸς σπέρνει ἀπὸ πίσω, δὲν ξέρει τί θὰ βλαστήσει ἀπὸ τὴ βαθιὰ ὀργωμένη καὶ ἀνακατεμένη γῆ. Δὲν ξέρει…

Ἔλεγε ὁ Γέροντας Κλέοπας:

- Ἐσεῖς, πού μιλᾶτε γιὰ τὴν Παναγία μας τὴ γνωρίζετε; Γνωρίζετε ποιὰ εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καὶ πόσο εἶναι τὸ ἔλεός της; Ἔχετε τὴν εἰκόνα Της στὸ σπίτι σας; Καντήλι μπροστὰ στὴν εἰκόνα Της ἔχετε; Ἂν τὴ βάλετε στὰ σπίτια σας καὶ Τῆς διαβάζετε κάθε ἡμέρα μπροστὰ στὴν εἰκόνα Της, μὲ τὸ καντήλι Της ἀναμμένο, τοὺς Χαιρετισμοὺς τὸ πρωὶ καὶ τὴν Παράκληση τὸ βράδυ, θὰ τὴν ἔχετε βοηθὸ σὲ ὅλη σας τὴ ζωή, καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ θανάτου σας καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος.

- Ὁ Χριστὸς δὲν βάζει ὅρια. Δὲν διακρίνει τοὺς ἀνθρώπους. Πηγαίνει πάντα καὶ παντοῦ, ὅπου Τὸν καλέσουν. Ἂν ἡ ψυχὴ μας στ’ ἀλήθεια Τὸν ποθεῖ, θὰ ‘ρθεῖ νὰ μᾶς βρεῖ, ὅποιοι κι ἂν εἴμαστε, ὅπου κι ἂν βρισκόμαστε.

Ἂν ἡ ψυχὴ μας συνέχεται ἀπὸ τὴν ἀγωνία πῶς λατρεύεται ὁ Θεὸς, θὰ ‘ρθεῖ νὰ μᾶς συναντήσει σ’ ὅποια βρύση θὰ πᾶμε…. γιὰ νὰ πάρουμε νερό. Θὰ ἔρθει ἐκεῖνος, θὰ ἔρθει νὰ μᾶς δώσει «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν».

Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς

- Ἀπαραίτητη ὑπόθεση γιὰ τὴ μεταξὺ μας εἰρήνη εἶναι νὰ ἔχει ὁ καθένας ἐπίγνωση τῶν δικῶν τοῦ πταισμάτων. Νὰ γνωρίζει ὄχι μόνο τὴν ἀδυναμία τοῦ ἄλλου ἀλλὰ καὶ τὴ δική του. Ὄχι μόνο τὸ λάθος τοῦ ἄλλου ἀλλὰ καὶ τὸ δικό του λάθος.

Καθὼς ἀπολυόταν ἀπὸ τὸ στρατὸ μετὰ τὴν τετραετῆ θητεία του, εἶδε ἕνα στρατιώτη πολὺ λυπημένο καὶ πονεμένο.

- Γιατί δὲν χαίρεσαι τώρα πού φεύγουμε ἀπὸ τὸ στρατό, ὅπως οἱ ἄλλοι;

- Πῆρα ἐπιστολὴ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μου ὅτι ἡ γυναίκα μου δὲν ἄντεξε τόσα χρόνια μακριά μου καὶ ἀπέκτησε παιδί. Κι ἐγὼ δὲν ξέρω τί νὰ κάνω, δὲν θέλω νὰ γυρίσω στὸ σπίτι μας, φοβᾶμαι…

- Ἐσὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια σεβάστηκες τὸ γάμο σου, δὲν πήγαινες σὲ καταγώγια; Ἔνοχος ἐσύ, ἔνοχη κι ἐκείνη. Πήγαινε στὸ σπίτι σου καὶ δέξου τὸ παιδὶ σὰν δικό σου καὶ ὅλα θὰ πᾶνε καλά…

Πέρασε καιρὸς καὶ ὁ Σιλουανὸς πῆρε ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸ στρατιώτη του «Εἴμαστε ὅλοι πλήρεις χαρᾶς. Ζοῦμε ἐν εἰρήνη. Σᾶς εὐγνωμονῶ».

Ὅταν μιλοῦν οἱ Ἅγιοι, ὅταν ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τῶν Ἁγίων, πόσο ἀναπαύεται καὶ ὀμορφαίνει ἡ ζωή μας! Δόξα τῷ θεῶ!