«Η ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ»
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Το θέμα, όσο κι αν το τραβάτε, συντάκτης
και σχολιαστές, δεν πάει κατά κει. Δεν πάει στον μπαμπούλα «δεινών και Θεό-εγκατάλείψεως», και τα γνωστά παρεπόμενα αυτού του
δίδυμου. Είμαστε δυο χιλιάδες χρόνια και, στην εποχή του Σταυρού και της
Ανάστασης Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, που «Αγάπη εστί»! Όπου τα ψευδό-άλλοθι
απεμπόλησης της προσωπικής ευθύνης του χριστιανού, μάλιστα του ορθόδοξου δια
της πλαγίας οδού -Αντίχριστος κλπ- δεν πιάνουν ούτε ένα λεπτό-σεντ!
Ως ένας, λοιπόν, κάποιας ηλικίας και με
τη μνήμη να κρατάει αρκετά καλά, πάω κατευθείαν στα τελευταία εξήντα χρόνια,
όπου μεταξύ πολλών τε και άλλων de facto-ήτοι, από αυτά τα πράγματα-μπορεί λίαν σαφώς τε και
ευκρινώς να συναχθεί ότι: «Η παρά φύσιν
εκτροπή της νεοελληνικής ηθικής», και
έχει, και θέλει άλλη ανάγνωση, γραφή, στάση, και ομολογία ανοιχτή-Μετάνοια.
Κι αυτό γιατί, «ακόμα κι οι πέτρες κράζουν» -Λκ.19,40-και urbi et orbi διαλαλούν ότι έχει βέβαια «σημείον αρχής…», αλλά έχει και βίο παράλληλο με όλη εκείνη τη διθυραμβική, τη μεγαλόστομη θριαμβολογία των τελευταίων εξήντα χρόνων περί Ορθοδοξίας. Πράγμα που κάνει να αναρωτιέται κανείς. Πού πήγε, πού έπεσε η τόση ατόφια -ορθόδοξη- διδαχή του Χριστού; Η τόση καθάρια και καθαρτική πνοή του Αγίου Πνεύματος; Και πώς το αποτελέσμα βγήκε τόσο αρνητικό, ούτε καν’ στο πηλίκον μηδενικό; Όλοι εμείς, οι «αρ-άσωτοι» θεολόγοι, οι άλλοι με ράσο και Λειτουργήματα υψηλά, οι Γέροντες πάνω απ’ όλα και όλους, το περίφημο και άγιο στη θέση του κομποσκοίνι, κοινό βραχιόλι, μόδα, συρμός έξω, ως στο χέρι των δυο της φωτογραφίας άνωθεν της επιγραφής … τρέχαμε και πασχίζαμε «ως αέρα δέροντες» -1Κο.9,26- και δεν το είχαμε καταλάβει;
Ταύτα πάντα και άλλα πολλά … αλλά αργά
για δάκρυα πια! Ωστόσο, όσο πιο γρήγορα
το καταλάβουμε, το ομολογήσουμε καθ’ εαυτόν, υπάρχει ελπίδα για μια νέα αρχή, για
αναπροσανατολισμό! Ο Αναστάς Κύριος Ιησούς Χριστός δεν κοιμάται, «εργάζεται έως άρτι ως ο Πατήρ» -Ιω.5,17.
Και Αυτός, μόνος Αυτός είναι η
ελπίδα, είναι το φως! «Όλοι μας γέλασαν φοβερά- -μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά-
-Αυτός μονάχα μας μένει φως- -Πατέρας κι αδελφός», έλεγε το τραγούδι σε
παραπλήσια στιγμή.
Όπως τότε, λοιπόν, με τις Μυροφόρες θα βρει
ο Χριστός τρόπο να μας διαμηνύσει εκείνο το ελπιδοφόρο. «Είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω ότι προάγει -περιμένει- υμάς εν τη Γαλιλαία, εκεί αυτόν όψεσθε» -Μκ.16,7.
Και θα ευλογήσει την όποια ουσιαστική, πέρα από την προσευχή, κίνηση και
προσπάθεια, ξεκινήσουμε στην ευθεία του Σταυρού της δικής του Αγάπης! Που
είναι ευανάγνωστη και από τον πιο απλοϊκό, κατανοητή, αποδεκτή για να κάνειι το
δικό του κάτι τι! Και είναι επί τέλους η άγκυρα της ελπίδας, η ασφαλής τε και
βεβαία, η μόνη που βγάζει στην Ανάσταση και την αιώνια χαρά!
Αθανάσιος Κοτταδάκης
7 σχόλια:
Σωστές οι παρατηρήσεις. Αλλά…
«Όλοι μας γέλασαν φοβερά- -μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά- -Αυτός μονάχα μας μένει φως- -Πατέρας κι αδελφός», έλεγε το τραγούδι σε παραπλήσια στιγμή.
Το τραγούδι απο που το ξέρετε;
Αχ βρε Κωστόπουλε, αφήνεις τον Αθανάσιο Κοτταδάκη να λέει
"Αναλωνόμασταν αυτό-ικανοποιητικά σε … «εξυπνάδες» του τύπου, «Εκκλησία, όχι Θρησκεία» "
και εμμέσως πλην σαφώς σε "ξεμπροστιάζει" θεωρώντας "εξυπνάδες" και χάσιμο χρόνου αυτά που μου έλεγες σε προηγούμενο άρθρο....
Δε θα του πεις τι λέει ο Επίσκοπος Μπρανιτσέβου κ. Ιγνάτιος (Μίντιτς), οι agonistes.gr, ο Μητροπολίτης Ν. Ιωνίας Γαβριήλ....
Φταίει το χαμηλό μου επίπεδο που ακόμη κι Α. Κοτταδακης αναιρεί τις θέσεις σου;;;
Ομολογώ πως -χωρίς να αμφισβητώ κατά τα άλλα την θεολογική σας παρουσία- πολύ συχνά στα κείμενα σας δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τον ειρμό και την σκέψη σας ακόμα σε ένα τόσο μικρό και σύντομο - υποτίθεται στοχευμένο- άρθρο.
Τί μας λέτε εν τέλει;
Με ποίο σημείο ακριβώς διαφωνείτε ώστε να προβαίνετε σε δημοσίευση;
"στον αντίποδα" τίνος;
Προς τί και γιατί οι συνεχείς ευαγγελικές παραπομπές;
Δεν ξέρω μπορεί και να είναι δικό μου το θέμα αλλά συχνά κουράζομαι ειλικρινά.
Αποκρίσεις στους 2ο έως και 4ο σχολιαστές:
1. Ήμουνα εκεί-μεγάλη αίθουσα-παρεκκλήσι, 1ος όροφος, Καρύτση 14 Αθήνα- όπου νέοι εμείς, έχοντας διαισθανθεί ότι επέρχεται η διάσπαση του «έργου» δυστυχώς, το τραγουδούσαμε συγκλονιστικώς. Εξήντα τόσα χρόνια μετά, «ράον σιωπή»-καλύτερα σιωπή- συμπερασματικά !
2. Δεν είναι θέμα του κ. Κωστόπουλου αυτά, αλλά των Επισκόπων αναφέρετε και άλλων που επιμένουν σε τέτοια τρικ κάποιων «μεγάλων μονοπωλίων Ορθοδοξίας» ! Στο μέτρο που η ιδιότητά τους ως ιερουργών και τελετουργών αποκαλύπτει de facto-από τα πράγματα-το βασικό στοιχείο και χαρακτηριστικό όλων των θρησκειών. Το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, αλλά κανείς δεν τολμάει να εξηγήσει και να πει σ’ αυτή τη χαοτική εποχή … πώς αυτό που κύρια και ουσιαστικά είναι η Εκκλησία-αδελφική κοινότητα αναφοράς στο Χριστό μετανοούντων αμαρτωλών-μπορεί να αναδειχτεί και να εφαρμοστεί ! Οπότε από μόνο του καταντά κοινό παιχνίδι λεκτικό !
3. Για να μην «κουράζονται» οι αναγνώστες, τα παλιά μου πολυσέλιδα είναι τώρα σελίδες μια ή δυο. Τα Αγιογραφικά χωρία είναι επιστροφή στις πηγές, από κει σ’ αυτό που «πάντοτε, παντού, και από όλους πιστεύτηκε»-“Quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est vere Catholicum”-και είναι όντως καθολικό-«κατά τον όλο», όχι το μερικό-και στους Μεγάλους Πατέρες και Οικουμενικούς Δασκάλους της Εκκλησίας, και όχι ως είναι της μόδας τελευταία, στα τσιτάτα προσωπικές εμπειρίες ασκητικομοναστικές. Αυτό που δεν καταλάβατε και είναι αυτό που θέλω να πω είναι: Δυο γενιές «ορθόδοξης Ορθοδοξίας», και η ελληνική κοινωνία είναι σε ξέφρενο ηθικό ξεπεσμό ! Πώς και γιατί αυτό. Και από δω και μπρος, πώς και τι αλλιώς ! Ελπίζω, αν θέλουμε, καταλαβαινόμαστε καλά. "Quo vadis", λοιπόν; Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δέν φταίνε οι "δύο γενιές ορθόδοξης Ορθοδοξίας" για τον ξεπεσμό της ελληνικής κοινωνίας.
Φταίει η επίδραση από την Δύση, που ενέσκηψε σάν τυφώνας στην Ελλάδα, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκμεταλλεύτηκε τον μιμητισμό των ανθρώπων για κάθε τί μοντέρνο, γυαλιστερό, εύκολο, ηδονικό, επικράτησε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, καί τούς μετέβαλε σε Δυτικές κακές απομιμήσεις.
Οσοι μπόρεσαν να αντισταθούν έγιναν Αγιοι (Παίσιος, Πορφύριος, Ιακωβος, Εφραιμ Κατουνακιώτης, καί οι λοιποί), καί οι σημερινοί που προσπαθούν με τις μικρές δυνάμεις τους να αντισταθούν, λοιδωρούνται από τούς Δυτικολάτρες ως αναχρονιστικοί, καθυστερημένοι, φανατικοί, μισαλλόδοξοι, άνθρωποι χωρίς αγάπη, καί τα λοιπά.
Παρόμοια εύσημα θα εισέπρατταν, αν ζούσαν σήμερα, ο Αγιος Αθανάσιος Πάριος, ο Χριστοφόρος Παπουλάκος, ο Μακρυγιάννης, καί οι παραδοσιακοί Ορθόδοξοι του 19ου καί του 20ου αιώνα.
(Παρεμπιπτόντως, έχουν αρχίσει να εκδίδωνται τα έργα του Αγίου Αθανασίου Παρίου. Ας διακόψουμε για λίγο την μελέτη του Holzner, καί ας ρίξουμε μία ματιά πρός τα εκεί, για να γνωρίσουμε κάτι από την παραδοσιακή Ορθοδοξία.)
Ο ανώνυμος 1.49 τα είπε όλα.
Αν.
Δημοσίευση σχολίου