Άσωτος
Θα γυρίζω ξανά!
Θα σε βλέπω να με προσμένεις εκεί στην άκρη του υποστατικού.
Θα πέφτω ξανά στα πόδια Σου προσμένοντας να με σηκώσεις
να ζητήσεις να με πλύνουν και να μου βάλουν τα καλά
να περάσουν το δαχτυλίδι στο μεσιανό μου δάχτυλο
και να σφαχτεί για χάρη μου ακόμα ένα μοσχάρι.
Κι ύστερα…
Όταν θα σβήνουνε αργά τα φώτα από τη σάλα
ενώ μαζεύουνε ακόμα οι υπηρέτες τα απομεινάρια
εγώ θα φεύγω.
Μ’ έναν τρόπο αδιευκρίνιστο ακόμα
θα επιστρέφω στην μισόσβηστη του καπηλειού τη λάμπα
παρέα με σκιές κείνων των ξεδιάντροπων –αποδειγμένα- ψεύτικων φίλων.
Την ώρα που ακόμα θα γελάμε πάνω απ’ το φτηνό κρασί
θα ξέρω πως μπατίρης θα ξημερωθώ
γουρούνια βόσκοντας και ξυλοκέρατα μασώντας.
Κι ύστερα… πάλι θα κινώ ελπίζοντας ξανά στο έλεός σου
Τα ίδια λόγια κρεμώντας στο δισάκι μου
με πιο βαρύ το βήμα
και με λιγότερη κάθε φορά τη σιγουριά.
Μονάχη λύση;
αν πέθαινα εκεί στην αγκαλιά Σου.
8 σχόλια:
Θεολογικός λόγος από έναν έμπειρο λογοτέχνη σε ένα ποίημα του.
Το ποίημα περιγράφει τον εαυτό μου!
Ο Αλεξανδρεύς καταφέρνει να γράφει για όλα όσα αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε, με το δικό του μοναδικό τάλαντο!
Συγκινητικό και πολύ αληθινό!
Έχεις χάρισμα να γράφεις.
Συγχαρητήρια!
Η αμαρτία.
Η λάσπη στην ψυχή μας.
Η μετάνοια.
Ο λευκος χειτωνας.
Ο σκοπός της ζωής μας.
Ο αγώνας.
Η επιστροφή στο σπίτι μας.
Σας θαυμάζω απεριγραπτα Αλέξανδρευς.
Κάτι διαφορετικό. Αγαπητέ Αλεξανδρέα. Ασφαλώς το πνεύμα σας είναι, υποκύπτω στο πάθος μου, αλλά κάθε φορά βρίσκω το δρόμο του γυρισμού, και ανοιχτή την αγκαλιά του Θεού. «Και μια και χίλιες φορές»-Ιωάννης Χρυσόστομος. Αλλά το λεκτικό, το όλο στήσιμο από, «Όταν θα σβήνουνε αργά τα φώτα θα φεύγω κλπ», υποδηλώνουν προμελέτη, και ανεπίτρεπτη σκοπιμότητα σε επανάληψη, όχι άσχετη ίσως με το Γαλάτας 6,7. «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται-δεν εμπαίζεται-ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει». Φιλικά. Αθαν. Κοττ.
Αξιότιμε κ Κοτταδάκη,
προφανώς η σκοπιμότητα είναι καταδικαστέα και μοιάζει με κακόγουστη φάρσα και μυκτηρισμό του Θεού. Όμως επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι η επανάληψη της πτώσης δρα σωρευτικά στον ψυχισμό μη αφήνοντάς τον ανεπηρέαστο. Η βουλητική κίνηση του ανθρώπου υποσκάπτεται εκ των ένδον με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να "προβλέπει" και την επόμενη πτώση του. Το "θέλω" του ανθρώπου δεν παραμένει άτρωτο από την εμπειρία του. Σας υπενθυμίζω και τους "Τρώες" του Καβάφη.
Η εμπειρία αυτή σαφώς δρα ως "πρόβλεψη" εντός του ανθρώπου που θρηνεί αναμένοντας μόνο ένα θαύμα για να αλλάξει ΄"της τύχης την καταφορά".
Τουλάχιστον έτσι νομίζω!
Δεκτή η ένσταση-«Το θέλω του ανθρώπου δεν παραμένει άτρωτο από την εμπειρία του»- αγαπητέ 6.3 8,13, κάμπτεται, και μπορεί φτάνει στο μηδέν, στο υπό το μηδέν, προσθέτω. Θα έλεγα, λοιπόν ότι ακτίνα ή οδός ελπίδας εδώ υπάρχει στο γραφόμενο. «Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος την ανεξιχνίαστον της ευσπλαχνίας σου επικαλούμαι άβυσσον. Ο Θεός εκ φθοράς με ανάγαγε». Με άλλα λόγια. «Νικήθηκα, υπέκυψα, υποτάχτηκα ολοκληρωτικά, μα Εσύ δεν παύεις να είσαι και για μένα η Αγάπη» και άλλα τινά. Το θαύμα γίνεται και με κάτι τι από τον άνθρωπο. Επί πλέον έχουμε. «Ου-όπου-δε επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις»-Ρωμ.5,20. Και τέλος, κανείς, μα κανείς μας δεν ξέρει και ούτε και μπορεί να πει πώς φτιάχνει ο Θεός το μείγμα αγάπης και δικαιοσύνης για τον καθένα χωριστά. Αθανάσιος Κοτταδάκης.
Δημοσίευση σχολίου