ΕΛΕΝΗΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ - Γιάννης Πεγιώτης

 ΕΛΕΝΗΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ήταν τότε που οι μεγαλύτεροι ημών πήραν καράβια, τραίνα, φορτηγό κι αεροπλάνα και φτάσαν στο Παρίσι, το Μοντπελιε, τη Λυών. Άλλοι σφουγγάριζαν μπιστρό, άλλοι έβγαζαν βάρδιες στα περίπτερα. Οι σκληρότεροι, οι δυνατοί λάντζα και εργοτάξιο για να σπουδάζουν μετά την εισβολή. Να φύγουν μακριά. Ξεκίνησαν από την Αθήνα τη Θεσσαλονίκη η την Πάτρα και καταλήξαν στη Γαλλία για μεταπτυχιακό διδακτορικά, εργαστήριο και ζωγραφιές, γλυπτά.

Τους γνώρισα στα χρόνια του ενενήντα όταν σχεδόν τριάντα η και περσότερο επέστρεφαν οριστικά η κατά περιόδους στην Λευκωσία των φυλακίων που πότε δεν μπορέσαν να ξεχάσουν κι ας τους πόνεσε και πλήγωσε τόσο.

Ένα βράδυ αργά εισβάλλει στους Συμη δυτικά της Πύλης Αμμοχώστου μια αντάρτισσα ομιλητική με κάτι πρώτινον σ’ όλα της. Η Ελένη. Μου την συστήσαν. Την θυμήθηκα. Η αθλήτρια ζωγράφος με την εκπληκτική εκείνην συνέντευξη στην Επίκαιρη, την εφημερίδα που όλοι οι αντάρτες αγαπούσαμε και στηρίξαμε όσο άντεχα με και όσο γράφαμε.

Από τότε την συναντούσα στη Χώρα, στα γραπτά, τις συνεντεύξεις της. Αλωνα τρέξιμο, ζωγραφική και η ευγνωμοσύνη στον Αντώνη Παπαδόπουλο τ αδερφιν του Γρηγόρη μας  που επέμενε να φύγει στην Αθήνα ως κορυφαία αθλήτρια και τη βοήθησε στο μεγάλο εκείνο άλμα που την οδήγησε σε μεγάλες κατακτήσεις σε πολλούς στίβους.

Πάντα είχε κάτι να διηγηθεί να ιστορήσει. Πάντα τα κορίτσια των χωριών λένε ιστορίες. Αγαπούν και γελούν αλλοκοσμικα.

Είχε μια σχέση ερωτική με το τρέξιμο τον αγώνα, τη νικη τη χαρά. Αγαπούσε τον τόπον, τα δέντρα, το χώμα το τοπίο, τις μυρουθκιές τους ανθρώπους των χωριών τις γυναίκες της Αλωνας τη μάνα της ξεχωριστά.

Απο εκείνες τις επιστροφές από τη Γαλλία η επιστροφή της Ελένης ήτο φρονώ η πλέον φωτεινή, η πλέον ριζιμια. Διέσωσε το φρόνημα του βουνού μες την καρκιάν της. Αντρεία, άφοβη, προσλαμβάνουσα το σύγχρονο χωρίς να αρνηθεί το θεμελιώδες το όντως αλήθες.

Για κάποιον λόγων οι αληθευόντες χορεύκουν με έναν τρόπο όλον χαράν και καημόν.

Όταν φεύκουν οι ολίγον μιαλλύτεροι οι ολίγον μιαλλύτερες μας π ανοίξαν δρόμους να δούμε φως ο,τι να γράψεις εν καμός. Καμος ρωμαίικος πρωτινός...

 Γιάννης Πεγιώτης